Kristaq Turtulli: Orë të pagjuma jemi vëlla

KRISTAQ TURTULLI

ORË TË PAGJUMA JEMI VËLLA!

Orë të pagjuma jemi vëlla, Ne,

Orët e zemrave të emigrantëve,

Me vete kemi marrë uratën e nënave,

Heshtjen e rëndë të baballarëve...

Por kanë marrë të ftohtë brinjë më brinjë...

Shpërndarë jemi në skaje të ndryshme,

Ku ka filiza jete;

Në cepat e holluar, të lektisur të yjeve,

Në krahët e dehur të ëndrrave të purpurta të fëmijve,

Në bishtat e përflakura të kometave,

Në mesin e monopateve, dallohen gjurmët e përrenjve,

si shpirtra të humbura xhunglave,

Rruginat e memories gjarpërojnë në shpate, male,

Por shpesh herë zënë skorje.

Behet errësirë,

Duhet drita e Pormetheut t'u prijë...

Ikën shqiponjat, ikën vëlla,

S' kanë më fole,

Ngaqë ka shumë zvarranikë.

Në kthinat e pista dergjet etja, dehja, orgjia

Mizantropie dhe prinçeshë është kurvëria,

Orët e pagjuma grinden në rrudhat e thella..,

Me tik-take të pandërprera dhe të malluara.

Atje gjenden zemrat e vagëlluara të emigrantëve

Vëlla im i lodhur. Atje....

Por frymët e ngrohta

Po ftohen prej erërave të rrugëve,

Po bëhen akull vizionet e papara të ëndrrave.

Baballarët ndanë udhës me baltë,

u bënë plepa të thatë,

Dhe kandilat e zemër plagosura

NËNA,

Po shuhen një nga një.

Ashtu siç bien litarët e urave lidhëse...