Baki Ymeri: Poetesha e një dhurate hyjnore me aromën e kerubimit

POETETESHA E NJË DHURATE HYJNORE ME AROMËN E KERUBIMIT

Nga Baki Ymeri - Anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Rumanisë

Poeti është profeti që hap portat e qiellit dhe poezia e vërtetë e vendosur fillimisht lind në frymën hyjnore, pastaj zbret në perandorinë e muzave në një kohë të mundshme dialogu të pamundur. Simona Mihutiu shpërndan mesazhe dhe detaje për jetën në të cilën bota njerëzore është e trazuar krahas meditimeve të universit lirik. Ajo na ofron tekste të ndjeshme dhe të thella përmes autenticitetit të shprehjes së emocioneve në një regjistër stilistik të zgjedhur. Për të rregulluar vendin e saj në bashkëkohësi, mund ta bashkojmë atë mes poetëve që i japin një ton të ri lirizmit rumun.  Fjala e bukur poetike rumune gjendej edhe në këto bashkësi bashkëkohore. Në themelet e panteonit të modernitetit poetik rumun, një kontribut të merituar dhe të rëndësishëm ka dhënë “babai” të cilin do ta quajmë poezi moderne me në krye Mihai Eminescu, i cili u pasua nga një grup poetësh, si: Octavian Goga, George Cosbuc, Tudor Arghezi, Lucian Blaga, Nichita Marhelvescu, Nichita Duhelvescu, Theodor Damian, Dumitru Nicodim, George Teodor Dinca, Mihai Prepelita etj.

Në kuptimin femëror, vazhdimisht, mbi bazën e këtij moderniteti poetik, në panteonin e letërsisë rumune parakalon një brez i ri në veçanti, me në krye Ana Blandiana, Simona Mihutiu e të tjerë. Ky grup poetësh bashkëkohorë e ndërton ndërtesën e modernitetit me kodifikime të reja poetike, në kuptimin e risive universale të fjalës së bukur.  Simona na ofron poezi të bukura, interesante dhe mbresëlënëse, të frymëzuara dhe të shkarkuara nga zemra dhe shpirti. Ajo shkruan një poezi reflektuese që zbulohet në disa shtresa medituese. Jehona e teksteve të tij lind disa rezonanca të gjera dhe dërrmuese.

Projektohen imazhe dhe tema përmes të cilave marrin formë ylberi të reja lirike, të artikuluara në përballje fjalësh që i bëjnë përshtypje të fortë poezisë dhe krijuesit të saj. Poezitë e Simones pasqyrojnë pikturën dhe kaligrafinë, dritën dhe hijen, një alkimi origjinale midis mendimit dhe tekstit. Poetja mbart gjithmonë në tekstet e saj një mister nga i cili rrjedh një ngjyrë e lëngshme në kanavacën e pikturave të mrekullueshme. Simona Mihutiu nuk është poetja e heshtjes apo e habisë. Ajo është një dhuratë hyjnore me një aromë kerubini.

ESENCA POETIKE

Kur ndjej tokën duke çaluar,

Mezi hyn në orbitën e tij,

Kur fjala lëkundet në mendim

Ai ende hezitonte të fliste,

Kur është pa asgjë

Ai shpall një stuhi,

Kur ajri është më i trashë më duket

Dhe në tempuj mblidhet rrëmuja,

Kur koha rrjedh me rrjedhshmëri

Duke lënë të kaluarën si dëshmi,

Unë zbres nga shpirti një esencë

Për ta lartësuar në poezi.

PRANVERA NGA NE

Një pranverë në sytha të gjelbër lufton,

Ai ngjitet pas shpresës për të mos harruar -

Është një e ardhme që po pushton nga dje

Me ifos të përhershme të ndryshimit.

Lulëzojnë dëshirat pjellore

Në degët e fuqishme,

Çfarë do të shpërndajë kohën në sekonda

Dhe jeta në petalet e luleve.

Nga pretendimet e vjetra dhe të përsëritura,

Lindin sytha të rinj, duke e gjelbëruar pamjen,

Dridhjet e dritës në dyqane

Ato shfaqen, me natyrën e jetës në laps.

Në fluturimin e shpejtë të momentit të udhëtimit,

Herë pas here vjen një pranverë,

Le të jetë një moment feste

Lëreni shpirtin të lulëzojë në vetvete.

ASGJË PA TE

Pa të, një sferë

do të thyhet në dysh

hëna e plotë nuk do të ishte

vetëm hënë e re.

Pa të, pemët,

shushurima do ta humbiste

sythat në krahë,

lëkundjen e gjelbër.

Pa të, toka

nuk do ta shihte kurrë qiellin

as vala nuk do ta gjente

misterin e deteve.

I verbër do të ishte dielli,

lajme në injorancë

dhe jeta do të bëhej

vdekje në pavdekësi.

Pa të, fjala

harroje idenë

dhe gjithçka do të vdiste

po të mos ishte Gruaja.

HESHTJE NË TRYEZËN E HESHTJES

Ka heshtje

dëgjoni se si rreh

një zemër prej guri

për të dëgjuar këngën

pasi merr formë

dhe në formë ai lufton,

siç lind në gur

një rreth dhimbjeje

rrumbullakët si një bukë

rrumbullakët si një rrotë

rrumbullakët si fati -

heshtje e rrumbullakët.

Qenia e gdhendur

prej guri nga guri

ngrihet në mënyrë delikate,

mpreh hijen e saj,

dhe e ngriti në qiell

nga vatra e dikujt,

për të parë larg.

Nga shikimet e lodhura

kthehu për të dëgjuar

heshtje të bardha

i vetëlindur

heshtje e pafund -

fatet e rrumbullakëta!