Shahin Ibrahimi: Mashinistëve të brezit tim

Shahin Ibrahimi

 

Mashinisti

 

Me keqardhje po marr të shkruaj

Ndjenja halle që kam provuar

Ishim shokë s`ishim të huaj

Në një kohë të mallëkuar.

 

Na shkoi koha nëpër shina

Mbi gabina e vagona

Jeta jonë si mbi mina

Lumturia me tollona.

 

Në çdo metër një rrezik

Bjer tani e bjer pastaj

Zemra,gjoksi ndjen panik

Qielli mbyllet në çdo skaj.

 

Mjafton vetëm një minutë

Dhe në çast bëhet qiameti

Mashinist o mik i urtë

S`të mbron zoti edhe shteti.

 

Pakëz bukë e pakëz djathë

Ky ish gjithë shpërblimi ynë

Kurrë su mbajtëm me të madh

Por se ulëm krenarinë.

 

 

Mashinistëve të brezit tim

 

Brezit tim të lodhur, po i ikën mosha

Si një diell mesdite, që prek në dritare

Ndonjëri me shijen e sirenës ndoshta

I përpiu koha sikur, s`kanë qënë fare

 

I buzëqeshnim dhe e ndihmonim njëri tjetrit

Na plaku më shpejt lokomotiva e rëndë

Secili atje është munduar të lërë vet veten

Të rinjëve përvojën, u munduam me ju lënë.

 

Çdo vit që kalon më pak shok takojmë

Më kot tentoj për ti kërkuar

Nga foto porcelani tani na shikojnë

Me sy të trishtë dhe të menduar.

 

Si pemë që po thahet, po ikën mosha jonë

Në shpirt na kaplon një mërzi

Për gjithçka lamë mbrapa:-A do na kujtojnë?

Që dielli i mirënjohjes mbi varr të na ndrijë.

 

Trishtimi na rrudh krahët, në mbrëmje dhe mëngjez

Në njomështi kujtimesh mundohem të notoj

Ëndërroj rininë e brezit, që shkoi serbes-serbes

Dhe shkelim mbi rënkime të ardhmen të ndërtoj.

 

Gjithmonë i iki trishtimit, mos të më robërojë

S`i kam soditur ndonjëherë ujëvarat e tij

Në qytetin e të vdekurve me mall i vizitoj

Se nesër pranë tyre dhe unë i qetë të hyj.

 

 

Miqësi me detin

 

Det të lutem,sonte më rri pranë

Dhe unë jam si ti gjithë inat

Për vajzën që desha,rrëke lotët ranë

Dua të bind veten të mbaj kokën lart.

 

Për ty do zgjeroj derdhjet e lumenjëve

Do ju shtroj shtratin me qilima gurësh

Ëmbëlsin e fjalëve do ti dhuroi në mot

Do luftoj me natyrën mos të të ndotë.

 

Veç ty të kam mik për kohë të vështira

Sa herë bëj me ty muhabet

Kur diellin pa shkak e mbulon errësira

Dhe nata dëshirat mi vret.

 

Në të sjellshin dimër,do ta bëj behar

Ngrohtësi prej shpirti do të dhuroj

Dy lule dafine nga larg do ti marr

Veç s`dua të të shoh,njerëz duke vrarë.

 

Në derdhje të lumenjëve do rri unë në pritë

Mbi gjithë mbeturinat,do mbjell një dafinë

Në gjithë bregun tënd mos të kesh frikë

Do luftojmë të keqen,të mbrojmë kaltërsinë.