Kulturë
Poezi rumune nga Flavia Cosma
E diele, 19.04.2015, 10:33 AM
Flavia Cosma
DARURI
Eu nu te-am privit nicicând
Cu ochiul absent al prieteniilor de ocazie,
Nu te-am studiat
Ca pe-un p?ianjen mort
In insectar,
N-am avut timp s? m? opresc
La ochii t?i înro?iti de nesomn,
La buzele tale tumefiate
De vicii ascunse.
Te-am cuprins orbe?te în bra?ele mele,
Te-am topit în focuri
Necunoscute mie,
Te-am pref?cut
?i ren?scut în chinuri,
Te-am transformat în înger
Cu mantie-argintie,
?i-am dat tot cerul cu stelele ?i luna,
?i-am d?ruit în mod absolut
Tot ceeace nu-?i era necesar.
DHURATA
Unë nuk të kam shikuar kurrë
Me syrin mungestar të miqësisë së rastit,
Nuk të kam studiuar
Si një merimangë e vdekur
Në insektar,
S’kam patur kohë të ndalem
Te sytë tu të stërkuqur nga pagjumësia,
Te buzët tua të ënjtura
Nga veset e fshehura.
Të kam përfshirë verbërisht në krahët e mi,
Të kam shkrirë në zjarre
Të panjohura për mua,
Të kam shndërruar
Dhe përlindur në mundime,
Të kam transformuar në engjëll
Me manto të argjentë,
Ta kam dhënë krejt qiellin me yjet e hënën,
Të kam dhuruar në mënyrë absolute
Gjithëçka që nuk të nevojitej.
Portocala celest?
Se rostogole?te cu zgomot
Pe trepte înalte de stânci.
B?rba?i în pielea goal? se irosesc în valuri;
Un copilandru blond le ?ine vesel isonul;
Marea î?i scutur? br???rile, sânii;
Transparen?a lucrurilor simple
M? umple de vraj?.
Voci tinere îmi admir? ve?mântul;
Eu m? ridic din boli surâzând,
E frumos, e tare frumos totul,
Vântul ?opteste duios, aducând din genune la via??,
Suflete s?tule de marele somn ?i care
Intinzându-se lene?, reiau cu încântare
Dansul trandafiriu cu marea ?i cerul.
NGA GJUMI I MADH
Portokalli qiellor
Rrokulliset me zhurrmë
Mbi shkallët e larta të shkrepave.
Burra në lëkurë lakuriqe zhyten në valë;
Një voglush bjond me gëzim ua mban isonin;
Deti i shkund byzylykët, gjinjtë;
Transparenca e gjërave të thjeshta
Më mbush me magji.
Zëra të rinj m’i admirojnë teshat ;
Unë zgjohem nga sëmurja duke buzëqeshur,
Sa bukur është, gjithçka duket e hijshme,
Era pëshpërit mallëngjishëm dhe vjen nga humnera në jetë,
Shpirtëra të ngopur nga gjumi i madh, të cilët
Duke u shtrirë me përtaci, e rinisin me ngazëllim
Vallen e trëndafiltë me detin dhe qiellin.
VAR? IMPOSIBIL?
Aerul dospit se n?mole?te.
Miroase de parc? ora?ul
S-ar fi mutat prin famec,
La malul unui lac.
Pesc?ru?i înfoia?i
Adorm pe asfalturi fierbin?i.
Miasmele grele ne transport? brutal
La ??rmurile altor continente;
Revedem în gând lacurile tulburi,
Epidermele brune respirând dorin?e,
Cerurile moi, portocalii, albastre,
Triste?ile adânci, ?esurile vaste.
Pod peste lume,
Iubirea str?in?
M? arde s?lbatic
Cu marea-i absen??.
VERË E PAMUNDSHME
Ajri i fermentuar baltëzohet.
Kundërmon thuajse qyteti
Qenka zhvendosur përmes magjisë,
Në brigjet e një liqeni.
Dremis mbi asfaltin e nxehtë.
Aromat e rënda na transportojnë brutalisht
Në brigjet e kontinenteve tjera;
I rishohim në mendime liqenjtë e turbullt,
Epidermat me frymëmarrje dëshirash,
Qiejt e butë, të portokalltë, të kaltërt,
Trishtimet e thella, hapësirat e gjera.
Urë mbi botë,
Dashuria e huaj
Më djeg egërsisht
Me mungesën e saj të madhe.
BRONZUL STATUILOR
S?rutat pe gur?, bronzul statuilor
Se preface în aur;
Materia inert? deschide ochii larg,
Sufletul respir? zgomotos,
Capcan? de fum, dulce adiere,
Aerul ne prinde, voluptuos.
Mângâiat pe sâni, bronzul statuilor
Se preface în ap?,
Ap? verde, binecuvântat?,
Inv?luind mâinile de alabastru ale iubitului,
Inundând inima lui mare
Ce bate ?i bate,
R?scolind oceane,
Alergând cu norii,
Apropiindu-se.
BRONZI I STATUJAVE
I puthur në gojë, bronzi i statujave
Shndërrohet në ar,
Materja inerte i hap gjerë sytë,
Shpirti frymëmerr zhurmshëm,
Kthetër tymi, puhi e lehtë,
Ajri na kaplon, vrrullshmërisht.
I përkëdhelur në gji, bronzi i statujave
Shndërrohet në ujë,
Ujë i blertë, i mirëbekuar,
Duke përshkuar duart prej alabastri të dashnorit,
Duke vërshuar në zemrën e tij të madhe
Që troket e troket,
Duke trazuar oqeane,
Duke rendur me retë,
Duke u afruar.
VORBE F?R? TRUP
Prin pere?i mai str?bat când ?i când
Vorbe f?r? trup, desc?rnate -
Golite de miez, fantome-cuvânt,
R?t?cesc prin spa?ii
Venind ?i plecând -
In vise fl?mânde de noapte.
S?-?i spun acum adio, îngerul meu,
Vremea plec?rii ne-a ajuns din urm?
?i acum ne întrece.
Va fi de fa?? la primele noastre-ntâlniri,
La primele strângeri de mân?,
La primul nostru schimb de priviri.
In fraze aspre, ?ov?ind nervoase,
A?ez?m sfâr?itul-nainte de-nceput,
In timp ce iubirea, presim?indu-?i destinul,
Amarnic se zbate.
FJALË PA TRUP
Nëpër mure depërtojnë herë pas here
Fjalë pa trup, të çmishëruara –
Të çveshura nga mesi, fantoma-fjalë,
Degdisen nëpër hapësira
Duke ardhur e vajtur –
Në ëndrra të uritura për natë.
Të të them tani adio, engjëlli im,
Koha e shkuarjes na ka arritur pas
Dhe tani na lë prapa.
Do jetë përballë nesh në takimet e para,
Në shtrëngimet e para të duarve,
Në këmbimin tonë të parë të shikimeve.
Me fjali të ashpra, duke ngurruar me shqetsim,
E ulim mbarimin përpara fillimit,
Derisa dashuria, duke e parandjerë destinin,
Me hidhërim përpëlitet.
ODIHN?
M? ghemuiesc în inima ta
M?-nc?lzesc la flac?ra sângelui t?u,
Adorm în b?t?ie surde, monotone,
Hipnotice
Ale tobelor tale
F?urite din piei dulci de c?prioare, de cerbi—
M? lungesc în interiorul unui poem
Pe care mi l-ai scris în nop?i de veghe,
De?i femeia din visele tale
Are pielea mai alb? decât laptele
?i sânii mai mari decât Zei?a Abunden?ei,
Transfigurat? de fl?c?rile mari
De sete, dep?rt?ri ?i neputin?e,
M? închid de bun? voie
Intre filele împr??tiate pe pat
?i-adorm mângâind cu mâinile arse
Foile de hârtie sub?iri, transparent-albastre.
Crezând c? în?eleg ce-nseamn? fericirea.
PREHJE
Po lamshërohem në zemrën tënde
Ngrohem nga flaka e gjakut tënd
Dremis në beteja të shurdhëta, monotone
Hipnotike
Të tupanit tënd
Të farkuar nga lëkura e ëmbël e sorkadheve
Shtrihem në brendinë e një poeme
Që ma ke kushtuar në netët pa gjumë
Edhepse femra e ëndrrave tua
Ka lëkurën më të bardhë se sa qumshti
I gjirit më të madh se sa Hyjnesha e Plleshmërisë
E transfiguruar nga flakërat e mëdha
Nga etja, largësi e pamundësi
Po mbyllem vullnetarisht
Ndërmjet fletëve të shpërndara në shtrat
Dhe më zë gjumi duke përkëdhelur me duar të zhurritura
Fletët prej letre të hollë, transparent të kaltërta
Duke menduar se e kuptoj ç’do me thënë lumturia
DAC? A? PUTEA…
Dac? a? putea s? fiu o stânc?
A? fi o stânc?.
Dac? a? putea s? fiu un vultur
A? fi un vultur.
Dac? a? putea fi soarele
A? fi soarele cel mai arz?tor la amiazi.
Dac? a? putea s? fiu o pas?re moale
A? îngenunchia la picioarele tale
?i te-a? ruga s? ma iei lâng? tine.
Oh, dar acum de m-a? preface
Nu pot fi decât un balaur ,
Un balaur cu ?apte limbi de foc.
NËSE DO MUNDJA…
Po të kisha mundësi të jem një shkëmb
Do të isha një shkëmb.
Do të isha një shqiponjë.
Do të isha dielli më i përflakur në mesditë.
Do të gjunjëzohesha te këmbët e tua
Dhe do të të lusja të më marrish pranë.
Oh, por tani të shndërrohem
Nuk mund veçse në një bullar,
Një bullar me shtatë gjuhë zjarri.
(Shqipëroi: Baki Ymeri)