Urim Gjata: "Dosja 2/B"dhe vrasja e Poeteve

"Dosja 2/B"dhe vrasja e Poeteve

Toka qe e deshe aq shume,

Si nje shpirt qe s'gjeti ngushellim,

Priti sa te binit ju ne gjume

Dhe pastaj u drodh ne deshperim.

Nga Urim Gjata

Shiu i lehte ate nate korriku 1997 ne Perroi i Firarit Librazhd, nuk kishte te pushuar.

Dy njeres me kapucone te zinj dicka germonin.

Askush nuk e dinte se perse kaq vone duhej te germonin keta njerez.

Askush nuk e dinte se ata po hapnin nje grope te zeze qe mbas pak do te fusnin ne lulen e rinise dy djem te rinj. Dy poete.

Mos valle shiu qe binte ishin lotet e pafajesise, dhimbjes, nenes, gruas femijeve?

Aty ishin mbledhur te gjitha,por valle keta njeres qe germonin a e dinin pse?A e dinin se me duart e tyre po beheshin dhe ata pjese e nje krimi te shemtuar shteteror,apo valle nuk ishte hera e pare.

Ate nate sigurimi i shtetit do ekzekutonte dy kundershtare te sistemit,packa se nuk kishin bere asgje,packa se ishin ne lulen e rinise.Asgje dhe askush nuk mund te ndalte doren e zeze te sistemit diktatorial.

Shiu vazhdonte te binte ashtu i lehte ne erresiren e nates se zeze,nates qe pritej prej kohesh nga bishat e zeza komuniste, atje prane brezit kufitar,atje qe askush te mos mundej te shihte dhe degjonte gje.

Atje ku ishin hapur dhe shume gropa te tjera,dhe ne to ishte tmerri i sistemit,atje do futeshin dhe dy djem te rinj perseri. Bisha komuniste nuk ngopej me gjak.

Gjak nga ai me i miri,gjaku i bijve te ketij vendi,gjaku i poeteve,i se ardhmes,gjaku i lules se rinise.

Zhurma e nje kamioni i beri dy varrremihesit te nxitonin por ishte e kote dhe toka ishte shkemb,as ajo nuk pranonte te mbante brenda vetes keta dy djem bij te saj,por dhe ajo ishte e pa fuqishme perballe bishave.Dy djem te lidhur sillen para gropes se zeze, te lidhur dhe ne prag te vdekjes.

Perballe ata qe do qellonin,ata qe me vrasjen e poeteve do krenoheshin.

Fjala e fundit bertet i tmerruar hetuesi kriminel, ai qe me duart e tij kishte mbushur dosjen,

ai qe me vdekjen e dy poeteve do bente kariere.

    Genc Lekes dy lote i dalin nga syte:

Me fal vella Vilson te gjithe bishat nje fytyre kane.Me fal, mbeshtet koken ne supin e tij.

Buzet e tij te thara filluan te belbezojne ngadale:

O hene,pse dole,moj,aq e trishtuar,

Mos valle per mua po mban zi.

C'me fsheh ashtu me sy lotuar,

Mos m'u sos jeta dhe une nuk e di?

Po dhe ne vdeksha,jeta s'ka mbaruar,

Dhe pse po shkruaj te fundmen poezi.

Mjaft betasin kanibalet.

Mos na mbuloni fytyren, na hiqni prangat,degjohet fuqishem zeri i Vilson Blloshmit.

Por fjala e tij u pre ne mes,ashtu te pushtuar bashke keputen nga plumbat ne lulen e rinise,ne naten e zeze,nga bishat e zeza.

Shiu vazhdonte te binte ashtu i holle per te mos i zgjuar dy poetet, dy djemte e rinj,duke ju lagur buzet e thara dhe duke u bashkuar me gjakun e tyre,gjak shqiptari.

Toka filloj te skuqej dale nga dale,duke i mbajtur te pushtuar ashtu te dy bashke dhe mbas vdekjes.

Te dy bashke dy djem te rinj packa se ata i kishin etiketuar armiq.Armiq te partise komuniste.Dy djem qe guxuan te sfidonin sistemin.

Keta dy kerthinj gjarperinjsh te vjeter qe per nje vit rresht kishin kaluar dhe sfiduar tmerrin dhe ferrin e hetuesise.

Lopatat ne duar e kapuconeve te zinj,filluan te hidhnin dhe mbi trupat e ngrohte  qe dukej sikur do coheshin dhe do recitonin prap poezi.

Poezi qe ju pre ne mes ashtu si dhe enderrat rinore.Poezi per jeten,hallet,femijet,te ardhmen.Ata kishin guxuar te enderronin pa marre leje,te shkruanin pa pyetur bishen e zeze.

Ata nuk i kishin bere asnje elozh asaj,dhe kjo e tmerronte,e tmerronte pafundesisht. Ashtu e tmerruar as prangat nuk guxoj tju a heqi as telat me gjemba nuk ja u zgjidhi.

Bisha komuniste kishte frike dhe mbas vdekjes se tyre.Dhe ashtu e tmerruar u largua neper naten  e zeze drejt strofulles se saj,per te organiuzar te tjera vrasje makabre si kjo e nates es zeze.

Diku larg mbrapa maleve syte e femijeve te vegjel te poeteve, shihnin gjyshen dhe nenen me lot ne sy duke vajtuar fshehur.Bisha dhe te vajtoje nuk te linte, te habitur pyesnin por  nuk e dinin se dhe per ta pak me vone i njejti fund do te vinte.

Bisha kenaqej me vuajtjet e viktimave te saj.Shume kishte marre dhe vrare ashtu fshehur maleve nga ky fis i nderuar,dhe perseri nuk ngopej.Perseri kerkonte,kerkonte te zhdukte dhe femijen ne bark te nenes.

Bisha tmerrohej nga bijte e shqipes,ata qe i  kishin dale ne shekuj zot vendit.

Bisha komuinste me kelyshet e saj e dinte qe keta djem bij shqiperie nuk  e donin ate dhe sistemin e saj te urryer ndaj dhe kerkonte ti zhdukte.

Por ata mbeten ne altarin e lirise.Ata ja arriten qellimit te tyre,ideali i tyre u arrit.

Viktimat e  diktatures,bijte e shqiperise.

Sot jane simbol i luftes perpjekjeve dhe fitores ndaj diktatures  me te eger.

Ne  altarin qe do perkujtohen viktimat e komunizmit emrat e dy poeteve, Genci Lekes dhe Vilson Blloshmit do te gedhenden me shkronja te arta.

Poezi nga Genc Leka               

Nenes

U thinj ajo ne rrugen e mundimit,

Por mbeti e re ne zemer gjithnje,

Ndaj i buzeqesh i paster njerezimit

Per te gjithe zemrat qe nukthinjen me.

Si ky lemsh qe ti mbledh sot ne duar

Ashtu t'u mblodhen brengat,nena ime,

Ti me mesove te lexoj ne thellime

Dhe askujt mos i lutem shpirt leshuar.