Beatrice Silvia Sorescu: Nata e shenjtë

BEATRICE SILVIA SORESCU

NATA E SHENJTË

Ishte pothuajse natë, mbrëmja po binte në majë,

Isha si në një altar në parajsën time tokësore,

Dhe kaq shumë gjethe të rralla trumbetonin bukur,

Dhe era fishkëllente nëpër kallamishtet e zbrazëta

Ne po dëgjonim psherëtimën e pyjeve të ahut,

Jehona nga zemrat e gjera vibronte përreth,

Midis thuprave qielli dukej sikur flinte,

Veç një yll deti i zgjuar,  drejt perëndimit të diellit,

Na ndiqte me etje, duke na përshëndetur,

Kur pas disa reve, u shfaq edhe hëna,

E ëmbël, u nis poshtë luginës, drejt fshatit,

Me kaq shumë rreze të buta përmes syrit të saj të largët,

Ne ishim të ngrirë duke parë të gjithë qiellin menjëherë,

Nën pemën e arrës, një dëshmitar, në roje, pranë portës,

Oh, sa do të doja t'i ktheja ato momente të shenjta,

Dhe ta ndieja atë natë të shenjtë si më parë.

SHPIRTI, NJË ALTARI I BUKURISË

Shpirti im është i hapur si një libër,

Brenda meje është kthjelltësia e një lumi,

Unë pi vetëm dritë dhe e përhap më tej,

Dhe gëzimi im rritet deri në bel,

Shpirti im është një det në shkëlqim,

Në të futet një univers i mbushur plot,

Është ar dhe argjend i endur në fije,

Madje edhe nga paraardhësit, nën qiellin e kthjellët,

Shpirti im është i pandryshuar nga urrejtja,

Në të nuk futet asnjë grimcë e keqe,

Është brumë i butë, pa asnjë skorje,

Është vetëm dashuria nga Zoti,

Unë ju jap nga një pikë të saj secilit prej jush,

Në mënyrë që rrezet e arta të mbijnë në ju,

Në mënyrë që të keni brenda jush dritën e një dielli

Dhe këngën e butë të zogthave,

Shpirti im është altari im i vesës,

I panjollosur nga tëmthi që është brenda nesh,

Unë ju jap prej tij një cep të një hëne të re,

Në mënyrë që të laheni në fushat e tërfilit.

PRINDËRIT

Ka prindër kudo, në lugina, në kopshte,

Në kodra, në shpate, nëpër gjemba,

Në fusha të gjelbra, me prona të pasura,

Të rritur nga zemra të pastra,

Ka prindër të shpërndarë nëpër brazda balte,

Nën bar me aromën e dheut,

Nga sytë e tyre rriten të pjekura të brishta,

Tërfili dhe të gjitha mrekullitë,

Si mund të jem i gëzuar, të eci i lumtur

Nëpër pemishte me aromën e mentes?

Si mund të buzëqesh në livadhe të gjelbra,

Kur ka një mall të hidhur nën këmbët e mia?

A më vjen keq, të kosit barin nën këmbë,

Nëse lëndoj babanë tim?

A më vjen keq të shkul rrënjët e cikorit,

Nëse lëndon nënën time?

Ka prindër kudo, dhe fëmijë, dhe gjyshër,

Kodra të tëra milingonash,

Si mund të vrapoj nëpër fusha të nxehta,

Kur këtu prindërit flenë?

VIOLINA

Pema, pylli dhe vendi filluan

Kur violina filloi të shuante zjarrin e saj,

Harku u ngrit i etur drejt qiellit,

Rigjalli një botë që kishte rënë në gjumë në pyll,

Çfarë bërthame kishte nën lëvore, çfarë sekretesh fshihte

Ajo pemë nga e cila është violina ime tani?

Thërmon horizonte dhe mure që qajnë,

Sjell simfoninë e atyre luleve nga korija,

Çfarë fshihet, ndoshta, në fijen kaq të trazuar

Nga stuhia e borës, nga era e dimrit të largët?

Nga vjen drita që rrjedh midis telave

Dhe vjen nga larg, nga sytë e vojvodave?

Atëherë druri shkëlqeu dhe u mahnit

Nga muzika e fshehur përmes syrit të fjetur

Dhe këndon në përjetësi, nën yjet e mahnitur,

E njëjta këngë e vjetër e kënduar më parë.

Pra, pema jeton përmes shpirtit të violinës,

Duke vëzhguar momentin përmes misterit të distancës,

Dhe zëri i saj i gjetheve, i zogjve, dridhjet,

Duke u bërë argjend dhe ar, tek ne, vetëm pranvera.

AROMA E FËMIJËRISË

Më pëlqejnë lulet në sanë në luginë,

Fustani i dallëndyshes është i dashur për mua!

Nga luleradhiqet bëj një unazë dhe një gjerdan,

Gëzimi i madh jehon në këngë,

Mbi jasemin e vendos, i gëzuar,

Në shportën time të vogël nga gjyshja,

Së bashku me trëndafila të egër dhe arnikë,

Oh, sa lule do të sjell në shtëpi!

I dua këto lule, çmendurisht!

Dhe sana në shportë është pothuajse e gjitha,

Aroma e tyre arrin deri në portë!

Do t'i qep tani, për kapelen.

JEHONA

Nëpër tempujt tanë pulson ora e kohës,

Tik-tak me ngurrim nëpër vitet e vështira,

Dhe një stuhi dëbore doli nga errësira e dimrit,

Dhe dridhet e padukshme nëpër sytë e mi,

Ka rënë papritur herët,

Drita është fshehur si në një palosje,

Dhe shpirti nëpër lumin e jetës - natën,

Në fletën e natës shkruaj zemrën time,

Psherëtima e një epoke dëgjohet butësisht,

Vetëm jehona e saj prej balte vibron,

Unë ngrihem edhe përtej yjeve,

Si një fije bari e butë dhe e brishtë,

Nëpër tempujt e mi pulsojnë dëshira të shurdhëra,

Lëngje të largëta më rrethojnë,

Unë ngrihem, i shpëtoj zjarrit përsëri, kudo,

Me sytë e mendjes sime unë rrethoj yjet.

PËRTEJ NESH

Përtej nesh, dashuria buzëqesh bosh dhe e shurdhër,

Gjithmonë me nofulla të shtrënguara dhe të ftohta,

Bie shi mbi kokën e saj si një ide pjellore,

Bie shi mbi emocionet që ti i mbyt,,

Dhe koha është shterpë, momenti është i uritur

Keqkuptimet kanë rënë në gjumë përmes mendimeve,

Stinët po bëhen të prishura mbi vatrën e lartë,

Mendja po mbytet në kaq shumë herezi,

Nata ka rënë! Vetëm një shqiponjë ende po kalon, duke ndjekur

Mbi ëndrra, mbi muzgje dylli,

Kupolat e qiellit shihen duke rënë në gjumë,

Yjet po lëkunden foshnjat në prehrin e tyre,

Përtej nesh, ka një heshtje të tillë...

Dashuritë qëndrojnë mbi katafalk të kalbura,

Bletët nuk dinë më si të bëjnë mjaltë,

Dhe ora nuk mjaullon më.

CIKLIZIM

Ne e shikojmë të pafuqishëm të tashmen teksa kalon,

Thellë na varros shpejt, mbetemi vetëm një kryq,

Materia pulson, shpërndahet me nxitim,

Jehona mbetet vetëm në gjëmimin e borisë,

Dhe botë të reja lindin përsëri, ëndrra të reja na ndjekin,

Nën sytë e horizontit të gjerë shfaqen pakuptueshmëri të reja,

Jehona të thyera burojnë, nëpër të ardhmen shkojnë,

Drejt qiejve pa emër, nën një kohë të hutuar,

Copë për copë, përtej reve,

Kaq shumë dëshira shoshiten, kaq shumë ngjyra të gjalla,

Dhe as nuk më intereson se ku ndizen,

Unë ndez dhimbjen e çlirimit përmes meje.

JETA

Është një kopsht me kurora të përkulura në tokë,

Është një ëndërr, një dritë verbuese, një mendim,

Një çast i shtrembëruar, një dehje momentesh,

Një fluturim i shqetësuar midis dy krahëve,

Është si një lodër, si një qift që e hedh,

Një fatkeqësi, një qiell i përmbytur në perëndim të diellit,

Të mban në krahët e tij dhe pastaj të shtyn poshtë luginës,

Të bën fshatar, të cilin e varros në kufi,

Është një bezdi, ndoshta, ose një qiell i pastër,

Një ylber që digjet mbi kupolën e lartë,

Apo një strofkë luani, në të cilën të hedh,

Është një fjalë që e mban mend, një emër,

Fatkeqësi apo parajsë, të josh bukur,

Të ngre lart ose të hedh poshtë,

Të vë ar rreth qafës, të prish,

Është si një fije merimange, një fije,

Të fshikullon vazhdimisht ose të përkëdhel,

Ndonjëherë të vë flakën për të të djegur,

Nuk e di çfarë është është, por ka edhe anët e mira,

Të sjell, nuk e di se ku, në botë,

Është si një përdredhje idesh të ndriçuara,

Të copëton në copa dhe - në një çast të ndan,

Jo, nuk është e lehtë të merresh me të,

Është si një nënë, është si një shufër, si një shkop,

Të godet në fytyrë, në sy,

Të magjeps, i turpëruar, atëherë, me syrin e keq,

Gjithmonë i paparashikueshëm, është dashuri apo urrejtje,

Është egoja jonë pa masë.

SHPËTIMI

Unë ende eci në shtegun tim të ngushtë, gjithmonë,

Duke mbajtur barrën, Zot - gjithmonë,

Dhe nga një vuajtje kaloj në një tjetër,

Gjithmonë duke u përpjekur t'i gdhend me daltë,

Kam fuqi, ndihem i fortë dhe i fuqishëm,

Mund të mbaj këdo në shpinë,

Madje mund të të mbaj Ty në shpinë,

Ti më ke pajisur, Atë, me gjithçka,

Unë shpëtoj veten kështu, përmes vuajtjes,

Vetëm fitorja rrjedh nëpër venat e mia,

Ti më ke zgjedhur, ti ke vendosur nga lart,

Të mbaj Jezusin me etje brenda meje,

Të sakrifikohem vazhdimisht për të gjithë,

Dhe për të gjallët dhe madje edhe për të vdekurit,

Më ke dhënë një zgjedhë aq të rëndë sa mundesh,

Por unë di si ta mbaj dhe nuk them se më dhemb.

Që kur më ke njohur, nuk kam thënë asgjë të keqe,

Unë vetëm e kam mbajtur barrën si një ka,

Dhe ende e mbaj me të njëjtën vendosmëri,

Të shkrij mëkatin përmes dashurisë.

Nuk të bëj asnjë pyetje, o Atë,

Kam mësuar të vuaj edhe më shumë,

Dhe vazhdoj të ec gjithë rrugës për në shtëpi,

E di që je me mua dhe nuk më intereson.

NATYRA E SHKATËRRUAR

Po binte shi nervozisht, me pika dylli,

Qielli ishte bërë i trishtuar kudo,

Dhe heshtja tani ishte më e zbrazët,

Dhe luginat rrjedhin përmes syve të të vdekurve,

Një erë e papritur e kishte bërë natyrën marramendëse,

Përmes plepave, një psherëtimë shkatërruese, e thellë,

Po binte shi përmes zemrave dhe ujitte dashurinë,

Dhe hapi po bredhte përsëri, budalla,

Të pafuqishëm, degët e holla

Ata u përkulën të shtrirë në tokë,

Po binte shi i thellë përmes ëndrrave të brishta,

Ishte fundi i botës mbi mendimet tona,

Rrëkenjtë na pushtuan natën,

Përmes errësirës ndiheshim më të zbrazët,

Po binte shi metalik, duke shpërndarë

Dhe ngushëllime, ëndrra dhe nevoja.

ËSHTË KAQ  BEGATI...

Merr lindjen e diellit në duar dhe bëje ylberin rrugën tënde,

Merre, poshtë luginës, drejt yjeve që nuk perëndojnë kurrë,

Merr detin në shpirtin tënd dhe ndriçoje atë natën,

Vrapo nëpër mendime mjalti dhe lumenj qumështi,

Merr të gjitha mrekullitë dhe fluturo me to nëpër botë,

Vrapo nëpër ndjenja sikur nëpër një luginë me tufa,

Lëre pakujdesinë të shkrihet në skajet e mbrëmjes, të harruara,

Hapu veten nëpër zemrën time si faqet nëpër një libër të gëzuar,

Ka kaq shumë bollëk, kaq shumë harmoni në shikimin tënd,

Ëndrrat e arta po piqen, pasdite të shpalosura nga dielli,

Kapi ajrin e natës midis gishtërinjve të dritës,

Përmes hijeve që humbasin, ji flladi i butë nga një kopsht,

Vendos në ballin tënd kurora xixëllonjash që digjen,

Më lejo të lahem në detin e syve të tu, të përjetshëm.

MOMENT I FRESKËT

Malet puthin yjet e shndritshëm,

Përqafojnë kupolat e kaltërta,

Dhe hëna fle në lulet e bukura

Dhe i jep dritës së bardhë një formë të re,

Era përqafon ngadalë natyrën

Me thjeshtësinë e një flladi,

Dashuria derdhet përsëri në shpirt,

Mrekullia e gjithë bardhësisë së pranverës,

Po pres që ju të rrjedhni përsëri së bashku,

Përmes lulekuqeve të kuqe për të ëndërruar bukur,

Për t'ju parë nën dritën e hënës,

Me sytha të gjelbër për të qepur këmishën tuaj.

(I përktheu: Alban Voka)