Nexhat Halimi: Akulli rreth hënës

Nexhat Halimi

mashtrimi somnambulik

seç më ndez vetmia sonte hije zog trishtimi

e rrembin e mollës përmbi dritare e lag shiu

seç më fiken sonte fije të gurta gjak kujtimi

e fjalën mbi letër të bardhë e ngrin veriu

s`ka gjë e bukur vdekja për iluzionin në hi

në perin e hollë të mashtrimit somnambulik

dhembje e vjetër për hënën mbi pyllin mitik

verbër nga vrapoj tek ura e kthehem përsëri

seç më vret sonte në zemër çdo gjë që të njeh

e qiririn deri në fund e harxhon mashtrimi i ri

qeni i zi në kërcim nga qielli hënën nga e leh

e dielli i vargut tim assesi të lind sonte pa ty

pik sall harku i urës e gjiri e qumështi e gjaku

e hija ime e harruar me shpinë për parmaku

akulli rreth hënës

ende s` ka aguar lulja e çelur derdh qetësi

nga biruca e vet del dhe miu të më bëjë shoqëri

për gishta më përshkon `i dridhje e ikën kot

nuk është as zjarr nuk është as puhi im zot

është vetmi seç më merr për brez e më pret

kalliri i dhembjes mbyllur në mua kaq vjet

nga hiri vjen bëhet stuhi çdo gjë në mua ndez

këput peizazhin nga sytë dritares bie e zezë

bie në libra në lule në gjakun tim qiririn fik

në orën e këputur të natës tek rri mbi hije

helmin e dashurisë nga e pi` i dehur mbi thikë

ja dhe kjo natë pa kokë mes gishtash të mi bie

vdes gjithësia jote mes etje kujtimit në mua fjet`

dritë akulli rreth hënës pikë pikë agu ta tret

lulja e plagës

ora me qyqe mbledh zorrët në hi

nga vjen zog i zi  harrimit nga shkon

dritës së thyer të zemrës së verbër

me `i krah prek qiellin lart

assesi të mos ikë kjo natë thikë

lulja e plagës ja si mbush dhomën time

në dritare në tryezë pranë mollës nën qiri

në gishta të djegur mes dy sysh e mbi gji

gjithë e gjelbër ndezur symaceje në hi

nga vjen zog  i zi gjakut nga shkon

qiellit të thyer të zemrës së verbër

ja atje vetëm qenushi im udhën kalon

me hijen e vet të këputur nën bisht

e nata therur mbi mua veten kjason zi

e kjo thikë mes rrënjës e degës

nga vargu i lorkës ngul` në zemër

2

veç `i hije shprese e shpuar në sy

ec` sonte në gjakut tim të shkumuar

për `i dhembje më e verbër

veç `i zog kujtimi krahëthyer në erë

bie sonte mbi emrin dhe hirin e kaltër

për `i qiell më i harruar

veç `i lot i ngrirë mbi ëndrrën

pikon sonte mbi gjurmët e humbura

për `i lumë më i gufuar

veç `i lule hapet e mbyllet në gji

sonte nga zogu thyen sqepin në asht

për `i pranverë më e varfër

veç `i ulli e mban në gishta ilirinë

sonte nga hëna pikon gjak përmbi liqe`

për `i gjithësi më i vjetër

veç `i gjel flatron puplës së vet

sonte nga koka digjet yllit të vet të ri

për `i gotë uzo më i dehur

3

shkunden kotësitë në vrima të ashtit

e unë kurrsesi të bëhem këngëtar me fyell

t`i  zgjoj dhembjet e fjetura

as ti dot të jesh flutur e bardhë mbi qiririn

as varje e bukur në degë të trëndafiltë

veç daulle e mugët mes thikash të erës

e sytë e gurtë i dëshirojnë bukuritë e zeza

pikturuar në kuptim të vdekjes fluturuese

të harrojnë se do të vdesin jashtë ëndrrës

në të njëjtën kohë dikush pret lisat mbi shtëpi

ai s`jam unë veç hëna e plagosur mashtron

ajo s`je ti vetëm trillon kryeneçësi e hiçit

në hirin e zogut të gjakut nga digjet qiellit të vet

e unë kurrsesi të bëhem këngëtar me fyell

t`i  zgjoj dhembjet e fjetura

4

mes thoit e mishit hyn e del kjo natë

ylli ndrit në hirin e harruar të ashtit

apo veç tehu i thikës së vjetër në mua

ja si e ec  dhembja shkumën e gjakut

e asnjë gjel të dëgjohet gjëkundi

të lajmërojë ardhjen e vonuar në  cak

tek ulliri me  rrënjë në hi e degë në sy

te varri i sapohapur i shpresës së vetme

veç nata e therur e vjell vdekjen mbi vete

veç `i krah i thyer rrahet në thika ere

e unë prapë nisem e assesi të arrij

përballë hija pasqyra e thyer e gjeli

nga pi uzo dhe e fut kokën në flakë

kush do ta shkruajë këtë ditar nesër

5

`i bulë uji zbret qelqit dhe çel udhë

nga të shkojë jashtë vetes nga të kthehem

me lulet e përndezura të hirit në dorë

në gjakun e gjelbër hëna vetëtin bardhë

e fytyra ime me li mbyt` n`ujin e pusit

nga më prek rremb i zi i thyer i çmendisë

duart marrin lart pas ëndrrës kryeneçe

të ngelin veç degë të thara në shkretëtirë

mes lojës dhe vrasjes së paralajmëruar

e lulja pasardhëse e ringrirë në mes plagë

si të arrij ta prek ylberin në dritare

të ngrihem lart kaltërsisë me ty për dore lart

deri te ura e drunjtë e llapit krye kulinës

deri te pema e madhe bri arës rrethuar me hu`j

mezhdës së vjetër udhës deri në xhade

çdo gjë vdes në mua vaj apo vetëm lind

e shikoj bulën e ujit nga ikën për qelq

a veç ti rrëzon kokën aty nën krah fluture

në largësinë e çmendur të zezë e bula ik`

në mua dhe mbi qelqin prapë veç zbrasësi

o zot a është kjo vrasje apo dashuri

6

as nis e as marr letër me vjet nga ti

hëna njëjtë varur në degë vetmie

në det humb peshën një algjë

gjeli i rrah krahët në ëndërr

lot malli pikojnë në gotën e përgjakur

gota e thyer për të gjallë s`ngjitet më

assesi me lot zemra ime e këputur

ej më sill një gotë uzo e një ulli

bashkë me hartën etnike të gjakut tim

të vdes sonte në lëkurën e vjetër

ja mes duarsh nga fluturon zogu i kaltër

robëruar nga pafundësia e lirisë së vet

mbi shkrepa e andej përmbi det

ej një gotë uzo dhe një ulli

sonte  shi nga breron mbi ilirinë

7

korbi mbi pupël të vet shpon rrashtën

e rrjedh uji a rrjedh vaj ende nga deti

apo vetëm pikë pikë i kthehet burimit

dritares ja bie `i peizazh i ngrirë i natës

hijet rrëshqasin muret me freska pa sy

gotat zbrazen thyhen mbi vdekjen me uzë

hijoret veç bishta cigaresh dhe shpuzë

e hëna lart e kafshuar e e zezë korb

nga ecën kjo natë e lidhur për mua

mbi tryezë lart seç lozin duart me li

zogj vrarë nesër qiellit të çarë në vetmi

lind a veç vdes shkrimi i gjakut për ty

në hirin e pritjes ja sesi lulëzon ëndrra

nesër të bëhet kalli i bukës apo sonte

ç` ditë është a është gjel apo sall vezë

a është e diel kjo e diel biblike a krejt hi

në portën e lëkurës sime digjet agu