Kulturë
Nexhat Halimi: Shtëpia buzë uji
E diele, 27.06.2021, 11:50 AM
Nexhat Halimi
shtëpia buzë uji
gjithmonë fjeti buzë ujit të thellë
E në tryeze asnjë pikë në darkat e vona të javës
pa ditë të diele
unë pi flakë në eshtra të familjes sime
të kthyer nga gjelbërimi me shkumës
e druri i gjatë i thyer përpihet nëpër fyell
prej zjarri e kujtimi nga fanarët e thyer nga shiu
i fundit
në dritë të mermertë të natës ngjitet lejleku
shtëpia buzë uji
nëpër rripa të terur në erë
pa verë
e në një pyll pa bimë e pa yll copën e vet të qiellit
kërkon një trëndafil e një fyell
me mua
pa mua
në tryezë gjela të prerë rrush i zi e alga të
drunjta
tash presin
e asnjë mysafir
mijtë thyejnë arra në dollapë të verdha
udhëtim e rrathë
në rrethin e zjarrtë të shuplakës
pret malin e gështenjave gjarpri i padukshëm
lëkura i teret në erë
ngatërrohen rrugë nëpër gishta
udhëtimet hijet rrathët
cijatin mijtë në bërryla
pullaz i vrarë reje ëndërron bukuri te zezë
të prerë në këmishë të vdekjes
nesër harroj dhe vdekjen time nga gjaku e guri
mijtë zgjohen e teren
në parandjenjë
deri në kornizë nga loti jugu
i mbathur në eshtra të familjes sime
e në kryeneçësi të lashtësisë
në darkat e varfra koka nëpër varëse kërkon kokën
e shtizën gjak
gjaku ashtnohet në hark
ç' vijnë syrit tim
bien e mbesin lulet zjarr i gjelbër
jeta s'vdes
s'të dua më vetëm pse të dua
kafkë e qiri
sende të lashta në dhomë
thikë të prera në tryezë të bukës
varëse për këmishë me burime gjaku
të tharë nën jakë ashti
sharje në sallatë ditësh të marte
gjarpërime gjarpri në kokë me vdekje e shami
në gjysmështizë
kafkë e qiri
penj të kuq të zi
mbeturina të hajes
e pijes
dashuri të shtatë të dielash të thamë
në harqe zjarri
lakuar për emër e kapelë
ujë i thellë deri në krahë të fotografisë së hirit
e asgjë s'e mjeshtëron zogun
ndër degë me qiell të thyer në kornizë
bie shi
kalben mollë e patate
sende të lashta në dhomën time merimangë
gjithmonë
vetëm
kurrë
me ditë s'ka shi
e fjetur buzë lumit në mjegull
ja sesi tërhiqesh daulle nëpër vetëtimë
e me ditë s'ka shi
thatësi pinë lulet në gur
lejlekët janë kositur nga gjelbërimi
në gjunjë
zjarri shpërthen në tryezë kokash të çelura
gjakut të piksur
nga darkat e kapërcyera
lehin qentë
dritaret mbyllen nga jashtë
kafshimi i egër
frikë e pakositur buzë lumit të rrethuar
kokë e bisht
askund më breshkë në atë pyll
të matur me harqe
ndër degë e jakë gjatë natës derdhet hi
në asht
ujin e thellë e pi
në breg thikë
vdes trëndafili nga gjaku asaj nofulle
pa ag tashmë
rrufeja gjuan gurin
zbritën të ta vrasin etjen
mijtë grimcojnë
qetësinë në tavan
unë hetoj në hi vërshim
rrufetë gjuajnë kokën në breg
e gjarpri e zë lejlekun në molo të agimit
pa prejardhje
kthehem para zjarri
në një kohë tjetër të shkundur ndër erë
shi s'ka me ditë në jalli
vera humb flokët
bregu ngjitet në dritare
në tryezë të bukës
eshtrat e familjes sime kthehen ne fyej e thikë
e s'ka për be lule në hark
nga katër anë
zbritën të vrasin shtëpinë e verën
prej zjarri
ndoshta vetë u vranë ja varret e tyre
deti i çelur algë
mëngjesi ja apo varri im i lashtë
gjaku i çelur algë
në dritare të hapur nga jashtë bleron lulja
nga mal i kaprollit me një bri të thyer
vetëm sa vjen ujë të pi
në sytë e mi
ç' je zog i bukur a erë me furi
druri i gjatë i gjelbër në kaltri udhëtimi
kthehet me shkumës përsëri
prej ballit bien gjethet
o cilit fund i the fillim në zbritjen e gjatë
malit përherë të mbuluar me borë
deri në gur të prerë në drurin e gjakut
tash secili udhëtar
kërkon copën e vet të qiellit
e rri deti te njeriu
tërësisht lakuriq
gjaku në dritare të hapur nga brenda bleron bimësi
degëzon degëz e mimozës
shi je a rrufe në asht të trupit tim
ku të pret zjarrkthimi
cilin fëmijë e thirre në emër të babait
koka ku mbet
shiu s'është çdo gjë e ngado pyll
drunjtë e prerë në një kohë
të ligë me shi
rrufetë nga kurthi gjuajnë poshtë qëllojnë lart
koka ku mbet
stuhitë nga shtëpitë gjak
bien eshtrat
prej meje e teje e udhëtimit të çuditshëm
çdo gjë
shiu bekoi vetëm barin
druri s'agoi më në kthimin e zjarrit
nga parandjenja
e prerjes për tryezë të ndonjë insekti të fryrë
ne përsëri njihemi nga shiu
e lejlekët
shiu e lejlekët
ne përsëri njihemi nga shiu e lejlekët
ja tashmë i mungojnë lumit dhe fluturojnë
në formë të v-së dhe me sytë nga jugu
mungesa është e madhe e dhembja e fjetur
deri në ardhjen e serishme të pranverës
fluturojnë me krahët e lodhur në krahë të erës
e kopshtet lule vyshkur
në vete qajnë
kot e ndez fanarin e gjakut te dritarja jote
kot nisem te ti dhe nuk arrij asnjëherë dot
i shikoj sytë në qelin e thyer të dritares
e më pikin dy pikë lot në frymën e fanfarës
veç pse shpirtin e përndezëm unë e ti
veç pse s' vdesim presim të shihemi përsëri
ja avullit të dritares çelen rrugë të gjata
e hapen ndërmjet pandërprerë peizazhe kot
ja ne përsëri njihemi nga shiu e lejlekët
fijet e mjegullës së zezë
të dua krejt e cullak e ndoshta të vras
ndërmjet dhembjes e zjarrit të gjallë
lule dua për lule e për kokë dua veç kokë
apo rrëzohem në tokë mbahem për tokë
gjithmonë për ty
në mall
e parandiej vetminë e
kalasë së vjetër
me fanarin për dritë të anijes nga etja tjetër
i shtrirë në një dërrasë gjysmë tashmë i fjetur
të vërej nga zbret nga shtesat e gurit
të mbuluar fijesh të mjegullës së zezë
zot cili ia ka arritur ta mbyll derën me rezë
kaq vjet i mbyllur në një dhomë të vogël
në lojë të të krisurit për qjef end një gogël
e silueta jote me aromë të fortë bliri
lëshon mjekër të bardhë për degë ulliri
vjen e shpërndanë pleqëri të thellë bliri