Shefqet Dibrani: Cikël poetik nga Sadik Krasniqi

Sadik Krasniqi (24.05.1961). Lindi në fshatin Llukar të Prishtinës. Shkollën fillore e kreu në fshatin e lindjes, ndërsa shkollën e mesme si dhe studimet i ka kryer në Prishtinë. Është diplomuar në degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe në Universitetin e Prishtinës. Pas studimeve ka punuar si arsimtar i Gjuhës Shqipe në fshatin e lindjes deri sa ka emigruar në Gjermani.

Me shkrime është marr si student dhe krijimet e tij janë botuar pothuaj në të gjitha gazetat dhe revistat e kohës. Ka botuar poezi, tregime si dhe vështrime kritike.

Poezitë e Sadik Krasniqit janë shpërblyer nëpër konkurse letrare, janë përfshi në antologji si dhe është e përkthyer edhe në gjuhën frënge.

Sadik Krasniqi jeton në Gjermani.

Vepra letrare:

„OFSHAMË NË URNË“, poezi, botoi Shtëpia Botuese „FAIK KONICA“, Prishtinë 2008.

Te ky i shenjti krua

Me etjen e plasur

ujin  e  treqind pranverave pijë

Plagët më gjelbërohen

Vorbullës flluskat ia heq

Ia gjej damarët e lagur

Hijes plot vesë të shelgut blu

Rrjedhën e tjerr me sy

Në rrjetën ujore

Bëhem merimangë e njelmët

 

Me pikla në buzë 

Më zënë ethet e Zanës

Treqind vjet e pres një vetëtimë

Të ma heq nga bebëza kllapinë e blertë

Jam u(r)në  gjetur pranë lumit

plot dhembje me erë ashti

Ofshamë që dridh

një gjeth të blertë mbi valë

Në zgavrat e syve

qiell i pafund

me një pikë të zezë me flatra

e dalë nga bebëzat e përmallta

Edhe pas dymijë vjete

hirit m´i bën hije

krahu i dallëndyshes

me fluturimin gri drejt pranvere

Për atë shpirt të djegur

Ofshama bëhet flutur

Fluturon në pranverën gri

Lëshon dhimbje në lulet e hirit

Për ata sy të shterë

Loti bëhet yll

Dhe bie si dritë

Mbi varret syçelë

Për ato buzë të hirta

Puthja bëhet mjellmë

Fërfëllima e krahëve të bardhë

dridh hënëzën e liqenit valëmall

Nëse përsëri më pagëzojnë

Kush do ta mbajë në mend

Emrin tim të vjetër

A do të shkruhet e vërteta në gurë të ftohtë

Nëse m’i lëkundin muret

A thua sërish do ta gjej

Në vatër

Gjarprin e shtëpisë

Nëse ma shterin detin

Me çka t’ua turbulloj fëmijëve

Lumin në përrallën

Mbi ujkun dhe qengjin

Pikon lotin e gurit

mbi syrin e verbër

bebëzës ia jep blerimin 

dhe zë fill drita në liqe

Pikon shpirtin e ashtit

Shqiponja merr fluturimin

kalon ylberin

dhe hedh plisa mbi djepa

Pikon shkëlqimin mbi vetull

me puthje vajza zë diellin

hijet masin gjatësinë e jetës

me dridhjen e hënës së trembur

Pikon dhimbjen në gjak

fushat mbushen lulëkuqe

yjet zbresin mbi grunajat e Kosovës

ofshama gjallëron frymëmarrjen. 

S´do t´ia fali vetës

Qe s´e plaka një hije lisi me ju

Deri të gërvishtej hëna në rrem

E t á mësoja dhembjet natës

S´do t´ia fali vetës

Që s´e ftohëm gurin

E t´ia mpija gjarprit

Dhëmbin me helm

S´do t´ia fali vetës

Që s´e mësova 

Orën e diellit mbi rërë

Që të dija të ligat e motit

S´do t´ia fali vetës

Që s´ua nxora fjalët e ashtit

E të dija për shpirtin e gjakut

Në atë flakë që më digjte të gjallë. 

Të keqes

Verboja sytë

Para se t´i dalin dhembët

Madje pa drojë 

Fshehe pragun  në dritë

Në këtë natë me shi dhe trok kali

Shaloj hingëllimën e trembur

Mbërrij tek babai dhe  varri i çelë 

Zë çastin e ndarjes

E puthë të gjallë

Me urnën e pikëllimit

Ia marr lotin e mallit

Në dhimbje më bie drita e kometës

E në qiell shndrit nuri i tij

Ia ndotën bukurinë në kaltërsi

ç´u bë damar i sëmurë i qytetit

E varrosën solemnisht me duartrokitje

Qytetarët e moçëm

ku do t´i lajnë fytyrat e djersitura

nga kujtimet për kohën

vashat ku do t´i  njomin bebëzat për dashuri 

Me qerpikë të pluhurosur djemtë

Si do t´i gjejnë vashat

në takime të humbura

Të vegjlit do t´i harrojnë format e peshqve

(në ëndrra të luajnë me ta do të përpiqen)

Nekrologjinë e lumit të vdekur

e gozhduam në zemër të blirëve

Ata nga dhembja lotuan gjethe

Pranvera se ç´na u tha trotuareve

Tri herë stinët në ditë ndjekim njëra-tjetrën

(qytetarët kurrë s´e humbën ngrohtësinë e gjakut)

mysafirët kurrë s´arritën t ´i veshin rrobat e motit

erdhën me ëndrra të vonuara si mollët e pjekura

u kthyen me sëmundjen e eshtrave

Varre prapa »Kodrës së Diellit »

Varre prapa « Kodrës së Dragodanit »

Qytetarët në mëdyshje

se ku t´i amshojnë  eshtrat

shtyjnë vdekjen për nesër

përditë  vdekjen shtyjnë

portën sëmundjeve ia mbyllën në fund të qytetit

Jetën aty e arnojnë fëmijët

në atë anë ku perëndon dielli  

                                               

Krra krra krra

N´bredhin e trishtuar pranë dritares

Krrakos sorrë e krisur

Krra krra krra 

Krrokamë e harlisur

Grith terrin  si ferrin

Krra krra krra

Sorrë si katrani

Gërvisht ëndrrën deri në përgjakje

Krra krra krra

Krrokamë e harbuar

Prapa kreje  trurin ma krryen

Krra krra krra

Tmerr

Ferr

N´terr

Në tru më ther

Në qelinë nr. 3

Mos e lejoni  gjumin

se djaloshi  i pabindshëm

sheh në ëndërr lirinë

puthë vashën që e pret

dhe çmallet me nënën…

Kot e prishni folenë

Shqipet kanë atdhenë

Kot e kallni folenë

Shqipet morën dhenë

Natën

fëmijës në djep lulak i bëhet

po e shkele ditën

zemrën ia gërryen

Natën e gëzimit

nuses  gjerdan i bëhet

po e shkele ditën

ia helmon bukurinë

bleruar në bebëza

Ditën e mbaj në zemër

tmerrësisht të bekuar

në etje për takim

natën më mban në rreth

duke ia ruajtur fshehtësinë vatrës

Kur m’i këndon Kosovës

më bëhesh

gur i kullës së djegur në gjak

yll në kap(t)yll të djepit në galdim

frëngji malli në shikim kah deti

pushkë në krismë

“Zog i Dielli”

në tel të lahutës

me këngë drite në zemër

Me këtë gur

ngrijmë kulla

harkojmë ura 

gjejmë gurra

pagëzojmë burra

Medet kur luan vendi

ky gur trolli

Kallen kullat

prishen urat

shteren gurrat

tmerrohen burrat

Medet ky gur trolli

shpesh rrasë vorri

Nëse s´e gjeni brigjeve

E kërkoni shtigjeve

Pa ia gjetur plisin

Mos ia rrëzoni lisin...

 Qava kur s´të pashë

 Qava kur të pashë

Qava  si të lashë

Paqja e qiellit

Raft mbi ty 

Shqipëri

Nidda ´97              

Flutura që s´ vdesin kurrë

Vetëm pranverat ndërrojnë

Prej lumit dalin ujore në brigje

Mbi grunaja qiellin zbresin

Ato bëhen yje larg hëne

Në xham në pikënatë duke i soditur bebëzat i përmallin

Duke lypur udhën qumështore për atdhe

Në ballin e bardhë të fëmijëve dritë engjëllore bëhen

          (N-së)

Vetulla hark i zi

Nga vetulla në sy 

largësia yllësi

Qerpikët  

plepa blu në qiellin gri

hijesojnë njomësinë në urtësi

ç ´bukuri

n´ sy

ndry

n´frëngji

Oh mos të rëntë kurrë lot i zi

në ata sy

Kurrë mos t´u djegtë

ajo bukuri

             (Pa Ty)

Diell diell diell

Prush tokë e qiell

Sheshi shkretëtirë pa erë

Blirët kordon helmetverdhë

Trotuaret (kah vjen ti) plot mall

Lulet në bebëza zjarr

Pritja e pluhurosur me tmerr

Prishtina pa ty vetëm ferr ferr ferr…

Në atë kaltërsi

Fustani yt i flakur

Bëhet pulëbardhë

Mbi valë

E ti kripë e krisur

Në puthje

Në këtë pritje të lagur

nëse s´ma heq brengën

bile ofshamën ma ndiej

Për shenjë dhembjeje në fytyrën tende

vuajtjen do ta vari në cep të yllit

gjersa bebëzat të pikojnë  mall

Vaj vaj vaj

E vaj me zë

Vajzë

1 

Ndërsa të ndrojtur ndërronim lulet

hijet tona etshëm putheshim

Në rërën prush me thembra të djegura

këmbë pas këmbëve masim dashurinë e tyre

Ec ec e ec

për ta zërë diellin para kodre

për ta harruar diellin para nesh

2 

Në natën e kthjellët si loti pa faj

ne të mbështetur në heshtje

e hijet tona nyjëzoheshin në përqafim

Në roje të dashurisë 

ç´na zbehi hëna  si hije baladash

kujdes mos të shkelë këmbë e keqe

se na i përhënë hijet në lojë…

Edhe pas vdekjes sate

Prapë do  të ketë   fushë të blertë

Lulet do të lulëzojnë zjarr

E unë do t´i prek me zemër.

Mos më thuaj

se dhimbje do të kesh në pranverë 

Ofshama jote

nënën do ta çojë te lulet e lumit

Deri te ai lumë

s´do mund ta kalosh fushën e ngrirë

Kolla e thatë

frymën do ta zë

Me malin e kallur mbi kokë

Ujiti lulet në verandë

Që fëmijët të kenë pranverë në dritare

Përmes etjes së zhuritur në lëkurë të gjarprit

Kaloj hejzën e shkretëtirës

E në prehër mbaj thërrmija buke

Të merr pakëz cicërimë 

Fluturimi gri i dallëndyshes drejt vendlindjes

Në natën me hënën e kuqe

Në majë gishtërinjsh marr flakë në yll

Ta ndritë rrugën e fjetur  

Dhe ëndrrën   e fëmijëve ta zë para agimit

E në atë ëndërr 

Lë një zog një lule

Fytyrën e blertë të nënës e degën e ullirit

Erdhe me plis të djegur në majë

me faculetë të bardhë nëne

të lidhur katër cepash me nyje malli

Për në shtëpi mora atë lot dhe

Ky dhe i Kosovës

mban erë molle

erë shpirti me duhmë zjarri

erë vakësie t ´ëmblit të nënës

erë varri erë lirie

Mbrëmjeve në dritë të hënës

fëmijëve do t´ua sjell

Galdimit e Albinit

tri herë rreth koke

që tërë natën të ëndërrojnë

se shëtisin në grunaja të bukës së re

me xixëllonja në ballë

Do t´ua sjell rreth koke

Albinit e Galdimit

t´ua nyjëzoj shpirtin me Kosovën

me unazën e dheut të përndezur

do ta shijojnë për çdo mëngjes

dhe do të mësohen me erën e tij

rrugës qumështore përmes qiellit

do t´ i pluhuros yjet me prushin e këtij dheu

Galdimi dhe Albini

Kosovën do ta gjejnë të bleruar

edhe pas njëmijë vjetësh

kur ta puthin për herë të parë

kanë për të ditur

se kanë puthur Diellin e vet…

Sa herë meteorët fluturojnë në Shqipëri

Thahet nga pikëllimi një ulli

Në Çamëri

Sa herë hëna përndizet

Në Çamëri

Hardhia hedh dhembje mbi dhe

Në bar bie rrush si prush

E digjet ajo fushë

Sa herë qiellin e  ndan vetëtima

Në Çamëri

Vala e Jonit bëhet jelë kali

Në shkëmb varet nga malli

Kur u nisa këndej- i them

livadhet kositeshin në Kosovë

e ai më rrëfen për gjarprin

që e kafshoi në blerimin e jetës

I them se ende i ndërtojmë

Kullat me dritare nga dielli

e ai më rrëfen

për gjenezën e dheut

I them  se sivjet kemi gëzim në verë

e ftoj në dasmën e madhe të vëllait të vogël

e ai më pyet 

sa dërrasa qet plepi skaj oborrit

E pyes ç´t´i them Kosovës për të

më je mall i djegur në zemër-thotë

në fund e përshëndes TUNGJATJETA

e ai ma ktheu EJVALLA  EVLAD

ATJE DHE KËTU     

Atje lash 

një pjesë zemre peng

për një copë gur

këtu

Gjarpri i shtëpisë

Helmohet nga pikëllimi

As qetë e premtuar për lavër

As dele ne vath për tambël

As dhe për arë e farë

Askund  as bar

Vetëm gurë e gurë

Për varr

Në këtë kortezh të zisë

Asnjë mik i rinisë

Asnjë kujtim i fëmijërisë

Medet mbi varr

Asnjë lot i  gjëmës

Asnjë fjalë e nënës

As mëmë as dhe

Për ty mëmëdhe

As at as dhe 

Për ty atdhe

Asnjë ofshamë e dhimbjes

Asnjë lule e vendlindjes

Të përcolla burrë

E të gjeta si gur

Për ty zemra

Lot flake i vura...

Larg shkuam larg përtej nëmës së nënës

përtej ku miza hekurin bren

përtej mallkimit të të marrit të lagjes

përtej ku na gjen vetëm letra e zezë

Kur të vijë kjo letër 

e lidhur me fjongon futë

me shkronja të zeza e kumt të zi

për vdekjen e babait,vëllait a të nënës

Me kuaj të qiejve  

me kafe të hidhët me dritë  vetëtime

do të vij para muzgut të gjëmës

me ty motër do të rrimë para të meitit

Do të më rrëfesh me dënesë

për vdekjen e babait me sy çelë

nga malli për mua

me mërzinë tonë do ta pikëllojmë  natën

Do të flasim për fëmijërinë

do të gëzohemi që u pamë

e zemra do të na plasë

nga ndarja e re

Gjuha thikë

derë e gozhduar

bar i egër rreth shtëpie

me dritare të verbra

shikimi i  vëngër

mollë e  këputur 

nga pemë e dridhur

syri i fëmijës

qiell i trembur

nga rrufeja e krisur

pranvera e  djegur

Përditë ç´na bien flokët

Si ëndrrat miku im

Era s´do të mund t´i kthejë më në një anë

M´sa mendimet

Do të kemi kokë tullace si dielli

Prapë do t´i krehim nga shprehia

Do të kthejmë frizura me curril gjaku

Eh ç´të bësh

Sëmundje e kohës është kjo

Miku im 

                                                   

Ata

Shalojnë kuaj të zinj si nata

Tërë ditën i përgjakin fytyrat

Së rruari me thonj

Natën lëshojnë mjekra në zemër

Në dasmë

Vrasin  bajraktarin

Ia shëmtojnë  nuses bukurinë në gjak

Në lindjen e fëmijës

Ia fikun yllin

Ia hedhin në detin e vjedhur kamot

Në puthjet e njoma

Shartojnë lulen e sherrit

Ata

Shalojnë kuaj të zinj si futa

Ata kurrë kuajve shalën s´ua heqin…

Kur Patrioti

Bëhet Partiot

Atdheu

Bëhet xhep

Lulet e vjedhura

Pikëllohen mbi varre

Me ironi

U fishkëllehet lapidarëve

Shqipet e lidhura

fluturonin

e të lirat

rënë përtokë

 

Të shenjtë 

mbetën vetëm varret