Alban Voka: Poezi nga Renate Müller

Poezi gjermane

 

Renate Müller

 

1

Albastru

 

Unde se nasc visele?

De unde vin,

s? a?eze în noi,

?es?turile lor fine?

 

Fire toarse de lun?,

din lumini, culori

durere ?i dor…

 

1

Kaltërsi

 

Ku lindin ëndrrat?

nga po vijnë,

të mbështesin mes nesh,

qëndisjet e tyre fine?

 

Fije të thurrura nga hëna,

nga dritat, ngjyra

dhembje dhe përmallim…

 

2

s?-n?elegi nerostitul

 

?i-a? d?rui cuvinte

dar nu ?tiu s? le spun

de-a? putea s? le cern

din sit? s? le adun

le-a? pune-n nisip ?i în vânt

s? fluture la tine-n gând:

 

s?-n?elegi nerostitul

 

2

të kuptosh të pashprehshmen

 

do të të dhuroja fjalë

por nuk di t’i them

nëse do mundja t’i shoshis

nga sita t’i tuboj

do ti në rërë e në erë

të flatrojnë te ty në mendime :

 

të kuptosh pashprehshmërinë

 

3

umbre fricoase

 

m? pândesc întreb?ri

îngr?dite în irisul ochilor t?i

 

o turm? de ciute

ce-mi vorbesc f?r? cuvinte

 

le privesc ?i-ntuiesc teama

prudentelor c?prioare

 

ce-?i ciulesc urechile în vânt:

s? asculte

 

3

 

hije të frikshme

 

më përgjojnë pyetje

të grumbulluara në irisin e syve tu

 

një turmë sutash

që më flasin pa fjalë

 

i kundroj dhe intuitoj frikën

e sorkadhave të urta

 

që i stërvisin veshët në erë

për të dëgjuar

 

4

u?oar? stare de-mb?tare

 

un fluture s-a a?ezat pe buzele mele

când peste ele te-ai aplecat

cu ochii îmi s?rutai pleoapele

 

genele noastre fluturau prin neant

se-mbr??i?au într-o zare albastr?

de sidef, opal ?i cobalt

 

iar dintr-o stare divin? încercam

s? prindem într-o cup? de-argint

a clipei mirat? minune

 

4

gjendje e lehtë për dehje

 

një flutur u ul mbi buzët e mia

kur përmbi to u përkule

me sytë duke m’i puthur vetullat

 

qepallat tona fluturonin në zbrazëtirë

përqafoheshin nëpër horizont të azurtë

prej sidefi, opali dhe kobalti

 

dhe nga një gjendje hyjnore përpiqeshim

ta rëmbejmë në një kupë argjenti

mrekullinë e çastit të mahnitur

 

5

iubite…

 

înot în lacurile

ochilor t?i

m? scald la soare

odihnesc

în trestia fo?nitoare

a genelor tale

 

m? întind s? ating

cu mâinile orizontul

s? dau la o parte

perdeaua albastr?

ce ne desparte…

cu palmele

s?-?i cuprind fa?a

s?-?i ?optesc:

 

te iubesc

 

5

i dashur...

 

po notoj në liqejtë

e syve tu

shpërlahem në diell

prehem

në shelgjishten fëshfëruese

të qepallave tua

 

shtrihem të prek

me duar horizontin

ta qes mënjanë

perdenë e kaltërt

që po na ndan...

me shuplakë

të ta përfshij fytyrën

e të të pëshpëris:

 

të dua

 

6

înv?luit? în noapte

 

s-a stins lumina-n geam

întunericul

m? urm?re?te

cu ochi p?tra?i

 

pe-o cale nesfâr?it?

m? furi?ez la tine

printr-un hol

plin cu cea??

 

îl str?bat

atent? s? nu ating

tablouri antice

s? nu m?-mpiedic

de sipete închise

 

îmi ?in

r?suflarea în frâu

s? nu alerge

s? n-ajung?

înaintea mea

la tine

 

6

e mbështjellë në natë

 

u shua drita në xham

terri

po më ndjek

me sytë e hapur

 

mbi një rrugë të paskajshme

me furi vrapoj pas teje

nëpërmjet një holi

përplot me mjegull

 

i përshkoj

me kujdes mos t’i prek

tabllotë antike

mos të pengohem

nga sepet e mbyllura

 

frymëmarrjen

e përmbaj në frena

që mos të rendë

e mos të arrijë

te ti

përpara meje

 

7

curcubeu

 

culorile pa?ilor t?i

se preschimb? mereu,

privesc în urma lor

cu ochi de lumin?...

 

agale p??e?ti, f?r?

avertizare te-opre?ti

?i-mi surâzi...

înger hoinar

 

se toarce în aer

dureros r?suflarea,

se trage din mine

plin? de spini...

 

îi cer îndurare

ar?t?rii tale,

dar te retragi treptat...

din visul divin.

 

7

ylber

 

ngjyrat e hapave tu

shndërrohen përherë,

shikoj pas tyre

me sy prej drite...

 

ngadalë çapëlon, pa

avertizim ndalesh

dhe më buzëqesh...

engjëll çapkën

 

përdridhet në ajër

dhembshmërisht frymëmarrja,

tërhiqet nga vetëvetja ime

përplot me gjemba...

 

në qiell përdëllimi

i pamjes sate,

por tërhiqesh ngadalë...

nga ëndrra divine.

 

8

de dor ?i dragoste trezit?...

 

visez în fream?tul febril

al dimine?ii care încol?e?te

la ochi c?prui în care ?tiu

c? focul dragostei sclipe?te

soare luminos apari

din paza celor ?apte îngeri

ce somnul ?i-au vegheat

în noaptea cerului stelar

din cuibul c?ruia tu ai plecat

s?-mi dai o s?rutare-n dar

iar roua buzelor e miere

ce ne une?te ?i ne place

sunt degete de mângâiere

în timpul zilei care tace:

secundele care acum apar

 

8

nga malli dhe dashuria e zgjuar...

 

ëndërroj në fërgëllimën febrile

të mëngjesit që mugullon

në sytë ngjyrëkaprolli ku e dij

se zjarri i dashurisë vezullon

si diell i ndritur fanitesh

nga rroja e shtatë engjëjve

që gjumin ta kanë veguar

në natën e yjeve të qiellit

nga çerdhja e të ciliva u nise

të më japish një puthje dhuratë

kurse vesa e buzëve tua ësht’mjaltë

që na bashkon e na pëlqen

janë gishtërinj përkëdheljeje

në kohën e ditës që i hesht:

sekondat që tani po duken

 

9

umbre de vis

 

privesc în ochii t?i

?i v?d în ei

lic?rind mii de stele

cu umbre de vis

 

sufletul tau -

o rug? de ?oapte

se-nal?? spre cer

din abis

 

gura ta - o dorin??

ce murmur?-n versuri

trupul î?i geme aprins

de un foc nepermis

 

9

hije ëndrrash

 

shikoj në sytë tu

dhe po shoh në to

si vezullojnë mijëra yje

me hije ëndrrash

 

shpirti yt –

një lutje pëshpëritjesh

nga humnera

lartësohet drejt qiellit

 

goja yte – një dëshirë

që murmuron në vargje

trupi i ndezuar të gjëmon

nga një zjarr i palejuar

 

10

în agonia viselor mele

 

te îngrop în timiditatea mea

m? zbat, vibrez în a?teptare

 

în bra?ele tale m-arunc

s? culeg cu tine

 

petalele vie?ii

 

10

në agoninë e ëndrrave të mia

 

të varros në frikën time

përpëlitem, dridhem në pritje

 

në krahët tu po hidhem

të vjel me ty

 

petalet e jetës

 

11

prim?var?

 

iubite, culc?-?i cuvintele-n mine

se-avânt? prin boare-libelula albastr?

din cer

 

a?terne petale de crini peste ?oapte

închide timpul în boabe de rou?

pe trandafiri f?r? spini

?i stai lâng? mine s? ascult?m

noul mister ren?scut din t?cere

 

11

pranverë

 

i dashur, mbështeti fjalët e mia

hidhen nga qielli

mbi puhitë-si lavjerrës i kaltërt

 

shtrojnë petale zambakësh mbi pëshpëritje

e mbyllin kohën në kokrra vese

mbi trëndafilat pa gjemba

dhe qëndro pranë meje të dëgjojmë

misterin e ri të rilindur nga heshtja