Poezia e Irena Gjonit botohet në Francë

POEZIA E IRENA GJONIT BOTOHET NË FRANCË NË NUMRIN E FUNDIT TË REVISTËS LETRARE "ESCAPADES – EXPRESSIONS LIBRES NO. 10”, ISSN: 1959-6235

NË NUMRIN E FUNDIT TË REVISTËS LETRARE "ESCAPADES – EXPRESSIONS LIBRES NO. 10”, ISSN: 1959-6235, NË FRANCË, JANË BOTUAR DY POEZI TË IRENA GJONIT “MÊME SI TOI ET MOI” DHE “LES NYMPHES”. NË VIJIM JANË DY POEZITË NË FRËNGJISHT DHE NË SHQIP TË BOTUARA NË KËTË REVISTË.

 

IRÉNE GJONI

 

1. MÊME SI TOI ET MOI

 

Nous ne sommes pas d’ennemis,diable!

 

Si toi et moi,nous franchissons le Rubicon

et nous trouvons l’un- l’autre,

le monde ne sera pas reservé

notre vie ne sera pas maudite non plus.

 

Je t’ai cherché dans les rêves pour la liberté.

Son apôtre sur ma tête

d?s feutus,eut ton visage.

 

Comme tu as manqué dans sa vie!

Tu venais dans un rêve rompu.

Tu apparaissais et tu disparaissais

dans un réveie absurde.

Comme l’épilogue d’un livre non écrit.

 

Maintenant je t’ai trouvé par hasard,

dans le croisement du temps erroné

et dans ma carte ne se sillone qu’un chemin

qui s’efface au retour.

 

La liberté de l’ésprit

à son dernier abri la,pr?s de toi

statue en marbre qui se fond dans le lointain…

 

2. LES NYMPHES*

 

Depuis bien longtemps les nymphes n’avaient plus visité

Le monde et la vie des humains

La curiosité des nymphes prit le chemin

en toges blanches antiques

en se trompant d’époque, de contes

... ... ...... ... ...... ... ...

 

Elles ouvrirent les yeux sous la respiration réveillée des unes et des autres

Comment tant de beautés, tombées d’accord

Auraient-elles souvenance du chemin en se trompant d’époque, de contes

Rencontre avec une âme tuée

Au moment où devenait indestructible,

Un tatouage de désillusion

Et de la douleur montait une rage de handicapé

 

Les nymphes tendres,

N’ont vu que ça dans le monde des humains

En une visite, bien plus courte que le chemin

 

Tout leur semblait mauvais rêve, cauchemar de lumière

incarné en une blonde comme les nymphes

Assise à l’ombre des maîtresses de la maison

En tricotant tresses de tatouages de désillusion

Superflues de la veille

En attente du “BONJOUR” des nymphes

 

Comme elle leur ressemblait,

Avec le souffle lui ont lavé le corps,

Avec leurs longs cils lui ont peigné les cheveux,

Voix et lumières lui ont cousu un manteau,

En faisant d’elle leur âme sœur

 

Sous le rythme des nymphes:

“ MULTIPLIE DIEU LES DANSES ”

La nouvelle nymphe s’est mise à tourner

En amusant aussi le tatouage de la désillusion...

 

* Littéralement le titre en albanais – Shoi zot vallet –signifie « multiplie dieu les danses », ce qui sonne comme shtojzovallet : les nymphes .

 

 

1. NËSE UNË DHE TI

Armiq nuk jemi dreqi ta hajë!

 

Nëse unë dhe ti thyejmë Rubikonin

e gjejmë njëri - tjetrin,

bota nuk përmbyset...

As mallkim më shumë

s’do mbushet jeta jonë…

 

Nga ëndrra për lirinë kërkova ty...

Apostulli i saj në kokën time,

që në fetus fytyrën tënde ka pasur.

 

Kaq shumë ke munguar në jetën time!

Në një ëndërr të këputur gjithmonë vije.

Shfaqeshe dhe fikeshe

në një zgjim absurd,

si pasthënie e një libri të pashkruar.

 

Tani që rastësisht të gjeta,

në udhëkryqin e kohës së gabuar,

në hartën time shenjohet veç një rrugë

që shuhet në kthim…

 

Liria e shpirtit

strehën e vet të fundit ka aty,

Statujë prej mermeri që tretet në largësi…

 

2. SHTOI ZOT VALLET

 

Shtojzovallet kishin epoka pa bërë vizitë

në botën dhe jetën e njerëzve.

Kurioziteti shtojzovall nisi rrugën

me fustane të bardhë antike,

që ngatërronin epokat, gojëdhënat...

 

... ... ...... ... ...... ... ...

 

Hapën sytë

në frymëmarrjen e zgjuar të njëra-tjetrës,

Sikur shumë bukuri, të kishin një mendje.

 

Kujtonin rrugën

nëpër ngatërrim epokash,

gojëdhënash.

Takim me një shpirt të vrarë,

në çastin kur i lihej i pazhdukshëm

një tatuazh zhgënjimi

e nga dhimbja klithte me tërbim sakati.

 

Shtojzovallet e dhimsura,

kaq panë në botën e njerëzve

në një vizitë,

shumë më të shkurtër se rruga.

 

Gjithçka u dukej makth ëndrre,

makth drite,

trupëzuar tek një flokëverdhë si shtojzovallet,

ulur në hijen e zonjave të shtëpisë,

duke thurur gërsheta tatuazhesh zhgënjimi

të tepruara nga një natë më parë,

në pritje të “MIRËMËNGJESIT” të shtojzovalleve.

 

Duke u ngjasuar me veten,

me frymë i lanë trupin,

me qerpikët e gjatë i krehën flokët.

Zërat dhe dritat ia qepën mantel,

duke e bërë simotrën e tyre.

 

Nën ritmin shtojzovall:

“SHTOI ZOT VALLET”,

Shtojzovallja e re kërcente

Duke argëtuar dhe tatuazhin e zhgënjimit...