Gani Pllana: Në gjoksin eshtëror

Gani S. Pllana

DIKUR...

Dikur, këndej e këtu,

Të parët tanë, të uruar,

Me një shokë në bel

Punonin me bukë e kripë.

Udhëtonin cep më cep Arbërisë,

Si gurë meteorësh për të mbijetuar,

Që dallëndyshet të mos largoheshin nga vendi,

Prore bëhej kuvendi!

I mbante besa e njëri-tjetrit,

I mbante dashuria ndaj Atdheut;

Mblidheshin në gjirin hyjnor,

Ishin bashkë përherë,

I mbante shpresa,

Për ditë më të mira...

S’i mposhti lëndesa

As në ditët më të vështira.

NË GJOKSIN ESHTËROR

Buka në dysh

Ndahej para furtunave,

Buka në dysh

Ndahej pas furtunave,

Nga të parët tanë...

E donin punën e familjen,

Këndonin këngë kreshnike,

Në gjoksin eshtëror, shkruar Liria!

Trimërisht qëndruan

Në tokën bukanike.

Kur lindte fëmija në vatër,

Buzëqeshnin familja  e fisi;

Dëgjoheshin krisma armësh,

Shkëlqente në kaltërsi plisi.

Urimet nuk kishin të ndalur,

Kumbonte  edhe daullja,

Hidhej vallja, krenohej kulla.

TOKA SKUQEJ

Të parët tanë,

U bënë ballë shumë stuhive!

.............................................

Toka e lagur, shpesh skuqej

Nga pikat e gjakut të tyre,

Që u rridhnin padrejtësisht,

Nga shtypja e mjerimi,

Që u bëhej nga ardhacakët,

Nga Karpatet e largëta.

Në plisa të bardhë si bora,

Lulëkuqet çelnin pranverën.