Mendime

Fehmi Kelmendi: Politikanët satanë

E premte, 07.08.2015, 07:35 PM

Politikanët satanë

Nga Prof. Fehmi Kelmendi

Të veshur me lëkurë ujku, që përngjajnë në dhelpër, pa vlerë fare, kurkusha, surrat harpije, demona, trup cerbera, krijesë monstrumi, bastard e qullash, ganeca, kentaurë, bushiqë, zhurmaxhi, mizorë, kriminelë, të korruptuar, demagogë, kërcënues, uzurpatorë, zullumqarë permanent, xhajgadurë, hipokritë, anarkistë, servilë, puthadorës, kokëulur, matrapazë, dinakë, intrigantë, shpifsa, egoistë, vazalë, pushtetlakmues, xhambazë, diletantë, karagjozë, kuazidemokratë, pseudopatriotë, paradosksalë, natyrëprishur, qepaze, burokratë, pa skrupuj e pa kurriz, me defekte morale, e karakter të atrofizuar, hajna, të pasuruar me djersën e popullit, defetistë dhe frikacakë servilë e spiunë nuk lanë gjë pa bërë duke hedhur gurë e dru mbi luftën çlirimtare të popullatës shqiptare të Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare nën okupimin serbomalazezomaqedonas. Deisa servilët e shërbimi sekret serb kishin shitur atdheun për pak para, trimat e motit iu përgjigjen zerit të kushtrimit dhe shkuan në luftën çlirimtare të imponuar prej pushtuesve, agresorëve dhe kolonëve serbosllavë. Ndër ta bën pjesë edhe Agim Ramadani. Të gjithë ata që hynë në luftë ishin vullnetarë. Nuk mund të besohet se sakrifikohej jeta për hirë të kësaj apo të asaj partije politike, po vetëm për popull dhe për atdhe. Këtu në pyetje ishte ideali kombëtar për çlirimin e atdheut të okupuar. Të marim disa shembuj eklatantë.

Agim Ramadani u lind më 3 maj 1963 në fshatin Zhegër të komunës së Gjilanit. Në radhët e UCK-së u inkuadrua në vitin 1998, me emrin konspirativ : Katana – emër mitologjik me prejardheje shqiptare që dmth i pathyeshëm. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen ekonomike në Gjilan, ndërsa Akademinë Ushtarake - drejtimi i komunikacionit në Zagreb të Kroacisë. Që nga shollimi i mesëm është marrë me poezi dhe me pikturë. Kur filloi lufta në Kroaci , Agimi nga Caplina e Hercegovinës ku shërbeu si oficer i lartë -kolonel dezertoi nga Armata Jugosllave dhe kah fundi i dhjetorit 1990 shkoi në Zvicër. Agimit në Zürich të Zvicrës ia solli pasaportën Isref Klinaku. Ndonëse iu ishte njohur statusi i azilantit politik Agimi iu përgjigj zërit të kushtrimit duke lënë jetën luksoze në Zvicër. Mori me vete disa djelmosha të LKCK-së dhe si udhëheqës i atij grupi vërsulej drejt për në Shqipëri. Kur mori vesh për tragjedinë e familjes së Jasharajve humbi durimin dhe deklaroi se mëtej nuk dëgjon as Rusgovë e as kënd tjetër. Bie vendim të prerë për të shkuar në luftë. Kjo ndodhi në muajin mars të vitit 1998. La familjen : prindërit, gruan Shukrije, tre fëmijtë, dy djemtë Jetonin dhe Edonin si dhe vajzën Lorinën. Agimi më 1998 inkuadrohej në radhët e ushtrisë çlirimtare të Kosovës. Pas qëndrimit të tij me shokë prej tre muajsh në Tiranë hynë në Kosovë. Bashkë me ta ishte Xhafer Gashi dhe Hafir Hoxha. Po atë vit ishte pranuar anëtar nderi në Akademinë Evropiane të Arteve. Agim Ramadani i njohur si strateg luftarak qe i pari që shkuli gurin kufitar shqiptaro – shqiptar. Agimi ishte shef i Shtabit të brigadës 131 dhe 134, por me ramjen e tij më 11 prill 1999 te » Rrasa e Zogut » në betejën e Koshares ,dy brigadat e cekura janë bashkuar në një dhe është quajtur brigada 138 « Agim Ramadani « . Agimi paraprakisht ishte komandant i njësitit gueril « Korba « të LKCK-së, zaten para se të shkonte në luftë ai ishte anëtar i LKCK-së. Asokohe në Zvicër shokë më të afertë kishte : Isref Klinakun, vëllajn e Avni Klinakut, udheheqës i LKCK-së, Xhafer Gashin të LDK-së, Rifat Kafexhollin dhe Gani Vlanin të dy të LPRK-së, si dhe Hafir Hoxhën . Agim Ramadani kur bie në fushën e nderit kishte 33 vjet. I ati i Agimit quhet Hysni , ndërsa e ëma Fetije. Të dy prindërit janë gjallë. Bashkshortja e Agimit quhet Shukrije Ranmadani, mbiemri i vajzërisë Dema. Kjo grua fisnike u kujdesua për rritjen e tre fëmijëve bonjakë . Vetëm lëkura e saj e di se sa kishte vuajtur deri sa i ka rritur. Agimi me disa shokë të LKCK-së ka tentuar të lironte nga burgu i Dubravës patriotin e shquar Ukshin Hotin më 1998 por aksioni për shkaqe të njohura dështon. Cili ishte qëllimi i lirimit nga burgu të Ukshin Hotit, që ai të merrte komandën e përgjithshme të UCK-së dhe të drejtonte politikën kosovare. Agimi kishte synim çlirimin e të gjitha trevave të okupuara shqiptare nga pushtimi i sllavëve të Jugut dhe grekëve megalomanë. Kontributi patriotik i tij dhe i luftëtarëve të tjerë të UCK-së për çlirimin e atdheut të okupuar është i jashtëzakonshëm. Ky është kontribut patriotik e jo partiak. Faktikisht lufta e UCK-së bëri të mundur që të intervenonte NATO-ja. Shtrohet pyetja se përse faktori ndërkombëtar demokratik perëndimor dërgoi Ricard Holbrukun në Junik për të biseduar dhe lidhur aleancë me UCK-në, e jo gjetkë ? Intervenimin i NATO-s me në krye SHBA-në ishte gjest human sepse shpëtoi një popull nga rreziku i shfarosjes. Prandaj ne shqiptarët jemi mirënjohës dhe se kurrë nuk do ta harrojmë këtë miqësi. Meqë politika paqësore nuk jepte rezultate, roli i rezistencës së armatosur u bë i domosdoshëm. Thënë realitetin, parakushtet që shërbyen si mbështetje të luftës dhe mundësuan atë ishin : demonstratat masovike të shqiptarëve të viteve 1968, 1981 dhe 1989 , shpallja e Deklaratës së Kushtetuese për Republikën e Kosovës më 2 korrik 1990 në Prishtinë nga Kuvendi i Kosovës dhe nga i njejti organ legjislativ i Kosovës u shpall në Kaçanik më 7 shtator 1990 Kosova Republikë, pastaj hyrja e minatorëve në zgafellën e minerës Staritërg në gusht të vitit 1989 etj. Nuk duhet minimizuar as kontributin e LDK-së në zgjidhjen e çështjes së Kosovës. Vlenë të theksohet se matrapazët politikë nuk zgjedhnin mjete, mënyra, as metoda për ta njollosur luftën e drejtë të UCK-së. Thuaj se nuk kishin punë tjetër më të mirë. Po të njejtit sot shesin patriotizëm duke u krekosur ndonëse nuk kanë asnjë gramë merite kombëtare. Vërtetë politika paqësore defetiste nuk i përgjigjej sa duhet dhe si duhet situatave të imponuara. Si duhej qasur problemit me mjete paqësore apo me luftë të armatosur tregoi epilogu i saj. Koncepti politik me orientim pacifik e defetist pësoi dësfatë. Doli shterpë. As mis, as peshk. Kuptohet se ishte një situatë tejet e ndërlikuar. Megjithatë nuk është fer të mos pranohet fare roli pozitiv i Rugovës në afirmimin e kombit shqiptar para botës demokratike. Simpatia e tij ndaj SHBA-së dhe Vatikanit nuk duhet nënçmuar. Cdo respekt ndaj tij. Asgjëmangut, u vërtetua se lufta e armatosur nuk kishte alternativë. Të mos ngatërrohen opsionet e dy rrymave me orientim të kundërt , as pozicionet e pacifistëve dhe të pjesëmarrësve direkt në luftën e armatosur. Ani se hidhet baltë mbi UCK-në , ajo nuk i shkeli asnjëherë rregullat e luftës. Agim Ramadani nuk i përkiste asnjë partie politike gjatë luftës . Tani secila prej tyre orvatet ta përvetësonte, ngase figurat pozitive për të gjithë janë joshëse. Cdo kush në luftë ka hyrë vetëm si kombëtar. Për ta ndriçuar veprimtarinë politike në mënyrë reale të Agim Ramadanit lypset qëndrim i sinqertë kështu që të mos i mveshet kurfarë konotacioni politik. Marrëveshja e Deytonit e vitit 1995 që ndërpreu luftën në BeH dhe vendosi paqen në këtë ish Republikë Jugosllave, çështjen shqiptare as që e zuri në gojë. Shqiptarëve të zhgënjyer nuk u mbeti tjetër pos të përgaditeshin për luftë. Deklaratat bombastike dhe diskutimet maratonike e demagogjike të disa deputetëve të LDK-së se kinse luftën e kishte organizuar partia e tyre ta çojnë tugën. Agim Ramadani, Sali Ceku, Rrustem Berisha etj. lanë jetën e siguruar dhe familjet e tyre dhe vendosën vullnetarisht pa mëdyshje të shkonin në luftë për çlirimin e atdhet nga pushtuesit barbarë serbosllavë. Pra, të shtyrë nga ideali kombëtar këta trima flijuan edhe jetën. Agimi me arsim të lartë dhe me përgaditje ushtarake si oficer – kolonel dhe i pajisur me ideal kombëtar ishte i vetëdijshëm se pa luftë të armatosur nuk mund të çlirohet asnjë vend i pushtuar. Si njeri trim, besnik, me pasion, i talentuar dhe i paluhatur me bindje hudhej në beteja si luan duke qenë i sigurt se lufta e UCK-së ishte e drejtë, e pastër dhe me karakter çlirimtar. Duke luftuar heroikisht, si dhe bashkëluftëtarët e tij, Agim Ramadani ra në fushën e nderit duke lënë tre fëmijtë e tij bonjakë. Agim Ramadani, Sali Ceku, Ismet Jashari – Kumanova etj. nuk luftuan për pushtet , as për pasuri, as si lakmues të karrikës e të parasë, po luftuan për liri dhe pavarësinë kobëtare. Me pamjen e tyre ia kallnin datën armikut. Prej këtyre kollosëve ushtarëve serbë u kishte hyrë lepuri në bark. Agimi u jepte zemër shokëve kurse vetë qëndronte në ballë të tyre. Trimat e motit në çastet më të vështira kur u fluturonin plumbat breshë mbi kokë ia krisnin këngës. Kujdesi i luftëtarëve ndaj të plagusurve ishte shembullor. Gazetarët bastardë që merren me thash e thëna bëjnë përpjekje për të njollosur figurat më të devotshme e me të dëshmuara të kombit. Turp i madh. Ata mundohen që ta shtrembërojnë, diskreditojnë dhe denigrojnë rolin e UCK-në. Me rrena, insinuata dhe shpifje nuk arrihet asgjë. Lufta e UCK-së nuk mund të mohohet, denigrohet, nënçmohet, kontestohet, të shtrembërohet, të diskretitohet e të poshtrohet. Propaganda e kuazipatriotëve kundër UCK-së para, gjatë dhe pas luftës ishte më e rrezikshme se armatimi i sofistikuar i ushtrisë serbe. Duhet bërë dallim midis agresorit dhe viktimës. Palët ndërluftuese nuk qenë të barabarta në asnjë aspekt. Pushtuesi ishte shumëfish më i fuqishëm si nga numri i ushtarëve, ashtu edhe nga armatimi. Vetë fakti se Serbia bëri luftë tre muaj me forcën më të madhe ushtarake në botë NATO-n dëshmon se pa luftë nuk mund të arrihej deri tek liria dhe pavarësia. Andaj propagimi se liria mund të fitohet me mjete paqësore ishte një farsë, sepse orientimi i tillë i botëkuptimit stereotip ishte total i gabuar idhe i përket periudhës pagane. Agim Ramadani bën pjesë në plejadën e patriotëve të dëshmuar në historinë e popullit tonë. Agimi duke kryer obligimin kombëtar arriti famën me gjakun e tij. Mjerë ata shqiptarë që luftën e UCK-së e mohojnë, e kontestojnë, e kritikojmë, e neglizhojnë, madje edhe e poshtrojnë duke mos zgjedhur mjete, metoda, as mënyra. Lufta çlirimtare filloi, u zhvillua dhe përfundoi me shumë sakrifica, gjakderdhje, të të rinjve e të rejave shqiptare, të dëshmorëve dhe të heronjve. UCK-ja në bashkëveprim me aleatin e saj NATO-n shpëtuan popullin shqiptar nga shfarosja totale. Pushtuesi ishte shumëfishë më i fuqishëm si me njerëz, ashtu dhe me armë të sofistikuara. Por ndër armët më të përsosura kishte diplomacinë djallëzore. As ajo nuk i bëri para sepse tradita shqiptare nuk e duron robërinë dhe nuk e toleron tradhtinë dot. Shqiptari nga natyra është revoluconar, luftëtar, liridashës dhe paqëdashës. Si çdo vend tjetër shqiptar, ashtu edhe Kosova kreshnike gjithmonë ka pasë djemë e vajza luanë e luanesha. Luftëtarët e UCK-së ku bënte pjesë edhe Agim Ramadani si udhëheqës ushtarak, të organizuar tok dhe të armatosur me moralin patriotik i rezistuan me sukses forcave pushtues dhe agresive ushtarake, policore dhe paramilitare të serbëve barbarë. Mjerisht Interesimi për pushtet shkaktoi përçarje midis FARK-ut dhe UCK-së. Konflikti ndërpartiak dhe i dy rrymave kryesore kundërshtare me orientime të ndryshme, të ashtuqajtur e djathta dhe e majta dëmtoi tej mase unitetin luftarak. Format e organizimit të dy ushtrive rivale dalloheshin njëra prej tjetrës. Sot një pjesë e pushtetarëve në saj të gjakut të derdhur rrëke të luftëtarëve patriotë shfrytëzojnë rastin dhe jetojnë si sulltanët osmanë. Pos krimeve politike këta mistrecë merren edhe me krime ekonomike. Grabitjet, plaçkitjet dhe korrupsioni janë për ta dukuri të rëndomta. Nga ana tjetër defetistët pa asnjë gram merite kombëtare jetojnë në kurriz të luftëtarëve të lirisë dhe mburren me trimërinë e tjetërkujt. Kur ishte koha për rekjen e armëve këta frikacakë fsheheshin nëpër kotece të pulave. Dihet fare mirë se liria nuk ka çmin dhe se ajo nuk fitohet pa luftë të armatosur. Vetë fakti se forca më e madhe botërore NATO-ja tre muaj bombardoi nga ajri pozicionet ushtrake serbe dhe mezi që u arrit paqja. Atëherë si është e mundur që të dëbohej pushtuesi nga Kosova përmes lutjeve –metodës paqësore. Agimi ishte edhe shenjtar i mirë, gjuante drejt në cak dhe e qëllonte, armikut i kallte tmerrin, kurse atij nuk i bënte syri pët. Ata që nuk çanin kokën për zgjidhjen e çështjes kombëtare ua zëri rrota bishtin dhe mbetën të koritur për jetë. Agimi korrte siksese pas suksesesh në të gjitha betejat. Përleshjet e armatosura mes sulmuesve dhe mbrojtësve zhvilloheshin varg e vi. Me të gjitha varacionet u dëshmua qartas se shqiptarët prore u përmbahen regullave dhe normave luftarake. Nuk vrasin si serbët civilë : pleq, plaka, fëmijë, nuk djegin e nuk plaçkisin, as nuk i dhunojnë femrat. Serbët janë të prirur për të ushtruar krime monstuoze, gjenocid , dëbime masive dhe spastrime etnike. Inkuzicioni – inquisitio ( hetuesi) pastaj dënimet e ashpra, në mesjetë ndaj heretikëve), është zbatuar edhe ndaj shqiptarëve nga pushtuesit serbosllavë në Jugosllavinë e Titos. Beogradi insistonte që me forcë e me dhunë të mbante me çdo kusht Kosovën si koloni nën sundimin e Serbisë. Për të ruajtur privilegjet me levërdi ekonomike pushtetarët serbë, kisha ortodokse serbe dhe pseudohistorinët serbë trilluan mite rreth Kosovës shqiptare. Qenia shqiptare ishte prej tyre e rrezikuar. Shqiptarët e robëruar dashur padashur u detyruan të rrekin armët për të mbrojtur identitetin e tyre me vlerat kombëtare e kulturore. Qëndresa shqiptare u bë akt i domosdoshëm. Në fund pas shumë përpjekjeve duke përdorur metoda të ndryshme Serbia ua imponoi luftën shqiptarëve. Meqë politika paqësore nuk jepte fryte, lufta e armatosur për mbrojtjeje u bë e pashmangshme . Pushtuesit dhe kolonizatorët serbomdhenj bënin përpjekje maksimale si ta zhduknin nga faqja e dheut popullin liridashës shqiptar. Mallku qofshin ata që fshiheshin si dhelprat në strofkat e veta. Të habitur e të frikësuar nga lufta kishin humbur toruan. Mençuria, trimëria, vendosmëria, maturia, aftësia, atdhedashuria që posedonte Agim Ramadani ishin dhunëti natyrore. Në qëndrimet e tija ai ishte i paluhatur. Dhe si i tillë lindi, u rrit dhe vdiq. Porsi një lujan sulmonte lukuninë e ujqërve grabitarë e zullumqarë. Cdo shqiptar i devotshëm duhet të ia ketë gajretin. Për shokët interesohej më tepër se për veten. Situatat i çmonte dhe i vlerësonte vëmendshëm. Prore shihej në ballë të luftëtarëve. Në beteja shokëve u prnte. Mësynte drejt në flakë , i shpejt si shigjetë dhe asnjë plumb nuk i shkonte huq. I lodhur, i uritur, i etur, pa gjumë nëpër acar, shi e dëborë Agimi qëndronte kala. Fushës, arave, livadhave, faqeve të malit, nëpër ferra e gërxhe vraponte tigër drejt në front . Nuk përtonte të kacafytej me armikun .Opsioni pacifist u tregua shterpë. Fitorja e lirisë përmes mjeteve peqësore ishte një farsë . Ata që i pushtoi frika nga lufta nuk i breu as ndërgjegja. Nga LDK-ja në luftë kanë shkuar disa si individë në mënyrë vullnetare. Agimi ishte jashtëpartiak, kuadër ushtarak dhe figurë e shquar kombëtare. Mjerë ata që ngelën pa nam e pa nishan. Ja se ç`ndodhi kohëve të fundit, PDK-ja dhe LDK-ja bënë kompromis, formuan qeveri koalicioni me synim që ta marrin pushtetin. Të lumtë ata që nuk vdesin kurrë. Agim Ramadani me përkushtim, me dinjitet, e vullnet, e trimëri dhe me vendosmëri i përballoi me sukse të gjitha sfidat e paraqitura. Agimi rrezikonte veten për të shpëtuar shokët. Në Gjilan para Teatrit Kombëtar i është ngritur shtatorja. Agim Ramadani është shpallur hero nga Dr. Ibrahim Rugova. Agim Ramadani ra në fushën e nderit për të mos vdekur kurrë. Kujtimi i tij gjithmonë qoftë i pa harruar.