Zymer Mehani: Poezia e poetit Sahit Shala

VËSHTRIM PËR POEZINË E POETIT SAHIT SHALA...

Shkruan Prof. Zymer Mehani

Vëllimet:

“Valët e jetës”

“Zëri i shtegtarit”

“Lahuta e Kosovës”

“Kafazi i hapur”

“Malli e brenga”

I.
Bërthama kryesore motivore në përmbledhjen "Valët e jetës" të poetit mërgimtar z. Sahit Shala është jeta e shqiptarëve, kudo që jetojnë, si në atdhe, ashtu edhe të mërguar larg atdheut dhe fati i tyre. Por ky motiv qendror i këtij vëllimi poetik degëzohet në disa variante, duke i formuar këto cikle: mërgimtare, atdhetare, rrëfimtare, të dashurisë dhe vargje për fëmijë. Disa poezi të poetit Shala nuk jan regjistrim i thjeshtë i dukurive shoqërore në realitetin aktual, por janë bartëse të porosive të përgjithshme, universale dhe mbarënjerëzore.

Poeti Sahit Shala në krijimtarinë e vet është mbështetur në poezinë bashkëkohore, edhe në raport me leksikun, por edhe me ekspresivitetin. Por, ky poet, megjithatë e ndjek në mënyrë epigone pasurinë stilistike të poezisë bashkëkohore shqiptare.

Në planin ideor, poeti Sahit Shala, heroin kryesor lirik nuk e ka portretizuar në një formë të përfunduar, por në zhvillim: prej një qytetari të poshtëruar në atdhe nga regjimi antishqiptar, ai rritet në një luftëtar aktiv për kombin dhe atdheun dhe për drejtësi shoqërore dhe jetë të lirë

Poezia e parë "O ju bij" me të cilën fillon përmbledhja "Valët e jetës" mund të trajtohet si rezultat krijues i brengës të shtresuar me vite në shpirtin e poetit, për fatin e atdheut dhe të brajktisjes nga qytetari ynë. Poeti frikohet se:

Për pak vjet do zbrazet vendi

S'ka kush mbjell e s'ka kush korrë

A thua juve ku ju jetë vendi

Nëse ju flet dikush me gojë?

Mendojmë se nga të gjitha porositë e poetit Sahit Shala, që rrezatojnë me aq sugjerime dhe aq përcaktueshëm në krijimtarinë e tij të gjithmbarshme letrare, si moto duhet ta veçojmë besimin e tij të pakufishëm në qytetarin shqiptar dhe në njeriun e thjeshtë, por të mbrumur me atdhedashuri . Mjafton t'i rikujtojmë vargjet:

Unë, ti edhe Ai,

Ne, Ju dhe Ata,

Njerëz jemi.

Sot flet shpirti i Skënderit

E i Idriz Seferit,

I Bajos e i Çerçizit,

Shpirti i Rrapos,

Hasan Prishtinës.

Ismaili, Isai, Atë Gjergj Fishta,

Çajupi, Noli e Migjeni

Jemi ne!
ku fare qartë duket dëshira e poetit që qytetari ynë kurrë të mos e harrojë të kaluarën e popullit të tij.

Duke e rikujtuar përmes këtij vështrimi tim të shkurtër poezinë e poetit Sahit Shala, nuk mund të mos i bashkohemi gëzimit të nxënësve shqiptarë anembanë Shqipërisë natyrale, për donacionin që këtyre ditëve ua dërgoi poeti Shala (800 ekzemplarë të librave të tij) nëpër bibliotekat e tyre shkollore. Ne në emrin tonë dhe të nxënësve shqiptarë, zotëriut Sahit Shala i themi me dorë në zemër: JU FALEMINDERITPËR DHURATËN, XHAXHI POET!

II.

Në qiellin poetik të diasporës sonë tanimë është duke shëndritur edhe në emër i dashur për lexuesin shqiptar. Është ky poeti, Sahit Shala, që jeton dhe vepron larg atdheut tonë, në Norvegjinë mike.

Edhe poezia e poetit Sahit Shala përpiqet që t’i “shërojë” plagët e mërgimit. Me vargun e tij të skalitur bukur, poeti Shala bën përpjekje që të “gjallërojë”  edhe rënien e dëshmorëve të lirisë dhe të martirëve, t’i veçojë ata edhe përmes vargut, në varre, nëpër pllaka përkujtimore dhe nëpër lapidarë t’ua dërgojë që të gjithëve nga një copëz pavdekshmërie.

Ky krijues letrar me talentin dhe stilin e tij të të shkruarit, vargjet që i kultivon ua nënshtron ligjeve estetike dhe teoriko-letrare, duke u dhënë poezive të veta kështu përmbajtje dhe formë.

Edhe pse mendimi i poetit në ndonjë varg a strofë, por edhe në ndonjë poezi komplete mund të na duket i paqartë dhe i pakuptueshëm, kjo ndodhë jo për farë dobësie, por për shkak sepse poeti këtë e bën me qëllim dhe për arsye të shprehjes së kamufluar, që arrin ta ndërtojë me sukses.

Për poetin Sahit Shala poezia është shprehje e drejtëpërdrejtë dhe ajo është ndërmjetësuese e ngjarjeve shoqërore dhe historike, e krahas kësaj, edhe vetë autori këtu na del organizator i vetëdijes shoqërore dhe arkitekt i shpirtit të njeriut në përgjithësi, e i lexuesit të tij në veçanti.

Në çdo varg dhe në çdo poezi të poetit Sahit Shala hetohet qartë dhe s’mund të fshihet ndikimi vendimtar i faktorit shoqëror, e që kjo i jep formësim poezisë së tij dhe

artit poetik.

Mendojmë se bashkë me elementin e pakontestueshëm kohë, poezia e Shalës ngërthen edhe diçka që e tejkalon edhe kohën dhe është e amshueshme, e pikërisht kjo është përjetësia, që e kalon aktualitetin duke mbetur prore aktuale. Është aktualiteti, pra, ai që flet përmes vargjeve të poetit Sahit Shala mbi ndryshimet historike, kombëtare dhe mbarënjerëzore.

Autori Shala jo rrallë kërkon mirëkuptimin mes njerëzish, si virtyt, vëllazërinë kombëtare dhe unitetin kombëtar, pse jo edhe ribashkimin e kombit.

Në vëllimin poetik “Valët e jetës” poeti Sahit Shala ka sjellë shumë motive, si motivin e kurbetit, të atdhedashurisë, të dashurisë intime, motivin e natyrës nëpër stinë të ndryshme etj.

Gjuha që poeti Sahit Shala ka përdorë në poezitë e tij është e pasur, e kulluar, pa ngarkesa krahinore a dialektore dhe kryesisht, për ndërtimin e vargjeve të tij, poeti e ka përdorë gjuhën standarde.

Poezia e këtij autori është e pasur me figuracion poetik, ku dominojnë krahasimi, metafora, hiperbola, por ka edhe figura tjera poetike. Vargjet janë rrokjesh dhe rimash të ndryshme.

Ne poetit Sahit Shala i urojmë suksese të mëtejshme në krijimtarinë e tij letrare, e juve, lexues të dashur, ju urojmë lexim të këndshëm!

III.

Poezitë e vëllimit “Zëri i shtegtarit” të poetit mërgimtar z. Sahit Shala shquhen për laryshi motivesh dhe temash të trajtuara, për ndërtimin e vargut e mbi të gjitha ato i veçon përdorimi i drejtë i gjuhës dhe fjalori i përzgjedhur. Pra, që në vargjet e para të vëllimit në fjalë, menjëherë dallohet qartë kujdesi ndaj gjuhës letrare. Ajo është e zbukuruar dhe e pajisur me figuracion të mjaftueshëm poetik. Këto poezi kanë energji, ndjeshmëri dhe origjinalitet.

Prej motiveve që hasim në këtë vëllim poetik përmendim: motivin e kurbetit (poezitë “Dy herë i huaj”, “Kurbetçari”, “Për një copë bukë”, “Zëri i shtegtarit”, që ia jep edhe emrin këtij vëllimi, mandej “Malli”, “Më dha jeta” etj); motivin e atdhedashurisë (poezitë “17 Shkurti”, “Bacës Isë”, “Dëshmorit të lirisë, Blerim Balaj”, “Djemtë e shqipes”, “ Jam shqiptar”, “Kuq e Zi”, “Mos ma vë kombin në heshtje” e ndonjë tjetër. Në vëllimin “Zëri i shtegtarit” i theksuar është edhe motivi social, si në poezitë “Dorë e shtrirë”, “Edhe unë jam…”, “Emrin ma thonë hamall” etj. Pastaj, kemi të trajtuar edhe motivin e dashurisë, në poezitë “Hajde sonte”, “Kosovares”, “Kur hëna duket”, “Kur m’shikon”, “Kur mendon”, “Kur nata puqet” etj.etj.

Për poetin z Sahit Shala fjala duhet të mbete gjithmonë e dëlirë dhe gjithmonë të ruhet e pastër. Këtë motiv poeti me sukses e shtjellon në poezitë e ciklit për fjalën “Fjala”, “Fjalë e lirë”, “Fjalë të pendës”, “Fol me zemër”.

Poezi të tjera të thurura mjeshtrisht janë edhe: “Fshatit tim”, “Gjel Kokoti”, “Gjergji i vogël” e tj.

Poezia e poetit Sahit Shala nuk trajton vetëm tema “poetike”. Ajo nuk merret me tema të mëdha a senzacionale, por në të shtjellohen ide për dukuri dhe fenomene të zakonshme, të përhershme dhe të vazhdueshme. Poeti është person që jeton në mesin e njerëzve, i cili shkruan për atë që e intereson tërë njerëzimin. Pra, edhe poeti Shala në këtë kontekst është i tillë, d.m.th. universal, origjinal në shrime dhe në stil.

Shumica e poezive të vëllimit “Zëri i shtegtarit” janë të shkruara me vargje të shkurtra dhe me rimë të thjeshtë. Po ashtu edhe lënda e poezive është e përzgjedhur.

Ja si e portretizon poeti Shala figurën kolosale të patriotit Isa Boletini:

“Lordit Grey i tha në sy

-Për të gjallë armët s’i dorëzoj!

Nxuer nagantin pranë ia lëshoi”

(Poezia "Bacës Isë")

Poeti me mjeshtëri artistike e ka ravijëzuar poertretin e atdhetarit tonë. Këtu Isa na del tejet trim dhe i vendosur karshi të huajve, ashtu siç ishte edhe në të vërtetë, sikurse e tregon dhe historia jonë kombëtare.

Ndërsa figura e dëshmorit Blerim Balaj në vargjet e poetit Sahit Shala na del ashtu siç ishte në të vërtetë:

“Ndër shqiponjat më të para

Që bëjnë rreshta në aradha

Ishte trimi, Blerim Bala”.
(Poezia "Dëshmorit të kombit, Blerim Balaj")
Kurse motivin e kurbetit do ta ilustrojmë me këto vargje të poetit Shala:

“Po ta dija, për pak vite

Se dhe vetë do jem shtegtar

Ika me tri dallëndyshe

Larg n’veri, këtu kem ardhë”

(Poezia "Zëri i shtegtarit")

Ajo që e përbën thelbin e poezive të poetit Sahit Shala është përzgjedhja e ngjarjeve dhe e situatave nga jeta e rëndomtë, të shpjeguara apo të përshkruara me një gjuhë të kujdesshme, me të cilën vërtet flasin njerëzit e urtë .

Dhe krejt për fund, shihet qartë se këto poezi të vëllimit “Zëri i shtegtarit” janë prodhim i imagjinatës së poetit Sahit Shala të shkruara me ndjenja të vërteta dhe botkuptim të vërtetë njerëzor.

IV.

Vëllimi poetik “Lahuta e Kosovës” autori Sahit Shala e ka konceptuar në frymën popullore, duke e ndarë në dy pjesë. Pjesa e parë është e përbërë nga 10 këngë:

I.”Krisi pushka në Prekaz”,

II.”Drenica”;

III.”Flakë për flakë”;

IV.”Në radhë të parë u vu Blerimi”;

V.”Ikja e madhe”;

VI.”Çeta e trimit”;

VII.”Lufta e Junikut”;

VIII.”Qëndresa”;

IX.”Vendi i Kuvendit”;

X.”Dita e Lirisë”.

Ndërsa pjesa e dytë përbëhet nga cikli “Vargje për Kosovën”.

Në Këngën I të pjesës së parë, tërësisht shtjellohet tema e luftës dhe qëndresa heroike e Familjes Jashari të Prekazit kundër okupatorit serbosllav.Pra, vargjet trajtojnë motivin atdhetar, qëndresën dhe heroizmin e shqiptarëve për liri. Në vargjet e këngës I, Shabani, Ademi e Hamza nga pena e poetit Sahit Shala, krahasohen me Mujin e Jutbinës dhe me Oso Kukën e Vraninës, krahasim ky shumë i goditur artistikisht. Qëndresa e Jasharajve në luftë për liri, nder dhe truall amtar është po ashtu e përshkruar me mjeshtëri dhe e realizuar estetikisht.

Te kënga II, sërish shtjellohet tema e luftës për çlirim nga okupatori shekullor, që shpërtheu në Drenicën heroike. Këtu kemi të trajtuar motivin e guximit, të qëndresës dhe të sakrificës për lirinë. Poeti Sahit Shala me kujdes të veçantë i referohet historisë sonë kombëtare, duke përmendur figura historike dëshmorësh, si Azemi e Shota, Ahmet Delia, Fehmiu e Xheva,, që e dhanë edhe jetën vetëm e vetëm që Drenica dhe mbarë Kosova të mbeten prore shqiptare, ashtu siç i ka falë Zoti.

Në Këngën III shtjellohet prapë tema e luftës çlirimtare  e shqiptarëve për liri, por në këtë rast, e zhvilluar në një pjesë tjetër të Kosovës, në Rrafsh të Dukagjinit (Gjakovë, Pejë, Istog). Edhe kjo tokë lindi e rriti trima, që u flijuan për liri, si Selman Kadria, Haxhi Zeka, Shaban Shala, Ardian Krasniqi e shumë trima të tjerë.

Kënga IV i kushtohet dëshmorit të kombit, Blerim Bala nga Strellci i Deçanit. Kur bisha e tërbuar sllave u vërsul në strellc dhe në pjesë të ndryshme të Deçanit, blerimi me shokët iu përgjigj flakë për flakë:

“Prej atë ditë që duel kushtrimi

N’radhë të parë u vu Blerimi

Se për mote e për vite

Veç pranverë ti Kosovë prite

Për simbolin shekullor

Sa e sa ke dhënë dëshmorë”

Në Këngën V trajtohet tema e dëbimit të popullatës shqiptare prej shtëpive të tyre nga okupatori serb. Edhe këtu poeti Sahit Shala i referohet realitetit historik, kur më shumë se 1.000.0.0.0 shqiptarë policia dhe paramilitarët serbë i përzunë nga vatra shekullore.

Në Këngën VI  me mjeshtëri prej artisti, poeti Shala ravijëzon portretin e gjeneral Ramush Haradinajt. Nga vargjet e kësaj kënge mësojmë për shëmbëlltyrën e këtij trimi dhe luftëtarëve të tjerë, për guximin dhe qëndresën që treguan ndaj pushtuesit serb. Theksohet qëndresa e Gllogjanit heroik dhe e Deçanit me rrethinë.

Në Këngën VII përshkruhen skena nga Lufta e Junikut:
“Krisi pushka n’ato gryka

Shumë armiq ku ja kanë mësy

Po luftojnë djemtë e Kosovës

O nuk lanë atje me hy.

Në Këngën VIII sërish motiv i vargjeve është qëndresa heroike e shqiptarëve të Rrafshit të Dukagjinit kundër policisë dhe ushtrisë serbe:

“T’ndjefsha t’ligën moj Serbi

Tanë me plan tue djegë e gri

Yll Kosove e ka falë Zoti

I thonë n’emën Ukshin Hoti

Që s’duron ai padrejtësi

Shtrigë e quen t’zezën Serbi”

Kënga IX  e përshkruan diegien e qytetit historik të Prizrenit, Kompleksit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit nga paramilitarët serbë

“Prizreni e Suhareka

Gjithë petrita e sokolesha

Ferizaji e Gjilani

Ngjiten n’valle nja mbas njani

Dhe asnjani s’i trembet vdekjes

Vllazën, motra t’Kadri Zekës”

Në këngën e fundit (X) të përmbledhjes “Lahuta e Kosovës” poeti Sahit Shala e përshkruan Ditën e Lirisë (13 qershorin e vitit 1999) e cila agoi me mund, gjak e sakrificë nga bijat dhe bijtë e denjë të kombit tonë.

Në pjesën e dytë, ku kemi ciklin “ Vargje për Kosovën” trajtohet motivi atdhetar. Poeti i këndon Kosovës, vendlindjes së tij, dubovikut të bukur, pastaj atdhetarëve Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe Kadri Zeka, si edhe lirisë së atdheut, për të cilën gjatë shekujsh shqiptarët derdhën mjaft gjak.

V.

Poeti Sahit Shala tanimë është i njohur për lexuesin shqiptar si krijues i talentuar i vargut poetik.

Ajo që sjell me vete vëllimi poetik “Kafazi i hapur” i poetit Sahit Shala është në radhë të parë vetëdija e qartë dhe e kultivuar e poetit për rëndësinë dhe nevojën e fjalës poetike si dimension i një vlere shpirtrore. Poezitë e kësaj përmbledhje ngërthejnë në vete besimin e haptë në njeriun, në ballafaqim me situatat e tij elementare, dhe kështu, poeti përmjet vargut ia ka arritur për të ndërtuar ura të forta emocionale mes tij e lexuesve, që fillojnë me dëshira e mbarojnë me ideale njerëzore.

Ne kemi hulumtuar dhe kemi gjetur fjalët çelës të përmbledhjes në fjalë, që janë toka amtare e malli për të dhe njeriu dhe dashuria ndaj tij, si dhe mërgimi me plagët që sjell. Me këto tematika poeti gjen burimin e shqetësimeve të frymëzimit të vet.

Të lexosh poezitë e poetit Shala, do të thotë të jesh më i pasur për një shpresë, për një besim se si vargu i thurur bukur mund ta paraqesë atë hapësirë të emërtimit të vërtetë të botës, fuqia e avanturës të së cilës është një dëshmi më shumë se nuk jemi të detyruar ta pranojmë atë, por se ajo ngel prore të na dërgojë gjer në pakufishmëritë, gjer në çiltërinë totale të ekzistencës. Për poetin, kjo është mundësi e një dialogu më autentik me botën dhe me njerëzit me të cilët jeton dhe vepron, me ekstazën dhe shqetësimin e kohës, por edhe me atë gjendje malli të pafund prej mërgimtari e shpesh edhe me fatin e dështuar, me ç’rast poeti bën rojë me vargun e tij, mu si ushtari i plagosur në kufirin e të gjitha fshehtësive dhe të së vërtetës, për hapin e ardhshëm të mërgimtarit, që duket në horizont, e që është shpresa për t’u kthyer një ditë në atdheun stërgjyshor.

E lidhur përmes një themeli të lashtë, siç është trualli amtar apo toka arbërore, poezia e Shalës ia del që të lundrojë si një varkë lundërtare nëpër valët e trazuara të shpirtit të poetit gjer në viset stërgjyshore të atdheut.

Duke lexuar këtë vëllim poetik, nuk ke se si t’i shmangesh përshtypjes se fjala është për një poet me një fizionomi poetike krejt autentike. Koordinatat kreative të poezisë së tij nuk fillojnë as mbarojnë vetëm me dilemat e brerjeve intime, por ato vazhdojnë me shqyrtim të shumanshëm të përmbajtjeve thelbësore të jetës, si rrugë më sugjestive e identifikimit të tij.

Kuptohet se poezitë e vëllimit “Kafazi i hapur” të të poetit Sahit Shala janë një dridhje e zemrës së tij lirike nga etja e madhe për depërtim në pellgjet e shpirtit poetik. Këtu, vërtet, realizohet edhe përqindja më e madhe e diksionit direkt të poetit, por ai ka ditur që t’i ikën dhe ta evitojë rrezikun nga njëfarë romantike sentimentale, edhe pse e ka theksuar me sukses shqetësimin e tij poetik kudo në vargjet e veta.

Duket se te poeti Sahit Shala përjetimi është dhënë me tërë kompleksivitetin e vet, sepse në strukturën e saj tërësore, poezia e tij nuk i përmbahet vetëm një lloji të vjershërimit, ndonjë trajte të skematizuar vargëzimi, dhe se poezia e tij nuk shkon vijës së ngushtimit, por ajo ndjek vijën e zgjerimit të fushës së krijimit të mrekullueshëm poetik.

Edhe në poezitë e përmbledhjes “Kafazi i hapur” kemi vërejtur se poeti Shala nuk frikohet aspak për sa i përket të shprehurit me saktësi të asaj që ndjen dhe besimit se a do ta kuptojnë të tjerët apo jo, prandaj poeti ka vitalitet dhe pasion kreativ, si dhe kurreshtje për zbulim të esencës së poezisë dhe kjo është gjë që të mundëson të depërtosh gjer te interpretimet e mundshme të shtresave asociative të fjalës së tij poetike, gjer te ajo që më së shpeshti quhet ndërrim i karakterit, me kusht që të ruhet gjithmonë risia.

Ndonëse në bazë të poezisë së poetit Sahit Shala qëndron përpjekja për realizimin e një radhe dhe të një rrjedhe të disiplinuar maksimalisht të gjuhës, si nevojë e brendshme e vokacionit poetik, rrëmuja që pasqyrohet në subjektivitetin e hovshëm të emocioneve, bën që poezia e tij të na sjellë përpara mundësisë polifonike të përbërjes së saj dhe si mundësi që së paku një herë, për një çast, ta tejkalojmë ekzistencizialitetin tonë. Duket se hapësira, ku vijnë në konflikt realiteti i poezisë me poezinë e realitetit, është vetë ajo metaforë, e cila shpjegon të vërtetën dhe shenjat e vazhdimësisë legjitime të jetesës.

Poezitë e poetit Sahit Shala nuk janë të privuara nga elementi racional i mendimit poetik, që dimensionin e tyre dominant lirik e bëjnë më të plotë në tërësinë e vet estetike.

Thamë se poeti posedon një prirje të theksuar për sintetizimin e fjalës poetike, për vlerat muzikore të fjalës, për karakteristikat e saj suptile. Ai dëshmon përvojën e tretjes së sensibilitetit të tij në disa struktura më moderne e më të ndërlikuara, që do të thotë se gjithsesi janë pasurim jo vetëm i hapësirës letrare, ku është lindur së pari, por edhe më gjerë.

Si përfundim, është konstatim ynë se vargjet e vëllimit poetik “Kafazi i hapur” të poetit Sahit Shala janë të thurura në mënyrë mjeshtërore dhe kushtëzohen nga arkitektura e brendshme e krijimit.

VI.

Poeti mërgimtar z. Sahit Shala tanimë është i njohur për lexuesit shqiptarë. Atë ne e njohim me vëllimet poetike “Lahuta e Kosovës”, “Zëri i shtegtarit”, “Valët e jetës” dhe “Malli e brenga”.

Në vëllimin “Malli e brenga” poeti Shala poezitë i ka thurur me tematikë dhe motive të ndryshme, si motivi social, motivi i atdhedashurisë, motivi i dashurisë, etj.

Që në faqet e para të përmbledhjes në fjalë të bien në sy poezitë, në të cilat është trajtuar motivi social, si në vargjet :

Kur po dal me mbesë për dore
Sa shumë pyetje po m’i bën
-Pse k’ta njerëz e shtrijnë dorën
As ka kush që t’u ndihmojë

Çfarë t’i them k’saj mbesës sime
-Veterani pse s’ka këmbë
S’e mërzis këtë zemër t’vogël
Por në shpirt sa shumë më dhëmb

-Pse k’ta fëmijë shesin cigare
Pse kaq njerëz në kafene
Fjalë e saj m’përvëlon fare
Çfarë t’i them mbesës së re

Hall më hall Kosova ime
Hallexhinj kalldrëmet plot
Kure tjerë me kokën hedhur
I kanë mbushë pjatat përplot

Këtë motiv e hasim edhe te proza“I papunë”, në poezitë “Dy mjeshtër” “Jetimi”, “Lokja”etj.
Në këtë përmbledhje poetike është trajtuar edhe motivi atdhetar, si në poezitë: “Për një shqipe-një flamur”,”Pranë varrit të trimit”, “Teli i lahutës”,”Për bashkim” etj.

Mjaft mirë është i trajtuar edhe motivi i dashurisë në shumë poezi të kësaj përmbledhjeje poetike, si në poezitë “Erdha”,”Bukuri, moj bukuri”,”Të kam thënë”,”Kur mendon se…”, ”Na bashkoi” etj.
Në vargjet e poetit Shala, çastet e pritjes së dashnorëve janë të gjata:

Kur më vjen si flladi i verës
M’bën të t’puth n’thellësi të zemrës
M’u molis zemra duke t’pritë
Njëmijë vjet m’u bë kjo ditë

Dhe

Vitet shdndërrohen n’dekada
Që kur s’të kam pranë
Ke pasë fjalë e llafe t’gjata
Qe kur ti s’i mban

Gjuha e poezive të këtij vëllimi të poetit Sahit Shala është krejt e pastër, pa shkarje nga standardi. Fjalori është i thjeshtë. Vargjet janë metrash të ndryshëm dhe përplot figuracion poetik. Po ashtu vargjet tërësisht janë të rimuara.

Edhe kjo përmbledhje poetike poetin Shala e dëshmon si penë premtuese në qiellin poetik të diasporës sonë, por edhe në poezinë shqiptare përgjithësisht.