Cikël me poezi nga Hamit Taka

Hamit Taka

 

NE DHOMEN E POETIT

 

Ju bren kureshtja për dhomën e poetit?

Hyni pa emocione, është e qetë dhe e thjeshtë,

Sa të hedhësh hapat në qilimat e heshtur

Do të ushtojë ajo sa qindra zgjoje me bletë;

 

Mjafton ta prekësh pak tavolinën e vjetër

Do të kumbojnë në çast partiturat muzikore

Simfonitë e Moxartit e Bet’hovenit të verbër

Gjatë një mbrëmjeje miqsh në paqe dimërore;

 

Në çdo nyje druri ka brenda më tepër

Cicërima zogjsh se gjithë zemra e një pylli

Dhe karrigia e hershme me damask e veshur

Ka pamjen flurore të një peme në mëngjes;

 

Një vajzë fluturake mali vjen e të shërben

Në se është kohë për kafe a për të drekuar,

Përparsja e saj sjell aromën e bukës së ngrohtë,

Të trëndafilit të freskët dhe qershisë së lulëzuar.

 

DORE E ZOTIT

 

Vështroj detin që përkund,

Mijra valë perçeshkumë;

Duke dëgjuar detin e dashuruar

Vetëm ty të mendoj unë!

 

Era bredh me natë e ditë

Nëpër grunjëra, përmbi lumë;

Duke dëgjuar erën e dashuruar

Në shtigje malli të ndjek unë!

 

Natën shpirti bredharak

Përkund ëndërrat nëpër gjumë;

Duke dëgjuar shpirtin e dashuruar

Me ty në ëndërra jetoj unë!

 

Bebëza e syrit të dashuruar

Pa rrëfyer nuk lë asgjë;

Po bebëza ime e zbetë, e shuar

Të sheh ty, jo tjetër më!

 

O Zoti im, që mijra botë

I përkund fare pa zhurmë,

Dorën tënde duke ndjerë

Për gruan time lutem unë!

 

TI, PULEBARDHE E DETIT TIM…

 

Ti më erdhe si shpërblim i Zotit

Kur fati vitet m'i treste nëpër duar,

Ndonëse shpirti dridhej nga të ftohtit

Zemra vlonte-vullkan i ngujuar.

 

Ti erdhe si pulëbardhë për t’i zgjuar

Mëngjeset e prillit me bilbilë,

Mbi rrëpira e bokërrima ishte shtruar-

Buzëqeshja jote, lëndinë me trifilë.

 

Ti s’e kishe vështrimin magjepsës

Që dhe hëna lart ta xhelozonte

Pupil i syrit prej zjarrit i ndezur

Gjithë botën përflakte e ndriçonte.

 

Kryesorja, ti ishe pranë meje

Të ma dyfishoje forcën e rininë,

Pemët çelnin sytha e lule të reja...

Ne kupën e jetës pa reshtur e pimë.

 

Me ty në krahë kam harruar vitet,

Nuk jetoj dot pa sytë e tu të qashtër

Si dita që s’jeton dot pa dritën,

Si yjet dhe hëna pa qiellin e kaltër.

 

Mbi kreshtat e bardha të valëve

Anijen tonë me vela të grisura

E shtyu era, kënga e pul'bardhave

Në brigjet e ëndërrave të fëmijëve.

 

Ti, e para dhe e fundit që s’u plake

Dhe ruan zemrën e gruas plot hire

Me sytë e tu të heshtur, të dashur

Shikoj ngado veç fytyra të mira…

 

MENGJES NE SHTEPI

 

Një mëngjes i vetëm pa mendime.

Tej dritares ç’më lëkundet plepi.

Kjo dhomë e ngrohtë e kaq intime

Më nanuris me këngë djepi;

 

Mbi luginë borë, mjegull e kaltër,

Kreshtat lëpinë me gjuhë agimi,

Nëna trazon prushin në vatër

Ku bubullon një flakë trishtimi;

 

Më iku dhe kjo natë dimërore

Drita hyn qetë-qetë në konak;

Ç’më kujtohen kokoshkat gazmore

Si kërcenin mbrëmë në oxhak;

 

Thinjat e nënës ujvarë besimi,

Me reflekse brengash si shenjtore,

Dhëmbja e qetë si lule kujtimi

Më kthen prapë në vitet foshnjore…

* * * * *

Më donte pëllumb të nisja fluturimin

Me flatra të hyja e të dilja në derë,

Dhe herët e mora udhën e shkollimit,

E ajo më përcolli me zemër të prerë;

 

Unë e di mirë se ato lekët e shkreta

I mblidhte për ditë në cep të kuletës

Sa herë ndaheshim te udha me plepa,

Fshehtaz m’i fuste në xhep të xhaketës…

 

Ç’t’i thoja nënës e çfarë t’i premtoja,

Se pas shkollës do ta bëja mbretëreshë,

Në pëllëmbë të dorës do ta nderoja,

Me çitjane mëndafshi do ta vesh?...

 

Në shtëpinë e vjetër mblidhet e vetme

Nëna e dhimbshur e lodhur e mpakur

Me një pension sa për bukë e kafe

Dhe ende tjerr e më pleks çarape…

 

Prej vitesh jam në shtet nëpunës

Për rrogën asnjëherë ajo s’më ka pyetur.

Bir, më thotë, ke fëmijë e halle,

Se mua ende diçka më ka mbetur…

 

Prapë më përcolli sot te udha me plepa.

Sytë e përlotur mes rrudhash ia pashë;

Ca kursime të miat që më kanë mbetur

Nën mbulesë të tavolinës fshehtaz ia lashë…

 

E DI

 

E di,

Dashuria ka mbetur zog pa fole,

Zemra fole e braktisur,

Pasioni i përdhosur,

Virgjëria-zhele e grisur,

Shpresa një shkretëtirë e pasosur;

 

E di,

Zemra ka mbetur fole prej bari

Tharë nga zhegu i verës,

Ku vezët ngrohu zog shtegëtari,

E lënë shkret nga ikjet e vjeshtës…

 

E di,

Virtytet shiten si mallra démodé

Në pazarin e xhambazëve pa fytyra:

Servilë, hipokritë, hafije, monstra pa ide

Që vesin e shumojnë në burdellot e ndyra…

 

Po mos i merrni aq seriozisht fjalët e mia

Dëshpërimi im duhet vërtetuar,

Se në fund të fundit s’ka mure liria

Dhe dashuria bën krahë për të fluturuar;

 

Mund t’ju jap dhe të tjera garancira

Barkun e bukur të nënave që lindin,

Mallin e mërgimtarëve,

Puthjet,

Endërrat,

Vargjet e dlira…

A mos janë pak që juve t’ju bindin?...

 

E di,

Zemra është lëndina e katër stinëve

Ku rigojnë rezet e shirat e zhveshur,

Ku kumbon blerimi i të gjitha bimëve

Dhe bien gjethet e lisit të heshtur…