Nexhat Halimi: Kurorë sonetesh

Nexhat Halimi

Kurorë sonetesh

forma abstrakte

forma s` e vret përmbajtjen e as je ti abstrakte

asgjë e zgjuar e mendjes nuk është zjarr i fjetur

s`është largim veçimi prej vijash i artit tjetër

e paqena s`është fjalë e pa thënë për qeniet aty

largimi përmes të të menduarit zgjon hapësirë

borës së rënë gjatë natës në vetminë e thellë

qiririt në tryezë përbri të cilit ti shkruan e vjell

e lehja e qenit në hënën në ujë krijon uverturë

te molla e kuqe e ndez gjakun hija me martinë

guri i secilit varr ngjallet në kohë dhe vetëtin

kumbullat tharë në hije e ja dhe degë të shtogut

sendet tretur në lidhjet e ndryshme mes vetes

ka mbetur hiri e varrat e pikëzat e thara të etjes

ora e xhepit bie hapësirës veç me jeh të trokut

II zgjimi i lules

ora e xhepit bie hapësirës veç me jeh të trokut

lëviz e krijon mes parimit të tonit e kujtimit

ec me art përgjithësimi e ja veçohet aty zgjimit

ardhjes për gjurmë pluhuri të vrapit të gjokut

krijimi i gjakut të ndezur është i papërcaktuar

me sfera teorike veç me përgjithësim fluror

zjarrit e frymës unë krijoj portrete në dëborë

ndoshta me ide dhe forcë hermetike të veçuar

vetëm pse mendja nuk lidh asgjë të tëhuejsuar

ndoshta as të largët për t`u prekur e shpirtëzuar

ndërmjet hirit e zjarrit shpërthyer flakë e gjak

parafytyrimi shfaq nocionin e fjalës pak e pak

në përpjekjen të ngjallë gjithnjë stilin e barokut

ritmi i zgjimit të lules ja pik për fije të flokut

III prejardhja abstrakte

ritmi i zgjimit të lules ja pik për fije të flokut

nëpërmjet vijash e njollash e trajtash në erë

art krejt subjektiv në paraqitje fluture në verë

art i prekur me flakë në njërin krah të zogut

ky qiell nuk kapet me shqisa veç me ndjenjë

me dritë të hapësirës së ngrirë të ujit të kroit

aty ndër degëza në lulëzim me lule të ftoit

me zë-zë të vijë gjithnjë nën etje një menjë

natyrisht syri yt shprehet në kuptimin e vet

gjithnjë të lidhur aty nëpërmjet ngjashmërisë

shtruar në sipërfaqen e lëmuar të ujit në det

e era e sjell ullirin rreth rrufesë e pafundësisë

në kuptimin e vjetër të prejardhjes abstrakte

metafora është vetë hija e skicuar në dy akte

IV  kuptime të figurshme

metafora është vetë hija e skicuar në dy akte

lëvizje ka përhitje ka dhe male e njerëz aty

kush vjen kush shkon vetëm unë s`të takoj ty

s`lidhet ç`intonacion shpreh ç`ritëm e takte

figura të errëta të pakuptueshme  hermetike

dy dritare hapur në ajër e nga një trëndafil

dy silueta aty s`merret vesh çfarë duan tebdil

skena shpartalluar erës së egër epiko lirike

asgjë s`e zbulon veten e prapë lëviz në orë

apo tregim për ty apo copëz poezie e vështirë

prej dritaresh hapur rrjedhin tinguj me lirë

unë vetë te pusi në mes skenës të përmend

e ti zgjon me fotografinë e thyer në legjendë

a kuptime të figurshme të trëndafilit në borë

V  trëndafil në borë

a kuptime të figurshme të trëndafilit në borë

humbur ëndrrës të mos zbres venitur në hi

të mos mund shfaqet fjalë as muzikë në vetmi

ose diçka tjetër shprehur me zemër në dorë

kaq e paqartë kaq e mbyllur guacë e dalë deti

fshehtësi kaq habitëse ka gjuhë apo nuk ka dot

e pakuptueshme me figura të mbytur në lot

ec merre vesh çfarë shpreh mjegulla te poeti

diçka të mbyllur tërësisht brenda në amforë

diçka e varur e zgjuar e prapë kaq e gjorë

diçka brenda dhembjes në ëndërr të vështirë

kot nuk ka në këtë rrjedhë esa asgjë hermetike

veç ti papritur me afsh  këpute zemrën e ike

as je afër tashmë as gjak fjale në këtë mënyrë

VI  ritëm fluror

as je afër tashmë as gjak fjale në këtë mënyrë

diçka me intonacion e mendim të ndezur ideor

apo veç tis i ndërrimit të zërit në ritëm fluror

e lidhur prej konkretes te abstraktja në pasqyrë

e veçoj të menduarit e lidhur me përfytyrime

kaq me ritëm më trokon zemra në fushat fund

e kërkoj etjen ndërmjet ëndrre e s`e gjej kund

apo hija abstrakte merr diçka prej vetëtime

s`je jashtë mendjes megjithatë është gjë e kotë

ndërmjet kuptimit pikë gjak i ndezur e me lot

rrjedhin udhët humbin diç tërësisht ndër lirikë

vinjetë pa gjak brenda meje humb në pasqyrë

krijoj herë sipërfaqe të së dielës e herë metrikë

bëj gjakshkrim nëpërmjet tingujsh sall me lirë

VII  vinjeta rrufeje

bëj gjakshkrim nëpërmjet tingujsh sall me lirë

e përdor oktavën e natyrisht krijoj hije lirike

diçka pa kuptim e jashtë ritmit me dritës epike

kaq i lidhur me gjakun e ndezur nën zinxhirë

gjarpër i fjalës apo dritë shprehjeje me figurë

ja lëviz deri në absurditet krijimi me metaforë

në mur trokon nëpërmjet frymës e njëjta orë

e unë bëj përpjekje ta zgjoj ëndrrës `i gravurë

në parvaz të dritares e gjej një lule të këputur

herë në mua e herë tjetër në ty bredh një flutur

vargëzim poezie me pikë gjaku përmbi kurorë

mbyll sytë i shtrirë fjalës i rënë në absurditet

metafora vjen kikës së shpirtit e tajit ndërmjet

sfondit të gjakut me vinjeta rrufeje agut veror

VIII njerëz e male

sfondit të gjakut me vinjeta rrufeje agut veror

rreth e rrotull me vijë shënoj vijat kryesore

përvijoj apo bie në absurditet kaq i mpirë dore

e njerëz dhe male ndrisin prapë në yll verior

hija njëjtë me pikë gjaku ravijëzohet prekjes

në figurë me trajta të dukshme e kaq të qartë

sytë e kurmet shfaqen thikës  në borë të artë

udhë e hije rrudha shtëpi klithje para vdekjes

i dallueshëm nis të shquhet zjarri i yt i shpirtit

e pikë të mëdha të gjakut ndoshta trëndafila

në krahnezë pemësh të vjetra shndrisin yrtit

etja për ty merr trajtë ëndrre dhe vijnë bilbila

figura e gjallë në këtë dritë mall kaq përtrihet

tashmë arti i pakapshëm me shqisa rishtrihet

IX  peizazh dimëror

tashmë arti i pakapshëm me shqisa rishtrihet

perde e tejdukshme avullit me vijë në mes kris

rrëshqet xhamit e pengon pak pamjet nën tis

e gjaku i rrjedhur shihet shtresës nga ngrihet

tymi pezhishkës së merimangës në fije ngel

herë pëlhurë herë tjetër veç rrjetë në largësi

përmbajtje e përhershme e zjarrit në gjithësi

unë vizatuar syrit të zymtë mëngët i përvjel

pamje gurësh me myshqe varresh ndezin sytë

peizazhi dimëror paraqet përshkrim të fjetur

formë e pasqyrimit përmes shembjes së vjetër

zgjohet kujtimi në frymë krijimin e farfurit

me figura artistike udha e vdekur ende shihet

ravijëzimin diçka e nxjerrë trajtash e mpihet

X parim estetik

ravijëzimin diçka e nxjerrë trajtash e mpihet

arti s`është parim estetik veç për nocione të veta

ka qëllim në vete të përmbaj çaste  nga jeta

ritme dhe sende njëkohësisht uji ndërsa ngrihet

arti i të folurit e ti dhe gjakshkrimi i përveçëm

vijat e kufizimit të `i sendi japin përfytyrimin

formën me të cilën fjalët e shprehin kuptimin

nxjerrin trajtën e ravijëzuar e të ndërgjegjshëm

nisin të përcaktohen vijat e diçkaje  në largësi

shfaqen trajtat e dalluara e nxirren tiparet në hi

i përvijoj rrugët e kërkimit kaq verbër vetvetes

e ardhmja humb shfaqet e gjurmët ja në borë

e digjet karakteri abstrakt i diçkaje e agon etjes

apo peizazhet më flakë përgjithësimit mendor

XI vetëm ideja

apo peizazhet më flakë përgjithësimit mendor

nocion abstrakt i shkëputur gjithmonë nga vetja

gardh mbi yje realiteti nxjerrë hijes nga tretja

diçka me jetën e papërcaktuar trokut bie  në orë

përvijoj rreth gjaku të ndezur e ardhmja të vijë

me hijen abstrakte të diçkaje kodrës e te plepi

majës së të cilit vetëtima godet me armë akrepi

ja ngjallet vetëm ideja nëpërmjet zjarrit në gji`

shfaqen trajta të ngatërruara e `i urë e paqenë hi

as ka ujë as ka brigje mbetur pa formë çdo gjë

ti vjen mezhdës me tufë lulesh e nukshihesh më

ndërmjet ulërin ujku i zi e pandërprerë bie shi

dreni zbret nga gjithësi e kujtimit i ngrirë në orë

ky udhëtim përvijohet për hije zjarrit me borë

XII pamje nga shpina

ky udhëtim përvijohet për hije zjarrit me borë

sipërfaqja pa asnjë gjurmë kaq e fjetur e lëmuar

në degë pemësh ka rënë sall krahnezë e vetmuar

kujtimi pik në pikat e mëdha gjakut shpirtëror

unë ec nga konkretja te abstraktja ndër ulërima

zemra e shkëputur nga sendet dukuritë e vetitë

të pret e të pret e gjak pik e kot asgjë s` të ndrit

sall egër më bart nga një gur te tjetri bubullima

shtrihem në borë ta krijoj pamjen nga shpina

me duar të shtrira dhe sytë nga e vjedhin qiellin

kush m`i ka përgjakur shqerrat dhe kush fyellin

shuaj etjen te kroi kaq vjet në rrjedhë te gurina

e më dridhen këmbët përfshirë nga shungullima

tisi mes përmes absurdit shquhet me vetëtima

XIII pemët nën krahnezë

tisi mes përmes absurdit shquhet me vetëtima

apo ndoshta më vranë nga krijoja melodi për ty

vdekje të tillë kush s`ka jetuar me plagë në gji

rreth trupit të pajetë vinin iknin kaq xixëllima

plakat s` flisnin i ndiqnin pemët nën krahnezë

absurd foli `i vashë me kaçurrele përmbi ballë

ta vrasësh yllin e ëndrrës pa `i gjurmë në zall

heshtja me flatër gjak shtrirë mbi dritë të zezë

ky i vrari është shkrimtar është poet i yni lirik

s` harron të apostrofosh tha tjetri qe hermetik

i dëgjoja e fyelli me unazë zgjohej kush pa i ra

çdo gjë ka ndërruar kokë hije ka zbritur në va

fyelli tashmë s` binte dëgjohej veç psherëtima

e nën hënën magjike shfaqet ujku në ulërima

XIV shtamba me gravurë

e nën hënën magjike shfaqet ujku në ulërima

nën degët me krahnezë flatron `i shpend i zi

mes kodre veç bliri me degë përmbi varr të ri

te malet prej larg valë valë derdhet ushtima

ja hermetizmi vrasja pse luan me zog e fyell

ja absurdi e në asnjë mënyrë krijimi poetik

në asnjë mënyrë vetëtima përmbi liqenin lirik

e shpendi krahë hapur nga vjen e ik në qiell

ja ti e thyen ashpërsinë e malësisë me shprehi

e tufat me trëndafila rozë sall derdhin aromë

e zjarri i mbyllçr me dry në ty çilet në dhomë

në lëvizjet mes territ e dritës më kujton mua

me shtambë me gravurë zemrën ndaz në krua

forma s`e vret përmbajtjen e as je abstrakte ti

magjistrali

forma s`e vret përmbajtjen e as je ti abstrakte

ora e xhepit bie hapësirës veç me jeh të trokut

ritmi i zgjimit të lules ja pik për fije të flokut

metafora është vetë hija e skicuar në dy akte

a kuptime të figurshme të trëndafilit në borë

as je afër tashmë as gjak fjale në këtë mënyrë

bëj gjakshkrim nëpërmjet tingujsh sall me lirë

sfondit të gjakut me vinjeta rrufeje agut veror

tashmë arti i pakapshëm me shqisa rishtrihet

ravijëzimin diçka e nxjerrë trajtash e mpihet

apo peizazhet më flakë përgjithësimit mendor

ky udhëtim përvijohet për hije zjarrit me borë

tisi mes përmes absurdit shquhet me vetëtima

e nën hënën magjike shfaqet ujku në ulërima