Aurel Dasareti: Shqiptarët jetojnë në një botë supozimesh, misteresh, varfërie, pasigurie

Dëgjova se “piktori” i stërzgjatur, duke kaluar rrugës shpeshherë goditet nga jashtëqitjet e shpendëve

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Për disa popuj bota është blu e hapur, për të tjerë është gri e errët. Shqiptarët jetojnë në një botë supozimesh, misteresh, varfërie, pasigurie.

***

Parlamenti shqiptar është pushtuar nga të ligët e vetëquajtur “rilindës” dhe përveç pisllëqeve tjera që me vite kanë kryer kundër popullit dhe vendit, mbrojnë (nuk e dënojnë) gjenocidin e barbarëve serbë ndaj civilëve boshnjakë në Srebrenicë. Ore të ligë, ju duhet të ishit të parët në planetë të dënoni këtë gjenocid, sepse ata bisha të egra cilët e kanë kryer këtë vepër të pabesueshme kriminale, janë të njëjtët që kanë kryer edhe gjenocidin e fundit ndaj vëllezërve dhe motrave tuaja në Kosovë (1998-1999) duke masakruar në mënyrën më mizore me mijëra fëmijë, pleq, burra, gra. Dhunuar mbi 20.000 femra e pastaj shumë prej tyre të therura me thikë në mënyrën me mizore. Ju përbindësh, nuk doni të kuptoni se “kosovarët” u masakruan vetëm pse janë shqiptarë, të së njëjtës gjenetikë siç jeni ju. Çetnikët momentalisht sillen me ju “bukur” sepse e dinë se jeni kryekungull. Kanë planet e veta kur edhe ju do hyni në thertoret e tyre nëse “Ballkani i hapur” (programuar nga serbët dhe rusët) bëhet realitet. Këtë ua thotë edhe një person që gjatë viteve 1994-95 ka pasur “takime” të përditshme jo aq miqësore me ta. Nëse mendoni se ju duan, kërkoni shërimin e trurit në qendrat psikiatrike. Jo, gabova, kjo nuk është e nevojshme sepse ju as që keni tru, kokat e juaja janë të mbushura me krimba të cofët.

Kur i pash gratë e kuvendit (shumica prej tyre nëna) se si edhe ato, madje edhe më fuqishëm se burrecët e feminizuar, i valëvitshin me krenari kartonët e kuq duke refuzuar dënimin e gjenocidit serb ndaj fëmijëve dhe nënave të Srebrenicës, i thash vetës: Këto nuk janë gra e nëna shqiptare, por psikopatë. A thua vallë u mungojnë ndjenjat e nënave (njerëzore) që të kuptojnë dhembjen e atyre nënave të cilave terroristët serb ua masakruan fëmijët para syve të tyre?! Po sikur të masakroheshin fëmijët e juaj, a do t`i valëvitnit kartonët? Jeni të pamëshirshme, ju përbindësha! Na turpëruat përpara gjithë botës sepse zyrtarisht përfaqësoni vendin dhe gjithë femrat e kombit shqiptar, të trojeve dhe diasporës. Vetëm ndonjë çmendarak mendon se ju jeni “zonja”.

Oh ju çibanë të pa shtrydhur kundërmues që keni zaptuar karriget e kuvendit, ju të mallkuar që përveçse ia lëpini qelbin (...) njëri-tjetrit ia lëpini edhe terroristit Vuçiç (dorës së djathtë të kasapit të Ballkanit) i cili urdhëroi që për 1 çetnik të vrarë të vriten 100 myslimanë (boshnjak)! Ju, në vend që të jeni pas hekurave për korrupsion, krimin e organizuar, trafikime njerëzish dhe droge, tradhti kombëtare, me metoda kriminale keni “fituar zgjedhjet e lira dhe të ndershme” duke pushtuar Kuvendin e Shqipërisë! Të gjithë ju jeni të zënë me pisllëqet e juaja, duke ua ngrënë (...) fashistëve serbo-rus në dëm të higjienës dhe shëndetit tuaj sepse jeni pengu i tyre, kaloni rrugët e njëri-tjetrit, shtyni njëri-tjetrin mënjanë, kaloni mbi njëri-tjetrin, ndonjëherë edhe hipni mbi njëri-tjetrin. Nuk mund të jetë ndryshe, bastard lindësh - nuk bëhesh.

Ajo që ka vërtet rëndësi në jetë kur plotësohen nevojat e tjera bazë, është përkatësia. I përkasësh dikujt. I përkasësh një vendi, një kombi, një gjuhe, një tradite, një Shqipërie të bashkuar pa fëlliqësira.

Tradhtari i stërzgjatur që i nënshtrohet shantazhit (shtrëngimit) të Serbisë sepse e ka mizën nën kësulë (serbët e kërcënojnë se nëse nuk i plotëson kërkesat e tyre në dëm të vendit dhe shqiptarëve në përgjithësi do t`i zbulojë fshehtësitë e tij të ndyra edhe në bashkëpunimin për copëtimin e Kosovës) nuk mund ta çliron veten nga të menduarit se nëse shqiptarët do të kishin jetuar si kafshë, pa menduar për të kaluarën apo të ardhmen, pa histori e përkatësi kombëtare, pa mirëqenie, pa shpresë për ndryshim, kjo botë e tij e ligë do të ishte më e qetë dhe ndoshta edhe më e lumtur.

***

Më parë, në fëmijërinë e hershme (2-4 vjeçar), kam qenë një shpirt që rrinte pezull përreth. Nuk përshtatesha pothuajse askund përveç në rrethin e anëtarëve të ngushtë të familjes. Isha larg në univers, papritmas jam këtu, në këtë botë. Bota i përket atij që e kap atë! Bota shqiptare është e hapur si një libër, por mua nuk më pëlqen titulli. Oh, bota shqiptare! Ti je vërtet një trill i trishtuar, diçka e çuditshme, e panatyrshme, e papëlqyer për qytetarët e thjeshtë dhe pafundësisht të varfëruar nën sundimin e hajdutëve të regjimit kriminal, të tradhtarëve të pamoralshëm që zvarriten përpara këmbëve të armiqve të ndryshëm që kanë kryer shumë masakra ndaj kombit të tyre! Kjo është një botë e pamëshirshme ndaj popullit dhe atdheut të vet...

“Bota është një vend i rrezikshëm për të jetuar. Jo për shkak të të ligjve, por për shkak të atyre që nuk bëjnë asgjë me ta”- Albert Einstein.

Gjyshi im, oficer i lartë, emigroi që në moshën rinore, me njohuri të mjaftueshme se kush janë në të vërtetë shqiptarët vetëmohues, megjithatë, ai ka mbrojtur gjithmonë bashkatdhetarët e tij, veçanërisht në bisedat me kolegët: “Mos e humbni besimin tek shqiptarët. Populli shqiptar është si një det. Edhe pse disa pika uji janë të pista, deti mbetet i pastër”.