Shahin Ibrahimi: Lot të menduar

Shahin Ibrahimi

 

Lot të menduar

 

Qielli rrjedh lot të menduar

Në shpirtin tim gjysëm të hapur,

Ndjej realitetin shumë i frikësuar

Endem pa torua të ardhmen me e kapur.

 

Kujtesa jonë është shembur

Brënda mëndjes së trishtuar,

Ku hallet lëvizin si re e dendur

Në këtë kohë me shi ngarkuar.

 

Portat e së ardhmes të hapura ndrijnë

Ku gojërat thithin aromë malli,

Fushat i japin begati lirisë

Dëshira rrinë e fshehur nder faqe mali.

 

Asnjëherë gotat nuk mbushen me shpresë

E kaluara i jep hijeshi lavdisë,

Fati i jonë gjithmonë vjen shterpë

Se mushkritë tona ushqehen prej mërisë.

 

 

Do shkri akulli

 

Nuk kam dëgjuar për mbretërinë tuaj

Për ju repekt dhe dashuri dua të ndjej,

Unë se ndjej veten shumë të huaj

Se në të ardhmen pranë jush do jem.

 

Ndonëse shokët që më mungojnë

Diçka për ju duan të m'ë tregojnë,

Por jo këto mrekullira që shoh këtu

Dhe në përjetësi zemat si keni varfëru.

 

Në vatanin tim çdo gjë është e jona

Por asgjë nuk më përket mua,

Veç ajri i ndotur mbush zemrat tona

Dhe asnjëherë s'kam atë që dua.

 

Idetë me fanatizëm na i kanë ushqyer

Kemi ecur gjithmonë në gjurmët e devesë,

Këmbë dhe gjoks në gozhda mbërthyer

Dhe asnjëherë s'përqafuam të renë.

 

Në përjetësi do mbetemi të rreshtuar

Se zgjebja që na ha gjithmonë e kruajmë,

Shohim njëri tjetrin rrimë të menduar

Se zjarrin që na djeg s'mund ta shuajmë.

 

Kalojnë vitet malli për ndryshim digjet

Me fanatizëm ka ruajtur natyra çdo gjë,

Mëngjeset e vrara nga mëndja s'më hiqen

Të shkri akulli që pranvera të vi e qetë.

 

 

Durrësit tim

 

Të shoh në ëndërr Durrsi im

Ka kohë që s'jam pranë teje,

Plagët e tua më shqetësojnë pa pushim

Si dielli që ndrron ngjyrë prej reve.

 

Koha na ndau, s'mundëm të të shijojmë

Në shpirtin tim përtyp mallin tënd,

Varfëria na shtyu të të harrojmë

Por ne jemi gatuar nga ai vënd.

 

Kur plazhi keqardhje mërmëriste

Klithmonte deti si këmbanë,

Dikë kjo pamje po e zbaviste

Unë si mbajta dot lotët më ranë.

 

I përgjumur zgjohesh mëngjesesh qyteti im

Me gjuhën tënde të përkëdhelim ndjenjat,

Ëndërra të afron tek mua në mërgim

Currilat dhe plazhi shkëlqejnë si perlat.

 

Ndarja e gjatë lotët për ty si shteroi

Mallin tënd llava e vullkanit se dogji,

Zemrat e mërguara mërzia i vetflijoi

Nderin dhe krenarin në zemrat tona poqi.

 

Durrsak jam e thom kudo me krenari

Se ti më rrite më dhe dashuri,

Zemra më pikon kur të shoh lot në sy

Gjakun do t'dhurojmë të ndjejsh lumturi.

 

 

Zemër që rënkon

 

Shiu i lotëve pengon trokitjen e agimit

Veç në ëndërr kam shijuar jetën,

Vargu që bëj mban zi prej dëshpërimit

Me zemër të vrarë, kam parë të vërtetën.

 

Të kujtojsh të kaluarën, s'është çmenduri

Por jo ta përkundësh me aromë pagjumësie,

Të rendësh pas të ardhmes është lumturi

Por jo lakmitar, se është shënjë marrëzie.

 

Ushqehem çdo ditë me mashtrime e beton

Me rrezet e diellit të ardhmen ledhatoj

I trishtuar ndjej zemrën që rënkon

Për jetë më të mirë shtigje kërkoj.

 

Jetën që bëjmë veç dashuria e ëmbëlson

E skalit për të që quhet e ardhme,

Si forcë manjetike fëmijën dhuron

Shqetësohemi kur i ndalon pranë dhe reja.

 

Luftë me veten e të tjerët është jeta

Të mirat e saj shumë pak i shijojmë,

Me mund e durim lumturinë gjeta

Tani që thinjat kokën ma zbardhojnë.

 

Lundrova mbi vesën e dëshpërimit

Në gjurmët e vdekjes për jetë më të mirë,

Shijova jetën pa dashuri prej mjeriit

Dhe pres, pres të largohet kjo errësirë.

 

Yjet smë quajnë më mik të tyren

Se eci mbi hapat e humbura të vetvetes,

Të përbashkët kemi imagjinatën, hapësirën

Për ndryshim më formojnë shkumë lotët e pritjes.