Kristaq Turtulli: Muzgjet nuk flenë

Kristaq Turtulli

Muzgjet nuk flenë...

tregim

Një të premte mbas dite hapa pakëz kanatin e dritares. Koka më ishte bërë daulle nga mësimet. Mbështeta shpinën në suvanë e ftohtë dhe luajta e këndova me kitarë, si për t’u çlodhur, këngën që ajo e ka aq shumë për zemër: “Muzgjet nuk flenë.” Fillova të këndoja zë ulët gati si mërmërimë, kokë varur si të dremitja.

Qëndroja  ulur si zakonisht te vendi im pranë dritares së dhomës dhe kënga rridhte ngadalë. Është këngë e vjetër dhe shumë e njohur. Bën fjalë për një natë e gjatë, me ndriçimin e verbër të hënës, ndërsa bari ishte rritur jashtë mase dhe nuk kish kur ta korrte. Në të ishte përfshirë trishtimi me dëshirën për dashuri, mbasi qershia ende nuk kish çelur mbi gardh, ndoshta nuk e linte atë të shihej. Çuditërisht isha në formë të mirë. Befas më mbërtheu trishtimi. Mbylla dritaren dhe disi i menduar vara kitarën në mur.

Një hop u pendova që luajta në kitarë atë këngë gati të marrë, ndoshta ngaqë thellësia e syve të saj më tërhiqte përfund. Tërhoqa derën mbas vetes dhe dola jashtë, për të mos bezdisur nga ndonjë takim i pa dëshiruar ndoqa shkallët e ngushta metalike të zjarrfikëseve, të cilat ishin në krahun lindor të godinës dhe të nxirrnin direkt në lulishten e vogël të rrethuar me kangjella të ulëta, të përdredhura, mbrapa mensës së studentit. Shkallët ishin gjithë pluhur, me fletë të ndryshme fletoreje, me gjethe të kalbura dhe po të mos kishe kujdes, mund të shkisje fare lehtë dhe pa frikë mund të gjendeshe në fund të shkallëve me ndonjë brinjë të thyer. Me hapa të mëdhenj eca drejt bulevardit të madh me neone të shpifur ngjyrë të verdhë. As vetë nuk e kuptova përse zgjodha këtë rruginë. Apo ngaqë më ishte bërë shprehi, kaloja nëpër të, kur shihja korridoret e përmbytur nga dëshira dhe shalë stërzgjatje marrake studentore e të vjellura erërënda, rezultat i vodkës të blerë lirë nëpër qoshkat e qytetit..

Lidhësja e këpucës mu zgjidh, u përlye me pluhur dhe zvarritej si bisht miu. I urreja këpucët e zgjidhura, më kujtonin disa poezi të shpifura, ku bënin fjalë për këpucët e zgjidhura dhe të tjerët që vështronin sy zgurdulluar fatin e tmerrshëm të lidhëseve të këpucëve që zvarriteshin nëpër rrugë njëlloj si fatet e njerëzve...

Brodha sytë përreth, për të vendosur këmbën dhe të lidhja këpucën. Në krahun e djathtë ishte një stol dërrase, shpejtova për aty, u ula, së pari fshiva lidhëset e pluhurosura me një copë letër, pastaj fillova të lidhja këpucën me nge. Ishte një ngadalësi e panevojshme, por gjithsesi kohën e kisha të tepërt, derisa të boshatiseshin korridoret e mëdha dhe të pastroheshin të vjellat.

U ngrita në këmbë me lëvizje si prej sportisti dhe fillova të ec.

-Ju keni zë të bukur dhe luani mjaft bukur,- dëgjova zërin e vajzës mbas shpine.

U ktheva ngadalë dhe e vështrova drejt në sy. Po kjo nga mbiu!?

-Jo,- ia ktheva zë trashë:- Zëri im është më se i zakonshëm, për të mos thënë i rëndomtë. Në qytetin tim, ka plot djem që luajnë në kitarë dhe këndojnë shumë më bukur se unë.

- Ashtu,- ia bëri ajo, me një lëvizje të hijshme të kokës hodhi flokët prapa dhe fërkoi lehtë nishanin e bukur:- Ashtu vërtet?

- Po,- ia ktheva.

Sytë nuk më shqiteshin nga ai nishan i vogël. Ç’ndreqin ke që zbulon atë nishan, do më turbullojë! Vazhdova ngadalë të flas:

-Disa syresh në qytetin tonë mendojnë se zëri i bukur i qytetasve krijohet nga një burim i vrullshëm malor, i cili rrjedh mes rrënjëve të lajthive dhe, vjen nxituar drejt e në qytetin tonë. Kokrrat e lajthive janë të mëdha e gjithë shije dhe mbahen si më të veçantat lajthi në të gjithë trevën përreth. Gjithashtu janë dhe shumë kurative...

Vajza më dëgjonte vetull ngritur. Unë nuk doja t’i tregoja asgjë kësaj vajze, por pa e kuptuar fillova të hapesha, të flisja, t’i tregoja edhe për të famshmin gjyshin tim Rubin, i cili kishte ngritur këngën e pavdekshme të këtij burimi, që të jep jetë dhe fuqi. Kënga lindi rastësisht, ashtu siç lindin rastësisht të gjitha ndodhitë e mëdha. Por këtë rastësi nuk e mësoi askush, e mori gjyshi Rubin me vete, si shumë enigma të jetës së tij. Vazhdova duke i thënë që shpesh herë qytetin tonë e quajnë qyteti i kitarave ose i serenatave. Por më shumë e quajnë: ’Parisi i vogël.’

Ajo më kapi nga dora dhe më vështroi në sy e ngazëllyer:

-Më duket sikur në qytetin tuaj retë shndërrohen në kitarë të argjendë, e cila qëndron gjithmonë e ndehur në qiell e gjithsecili prej jush zgjat dorën dhe e rrëmben...

-Oho,- ia bëra dhe qesha,- qenka vërtet poetike!

-Mos qesh,- tha ajo,- e kam seriozisht!

-Mirë, e di që e keni seriozisht,- i thashë dhe i hodha një vështrim të përhumbur. Më përfshiu dëshira t’i tregoja diçka më shumë për qytetin tim. Ndaj vazhdova më zë të ngadaltë, gati i dehur nga magjia, pa menduar se mund të dukesha pak naiv:- Në ditët e nxehta të verës ne pimë birrë të mrekullueshme, e cila prodhohet në qytetin tim dhe që është me bazë po nga ky ujë. Të më besosh  ka shije të jashtëzakonshme. Ne pimë dhe nuk dehemi kurrë. Ne gjithashtu kemi edhe një këngë për këtë birrë.

Ajo mbylli sytë përgjysmë, buzët e saj të plota si dy kokrra qershie belice, lëvizën lehtë si të shijonin dhe të deheshin me birrën e famshme të qytetit tim. Unë kisha shumë dëshirë ta puthja, ta shijoja dhe të magjepsesha me lëngun e buzëve të saj!

Ajo donte të mësonte moshën e këngës së burimit, por unë ia preva shkurt dhe me kokëfortësi:

-Këngët e mëdha nuk kanë moshë.

-Është i madh vendi juaj?- më pyeti ajo:- Ndoshta sa gjysma jonë, apo jo?

-Jo,- i thashë:- Më pak se një pikë e zakonshme në hartë, veçse, -heshta një hop për të parë efektin e fjalëve të mia, sytë e saj ishin bërë të kaltër, të kaltër, si të larë nga vesa mëngjesore, shtova:- Veçse natyra ka derdhur pa kursyer të gjitha pasuritë e saj. Çfarë të kërkon e bardha zemër i ke të gjitha aty.

Kishte rënë mbrëmja dhe neonet e mëdha ndanë rrugës pikonin lot të verdhë. Pa e kuptuar e shtyva ngadalë me shpinë pranë parmakut, e mbështeta tek neoni më i parë, i fola ngadalë, të mos vështronte sipër dhe t’i mbyllte sytë. Ajo donte të pyeste përse të mos shikoj sipër, por sytë i mbylli menjëherë. Unë pa i lënë kohë, e putha në buzë! Buzët e saj si dy kokrra qershie ishin gjithë lëng dhe përhapën ëmbëlsi në të gjithë qenien time. Ajo i mbante akoma sytë mbyllur dhe detet e saj së bashku me ishujt preheshin në qetësi. Unë i pëshpërita:

-Hapi sytë,- por sytë e saj qëndronin të mbyllura, ndoshta ngaqë qarkullonin në to rryma të ngrohta, ndaj vazhdova ta puth, duke rrëmbyer të gjithë mushtin e verës. Unë preka gjithë ndrojtje të dy gjinjtë e rrumbullakët. Më ngjanë si dy planetë të vegjël në universin e saj të madh. Ajo u drodh dhe pëshpëriti pa hapur sytë: “Shtrëngomi fort!”

Unë ndruhesha me frikën se do t’i shkaktoja dhembje, mblodha gishtërinjtë rreth mishit të saj të bardhë, por jo fort, siç më tha ajo dhe e putha përsëri në buzët pakëz të hapura. Një hop mendova të zbrisja dorën e djathtë poshtë, drejt shtigjeve të reja të trupit të saj të mrekullueshëm! U ndrojtja. Nga çdo prekje, trupi i saj  fërgëllonte dhe qerpikët e gjatë përpëliteshin si krahët e dobëta të një shpendi që akoma nuk di se çfarë është fluturimi, ndoshta ishte frika e fshehur femërore. Trupat  tanë ishin të përcëlluar nga flakët dhe unë ndoshta dridhesha më shumë se ajo!

Mbas një copë herë lëvizëm prej vendit, ajo më futi krahun dhe ecëm ngadalë, anës rrugës në gjysmë errësirë. Bënte freskët, ajo kryqëzoi krahët rreth gjoksit. E pyeta në donte xhaketën time. Luajti kokën në shenjë pohimi, hoqa xhaketën dhe ia hodha krahëve. Ajo u mbështet e gjitha tek supi im. Më kërkoi ta shoqëroja deri pranë shtëpisë së saj. Hipëm dhe zbritëm autobusë dhe trena, duke kërkuar dhe zënë gjithmonë fundin e tyre, larg zhurmës së njerëzve dhe shumë pranë ngrohtësisë sonë, deri sa mbërritëm pranë shtëpisë së saj. Mbështeti duart në gjoksin tim, u zgjat pakëz në majat e gishtërinjve të këmbëve dhe më preku cepin e buzës së poshtme me mollëzat e gishtërinjve, si të më fshinte lagështirën e ftohtë të natës, pastaj më puthi butë, lehtë, gati si një puhizë! Vrapoi mes përmes lulishtes së vogël të spërkatur nga një dritë e zbehtë e neoneve të vegjël. Silueta e saj zgjatej dhe përthyhej nëpër mështekna. Dhe hëna shkiste mes reve. Më dukej sikur dëgjoja hapat e saj teksa shkelnin rruginën e shtruar me zhavorrin e imët edhe pse  kishte kohë që ngjiti shkallët pothuajse me vrap. Ajo kishte mbyllur derën dhe pat hapur dritën. Edhe pse qielli ishte i mbushur i gjithi me yje dhe hëna si drapër vallëzonte si një torollake nëpër qiell, përsëri nata ishte e thellë. Drita e dhomës së saj ishte e vogël, e mjegullt.