Rrezart Kalaja: Nëse përsëriten zgjedhjet edhe njëherë në 2025 rezulton se AAK dhe Nisma nuk kalojnë Pragun

Nëse përsëriten zgjedhjet  edhe njëherë në 2025 rezulton se AAK dhe Nisma nuk kalojnë Pragun

Nga Rrezart Kalaja

Nëse vendi shkon në zgjedhje në vjeshtën e vitit 2025, partitë e Ramush Haradinajt dhe Fatmir Limajt përballen me realitetin më të ashpër politik: mbetjen jashtë Kuvendit. Një fund i paralajmëruar për një fillim të ri politik në Kosovë.

Politika që s’bind më as veten

Në prag të një sezoni zgjedhor që mund të ndryshojë rrënjësisht përbërjen politike të Kosovës, dy parti që dikur përfaqësonin zërin e fuqishëm të pasluftës, AAK dhe Nisma Socialdemokrate, janë në rrezik serioz të mos e kalojnë pragun zgjedhor. Për shumë qytetarë, kjo nuk është më çështje sondazhi – është çështje realiteti. Një rrëshqitje e vazhdueshme drejt harresës që tashmë është më afër se kurrë.

Mbijetesa e fundit: një bashkim i dëshpëruar, jo i fuqishëm

Në zgjedhjet e fundit të mbajtura më 9 shkurt 2025, këto dy parti, të rraskapitura nga mungesa e besimit publik dhe rënia e madhe e votave, mbijetuan vetëm duke bashkuar forcat. Një “aleancë e të mbijetuarve”, që s’mund të fshehë faktin se secila, më vete, nuk do ta kishte kaluar pragun. Kjo marrëveshje e heshtur ishte akti i fundit i një skene që nuk kishte më publik. Një bashkëpunim pa ideal, pa program dhe pa vizion.

E kaluara që nuk mban të ardhmen

AAK dhe Nisma janë përfaqësuese të atij brezi politikanësh që ndërtuan fuqinë e tyre mbi lavdinë e pasluftës. Por lavdia historike, pa përmbajtje bashkëkohore, shndërrohet në iluzion politik. Pavarësisht tentativave për ta përdorur simbolikën e luftës si monedhë votash, qytetari i sotëm nuk kërkon më vetëm kujtime – kërkon zgjidhje, përfaqësim, përgjegjësi dhe etikë.

Përkundrazi, ajo që ka mbetur nga këto subjekte është një politikë e konsumuar, shpesh e shoqëruar me gjuhë të papranueshme për një demokraci serioze. Komentet vulgare të liderëve të tyre nuk janë më shenja “guximi”, por tregues të rënies së standardeve politike dhe etike.

Historia që përsërit veten: rruga e partive të harruara

Të njëjtën rrugë dikur e ndoqën edhe AKR-ja e Behgjet Pacollit, Partia e Ferid Aganit, Aleanca e Gëzim Kelmendit – dhe sot janë vetëm kujtime të zbehura në arkivat e historisë politike të vendit. AAK dhe Nisma po ecin në të njëjtin drejtim, pa rrugë kthimi. Mungesa e një gjenerate të re politike brenda këtyre partive, mungesa e transparencës, paaftësia për t’u reformuar, janë simptoma të sëmundjes politike që shpie në përjashtim parlamentar.

Vota e mërgatës: jo më shpresë e verbër

Për vite me radhë, këto parti janë mbështetur në votën e mërgatës si një kartë shpëtimi. Por edhe ajo pjesë e elektoratit është bërë më e vetëdijshme. Nuk mjafton më vetëm të flasësh për kontributin e diasporës – duhet ta përfaqësosh realisht atë. Vota e saj është sot më e kërkuar, më e matur dhe më e pamëshirshme ndaj demagogjisë.

Koha për reflektim, jo viktimizim

Në vend të fjalimeve emocionale dhe fjalorit të vrazhdë, është koha që këto subjekte të reflektojnë thellë: pse votuesit nuk i duan më? Pse nuk kanë më jehonë? Pse të rinjtë nuk i shohin më si përfaqësues? Viktimizimi politik nuk është më strategji – është justifikim për dështimin.

Një hap përpara për Kosovën?

Nëse këto parti mbeten jashtë Kuvendit, kjo nuk është tragjedi – është pjesë e natyrshme e ciklit demokratik. Sistemi ka nevojë të pastrohet për të ecur përpara. Largimi i politikës së konsumuar është shpesh hapi i parë drejt ndërtimit të një skene të re, më të shëndetshme, më të drejtë dhe më të përfaqësuese.

“Në politikë, nuk të vret humbja – të vret refuzimi i reflektimit.”

A janë gati këta liderë të kuptojnë fundin? Apo do të vazhdojnë të shkojnë drejt tij, duke mos kuptuar pse publiku nuk i ndjek më?