Kadri Tarelli: Ku humbi revista ''Mësuesi''

Gazeta “Mësuesi”.

KU HUMBI REVISTA “MËSUESI” ?

Nga Kadri Tarelli, Durrës

U bë kohë që në dorën e mësuesit e më pak të lexuesit shqiptar, nuk duket gjëkundi gazeta apo revista “Mësuesi”. Më pëlqen ta quaj gazeta “Mësuesi”, pasi u mësuam me të për rreth 60 vjet me radhë. Vallë ç`ka ngjarë, që humbi ky zë i shtypit tonë, sepse për disa dekada, aty janw pasqyruar përpjekjet dhe mundimet e jashtzakonshme të punonjësve të arsimit, për mësimin dhe edukimin e brezave. Kjo fletore e mësuesisë dhe diturisë, ka shpalosur e pasuruar ndër vite mendimin teorik e praktik të pedagogjisë Shqiptare, pa kursyer këtu edhe shpirtin idealist të atyre mijëra mësuesve që shërbyen si “Misionarë të dijes” në të katër anët e vendit. Me keqardhje e shtrova pyetjen: Ç`ka ngjarë? Pasi më duket e pabesueshme, që drejtuesit e rinj në Ministrinë e Arsimit e hoqën nga lista e detyrave dhe punëve që i përkasin këtij sektori kaq të rëndësishëm e delikat të shtetit, për të thënë më shumë, të kombit. Pyetja mund të përsëritet shpesh, pasi askush nuk di shkaqet pse heshti, për të mos shtuar, pse dhe kush e mbylli zërin e mësuesit, si një gjë të tepërt e të pa dobishme.

Para pesë-gjashtë vitesh gazeta, dilte një herë në javë. U bënë përpjekje të mira për ta përmirësuar si paraqitje e më së shumti si përmbajtje, duke i paraprirë kërkesave në rritje të lexuesit mësues, njëkohësisht në ndihmë të zhvillimit të arsimit dhe shkollës shqiptare. Nuk vazhdoi gjatë. U ndëruan drejtuesit ndëruan edhe huqet. Kështu, sa hap e mbyll sytë, dolën me një ide të re: Nga gazetë e shndëruan në revistë, që do të botohej një herë në muaj. Sa për të bindur veten dhe të tjerët, u kërkuan edhe disa opinione mbi dobinë e kësaj pune. Pavarësisht mosdashjes dhe sorollatjeve burokratike, revista doli. Cilësia e letrës dhe e paraqitjes ishte mbi atë që mund të kërkohet dhe pretendohet. Me hapsirën kohore të një muaji, revista e humbi rolin operativ dhe lajmin e shpejtë. Megjithatë pavarësisht vërrejtjeve, revista ishte, si i thonë fjalës, “gjysma e të mirës”. Mësuesit dhe drejtuesit e shkollave kishin një dritare ku mund të shprehnin mendimet, njëkohësisht mes kolegësh të mund të shkëmbenin përvojë në veprimtarinë praktike të zgjidhjeve të problemeve të shumta që ka shkolla. Kjo punë, në mos gaboj, vazhdoi deri në muajin shtator – tetor të vitit të shkuar 2013. Që nga ajo kohë revista humbi “pa nam e nishan”, me një fjalë pushoi së qëni pjesë e shtypit profesional të mësuesve.

Kur ndodhin ngjarje të tilla të papritura e të pajustifikuara, që lenë gjurmë e pasoja, hapet gryka e thesit të hamendjeve. Pyetjes “Pse”, i shtohen edhe shumë të tjera, ku mund të veçohen dy të tilla:

Më e para që vjen në mendje është: Ç`të keqe ka shkolla dhe arsimi ynë nga gazeta, apo revista “Mësuesi”? Të thuash se është e padobishme, s`besoj se ka mendje mësuesi e drejtuesi që e pranon një gjë të tillë. Të thuash se ka shumë shpenzime dhe nuk mund të përballohet, edhe kjo nuk ze vend as tek mësuesi më i ri, madje as edhe te mësuesi më indiferent. Le ta gjykojmë me një llogjikë të thjeshtë ekonomike. Në të gjithë sistemin arsimor punojnë më shumë se 40.000 mësues, (po përdor shifra të rrumbullakosura, hollësitë le t`i mbeten statistikave). Kështu, sikur gjysma, në rastin më të keq çereku i tyre ta blenë apo të abonohen, del që Revista “Mësuesi” të ketë tirazhin më të madh në titujt e mediave të shkruara. Shifër të tillë do ta kishte lakmi çdo botues dhe pronar gazete. Vetiu detyrohesh të kthehesh në kohë e ta shtysh më tej mendimin, sepse është i njohur fakti se edhe në çastet më të vështira që ka kaluar vendi në këtë çerek shekulli demokraci, gazeta ka dalë e ka shkuar në çdo shkollë e mësues. Atëherë mbeten në buzë pyetjet që s`kanë fund. Dikush mund të shtyjë fjalën e të thotë se, kjo gazetë nuk ka lajme. Unë me aq sa njohje kam për arsimin dhe shtypin e shkruar, përfshi këtu edhe gazetën “Mësuesi”, nuk ndaj të njëtin mendim. Nëqoftëse bëhet fjalë për lajmet jo të mira, ato le t`i mbeten “monopol” shtypit të ditës, që mezi pret të ndodhë diçka jo e këndshme e ta publikojnë me gërma të mëdha në faqe të parë. Sa për gazetën “Mësuesi”, lajmi ka tjetër natyrë dhe mision. A nuk përbën lajm edhe një foto e një shkolle në skajet e largëta të vendit? Po portreti i një mësuesi, nxënësit e të cilit janë fitues të olimpiadave, konkurseve shkencore, letrare, muzikore, pikture apo sportive. A nuk ankohemi se nuk ka botime për mësuesinë, kur në fakt ka plot të tilla dhe mësuesit nuk e marrin vesh, pasi s`ka kush t`i bëjë njohje e publicistikë, sepse autorët nuk ka mundësi e fuqi. A nuk janë lajme veprimtaritë që kryhen nga nxënësit, si brenda dhe jashtë shkollës, shpesh herë për t`u admiruar për nga organizimi, bukuria dhe vlerat edukative. Janë pikërisht këto lloj lajmesh, që shërbejnë si modele dhe nxitje për përmirësim nga kolegët mësues e drejtues shkollash. Po të vazhdohet më tej, fjala e shkruar nuk gjen fund, ashtu si e gjithë jeta dhe veprimtaria nëpër shkollat tona. Duke gjykuar kështu, dalim në përfundimin se, duke mbyllur gazetën “Mësuesi”, nuk fitojmë asgj. Përkundrazi!

Pyetja e dytë që pason të parën, është: Çfarë humbasim? Më duket e tepërt kjo pyetje, mjafton të bisedojmë me mësuesit e rinj. Vallë ku do ta aftësojnë veten për t`u bërë vërtet mësues të mirë, kur nuk ballafaqohen me përvojën e kolegëve të tyre në shkolla të tjera, të cilët nuk përtojnë dhe me vetëdije qytetare marrin mundimin të hedhin në shtyp, atë çka ndjejnë e bëjnë në dobi të nxënësit dhe shkollës. Po pse vallë, vetëm të rinjtë kanë nevojë të kualifikohen e të shkëmbejnë përvojë? Po të thinjurit ku do të ushqehen me të rejat e pedagogjisë bashkëkohore? Vërtet arsimi në koncept është i njëjtë kudo, duke përfshirë edhe kërkesat. Edhe problemet e ngjarjet mund të jenë të përafërta, por zgjidhjet dallojnë shumë nga njëra-tjetra. Pikërisht këtu qendron dhe dobia e gazetës dhe shkrimeve që ajo pasqyron. Ka zëra që përshpërisin se për arsimin shkruajnë edhe gazeta të tjera. Po është e vërtetë. Shkruajnë veç për njoftime të dikasterit të Ministrisë, edhe ndonjë shkrim që ka shigjeta goditwse. Po jetën e shkollës, klasës, metodat, disiplinën, detyrën dhe demokracinë, marrëdhëniet e ndërsjellta me nxënësit, prindërit, bashkësinë e qytetit dhe të fshatit, ku do ta gjejë mësuesi, kur dihet se çfarë pëlqejnë e publikojnë gazetarët dhe gazetat, të cilat çdo shkrim e mbështesin mbi parimin e tregut dhe parasë. Nuk më vjen mirë ta them, po s`më rrihet pa përmendur një histori gazmore që e tregoi një kolegu ynë drejtue shkolle: “S`marrim vesh se ç`bëhet, sepse na mungon Revista jonë “Mësuesi”. Njiheshim me çka bëjnë të tjerët dhe krahasonim veten tone, ku jemi. Po unë e kam gjetur një zgjidhje. Meqw dal herët nga shtëpia, e kam porositur vjehrrin, (edhe ai ka qënë mësues dhe tani është në pension), që të dëgjojë çdo mëngjez leximin e shtypit të ditës. Të mbajë shënim gazetën që ka shkrime për arsimin. Kështu lexoj diçka sa për të thënë. Natyrisht ne nuk mund të rrinim pa qeshur me këtë zgjidhje origjinale shqiptare.

Për titullarët dhe drejtuesit e arsimit, ca më shumë për mësuesit, s`ka nevojë për shumë shembuj që të binden se çfarë humbasim. Mjafton të vlerësojmë atë çka mbetur e shkruar nëpër vite, që përbën pjesën më të plotë të historisë së arsimit dhe pedagogjisë Shqiptare. Një pasuri e madhe, me të mirat dhe mangësitë e kohës. Mbase ka vështirësi, por cilado qofshin ato, nuk e përligjin heshtjen dhe aq më tepër mosveprimin.

Dikush mund të shprehet: Pse kaq vonë po ngrihet e rrihet ky problem? Pwr gjwrat qw duhen nuk është vonë, megjithse u prit gjatë. Me sa jam në dije, një kërkesë për gazetën “Mësuesi”, është shtruar para disa muajsh nga Shoqata kombëtare e arsimtarëve shqiptar, në mos gaboj në Mars të këtij viti 2014, por përgjigjes i`u pre gjuha dhe gazeta nuk e pa dritën e diellit. Ndoshta pritet shtatori i vitit të ri mësimor. Them ndoshta, duke u kujtuar drejtuesve të Ministrisë së Arsimit, atë thënien e mençur të popullit: “Kasollen e vjetër mos e prish, nëse s`je i zoti të bësh tjetër më të mirë”.