Kulturë

Puntorie Ziba: Unë, dhe ti Ana Ahmatova po pinim kafe në ballkon

E diele, 08.11.2009, 07:47 PM

Puntorie Ziba

Unë, dhe ti Ana Ahmatova po pinim kafe në ballkon

Unë dhe Ti

si dy diej të plakur

të vyshkur

me dy gurë zemre në gji

me dy rrebeshe lotësh në sytë e mbërdhezur

të rrudhura

si dy kokrra molle të vyshkura

të lëna anash stinë pas stine

në arkat e arnuara të gjysheve tona.

Unë dhe ti moj Ana Ahmatova

që mrekullove Rusinë gojë hapur

Rusinë e akullt

Rusinë e ndrydhur

Rusinë e ngurtë

Që kur bymehet i vjen era baltë.

Ti erdhe te unë me këmbë poezie

te unë shqiptarja e varfër,

me dy mijë duaj vargjesh nën sqetulla

se të rridhte qumësht gjinjsh prej nëne, nga buzët

se më rridhte qumësht nëne nga gjiri,

kur preheshim larg egërsive sysh njerëzorë.

Ne, nadje po pinim një kafe bashkë.

Ti vetë më the me sy gruaje

ah, ti vetë më the “ poeti është shpirt e jo njeri”.

Ne të dyja Ana Ahmatova

vetëm unë e ti

ishim ulur në një ballkon të huaj

që ishte i ngushtë sa një dhiare

i lyer me gëlqere, ngjyrë lëkurë ftoni.

Ne, pi e rri

pi e rri

dhe pi e rri e hap sytë

te një vazo me pesë lule dielli të çelura,

të hapura shumë, pa asnjë pipth në degë.

Ato lule dielli i kishin harruar mbi një tavolinë

me dërrasa të rrjepura.

Ne pi e rri, e hap sytë, e qaj,

e qaj e fshi qurrat me të bardhën shami,

sepse nuk na donin njerëzit.

Dy njerëz patën bërë bè,

e patën thënë

se njerëzit tjerë nuk deshën të na bëhen kortezh, ditën e vdekjes

se ne ishim vetëvrarë me vargjet tona

me gishtërinjtë tanë.

Njerëzit s’na deshën ne ushejzave lule klorofili

njerëzit na lanë stinë për stine si molla të vyshkura,

të harruara në arkat e stërgjysheve.

Unë të besova Ana Ahmatova

ah, përse të besova vetëm ty

Kur belbëzove “poeti është shpirt e jo njeri”.

Mbase desha të nderohem si profetët e si mbretët…

Dhe mezi mbeta një diell i plakur

me sy të trembur, të mbërdhezur e të qorruar që të dy

me gjakun e koaguluar me një përrua trombë,

në asnjë damarë timin, nuk pikon, pikë-pikë uji i kuqëluar

uji i bekuar.

E shoftë Zoti po s’na mbajti gjallë!

Më shiko në sy Ana Ahmatova!

Më shiko drejt në lule të syrit!

Dhe më thuaj nadje,duke pirë këtë kafe të zezë

Se kush na privoi nga qetësia?

Ç’patën ato lulevargjet që bën shtrat mbi vetullat, mbi rrudhat e faqeve të mia?

Se lot e mall,

lot e mall na bëri pasioni për të flakur tutje modestinë.

Ah, çdo natë të errët e të gjatë

stinë pas stine,

pa u shtrirë gjerë e gjatë në shtrat

ne miklojmë me vargje: profetin e mbretin,

lypësin e gjynahqarin…

Më thuaj tani Ana Ahmatova

ku të mbjell një lule vargu

e të më zbardhen vallet e syve si hark hëne,

të mavijosura e të rrudhura si shami vajze që do të bëhet nuse për dhëndrin që nuk e josh;

tani jemi vetëm vetë

unë e ti

vetëm vetë

se jemi poete

jemi dy poete që qajmë

e frymojmë aq thellë

e aq zgripët,

unë për Shqipërinë copa-copa

e arna- arna;

ti për Rusinë,

vetëm për Rusinë

qaje ti Ana Ahmatova

dhe as Zoti nuk të dëshironte

dhe as Zoti nuk më dëshiroi

kur na la vetëm;

ne na la vetëm me vetminë

dhe ne të gjorat, me vargje

dimrin e bënim verë,

e verën - dimër

për njerëzit tanë.

Njerëzit e tu janë ujq.

ujq janë Rusët Ana Ahmatova.

Për besën shqiptare,ujq janë njerëzit e tu

se nuk të donin moj!

Një shekull me sy nuk të shikonin

deri në ditën e vdekjes tënde.

Dhe tani,

Haj medet haj, tani ju ra ndërmend për ty.

Ah, i yti ta ha kafkën, mushkërinë!

Ah, i yti të lë pa shpirtin e kokës!

Atë që ta bën i yti, nuk ta bën kush, Ana Ahmatova.

Më shiko në sy Ana e halleve , e derteve,

m’i shiko buzët e stinëve pa asnjë lulkuqe

se kam hall moj!

Kam hall për kortezhin tim sonte

se më ndrydhet zemërmira

se jam bërë diell i plakur.

Si do të më varrosin pa kortezh

tre vëllezër e dy motra, vetëm

dy bija e një djalë, vetëm

dy dhëndurë e një nuse, vetëm

shumë nipër e shumë mbesa, vetëm.

Mos më përgjëro moj grua

se të keqen e ndolla vetë

një vjeshtë të vonë

kur mbi barkun e arës me grurë Shqipërie

nisën të bulojnë vargmirat e mia

dhe desh u thye figura ime prej qelqi

dhe desh m’u thyen unazat e kurrizit

nga njerëzit, bashkëvuajtësja ime poete

nga njerëzit e çuditshëm.

Tani kthej filxhanin

të shikojmë edhe sa ajër jete

më ka ngel për të thithur

edhe sa ajër jete

sa ajër jete,

sa ajër?

Dhe, deri kur do mbetem argat i këtij vargu.

Nguli sytë mirë në pikturat e këtij filxhani Ana ,

nguli sytë gjatë

dhe më ndihmo të shkuli një piskamë nga trupi im

e të shpërndaj shpirt vargjesh nëpër arat e mia me grurë Shqipërie.

Le t’i miklojnë njëmijë puhiza vargjet prej gruaje,

le të derdhen si muzikë mbi lëkurat mornica-mornica të nënave të mia,

nënave që ishin vajza

e bëheshin lehona të trembura kur lindnin vajza.

Thuaju le të më bëhen kortezh

mbase vetëm ty të besojnë se “poeti është shpirt e jo njeri”,

mbase këto njerëz gra që mbajnë aromë bebesh në sy,

do t’i bëjnë vend poetes në një copë truall

sa ta reinkarnon zemrën në bilbil.

(Vota: 2 . Mesatare: 5/5)