Kasam Shaqirvela: Cikël me poezi - Asht që mbin

Cikël me poezi marrë prej librit: “Asht që mbin”, të autorit

Kasam ShAQIRVELA

AShT QË MBIN

Shum’ pseudo-patriotë e lajkatarë

sot, bërlyken nëpër portrete

gazetash e mediash elektronike.

Ato kanë gjak të ngjizur, që

mbledh miza dhe krimba, i ushqen

për dasmën e madhe që vjen.

Tjetër është ai që ka gjakun në vlim.

Gjaku i tij filtrohet e vetëpastrohet,

nuk ngjizet dot por kullohet.

I ushqen damarët deri në rrënjët

e Lisit të Madh dhe të Vjetër,

të vjetër, të moçëm, bile

të Lashtë e Stërlashtë.

Kjo është tokë e djegur përbrenda,

Por, përsëri në thellësinë e vet

mban mundimshëm një asht.

Dhe, asesi ta tretë këtë asht ,

ai Asht përsëri do të mbijë

edhe gjenin do ta ripërtërijë.

Tamam si një dritë në errësirë,

është një shpresë në të gdhirë

dhe që buron nga shpirti i lirë.

Jeton e gjallëron kjo shpresë

brez pas brezi në kujtesë

dhe kurrën e kurrës s’do vdesë.

A T Y

(tek një tru e zemër për ndjenjë)

Aty, dhe vetëm aty

mbase ka diçka !

Aty është gjithçka.

Aty është esenca

Aty pra, flen dhe shkenca

Aty qëndron fizika e kimia

Aty është e fshehur edhe dija

thënë e gjitha kjo, filozofia.

Aty i ndërrojnë rolet mes veti

jeta dhe vdekja, ritmikisht

dhe pa vonuar, njëra pas tjetrës.

Aty zbohet dhe pleqëria nga rinia

gjithmonë në cikël anasjelltas.

DALlGË E DALlDISUR

Akoma s’i ke shkelur as brigjet e tua,

të brishta mi ke puthjet vjeshtore,

n’kaltërim Detit të qetë valëzon,

atë brengë që ke në vete,

pse s’po ma thua?

Unë të afrohem me cicërimë zogu

në agim. Por Ti ik e s’më ndesh

e më bëhesh vesh në shesh,

porsi dallga dallgën kur ndjek.

Shkumë Deti apo fluskë sapuni

në mbarm?- njësoj tretesh mes

brezave të yberit tim vjeshtor.

Ti Dallgë shkumëbardhë që digjesh

nga malli për ta lagur bregun tënd,

por se ngiën dot së laguri, e s‘vdes.

Ti Dallgë e dalldisur Oqeanit

të lotëve sykaltër në vegim.

Mëkatin tënd ta lanë veç loti!

Ti je Dallgë e shastisur në trazim,

që rrah bregun tënd të lashtë që moti

Kot së koti rebelohesh, trazohesh

përplasesh, derdhesh e mblidhesh

dhe prapëseprapë s’të pushon loti

e nuk ngihesh as me puthjet bregore.

Qetësohesh vetëm me afsh zemre

Atëherë kur bëhesh Eurinom,

në kërkim t’Ofionit, por që

s’ngopesh, e s’të ndalin Ty as

përsëritjet e hirshme harmonike.

Ti mbetesh vazhdimësi, gjithnjë

në kalim, kohësh historike!

KALORËSI I KALTËR

Shtatë palë male

Dhe shtatë palë kodra

Kalëron kalorësi blu.

Ngjeshur shpatën në brez

Parzmoren mbi gjoks të rëndë

Në kokë përkrenaren ka vënë.

Betejë e përgjakshme, lemeri

Hata e vërtetë mbi tokë, krenari

Turfullima kuajsh të bardhë, athët

Përzier me klithma luftëtarësh, ......

.........Thirrje për liri.............

Me frerë të këputur, mbetur në dorë

Prerje shpresash në pikë të drekës

I druhet fjalës së turpit e jo dekës

Kalorësi i kaltër, ylli n’kurorë.

IKJA NGA VETVETJA

(K o n v e r t i m i)

Kalojnë vitet e motet shkojnë

Hendeku sa vjen e thellohet

Rriten ndasitë me brezat

Në një trung dy degë shartojnë

Të një rrënje që të dyja janë

Madje i njëjti trung i mban

Më lartë degët të dallueshme janë

Dhe fruta të ndryshme kan’

Nuk i iket jo këj realiteti

Historia vetë le ta shkruaj’

Sepse ishim të një amaneti

E tani sillemi si dy të huaj.

NË TIMEN I L I R I

Dua të jem i tëri aty

Me trup e shpirt gjithnjë aty

Ku më rahin damarët e gjakut

Aty ku dhe zemra e ime s’plaket

Aty ku bilbili këndon përherë

Dimrin më të ashpër ma bën pranverë

Aty ku bukës i thuan bukë e ujit uj’

Aty ku s’durohet të shkelë këmbë e huj

Aty ku dhe fjala në gjuhën amtare

Shëron plagë më të vjetra se male

Aty ku kam rrënjët thellë në dhe

Ku të parët m’kanë vdekur, a unë kam le

S’kërkoj vend tjetër, por, veçse aty

Lermëni të qetë, i lirë dua të jetojë

Veç ajrin e saj, mushkërive, tua dhurojë

Dhe kur t’vijë koha, këtë dhe ta përqafojë

Në puthje përjetësie të kthehem përsëri

Aty n’të moçmen, timen ILl -Y-RI ?!

STINË DAShURIE

Dashuria është….

një copëz jete, e

jeta ka mote, e

motet kanë vite, e

vitet madje kanë stina

kurse stinët e kanë

dashurinë e vet

që lindet e tretet

në ngjyrat ylberore:

të gjelbër, të verdhë

të kuqërremtë

të bardhë, të kuqe …

violete,... apo blu….!

si për ty e si për mu’

madje kuptohet

edhe dashuria

ka stinët e veta:

Pranverë dashurimi

Verë dashnorësh

Dashni Vjeshte, dhe

Dimër dashurie…!

të bardhë, e t'imët

si thinja pleqërie

u gëzohet vetëm ai

që arrinë t’i bashkojë dy.

TURFULlIMË

Kali, ec e ec, ec me trokëllimë

Troku i ndihet thellë nën dhe

I trazon varret me hingëllimë

Thirrje brezash këtu ndër ne

S’durohet më kjo turfullimë

Troku i kalit po dëgjohet

Kërkon kali të shalohet

Që nga lufta e tij në Trojë

Kali s’pranë të hingëllojë

Qielli i kaltër le të ushtojë

Se s’ushton nga bubullimë

Por nga e Atit turfullimë

Prijësi thirret e s’dëgjohet?

Ati nxirret e s’shalohet?

Prandaj Ati turfullon

Kërkon prijësi ta shalojë

Drjt betejës që ta çojë

Përfundimisht luftën ta fitojë

Katrahura të përfundojë

Kalit t’i pushojë Turfullima

Edhe qielli më mos t’ushtojë

Mos të pëlcasë nga bubullima

Hidhërim i Perëdnisë sot e përmot

N’varre Stërgjyshërit mos t’i trazojë

Ata që, për atdhe, derdhën gjak e jo lot!

LISAT PËRKUNDEN N’DJEPIN E KOHËS

Lisat përkunden n’djepin e kohës!

Ashtu siç përshkunden mendimet e rënda

A thua Nënat Çame mbërthyer para drojës?

Zemrat u janë mbushur nga dhembja e kënga

Djepat i bartin të gjyshëruara gjyshet

Ninullat i këndojnë me lotë lirie

Shpresa çanë malin atëherë kur grishet

Sonte n’Tetovë ka aromë Çamërie