Ditari i Besa Salihut (II)

E hënë, 5 prill 1999

Sot është e hënë. E të hënën fillon java e re. Këtë e dinë të gjithë. Por unë di edhe diçka tjetër që e bën këtë të hëne më të bukur dhe më të ëmbël.
Sot ne po kthehemi në shtëpi dhe kjo ka rëndësi. Dielli i buzëqeshte me dashamirësi natyrës, kur ne po e pastronim shtëpinë, ku kishim qëndruar dhe si u bëmë gati, dolëm.
Aq shumë më kishte marrë malli për shtëpinë time, sa i përshëndeta me padurim këta të fshatit. Disa u kthyen në këmbë e disa me veturë.
Shtëpia m’u duk shumë e bukur e kopshti, bashkë me lulet e para të pranverës, na priti duke festuar. Që sot do të fillojmë ta punojmë kopshtin, në mënyrë që ai të mos ndjehet i vetmuar dhe i braktisur.
Librat i përqafova me radhë, ashtu siç i përqafon dallëndyshja të vegjlit e saj, pasi i ka braktisur për një kohë të gjatë. I gjeta në të njëjtën gjendje siç i kisha lënë. M’u duk se edhe ato u gëzuan, sepse ishin mësuar të ishin çdo orë afër meje. U gëzova me një gëzim të sinqertë, që më rëndoi në zemër, duke më bërë që ta ndjej veten të penduar. E pyeta veten me të rreptë: Si guxon të gëzohesh, kur mijëra fëmijë në këtë çast vriten ose qajnë për të afërmit e tyre të vrarë?
Një zë, pak më i butë, iu përgjigj të parit: Në mes të një pikëllimi të pakufishëm, çdokush ka të drejtë të shijojë ndonjë pikë ëmbëlsie!
Derisa i gëzohemi kthimit, na duhet të mendojmë edhe për anëtarët e familjes së nënës, për të cilët nuk dimë asgjë dhe nuk kemi si të dimë.
Kur njeriu nuk di gjë më shumë, veçse çfarë ndodh në një rreth shumë të ngushtë, nuk ka se si të gëzohet. Gëzimi bëhet i zbehtë.
Pranvera, edhe në këtë kohë të keqe, i ka shtrirë lirisht krahët e saj të gjelbër nëpër male e gjetiu. Ajo varet edhe në degët e pemëve që dalëngadalë po vishen me lule. Duket sikur thotë: Edhe në m’i vrafshi lulet, edhe në m’i helmofshi zogjtë, kur të më vijë koha, unë do të sundoj natyrën, e veshur me një fustan të bukur buzëqeshjeje!
Në çastet kur kam kohë të mendoj, po përmallohem për shkollën. Jemi ndarë aq papritmas, sa nuk kam mundur t’i them as lamtumirë.
Tani ajo ka mbetur e vetme e ndoshta ka edhe frikë. Nuk e ka afër asnjë fëmijë, që me praninë e tij ta ngushëllojë sadopak.
Kam dëshirë të madhe të shkoj në shkollë, edhe pse e ndjej se kjo do të ndodhë më vonë, pas disa e disa muajve!

E shtunë, 10 prill 1999

Ndoshta dikujt i duket se duke qenë në një gjendje të tillë izolimi dhe frike, jeta është monotone dhe me monotoninë e saj tragjike të çmend dalëngadalë. E kjo është plotësisht e vërtetë, edhe pse me mua nuk po ndodh kjo. Njeriu duhet t’i përshtatet ambientit dhe kushteve në të cilat jeton.
Duke iu bindur kësaj rregulle, unë mund të them lirisht se ditën e kaloj mirë mirë, madje edhe në mënyrë të vlefshme.
Deri në ora njëmbëdhjetë ndihmoj në punët e shtëpisë. Pastaj deri më ora gjashtë jam në shoqërinë e librave, vetëm me ndonjë ndërprerje të vogël, siç është ngrënia e drekës.
Duke lexuar dhe mësuar mendja ime qëndron pak larg nga realiteti, madje nganjëherë humbi aq shumë në një botë tjetër, sa edhe kur më ndërprenë ndonjë krismë, mendoj se edhe kjo ndodhi në roman. Është një gjë shumë e mirë që librat e kanë një fuqi të tillë magjike që të ushqen mendjen.
Fle herët, sepse është më mirë të jesh në gjumë se sa të rrish zgjuar në errësirë, nën shtypjen e përhershme të pasigurisë.
Por nuk po ndodh kështu edhe me të tjerët. Janë shumë të frikësuar dhe tremben edhe nga zhurma më e vogël. Rrinë gjithnjë gati për të ikur, madje edhe flenë veshur, me çanta afër kokës.
Kjo mua më duket një gjë e gabuar, sepse njeriu nuk duhet të ketë frikë nga vdekja, se ajo do të vijë patjetër.
Por ec e thuaju!
Të thonë me inat: Ti nuk di asgjë nga vdekja, madje as nga lufta!
Mua aq më bën, por nëse shpëtojmë gjallë dhe vije liria, atdheut nuk i duhen njerëz të çmendur nga frika e luftës.
Njeriu duhet të jetë gjithmonë dhe në çdo rrethanë gjakftohtë dhe ta përmbajë veten.

E diel,  18 prill 1999  ?