Kulturë
Andon Dede: Në emër të devoshmërisë në detyrë
E premte, 15.10.2021, 07:22 PM
Në emër të devoshmërisë në detyrë
Nga
Andon Dede, New York
Ne ishim duke xhiruar në fshatin
"Agim" të Fierit. Për të
treguar se në Myzeqe kishte vajtur dhe treni, ekipi ynë u nda në dy pjesë:
operatori me ndihmësit e ndoqën "heroin" e telereportazhit tonë me
kamera në tren, kurse unë do të kthehesha në qytet me makinë. E lamë për t'u takuar tek stacioni i trenit.
Kur arrij tek stacioni i trenit, shoh
se operatori, Muharremi, po bënte fjalë me një nga punonjësit e stacionit. Ndërsa Muharremi përpiqej me të mirë, tjetri
gjithë zëmërim po ngulte këmbë në të tijën.
· Si është puna?,- pyes unë duke hyrë
drejt e në temë.
·
Po ja, - më thotë Muharremi, - ne deshëm të realizonim
nisjen e trenit. Me që treni ishte gati
për t'u nisur, xhiruam atë më parë. Tani
po i lutemi këtij sinjaldhënësit që të ngrejë sinjalin, por nuk do që ta
ngrejë.
·
Po pse?,- pyeta unë duke kthyer kokën nga sinjaldhënësi.
·
Thotë se "po nuk pati tren për t'u nisur, unë nuk e
ngre sinjalin!"
Dyshova se mos po më bënin ndonjë numur, nga që nuk ma
mbushi mëndjen ajo ç'ka tha Muharremi.
Megjithatë, bëra sikur nuk mora vesh:
·
Mirë, hajde e xhirojmë tani!- u thashë të dy palëvë me
dashamirësi.
·
Jo, unë nuk e ngre....
·
Megjithëmend e ke?,- s' m' u durua mua. -Ia shpjegove ti
Muharrem se ne, më pas e
montojmë në rregull...
·
Ohua, e sqaruar e përsëritur nja njëqind herë deri tani…
·
Po dëgjo, bre burrë i dheut, - ia nisa prapë unë. - Më beso mua se nuk ka asgjë të keqe...
·
As mos u lodhni kot!- ma preu ai, duke më vështruar në të
tillë mënyrë si të desh të thoshte:
"Si nuk e kuptoni se është e kotë ta vazhdojmë më tej këtë
muhabet!?".
Si e pashë se qe e kotë vërtet që të vazhdoje më tej me të, ia bëra më shënjë
Muharremit që të rrinte i qetë se do shkoja ta sqaroja me shefin e
stacionit. Sinjaldhënësi e kuptoi planin
tim dhe shtoi nga ana e vet:
·
Ore, kot e keni! Unë nuk e ngre sinjalin po nuk pati tren
sikur kushdo që të vijë!
Ngjita shkallët për tek kati i dytë ku më thanë se qe
zyra e shefit të stacionit. Ai kishte ardhur
nga Librazhdi për të dhënë “përvojën e përparuar”, siç më thanë më
pas. E përshëndes me ngrohtësi dhe i
them shpejt e shpejt se si qe puna.
Ai më pa me vëmëndje por dhe me një
farë qortimi, si të donte të më thoshte: "Nuk e shihni se po punoj, si
guxoni të bëni humor, për më tepër qysh në takimin e parë?!"
·
Nuk e kam me të tallur, por me te vërtetë, - ia ktheva
unë, - kemi nja gjysmë ore që po merremi
me të.
Ai la stilolapsin që kishte në dorë dhe u çua vrullshëm nga tavolina, si
një njeri që është i sigurtë se do t'ia dalë me sukses në atë që do të
bëjë. Zbriti shpejt e shpejt shkallët
dhe iu drejtua sinjaldhënësit, duke i folur me emër:
- Pse po i pengon këta shokët që
kanë ardhur të paraqesin punën tonë e po na bëjnë edhe nder!?
·
A më keni thënë se do ta ngre sinjalin vetëm kur të ketë
tren për nisje? E, pra, aty nuk ka tren
dhe unë nuk e ngre!
·
More, me të vërtetë e ke ti?! Mua më thanë dhe këta shokët
po nuk u besova...
·
Vërtet që ç'ke me të!
Shefi i stacionit nuk e deshte veten, aq në pozitë të vështirë dukej. Në këtë moment unë
nisa ta humb durimin. “Si ka
mundësi të merremi kaq shumë me një njeri si ky?! - thashë me vete.
- Dëgjo, - iu drejtova me të qetë
sinjaldhënësit, por duke e bërë këtë me një sforco të madhe, - ne vërtet deshëm
të të bëjmë nder ty, po paske qëne fare, a derëzi! Po neve na luten të tjerët për t'i nxjerrë në
televizor. Hajde, mirë u pafshim! - dhe
i bëra e shënjë grupit të niseshim.
Përgjegjësi i stacionit, dukej se po përjetonte një situatë të vështirë,
tragjiko-komike. Duke na kërkuar falje për atë që ndodhi, na ftoi për një kafe,
por ne nuk pranuam se ishim vonë. U
nisëm dhe ndaluam në stacionin e parë të trenit që ndeshëm rrugës, në mos
gabohem, në Libojshë. Punonjësi që
xhiruam, na mori me pahir për të na dhënë një kafe, apo edhe me
"bisht", po deshët, siç u shpreh ai.
- Bekuar qofshi! - na tha gjithë
dashamirësi. - Nuk më kishte shkuar
kurrë në mëndje se do të dilja në televizor.
Faleminderit shumë! Ua paça
borxh...vazhdonte ai, duke u përpjekur ta shprehte sa më bukur e më të plotë
mirënjohjen që ndjente.