Puntorie Ziba: Në kohën e qershive

PUNTORIE MUÇA-ZIBA

 

Në kohën e qershive

 

Në kohën e qershive

kalaveshët e kuq

ia çelin udhë dashurisë,

një dritë vere zbulon fijëzat e shpirtit,

buzëtrëndafilet ujiten me lëng qershie

dhe sytë shijojnë të kuqtë e saj.

Në kohën e qershive

shpirtrat marrin fluturimin drejt qiellit

sapo zbulohet faqehëna nga shtëllunga resh

dhe përloten mbi syrin e saj

për ata që dëshirohen për dashurinë

deri në frymën e mbrame.

...dhe zvarriten mbi ngrehina resh

nën dritën e ditës diellore

kur dënesin yjet

kur me këngë në gojë gjëmojnë

vetëm ata që dashurojnë dashurinë:

qershia prej rrënje shkuleshte

vashëza prej nëne ndaheshte.

Përse, o Zot nuk ua merr ditën e fundme të jetës

në kohën e vjeljeve të qershive

atyre që përgjërojnë dashurinë.

 

Krimbi mësymës i syve t’huaj

 

Mes përmes rrugëve të zemrës njerëzore

çel zhele m’zhele

krimbi mësymës i syve t’huaj.

Me galop rend

shpërprush mushkëritë e qyteteve

në tempullin e tij fut krimba tjerë,

i ul në banga për të nxënë

si të bredhin rrugëve të dheut

si t’i gërryejnë zorrët e barkut të maleve.

Lartmadhëria e tij ec n’guva shtatderdhur

njerëzit e vegjël

s’gjejnë shpirt ta shikojnë nga lart,

kujtojnë prehje nëne

në embrion valvitur

dhe n’shullatë dherash nisin rrugën e gjatë

derisa në ndonjë ngushticë dheu

vdesin e lindin

për të gërryer n’sy të huaj

për të ngrënë dynjanë.

Të rrjepur deri në asht

dheu i zi e tret

në tufë krimbash tjerë e fut

në çastin kur i zë çelën mortja.

Luan mendsh shapi i shpirtit krimbmbetur

nga dromcat n’gërmaz,

ah,në embrion balte

lind krimb përsëri.

 

Natës së varrit do t’i rrëfehem

 

( Ulni zërin t’mos dëgjoj bota si u ngujuan dy palë krushq

që vetes udhën ia zunë.)

 

U fut tenjë e zezë në mukozën e syve

brenga brodhi brezave

qysh nga guvat e shekujve.

Natës së varrit do t’ia rrëfej

se me finjë loti u la grania.

Nga hiri i të vdekurve erdhën këta vaki

ç’mu futën sonte në këtë varg

vajtojcat që përcollën krushqit,

nusen nazetore plot uzdajë

që çapëlonte sytë drejt rrobave të dhëndrit

dhëndëruar fushëtirave

dhe i stepej sfinksit

për spektaklin e të mëkatnuarëve n’udhë.

Gjëmat e moteve

shijen e athme të gjakut morën

dhe inati ngulte këmbë.

Plepat rënduar dhembje nuk bënin hije

hëna vetull përgjakur s’bëri dritë

kur huqemëdhenjtë mbanin frerë.

Natës së varrit do t’ia rrëfej

se me finjë loti u la grania.

Haj medet njëqind krushq në atë anë

dhe njëqind tersndjellë n’këtanë

drodhën udhën e gurtë buzë ujit

tue kërkuar kallëza n'dimër.

Hingëlluan kuajt u turfullua nahia,

vallë u vra një kalë race

nga nusja shaluar,

apo kallej Shqipëria.

U shkep një klithmë tej oqeanesh

potkonjtë mbathur ranë në udhëkryq

ditën diellnxirë.

Eh, rrëfenja e shekullit

shtrirë linjës së trishtë

frikoi foshnjet n’rrugë të embrionit.

E vërteta për mitin ndjellakeq

futet në kthinën time

kur shfletoj fotografinë vjetëruar.

Ç’më fanitet procesioni mes një udhe

ku puqeshin dy palë krushq thikarë

me ca gjembaç të shushatur

dhe toka jonë mbetej e gjymtë,

arratisej gjelbërimi

stërkala gjaku

pëlyrnin të bardhën dashni prej kashte,

nanurisnin çatitë

shkëputej nga një copë det

dhe vinte vdekja gëlltiste malet

ata çaheshin dysh e rënkonin.

Nga kumtet ogurzeza

zorrët turfullojnë:

siç duhej mbetur

nuk mbetëm,

siç duhej dukur

nuk dukemi.

...dhe kënga e gjelave mbeti dergjë

derisa varrosej viseve të egra.

Kurmi mu ngjeth

në sumbulla loti u mbyt,

unë s’mbeta shurdhe

s’i duroja as ngushëllimtarët

që molë mu bënë.

lakmova rracën e hazdisur

ah, patën male boll

dete e fusha gjelbroshe boll,

qëkur ndezën flakën fatale.

Keq më vjen

e dhembja bëhet lot

e loti mbyt syrin tim.

Një njollë n’pergamen mbetur

për krushqit e ngrirë tej rruge.

Ulni zërin bota t’mos dëgjoj

si u ngujuan krushqit tonë

që vetes udhën ia zunë.

 

Aty u hodh një kafkë

 

(Mbani mbi supe ata gjynahe

mbase, kushedi, ju duhen me muros vetveten.)

 

Me cigaren e dredhur

varur n'buzë

ca duar rrace

hodhën kafkën me tahmin

ngulën gozhdat thellë në asht

në një muranë të egërsuar

ku frika e vdekja mori udhë

kapur për mëngën

e legjendës teletisur xhingla-xhingla

që përplaset si jehonë

n’faqen purpur të kafkës sime

deri në lotin e syrit t’dalë plage.

Gjinjtë myshk mbuluar

squllur mes gurësh

dhe pandehma e figurës platitur

pret e përcjell beronja

kataraktë shqyer në embrion

që ia krisin vajit

nën hijen e syve të hirtë

ah,brenda kepave kërcu.

Kur u fug një kafkë faqe ngrënë,

fitoi sedra apo flijimi

sedra apo flijimi,

sedra apo të qenët i tëri njeri,

atje ku vunë peng një palë gji

një tufë floku

një palë mollëza djegur

dy sy rraskapitur.

Rozafë, e gjetshin nga mos e pandehshin,

aty mes shkrepash

ku u bënë palë, gji e sy!

Ata duar rrace

me cigaren dredhur

varur n'buzë,

le t’i mbajnë mbi supe gjynahet

mbase, kushedi, ju duhen me muros vetveten.

Shkup,

22 gusht 2017

…

Unë mbeta tëmthfryrë

në shtratin e akullt,

ti m’sheh ndër pasqyra

lum më lum kulluar

me një copë zemre në pëllëmbë

tue plas si guri majë kraste.

Asnjë dorë nuk erdhi në ëndërr

njëmijë vitet e para të lule balsamit,

kur fleja si me fle gjumin e madh

o, fjetsh të mirën!

Ti humb fillin dhe fjalët e pëlyrura

qelbën dynjanë...

Kot mba nën sjetull librat e këshillave të shenjta

ngaqë shtrydh dashninë time

kur i gris me dhëmbë jorganët e tu.

Shtiresh se i puth sytë e librave t’shenjtë

kur unë shoh sy njerëzish

eh, ma ronitën trurin

ata që shpikën vdekjen,

por ty s’të pash kurrë t’gjallë

por ty s’të pash njëherë t’gjallë.

O, fjetsh të mirën

në vera të gjata

e vjeshta të thata

me fruta e gjethe rrëzuar përdhe.

N'pikë dite do terratisi dhomën

sa ta fshi përgjithnjë emrin tënd

shkruar n’logje t’mia

me sumbulla loti.