Dedë Preqi: Vuçiqit po i vjen fundi i modelit antipaqësor

VUÇIQIT PO I VIE FUNDI I NJË MODELI ANTIPAQËSORI

Nga Dedë Preqi

Demokracia është mjeti më i vertetë dhe më konkret që sjellë zgjidhjen e problemeve në praktikë dhe bënë kontrollimin e një qeverisje reale në një shoqëri të vërtetë, edhe pse në sëcilën shoqëri problemet janë të mundshme, por elementi njerëzor i ndërgjegjës dhe mendimet  e udhëheqjes janë në sëcilën rrethanë për komunikim dhe dialog të hapur, duke e ndihmuar dhe stimuluar një zgjidhje të pranueshme për sëcilën palë shoqërore.

Edhe në Kosovë, mendojmë se ka forca të shëndosha të cilat janë promotore të demokracisë, me përspektivat e një mundësie për një vend paqësor dhe të një vendi ku kanë pjesën sëcili pa dallim etnie dhe religjioni, dhe në pajtueshmëri me ligjet dhe Kushtetutën e këtij vendi, që është burim dhe prodhim i të drejtave dhe lirive të këtij populli.

Prandaj, si në çdo vend demokratik, poashtu edhe në Kosovë, aty ku pikpamjet e përbashkëta paqësore dominojnë dhe pikpamjet e ligjit përputhën nga një ligjislaturë e tillë , duke respektuar  bazën e shtetit juridik ku sundon dhe vendos ligji për të gjithë njësoj, atëherë këto forca kanë elemente të një shteti ligjor, që do ta mundin dogmatizmin e çdo rrjedhe dhe rrethane shoqërore.

Krahas guximit dhe reformave që ka berë Kosova, në kohën e pasluftës, edhe pse në një mënyrë ka hasur në rryma të ndryshme të turbullirave dhe përpjekjeve të politikës së Serbisë, për ta dizeorientuar dhe destabilizuar rrjedhën e saj demokratike dhe zhvëllimore, sidomos në kohën e fundit dhe me qeverisjen Kurti, ky vend nuk është laraminuar me një politikë të tillë dhe sot kemi një politikë shumë të kordinuar të Kosovës, e cila brenda sistemit kushtetues të Kosovës, lufton dhe vepron për të drejtat themelore të popullit dhe vendit të vet.

Sidomos me ardhjen e presidentit Aleksandër Vuçiq, dhe përkrahësve të tij në krye të shtetit serb, Kosova shpeshherë është  e kërcënuar dhe e minuar në mënyra të ndryshme, sepse kryetari i lartëpërmendur është pasardhësi më i ngushtë i Millosheviqit, i cili nuk mund të mendojë ndryshe për Kosovën dhe popullin e këtij vendi, apo të ndryshojë nga figura dhe rroli i tij, me cetralizmin shofenist të Serbisë, duke zbatuar në qeverisjen e tanishme një model të tillë urrejtës dhe nënçmues për këtë popull, së bashku me grupin e krimineleve që i ka në bashkëqeverisje, që dje ishin protagonist të luftës dhe krimeve në Kosovë, ndërsa sot janë në vende kyqe dhe udhëheqëse të qeverisë serbe në Serbi.

Kosova është sot një vend i lirë e demokratik, i cili dallimet kombëtare dhe fetare dhe ideologjike e humbasin peshën e tyre që sot mund ta përqajnë këtë vend dhe këtë popull, sepse Kosova është vend i të gjithë kosovarëve pa dallim, i atyre që banojnë dhe jetojnë në këtë vend, që e duan dhe e ruajnë dhe mbrojnë çdo pëllëmbë të këtij vendi.

Serbia dhe udhëheqja e saj, në veqanti kohën e fundit nën udhëheqjen e kryetarit Aleksandër Vuçiq, sidomos ndaj Kosovës, ishte jo paqësore dhe aspak e sinqertë dhe miqësore, i cila me bashkë udhëheqësit e vet shpeshherë iu këcënua këtij vendi dhe në mënyrë të hapur me luftë, edhe pse Kosova, u tregua shumë përmbajtësore dhe e sinqertë në takimet e Brukselit ndërmjetësues, ky vend ndjenë, jo vetëm një ankth por edhe pasiguri në këtë kohë, ku e gjithë bota e ka përpara ardhmerinë e saj dhe se duhet të dëshmohet se është e lirë dhe e lumtur.

As serbët dhe gjithë populli i këtij nacioni nuk do të ishin të lumtur, nëse tëndencat e Vuçiqit dhe apetitet  e presidentëve të tillë, që janë urrejtës dhe  grabitëqarë ndaj parimeve të një etnie të veçantë dhe të caktuar, sikur janë shqiptarët apo të tjerët, duke mohuar të drejtat dhe liritë e tyre njerëzore, të cilat janë të drejta që i takojnë çdo shoqërie njerëzore, pse jo edhe shqiptarëve, të cilët janë një ndër popujt më të përkushtuar ndaj lirisë dhe paqës në çdo mes shoqëror e njerëzor në rajon.

Prandaj, Vuçiqi dhe lloji i tillë, i cili gjatë mandatit të tij si kryetar i Serbisë, nuk ka treguar unitet dhe përafrim me popujt e vendit dhe jashtë vendit, duke treguar një dekonstruktivitet dhe nxitje të urrejtjes dhe konflikteve ndërnacionale, në veqanti me popullin shqiptarë, edhe pas një lufte tragjike dhe gjenocidiale ndaj këtij populli , duke mos treguar kërkim falje për asnjë delikt dhe tragjedi që ka shkuar deri në gjenocid,  e ka domethënjën e veqantë të një populli të egër dhe primitiv, që nuk ka ndjenja njerëzore morale, edukative dhe shoqërore në këtë botë.

Dhe Vuçiqit, si edhe të tjerëve të llojit të tillë, po u vie fundi i hidhur, nga vetë populli i vet, sepse autoriteti i tyre dekonstruktiv dhe i pa ndërgjegjshëm as për popullin e vet nuk është i rëndësishëm, duke nxjerrë jashtë logjikës dhe çdo përkrahje e ndikimi të llojit të tillë të këtij interpretimi të rrejshëm dhe jashtë interesave të një populli dhe komuniteti, pa marrë parasysh cilit i takon, duke rënë në zgrapcë në çdo hap dhe përpjekje të një afirmimi të tillë të rrejshëm, si edhe duke shkakëtuar përçarje e dallime ndëretnike të një pasnjëshme.

Vuçiqit dhe bashkëpunëtërëve të tij po i vie fundi i keq dhe dëshpërues, ku një pjesë e madhe e popullit serb është i zhgënjyer dhe është në kundërshtim të politikës së tij denigruese dhe jo integruese e këtij populli në Institucionet ndërkombëtare dhe ato të Kosovës, duke i keçpërdor serbët e Kosovës, në veçanti nga Lista serbe, duke i bërë vegla dhe shërbëtorë të një politike shofeniste dhe  përçarëse, si edhe të dëmshme për komunitetin serb që jeton dhe vepron në Kosovë.

Dhe me 3 prill, në zgjedhjet e ardhshme presedenciale të Serbisë, politika e Vuçiqit, duhet të merr fund, sepse ky popull nëse e do një qeverisje të mirë, të lirë dhe demokratike dhe një të ardhme më të mirë të këtij populli, pa brenga, pa luftë dhe në paqë, duhet ta votojë të ardhmën e vet ndryshe dhe pa diktaturën e Vuçiqit dhe bashkëpunëtorëve të tij, të cilët me fytyrë janë nga perëndimi dhe bythët ia ka lënë gjithëherë Rusisë, e cila po e shkërdhyen sipas dëshirës së vet.