Gani Mehmetaj: Nacionalizmin shqiptar donin ta shuanin me islamizëm e me shkombëtarizim

Nacionalizmin shqiptar donin ta shuanin me islamizëm e me shkombëtarizim

Nga Gani Mehmetaj

Turqia nxitoi ta mbështeste teorinë serbe për rrezikun e nacionalizmit shqiptar, madje edhe më me agresivitet sesa Serbia. Turqia e Serbia bënë një varg ankesash në institucionet e UNMIK-ut. Nacionalizmi shqiptar, sipas demarsheve turke e serbe, ndikonte që popullata shqiptare kinse e trajtonte keq minoritetin turk të paqenë apo të shpifur; ata nxituan t’i dalin ndesh rrezikut për Shqipërinë etnike.

Euforia e pasluftës, sidomos fryma properëndimore e pjesës dërmuese të shqiptarëve, ku përmendej jo rrallë edhe mundësia e bashkimi kombëtar, i frikësoi qarqet ndërkombëtare, të cilat nisin t’i shohin më dyshim lëvizjet e reja. Ëndrra e dikurshme mund të bëhej realitet. Shqiptarët nisën të bëhen vetja, t’u ktheheshin rrënjëve, t’u përmbaheshin vlerave fondamentale, pavarësisht grupeve mafiozo-ideologjike që nisën ta ngufasnin frymën kombëtare e demokratike me metoda të nëntokës.

Propaganda serbe me kinse fondamentalizmin islamik në mesin e shqiptarëve, doli tullumbace që nuk e besonte askush. Rugova, lideri më popullor i shqiptarëve në Gadishullin Ilirik, e mbante në zyrën e tij fotografinë me Papa Gjon Palin e Dytë, e theksonte se Perëndimi është shpëtimi ynë i vetëm, i orientonte popullatën nga rrënjët, ua kultivonte krenarinë kombëtare.

Ndikimi islamik, përmes shërbimit të fshehtë turk e arab që fshiheshin prapa shoqatave fetare, ishte ende i papërfillshëm, në fillim të mileniumit të tretë. Prandaj, Serbia ktheu tehun e sulmit, nisi ta vërë në pah rrezikun nga nacionalizmi shqiptar, ndërsa “Shqipërinë e madhe”, eufemizëm frikësues për Shqipërinë etnike, e bëri gogol për t’i alarmuar perëndimorët që na mbështetën.

Turqia nxitoi ta mbështeste teorinë serbe për rrezikun e nacionalizmit shqiptar, madje edhe më me agresivitet sesa Serbia. Turqia e Serbia bënë një varg ankesash në institucionet e UNMIK-ut, sikurse iu drejtuan me demarshe qendrave më të rëndësishme, që mund ta vulosnin fatin e shqiptarëve. Nacionalizmi shqiptar, sipas këtyre demarsheve, ndikonte që popullata shqiptare kinse e trajtonte keq minoritetin turk të paqenë apo të shpifur; ata nxituan t’i dalin ndesh rrezikut për Shqipërinë etnike. Natyrisht për ta penguar bashkëveprimin shqiptar, u dyndën mizëri oficerësh zbulimi nën petkun e humanitarëve islamikë, apo kinse hoxhallarë e mësues të islamit.

Zija Gokalp: “Xhamitë janë kazermat tona, minaret bajonetat tona, kupolat helmetat tona dhe besimtarët, ushtarët tanë!”.

Në vend të ndihmonin në ndërtimin e shkollave të rrënuara, sikurse bënin shoqatat e Evropës Perëndimore e të Izraelit, Turqia e shtetet arabe ndërtuan qindra xhami, hapën dhjetëra mejtepe, ngritën qindra qendra për shpëlarjen e trurit, duke iu përmbajtur parimit të ideologut islamik, Zija Gokalp: “Xhamitë janë kazermat tona, minaret bajonetat tona, kupolat helmetat tona dhe besimtarët, ushtarët tanë!”.

Por, ndërsa ideologu turk në këtë mënyrë përpiqej të nxiste nacionalizmin turk, në Kosovë islamikët turq e arab përpiqeshin që më këtë teori ta shuanin nacionalizmin shqiptar, madje nisën të përdhosnin heronjtë kombëtarë që kishin luftuar pushtuesin turk dhe përhapjen e dhunshme të islamizmit. Në përdhosjen e heronjve shqiptarë ndihmë të madhe dhanë edhe disa grupe mercenarësh nga Tirana, “albanologët e rinj”, sikurse do t’i quante Kadareja, të cilët në emër të “demistfikimit” të Gjergj Katsriotit-Skënderbeut, nisën ta përbaltin këtë simbol të bashkimit kombëtar. Jo rastësisht u gjenden në të njëjtin taborë, shqipfolësit e Tiranës që e përbaltnin Skënderbeun dhe e përqeshnin kombëtarizimin, propaganda serbe e turke që e sulmonin po ashtu Gjergj Kastriotin, dhe qarqet ndërkombëtare që përpiqeshin me vendnumërim për të penguar “ekspansionizmin shqiptar” në Gadishullin Ilirik, sepse edhe ata e shikonin me dyshim shtatoren e Gjergj Kastriotit në Prishtinë. Si do ta përjetojnë serbët këtë hero të shqiptarëve, më kanë pyetur dhjetëra ndërkombëtarë, sa herë kalonim para shtatores së heroit tonë kombëtar.

Dikur serbët përpiqeshin ta shuanin nacionalizmin shqiptar me integralizmin jugosllav, tash Turqia e shtetet islamike nisën përpjekjet për ta shuar ndjenjën kombëtare me integralizmin islamik, një ideologji thellësisht antishqiptare, ashtu si integralizmi jugosllavë dikur.

Secili nga këto shtete, veç e veç apo së bashku, në mënyrë të koordinuar alarmuan strukturat ndërkombëtare. Ata këmbëngulnin se nacionalizmi shqiptar me tendencat gjithnjë në rritje për bashkim kombëtar, rrezikonte jo vetëm minoritetet e tyre, por rrezikonte paqen. “Mund të destabilizonte Maqedoninë, do të çrregullonte raportet në Mal të Zi dhe Kosovën lindore”, theksohej në raportet diplomatike turke e serbe. Po ashtu u vu në pah nga Serbia e Turqia, të ndihmuara nga Rusia, se nacionalizmi shqiptar sikur po ngjallej edhe në Shqipëri, pas lëngatës së gjatë nga ideologjia komuniste dhe internacionalizmi proletar. Por ata, nacionalizëm quanin kombëtarizimin shqiptar, atdhedashurinë dhe urrejtjen ndaj pushtuesit të ri e të vjetër.

Disa nga klerikët shqiptarë të besimit islam i raportuan Rugovës për rrezikun e islamizmit të importuar nga shoqatat turke e arabe. Kreu i Bashkësia Islame të Kosovës, që e monopolizoi këtë institucion fetar me metoda të intrigave e frikësimeve orientale, mori mbështetjen e grupeve “të dala nga lufta”, sikurse kishin dëshirë ta quanin vetën ish grupet majtiste, që u forcuan me mbjelljen e terrorit e të frikës.

Kleri tradicional shqiptar i besimit islam, shumica ithtarë të Rugovës, përpiqeshin të pengonin instrumentalizimin e fesë për qëllime të armikut. Por që në fillim u ndeshën me kërcënime nga grupet islamike e nga grupet e majta, që nisën aleancë të çoroditur. Klerikët nacionalistë propozuan reformimin e fesë: përkthimi i lutjeve arabe në shqip, falja e mbajtja e ritualit shqip e jo arabisht, veshja kombëtare të cilën duhet ta mbajnë hoxhallarët e besimtarët. si shenjë të pietetit ndaj traditës kombëtare, pra në vend të çallmës orientale të mbanin plisat (qeleshet) e bardha shqiptare, kurse besimtarët, në vend të “kapicave” turke-arabe, të mbanin qeleshe shqiptare.