Adem Zaplluzha: Ndjekësit e enigmave

ADEM ZAPLLUZHA

NDJEKËSIT E ENIGMAVE

Redaktor: Arsim Halili

Recensent: Mazllum Baraliu

Lektor: Arsim Halili

Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”

Kastriot, 2014

 

Arsim Halili

PARATHËNIE

Hyrje

Në itinerarin krijues poeti  Adem Zaplluzha, pa dyshim  se tani më ka një formulë, për të cilën gjë mund të themi se   është me një polivalencë ndjenjash  krijuese. Ai niset në cakun  e duhur, jo për të kërkuar të pagjeturën, sepse tani më e ka të gjetur atë që është enigmë. Me ngulm kërkon ta modifikoj, si të  qenë, kur diç është abstrakte në kozmogininë e ideve të tij. Por tani mund të shtrohet edhe pyetja :

-          Kush është në kërkim të enigmës?

Poeti apo dikush tjetër. Sigurisht  se poeti Adem Zaplluzha , nuk është më në ankth për asnjë gjë tjetër, poeti në trajektoren e tij krijues riaktualizon dhe modifikon motivet , për të cilat edhe ai vet në këtë kapërcyell të moshës së tij  i ka nuancuar  me gjuhën poetike aq shumë lirika, ku secila veç e veç  thotë diçka, porsi tërësi thonë një gjë, se ai shpreh rebelim poetik  ku sinjifikatiteti i gjithë asaj që shkruan është gjuha e argumentit, gjegjësisht letrarizimi  përballë të përditshmes dhe të përhershmes, të imagjinatës dhe realitetit, të individuales dhe universales. Nga një kënd në tjetrin, ndjek me kujdes ligjërimin poetik, jo patetik dhe të absorvuar, por gjithnjë në konsistencë me të sotmen dhe të arsyeshmen. Lexuesit i ofron vargun në variacionin e  tij  shprehimisht të kapshëm me nuanca  figurative stilistike, gjithsesi këto lirika tek libri “ Ndjekësit e enigmave” i transponon me kulturë shprehëse  krijuese.

Rebelimi dhe racionalizmi i vargut

Kur e lexon librin “ Ndjekësit e enigmave”,  në një moment do të ndalesh dhe të pyesësh vetën, po në cilën situatë momentale është poeti. Komunikimi i natyrshëm por edhe divergjent mes hapësirës kohore dhe hapësinore e  që me ndjeshmëri e shfaq  me diskurs faktik, porse mund    të themi  paksa emocional, më së miri këtë e ndeshim tek poezia e  tij

Fq5  Ku interkomunikimi është dy vetor  në poezinë “ Ti qëndrove stoikisht”

“ Unë tani jam i moshuar

Thinjat po rëndohen si shirat

Mbi kokën time

Ti ende ke mbetur  lulebora

E paprekur deri në skajshmëri”

Natyrshëm dashuria mbetet prore e freskët, qoftë ndonjëherë edhe në ikje. Poeti  shihet se është mjaft dinamik dhe evoluese, ai drejton gishtin kah tjetri, jo për të marrë atë që nuk është e nevojshme, por që në parantezë e lidhë edhe dashurinë edhe marrëdhënien ndër shoqërore dhe kjo natyrisht është edhe dhënie edhe marrje, ndaj duke  qenë peng i fjalës së dhënë. Këtë distribuim e shpërfaq përmes poezive “ Ishte kohë e fjalëve”,“ Fol “.

“Me qindra herë

Deshëm të jemi vetvetja jonë

Dhe askurrë nuk u bëmë hije” …

 

Poetin Zaplluzha, në ekuilibrin kohor, sikur e tërheq partitura të diagonaleve të cilat shpërfaqen disi me sklerozë  të së djeshmes që deshëm ose  jo është një barometër  identitar të traditës nëpër kohë, dhe droja e poetit është e arsyeshme, sepse ai me ngulm kërkon të jemi vetvetja e jo imtues diçka të  huaj. Më së mirë poeti këtë e thotë përmes fjalës poetike tek poezia fq 21 “ Ishte dita”.Deri sa lexojmë  përmbledhjen poetike “Ndjekësit e enigmave “, vërejmë se poeti etablon narracionin e tij poetik, edhe për nga aspekti fabulativ  si p.sh tek poezia “ Mushkonjat “ose edhe tek poezia “ Te kambanorja” . e të ndonjë tjetër, gjithnjë duke qenë atakues me realitetin disproporcional me shpirtin poetik të tij dhe meditimin pozitiv kundruall kërkesës së një jete më ndryshe në bio-ritmet, jo vetëm në margjinat individuale por  universale. Siç edhe cekëm më lart poeti  duke qenë  i vetëdijshëm  se liria qiellore me atë tokësore  kanë disonanca, jo vetëm konfigurative, shprehimisht poeti implikon në fjalorin e tij poetik  figura  stilistike  të cilat i metaforizon  në kontest    metrik të vargut, por edhe artistik e estetik. Ajo çka më bie në sy  poeti ndjesinë e tij poetik përdorë variabla psikologjik, që qartëson rebelimin e tij ideo-emocional, por gjithnjë në kontest të racionalizmit  të asaj që për poetin  ka  ndonjëherë  edhe anën diskutabile me realitetin e krijuar.

Në vend të përfundimit

Nga gjithë ajo që mund të lexohet në përmbledhjen poetike “ Ndjekësit e  enigmave” shihet se është e ndërtuar  në bazë  të një parimi të ndërgjegjësimit, për të gjetur të pagjeturën, ose për të profilizuar shikimin ka një e vërtet ndryshe , që deshëm ose jo shpesh herë di të jetë lojale me jetën tone. Andaj poeti me shpirtin e tij rebelues, është edhe emocional sepse para së gjithash ai çmon dashurinë ndaj tjetrit , lirinë e të menduarit ndaj tjetrit, pa i cenuar  asgjë më shumë dhe më pak se ajo që është e  imja, e tij, ose e saj, kjo mbase edhe e racionalizon edhe vargun edhe mendimin e tij në vargun  e tij plotë elasticitet artistik.

Preshevë, 29 tetor 2013

Ecnin edhe yjet pas saj

Cikli i  parë

 

TI QËNDROVE STOIKISHT

 

Të kujtohet

Sa herë që kemi biseduar për dashurinë

Binte një shi imcakë

Te mjegullat e dendura

Një meteor e kishte humbur rrugën

 

Unë tani jam i moshuar

Thinjat po rëndohen si shirat

Mbi kokën time

Ti ende ke mbetur si lulebora

E paprekur

Deri në pa skajshmëri

 

Kjo jetë sa e rënd po aq edhe lumtur

Vrapon si dreni nëpër korie

Ti lule shiu në kujtesë

Asnjëherë

Nuk abdikove në fronin e dashurisë

 

Çmendurisht dashurove jetën

Të kujtohet fare mirë

Kur e mbollëm plepin e parë

Ishte një ditë

Që vetëm ashtu mund ta krijoj hyji

Ditë me shi të bollshëm

Në flokët e dendura të çasteve hyjnore

 

DEGËT U BËN SHPIRTRA PEMËSH

 

Ishte një rrugë e gjatë

Brenda nesh

Rritej një lloj bari mijë fletësh

Me të cilin

I shëronim zogjtë e plagosur

 

Atë ditë

Filluam prej një asgjëje

Që në fillim e mbollëm fjalën

Degët u bën shpirtra pemësh

Dhe lëshuan rrënjë

Në dunat prej ere

 

Patëm edhe vite të humbura

Prej përrallave

Dolën disa enigma

Dhe filluan të lëshojnë lastarë

Në shpirtin

E një peme të shenjtë

 

Dikur kah mbrëmja

Gjethet ranë për toke

Si brishtësia e viteve të mia

Ti qëndrove stoikisht

Asnjë furtunë nuk t’i shkuli rrënjët

 

ISHTE KOHA E FJALËVE

Me qindra herë

Deshëm të jemi vetvetja e jonë

Dhe askurrë nuk u bëmë hije

Një gur i rënd i fatit

Qëndronte mbi kokën e vrarë të gurit

 

Ishte koha e fjalëve

Kur u krijuan ato ne ishim

Diku në fund të vetvetes sonë

Kur dolëm në rrah
Më nuk binte shi në përrallat e fëmijërisë

 

Ecëm si somnambul

Kishte edhe ditë më të këqija

Kur nuk binte pikë shiu

Në dhembjen tonë

Si t’i shërojmë plagët

Kur ato

Akoma pikojnë trishtim

 

FOL

 

Mos rri ashtu e heshtur

Fol

Trego diçka

Për prejardhjen e pemës

Këto degë që çelin dashuri

Rrënjët i kanë diku në hapësirë

 

Ti hyre në mua

Si një mysafir i paftuar

Të kujtohet

Me ardhjen tënde erdhën edhe fjalët

Deri atë ditë

Unë i përngjaja arkivolit

 

Fol

Mos rri ashtu e heshtur

Më thuaj një fjalë

Që shëron dhembjen e gurit

 

2.

 

Më thuaj diçka

Që s’kam dëgjuar deri më sot

Pema e jote po lulëzon

Disa lloje të tjera pemësh

Ky shartim me barin

Po i ngacmon fluturimet bletëve

 

Mos heshtë

Më thuaj diçka të mençur

Të mos i përngjaj arkivolit

Prej shimshiri

fol të lutem mos heshtë

 

NJË TRËNDAFIL I ZI

Një milingonë e kuqe

Si një kafshë e madhe parahistorike

Rendte kalldrëmit tërmal

Rendnin si të çmendur

Edhe rreshtat e arkivoleve

 

Ky procesion i gjatë prej druri

Po i përngjan bishtit të një gjarpri

Dita e plagosur me nëntë plagë

Zvarritet udhëve të liga

Si zvarranikët e sëmurë ngjashëm buajve

Rrëshqasin njerëzit kalldrëmeve

 

Një trëndafil i zi

kush e di se nga kush

Kishte huazuar

Një ngjyrë tjetër alternative

Dhe shkërmoqej së qeshuri

Me gjethet që kalbeshin nëpër degë

 

Rrënjët mbetën pa metafora

Mbi qepenat e dyqaneve

Flinin zogjtë endacak

 

Një nënë sa e madhe

Po aq edhe moshuar

Këndonte një ninullë të lashtë

E cila për herë të parë

Dëgjohej në qytetin tonë

 

Prishtinë,04 korrik 2013

 

FURTUNA MBI NJË ARKIVOL

 

Për një gotë ujë

Përpëlitem nëpër ninullat e fëmijërisë

Një zog i vetmuar

Deri në ashtë ndjen dhembjen time

 

Nata këndon si qyqja

Nëpër shpirtin e degëve të braktisura

kalojnë kolonat e milingonave

 

Gjethet marrin frymë si të ishin të sëmura

Prej degëve të shkërmoqura

Pikojnë trishtimet e një nate

Kurse shiu si i çmendur troket

Në xhamat e gurit të dërmuar

 

Karvani nuk kishte të ndalur

Depërtoi deri te frymëmarrja e rrapit

Furtuna mbi një arkivol

Për herë të parë qante me ngashërim

Nën degët e lënduara të kujtesës

Ka kohë

Që digjet njomësia e barit

 

Mos iu afro vetmisë

Ky stol sot po qanë si një foshnje

Ikën njerëzit nga qyteti im

S’paska mbetur më askush këtu

Vetëm një grua e moshuar

I mëkon dhembjet e strallit

 

KUJTOVE SE IKJA E KUJTESËS

 

Mbase ece si pa kokë

Deri te ëndrra jote pagane

Në fund të rrugës

Befas doli një tjetër fund pa shije

 

Ngjyra e portokalltë e diellit

Ethshëm pi ujë

Në lotin e kristaltë të vesës

Një diell i ri sot po lind në qiell

 

Kujtove se ikja e kujtesës

Ishte vetëm një rastësi

Në rrathët e mjegullave

Asnjëherë nuk i pamë shirat

 

Kur erdhe t’i mëkoje kujtimet

Ti ishe diku shumë larg

Jetoje përtej rrugës së ylbereve

Dhe kurrë më nuk u ktheve

Në përrallën e gjelbërimit të vesës

 

Unë mbeta mes dy zjarreve

Dy fate prej kashte më ndiqnin

Deri te etja ime pagane

Dhe atë ditë erdhën zogjtë pretarë

M’i morën ëndërrt e ninullave

 

KUR ZBRITËN FLUTURAT

 

Ecëm deri në fund të rrugës

Asnjë flutur nuk fluturonte çative

Kur u pamë me rinjohjen

Nga komçat e këmishës së grisur

I këputëm të gjitha nyjat

E penjve të mëndafshit

 

Një krimb

Si një kafshë gjigande

Galoponte nëpër kujtesën e manit

Asnjë udhëtarë i vonuar

Nuk erdhi mbrëmë te hani

Ku çatitë këndonin një baladë të lashtë

 

Kur zbritën fluturat nga majat e lisave

Një diell i ri për herë të parë lindi

Prej ngjyrave të ylberit

Atë çast mbi gjelbërimin e paanë

Prej vesës së mëngjesit

Binte një shi i kristaltë

 

Një hije mbase ishte e padukshme

Por ne nuk pamë

Se si ajo rrëshqite nëpër mistikën e erës

Gjethet mishngrënës u shndërruan

Në disa lloje të kafshëve parahistorike

 

MË PRITNI

 

Brenda nesh si ajo fije kashte

E lindur nga legjenda

Lindin metaforat e shirave

Një dunë prej fjalëve

Herë zhduket

E herë çelë si lulja nga trishtimi

 

Ne do të vijmë një ditë

Do zbresim si shirat nga yjet

Ndoshta do i përngjajmë meteorëve

Ose fluturave të bardha

Por domosdo

Duhet të zbresim si jashtëtokësorët

 

kur të takohemi

Mos mendoni se asnjëherë

Nuk isha në mesin e juaj

Unë jam njëri prej jush

Që ecën me hapa të sigurta

Deri te portat e ringjalljes

 

Më pritni

Një ditë do paraqitem

Si një vegim i harruar

Kurse ditën tjetër

Ndoshta do i përngjaj gjelbërimit

KUR NJERËZIT I ÇELËN SYTË

 

Si vezët e ngjyrosura të pashkëve

Dola nga mistika

Një kambanë e harruar

Që s’i dihet as koha

Qante te murishtat e kambanores

 

Më duket se ishte një golgotë e madhe

Asnjë flutur e manave të kuqe

Nuk kishte çelur larvë

Mëngjesi atë ditë

Dëneste te një kryq i harruar

 

Pak më vonë një njeri i dehur

Mbase ishte endacak

Në lëndinën e lotëve i lante mëkatet

Dhe një kohë të gjatë

Bisedoi me një kryq prej gjaku

 

Më duket se ishte hera e parë
Kur njerëzit i çelën sytë

Mbase edhe u zgjuan nga letargjia

Dhe kurrë më

Nuk i zuri gjumi shpirtrat e lisave

 

KY BALSAM SHËRUES

 

Kjo siluetë e gjelbër

Që ecën nëpër lotin tim

Me sandale të kuqe

Sa shumë po i përngjan gjakut të erës

Sa që si fryma e mirë

Zhytet thellësive

 

Dje ishte një tjetër ditë

Nuk i përngjante ditës së sotme

Qeshte edhe deti i dehur te një varkë

E fundosur në shpirtin e peshkut

Një lloj vere të kuqe

Shtrydhte rrënja e barit

 

Ishte koha e një kohe kur lindën fjalët

Nga mollëzat e lisave pikonte rrëshira

Ky balsam shërues

Ose mbiu nga mjegullat

Ose nga shpirti i dehur i një meteor

Një kohë të gjatë

Po i shtrydh trishtimet e gurëve

 

ECNIN EDHE YJET PAS SAJ

 

Mbrëmë një errësirë e trishtë

Ecte trotuareve të katandisura

Prej xhamave të thyera

Ecte edhe mëkati me hapa somnambuli

Njërën këpucë e mbante në dorë

Kurse tjetrën në këmbën e djathtë

 

Ecnin edhe yjet si vargan milingonash

Një zog i verbër fluturonte prej një dege

Në tjetrën degë

Të lëshuar deri në tokë

Asnjë njeri s’dukej në horizont

Vetëm një qiri i kyçi të gjitha dritat e yjeve

 

Hëna mbi një varkë prej letre

I përngjante sfinksit të karbonizuar

Nëpër shpirtrat e mjegullave prej merimange

Me ngashërim dëneste kujtesa e një kafkulli

Dëneste si një kalama i trishtuar duna e rërës

 

Kur me zogjtë e ikur dolëm në rrah

Një freski gjethesh të njoma

Filloi të derdhet fushave të paanë

Lejlekët erdhën dikur vonë

Vjeshta veç kishte veshur

Pallton e gjatë të një trishtimi

 

UNË DHE TI JEMI AI

 

Unë vij deri te ti

Ti ikën si një zvarranik

Mbase atij tjetri

I mbetet vetëm kujtim

 

Sa herë që takohemi te delta

Një gotë ujë derdhet në misterin e honit

Unë vij

Ti ndoshta as që je nisur

Kjo rrugë e gjatë kurrsesi nuk përfundon

 

Unë dhe ti jemi ai

Që shkon deri te arkivoli

Hija kthehet në vetvete

Dhe tërë kohën mediton

Për një sekret

Që asnjëherë nuk ka ekzistua

 

Unë vij

Ti vjen ose ai shkon deri në Ferr

kështu në këtë gjendje

Të pakontrolluar

Nën urat e qytetit të zambakëve

Rrjedh e kaluara

Dhe e ardhmja e lëngët

 

ISHTE DITA

 

Sot nuk po më pëlqen

Trajtë e erës së mykur

Dje ishte një ditë

Pakëz më ndryshe se kjo

Ishte dita

Që nuk i përngjante asgjëje

 

Nga Bjeshkët e Nemuna

Dëgjohej zëri i një lahute

Ndoshta era këndonte një psalm të vjetër

Ishte koha e rapsodive

Për herë të parë kënduan vashat e malit

 

Sot sërish pa kurrfarë trajte

Po më duken duart e rrudhosura të lisave

Një baladë e vjetër prej gjetheve

I kishte humbur ëndrrat e rrënjëve

Që çelnin do zogj shpresash

 

Kur i humba fjalët në mua mbetën

Dhëmballët dhe gjuha e trashë e fjalës

Disa palë opinga mbaruan atë ditë

Mjeshtrit e sandaleve të kuqe

Dhe kurrë më nuk eca zbathur

Prishtinë, 05 korrik 2013

 

FLINIM SI KUAJT E LUFTËS

 

Po që se na del kllapia

Si mund të mos mendojmë  më esëll

Për ngjyrat e etjes

 

Pasi që u larguan shirat

Ne hymë në një tjetër kohë

Në kohën

Kur zgjoheshim

Si zogjtë e ikur nga mendja

 

Prej të gjitha atyre telasheve

Të uljes

Dhe të zbritjes së temperaturave

Kllapia si një alternativë e dytë

Rrinte ulur

Në stolin e fëmijërisë

Dhe na përqeshte

Derisa e ndjenin dhimbjen në asht

 

Ne asnjëherë nuk u përmirësuam

Ecëm prej një gabimi

Në tjetrin

 

Flinim si kuajt e luftës

Duke i kafshuar mëgojëzat

Pimë ujë te mjegullat e turbullta

Dhe askurrë nuk patëm kohë

Të mendojmë pak më ndryshe

 

TI I PËRNGJAN PEMËS

 

Ti zbret deri te vorbullat e përgjumur

Të rrënjëve

Kur të del përpara makthi

Nata i përngjan armikut

Si portat e urrejtjes

Hapen sytë

 

Hapet edhe ndërgjegjja

Asnjë deriçkë më nuk rri e mbyllur

Vetëm qepallat shndërrohen

Në pluhur plumbi

Ti i përngjan pemës

E cila i ka humbur

Të gjitha gjethet e njoma

 

TE FUNDI I BETEJËS

 

Mes ngjyrave të dritës

Një interval zmadhues rri te honi

Rri dhe përgjon sterrën

E cila i përngjan ushejzës

 

Dikush nga një thellësi e padukshme

I zgjatë duart

Bleta krahë thyer fluturon

Përtej dritës

Deri te syri i verbër

 

Kudo errësirë e pamat

Nën qepallat e breshrit

Një këndes i egër

Për herë të parë

E zgjon mëngjesin

Në kryqet e atdheut luten endacakët

 

Një trëndafil i zi mbeti pa aromë

Asnjë lule molle

Nuk çeli në mendjen e lëndinës

Kuajt e luftës i kafshuan dizgjinët

Te fundi i betejës

Për herë të parë filluan të duken

Ngjyrat inkandeshente të gjakut

 

KY DUET PREJ MJEGULLAVE

 

Një njeri

Mbante në dorë pëllumbin e egër

Kurse pëllumbi

Një zarf të kaltër prej lotëve

 

Era qante te mjegullat e plumbta

Hapësirave të paanë vraponin

Meteorët endacak

Si për çudi pran shatërvanit

Qante edhe një zog i vetmuar

 

Ky duet prej mjegullave

Dhe zogjve të egër

Mbase sonte do vallëzojë

Valsin e pa vallëzuar deri më sot

Te shatërvani

Sërish era pinë ujë

 

Kalaja ëndërrimtare

Me nostalgji të padëgjuar

Bënte pjesë në këtë kor

Gurtë dhe lisat

Si kurdoherë më parë

Hynë në procesionin e lotit

Dhe të këtij vallëzimi të lashtë pagan

 

SI YJET E VERDHA

 

Çdo gjë sonte po më duket

Si kjo hënë

Qenkan të largëta gjërat

Të pa prekshme

Si yjet e verdha

Mbase edhe si ëndrrat

E mija të paarritura

 

Më duket se akoma sot vrapoj

Si kukullat e grisura

Dhe me kalin tim prej druri

Tërë kohën e lume

Hingëlloj si shirat

Dhe dënesi

Tok me një kafshë të madhe

 

Sonte qenkan të pakapshme yjet

Asnjë serenatë

S’mund t’i zbres në tokë

Ky kor prej bretkosave

Kurrsesi të ndalet

 

Deri në rrënjë

Po kallen gjethet e shelgut të pikëlluar

Derisa zogj shtegtar

Dënesin si kalamajtë e braktisur

 

E PAMË EKLIPSIN E HËNËS

 

Në çastin kur parasheh

Se si pëllumbi i egër

Kthehet në çerdhen e vetë

Kurrë më mos pyet i habitshëm

Për itinerarin e zbritjes

 

Etjet edhe ashtu

I përngjajnë kërpudhave të egra

Mund të të mbysin

Akoma pa e përjetuar forcën e fjalës

 

Atë çast të paharruar

Kur binte ai shi i çmendur

Ti ishe i padurueshëm

I shikoje si një njeri i verbër

Stërkalat e gjymtuara

 

Habitshëm shikoje

Kah zbritnin nga shpirti i etjes

I shikoje dhe qeshje

Thua se çdo pikë shiu

Buronte

Nga egoja e jote e papërmirësueshme

 

2

 

Ne nuk deshëm asnjëherë

T’i ndalim buzëqeshjet e gjelbërimit

Bari i thatë i përngjante

Stepës së egër

 

Në vrapin e dehur të një kaprolli

E pamë eklipsin e hënës

Se si i përjetonte

Ikjet e zogjve rebel

 

Dielli i përskuqur qante atë ditë

Si një pegun i lënë peng gjarprit me zile

Qante edhe pellgu i kujtimeve

Përmbytja ishte e pashmangshme

Në degët e thyera të rrapit

 

MUSHKONJAT

 

Kur betohemi

I vëmë këmbët tona të rrejshme

Në rropullitë e zjarrit

Saçi i përskuqur buzëqesh

Me një ironi tinëzare

 

Pasi që humbim në mendimet personale

I zgjasim duart kah e ardhmja

Sepse të kaluarën e kemi futur

Në ingranazhet e oksiduara

Të një tjetër kohe të trilluar

 

Nën një presion të paparë shpirtëror

Këndojmë nën dush

Serenatën e një mbrëmjeje

Daullet e mërzitshme të lagjes

Për çdo ditë

Bien vetëm për të tjerët kur ikën era

 

Një kohë të gjatë

Nën çatinë e vjetër duruam

Atë muzikë të rrejshme të shiut

Mushkonjat e infektuara

Nga një sëmundje e re

Pa hezitim sulmuan prejardhjen tonë

 

NGA THASËT E DHIRTË

 

Kur nuk jemi në gjendje

Të bëjmë diçka tjetër të vlefshme

I mbërthejmë fjalët tona

Për dizgjinët e kalit të egër

 

Më pastaj qeshim

Qeshim derisa na shqyhen buzët

Nën orën e vjetër të qytetit

Me një shkop metalik

I ngacmojmë akrepat e orës së ndalur

 

Dielli lëviz më ngadalë se zakonisht

Ingranazhet e orës së diellit

Tmerrshëm kërcasin

Si kërcëllimat e një arabaje

Ngarkuar me tragjedi të vjetra

 

Nga thasët e dhirtë

Në kokën e një gjarpri të zi

Mbinë një lule e çuditshme

Ngjyra e së cilës i përngjan shiut

Dhe bukës së arave tona

Me sinor të kafshuar

Diku në horizont dëgjohen gjëmat e buajve

 

Ndjekësit e enigmave

Cikli i dytë

ZËRI YT

Zëri yt i but si një copë mjegulle

Që udhëton për në parajsë

Ka një shije molle të pjekur

 

Zëri yt si zëri i erës

Kur takohet me murrlanin

Vrapon udhëve të fëmijërisë

 

Një hënë në eklips

Fshihet pas ëndrrës së diellit

Yjet pagjumë vrapojnë hapësirave

 

Do të ngarendim sonte shtigjeve të bardha

Dhe nën hapat e kaprollit të egër

Do i zgjojmë milingonat e fjetura

 

KURSE ATO TË FUNDIT

 

Ecjet tona

I përngjanin trajtës së shiut

Sa herë që i kaluam udhët e gjata

Para nesh dilnin

Disa lloje zogjsh shtegtarë

 

I kapërcyem shtigjet e pa kaluara

Me një hap të vetëm

I shkelëm yllësit më të largëta

Para nesh si nga dheu

Mbinë në njëmijë ngjyra llojet e legjendave

 

Sa herë që deshëm të ikim

Na ndalte një dorë prej mjegulle

Për ta kapërcyer të pamundurën

U bëmë zogj prej yjeve

Dhe ikëm tejpërtejmes

 

Nënat tona përherë na bekuan

Fjalët e para na mësoi atdheu

Kurse ato të fundit

I mësuam nga trishtimi i jetës

 

KY XHAM

 

Ky xham mbi njëqind vjet

Qëndron këtu i ngjyrosur

Me vitrazhet e ylberit

Dhe me shijen e portokalltë të atdheut tim

 

Sa herë që pat dyndje ushtarësh

Me kryqe të tërbuara

Gjeneralët i mashtruam

Me nga një pulë të ngordhur

 

Kur u takuam me fundin e udhës

Ky xham prej mishi

I përbuzi pafundësisht

Të gjitha pasqyrat e botës

 

Dhe në fund të fundit

Ngadhënjeu mbi çdo vdekje

Ky xham i kristaltë prej mishi

Sa shumë po i përngjan

Qëndresës së gjyshërve tanë

 

PREJ NJË FJALE TË VOGËL

 

Fjalët nuk mbesin boshe

Ato edhe kur nuk kanë se çfarë të bëjnë

Kompozohen prej dhembjeve

I përngjajnë patave të egra

Ose korbave endacak

Dhe kurrë nuk i ndalin krakëllimat

 

Prej një fjale të vogël

Shumë të vockël

Ngjashëm me milingonën

Lindin gabimet e mëdha

Si bishat

Sa që askush në këtë botë

Nuk është në gjendje ta kontrolloj

Çmendjen e dallgëve të përroit

 

Nuk di athua lindi fjala para njeriut

Ose njeriu para formimit të fjalës

Mbase që të dy lindën njëkohësisht

Fjala dhe njeriu

I mbetën armiq njëri - tjetrit

Deri në asgjësim

 

SA HERË QË E PËRQAFOJ ERËN

 

Athua jam ose nuk jam më unë

Ku ta kërkoj vetveten dhe pasqyrën e ujit

Këto duar prej rëre

Po i përngjajnë ëndrrave të fëmijërisë

 

Asnjë përrallë nuk tregohet sonte

Kush po fshihet

Gozhduar në lagështin e murrit

Pas portretit të Lizës

Mos jam vallë unë ai njeri atje

Që është duke i matur rrugët

 

Një hije prej njeriu të mishtë

Po na kalon parasysh

Dhe tjetra vjen

Kush e di se nga cila udhë është nisur

 

Kah janë duke ikur

Zogjtë e fundit të atdheut tim

Të kujt janë këto lutje shpendësh

Që po qajnë te kryqet

 

Ju lutem më tregoni kush jam unë

Të kujt janë këto duar të metalta

Sa herë që e përqafojnë erën

Ajo shndërrohet në mjegulla të kristalta

 

IM ATË

Im atë i ndjerë

Mbase ishte pa sy

Sa herë që e shikonte diellin

I kujtohej Homeri

Këndonte me një lahutë të verbër

Edhe rapsoditë i kishte të verbëta

 

Skajshmëria e verbësisë dallohej

Vetëm kur qante mes dy kohërave

Zëri i tij prej basi i përngjante

Hukamës së erës

Dhe syve të një njeriut

I cili e kalonte detin

Vetëm me sandale të kuqe

 

Im atë

Sa herë që matej me vetëtimat

Përpara këmbëve të tij kryeneçe Gjunjëzoheshin mbretërit

Dhe perëndit

Më krenar të Olimpit

Po të mos ishte i verbër

Plaku im sykaltër

Me siguri do i përngjante Zotave

Prishtinë, 06 korrik 2013

TE KAMBANORJA

Në pluhurin e mëngjesit

Një zog rebel

I lante krahët e plagosura

Nga sqepi i thyer i fluturimit

Si trishtim i një jete

Çurgonte dita

 

Zogu dhe lisi

Si një duet i tmerrshëm antik

Hynë në teatrin e mendimit

Çfarë roli do luaj sonte

Kjo degë e thyer

E gjuhës sime të vjetër

 

Një zog rebel iku hapësirave

Pluhuri i një qiriu

I ndezi të gjitha dritat e botës

 

Njerëzit e mirë

U gjunjëzuan si asnjëherë më parë

Te kambanorja e qytetit

Një zog i bardhë

Papandehur doli

Nga lëvozhga e lënduar e erës

 

KUAJT E DEHUR TË LUFTËS

Sa herë që biem ngushtë

Na kujtohen psalmet e kënduara

Dhe ato balada të tjera

Që s’janë dëgjuar asnjëherë

 

Nëse rastësisht hija e jonë e verdhë

Vetmon te shirat

Ku mund t’i kërkojmë duart e lagura prej lotëve të një mjellme të ikur

 

Sonte zogjtë s’patën kohë të këndojnë

Asnjë serenatë të trishtuar

Në pluhurin e harrimit

Dëgjohen si meloditë e fundosura

Krakëllimat e disa arkivoleve

 

Më duket se ishte koha e meteorëve

Nëpër vranësirën e qiellit

Si hije dukeshin valëviteshin

Këmishët e grisura të yjeve

 

Mbase nuk kishte mbetur asnjë pikë loti

Në shuplakat e djegura të lëndinës

Kuajt e dehur të luftës

Ethshëm pinin etjen e trishtimit

 

TI MOS HARRO

Nëse vdes miku im

Ti mos hezito të këndosh

Sepse diku në shkrepat e atdheut

Më pret një pemë e vjetër

 

Me mua do vijnë edhe shirat

Unë asnjëherë në jetë

Nuk i kam mbyllur portat

Një zë prej baritoni

Më thërret nga lashtësia

 

Unë do vij miku im

Ose do shkoj te pema ime e egër

Ti mos harro të këndosh

Psalmet tona të pa kënduara

POETËT

(Kushtuar poetit Fatmir Terziu)

 

Poetët  janë në gjendje

Të flenë me hënën kur ajo ekzaltohet

Kurse të nesërmen pendohen

Dhe zgjohen me lugetër

 

Sa herë që u teket

Shndërrohen në kryengritës

E kur zbresin majave

Nga furtuna e shpirtit

Sa ora bëhen

Dashnorë tejet delikat

 

Herë janë burra

Që për një fjalë goje

Hi e pluhur bëhen për atdheun

E herë fëmijë të pafajshëm

Qe qajnë te fustanet e grave lozonjare

 

Poetët janë perëndi të përkryer

Që vijnë nga  lashtësia

Por askurrë Zotave të Olimpit

Nuk i mbajtën të ndezura qirinjtë

Këta jeniçer të fjalës

Sa ora

I përmbysën kazanët

 

NJË HËNË PAKËZ MË NDRYSHE

 

Rrimë dhe shikojmë duke bërë seri

Se si një pjesë e përskuqur

E diellit skizofren

Transformohet në një copë akulli

 

Duart e lagura të një libri

Ngjyejnë në dhembjen e mjegullave

Një furtunë prej ere

Po i thyen degët shtrembëruara të natës

 

Shirat kanë filluar të zbresin

Nëpër disa rrugë alternative

Të reve blu

Jashtëtokësorët  në grevë urie

Kafshojnë lëvoren e ajrit të tymosur

 

Kjo metamorfozë e dyshimtë

Ka filluar të zgërdheshet

Nga buzët e çezmës rrjedhin

Prekjet e panumërta të shirave

Një hënë pakëz më ndryshe

Se ajo ekzistuese

Po i mëkon mushkonjat vdekjeprurëse

 

NDJEKËSIT E ENIGMAVE

 

Si statuja të zgjuara sfinksi

Na dolën disa lloje labirintesh

Hymë në enigmën e kashelashave

Na kafshuan legjendat

 

Kudo na përcillnin përrallat

Për një fjalë goje

U bëmë shpirtra të mermerta

Disa lloje gurësh të murrmë

Na i thyen për kokën tonë

Ndjekësit e enigmave

 

Kur u pamë te librat e vjetër

Në maja malesh

Për herë të parë u fishkën

Shpirtrat e drurëve halor

 

Një kafshë e madhe

Hyri në shpirtin e njeriut

Dhe kurrë më

Nuk doli ballëhapur në rrugë

 

KRYQET E NGULURA NË TOKË

 

Më pritni edhe pak

Ndoshta nesër është koha

Të kërkoj falje prej të gjithëve

Nuk isha engjëll

Ama shumë larg isha edhe prej djallit të zi

 

Më kujtohen ditët

Kur në çdo të dytin hap

I bëja nga shtatë gabime

I tillë kisha lindur

Kryeneç si shkëmbi i stralltë

 

Pata edhe ditë të vështira në jetë

Por ato ishin si ingranazhet e ndryshkura

I dëgjoja serenatat

E netëve të trishtë të Ballkanit

Kur qanin gratë

Pranë arkivoleve të ushtarëve

 

Si sot më kujtohen

Kryqet e ngulura në tokë

Për të mbërri deri te rruga e golgotës

Duhej kaluar nëpër ferrin

E çafkave të egra

Duhej kaluar urrejtja e njeriut

Ndaj një njeriu tjetër

 

NGA NJË KËNGË E SAJ

 

Më duket se

Kur ishim të vegjël

Edhe dëshirat i kishim të vogla

Pa kurrfarë brenga për të nesërmen

Vraponim zbathur luadheve

 

Nuk na u dhimbseshin opingat

Kur i shqyenim duke lozur top këmbe

Lëkurë lopësh

Kishim me bollëk në fshatin tonë

 

Mbase kështu mësuam të jetojmë

Me këmishët e arnuara të pritjeve

Sa herë që i harronim trastat korijeve

Lopa e jonë e madhe jepte qumësht

Për tërë fshatin e braktisur nga ikja

 

Mëngjeseve të hershme

Kur zgjoheshin ullukët

Ne pikonim tok me shiun e vjeshtës

Pikonim ashtu të vetmuar

Në vendin tonë u bëmë

Asket prej mishi

Dhe asnjëherë nuk u rritëm sa duhet

 

Nëna plakë ishte një zonjë

Shumë e rënd

Sa herë që e milte hënën

I këndonte asaj disa lloje ninullash

Nga një ninullë e lashtë

Shiu i pranverës pa u ndalur askurrë

Derdhej fushave të bardha

 

AJO

 

Ajo ishte një grua delikate

Qante si një lule

Sa herë që binte shi

Në vazon e kristaltë të erës

Çelnin gonxhe pranverat e një shekulli

 

Ajo herë qante e herë qeshte

Me ndryshimet atmosferike

Tërë kohën i ushqente zogjtë e uritur

Dhe me kujtesën e saj

Ishte në gjendje t’i zgjoj nga gjumi

Të gjitha baladat e fjetura

 

Ajo ishte në gjendje ta end

Pëlhurën e rebelimit

Ashtu siç end merimanga

Rrjetin e rrathëve të zeza

Për ta zënë në kurth

Dritën e cila vuante nga lia e kuqe

 

Me etjen e kaktusit bisedonte hëna

Me lotët e meteorëve endacak

Qante qielli

Qante edhe ajo me ngashërim

Ky duet i paparë me qindra vjet jetoi

Nëpër teatrot më të mëdha të shekullit

 

DETI I TRAZUAR I SHPIRTIT

Kur nuk keni se çfarë të bëni

Me duart e juaja të mbërthyera

Për vegimin e hijes

Prekni shpirtin e një peme

Te e cila mugullon molla e ndaluar

Ku lexohen epitafet e një stine

 

Nuk di a jeni në gjendje

T’i vëreni këto rrudha që peshojnë

Sa një jetë qeni

Në rrugën e pakthyeshme të mëkatit

 

Nga ëndrra ime e trentë

Zbritën kalorësit e një kohe

Dhe kurrë më

Nuk pata mundësi t’i shalojnë

Dizgjinët e këputur të erës

 

Sa herë që dyshova në prejardhjen e ujit

Përjetova  përmbytjen e deteve

Një varkë diku në kujtesë

I shëron plagët e peshkatarëve

Deti i trazuar i shpirtit

Akoma ëndërron të mbyturit e Titanikut

 

NUK MË BESON ASKUSH

 

Nuk më beson askush

Por unë për çdo ditë trokas

Çmendurisht trokas në dyert e mendjes

 

Kur ndalem përpara pasqyrës

I trokas edhe mikut tim të dehur

Ai diku në një mur të tejdukshëm

Ëndërron se si është ulur

Në fronin e imagjinatës

 

Unë i kapërcej të gjitha shtigjet e durimit

Por më besoni or miq

Nuk mund të kaloj këndej pari

E mos ta shkallmoj deri në palcë

Atë pasqyre konkave te të çarat e murit

 

Nuk më beson askush

Por gjërat në këtë qytet të nakatosur

Asnjëherë nuk kanë pasur emra

Edhe vetë njerëzit s’dinë se si quhen

 

Çdo gjë këtu përbirohet si hija

Nëpër plasat e dyshemesë

Dhe si milingonat e zeza

I ushqejnë premtimet e kota

Prishtinë, 07 gusht 2013

 

KËTO ITINERARE TË DYSHIMTA

 

Mbrëmë një kohë të gjatë

Luftova me vetveten

I pyeta disa njerëz të panjohur

Por asnjëri  nuk e dinte emrin e vet

Mbase ishin silueta të padukshme

Që rrëshqitnin drejtë një honi në pasqyrë

 

Kur i dëgjuam lehjet e qenve

Na u duk se këto ulërima

Njerëzish të pafajshëm

Zbritnin nga një galaktikë

Ende të pazbuluar

Këto itinerare  të dyshimta

Të erës

Frynin pa mëshirë

Në shpirtrat e pemëve të lënduara

 

Ecëm edhe një kohë të gjatë

Atje përtej mendimeve tona

Flinin zogjtë e një tjetër bote

Mu ata zogj

Që i hanë krahët e veta

Etja ishte e madhe atë çast

Sa që u përmbytën të gjitha varret

Në brendinë e arkivoleve

 

SE SA TË JESH I HUAJI

Në të katër anët e botës

Me shekuj isha refugjatë

Por më besoni

O të dashurit e mi

Nuk ka trishtim më të madh

Se sa të jesh i huaj

Në shpirtin tënd të vetmuar

 

PËSHPËRISTE EDHE ERA

 

Sot herët në mëngjes

Ajo i pëshpëriti përroit

Disa fjalë sekrete

Dhe si një hije e zbehtë

Iku dhe u ngjizë te hija e saj

 

Në veshin e djathtë të barit

Qante jehona e gjelbërimit

Ajo iku ashtu siç ikin

Fluturat

Prej qirinjve të ndezur

 

Unë pashë edhe një pamje tjetër

Se si rrëqethej gjelbërimi

Në lotin e vesës

Kurse ikja e saj i përngjante

Ikjes së një pëllumbi të egër

 

Në përparësen e luadhit të pakositur

Qante era në përmasa detesh

Në korin e bretkosave

Këndonte edhe një bilbil i vetmuar

 

Sërish pëshpëritja e njëjtë monotone

Pëshpëriste edhe era

Mbas dyzetë vjetëve kuptova

Fshehtësinë

E atij mëngjesi të dikurshëm

Kuptova

Se për hir të asaj nate

Ajo më kishte krahasuar

Me kalin e paçjerrë të furtunave

 

NE ISHIM AQ TË VEGJËL

 

Po që se i afrohemi fundit

Mos harroni se fjala

Del përpara çdo vegimi

Dhe këndon me mallëngjim

Psalmet e përsëritura

Kush e di se për të satën herë

 

Më kujtohet fare mirë më kujtohet

Kur ishte mesha e madhe

Ne ishim aq të vegjël

Sa që humbëm vetveten

Mes kokrrave të pluhurit

Një zë baritoni vinte nga kambana

Mbase atë çast

Këndonte vetëm era

 

Ikën edhe stinët si njerëzit

Kjo dyndje zogjsh të egra

Nëpër kujtesën e lumit

Nuk paska të ndalur

 

Te rrapi i kallur ende këndojnë qyqet

Një elegji e trishtë

Shkundet

Nga degët e vjeshtës së pasosur

Prishtinë, o8 korrik 2013

 

ORA E DIELLIT TË KRISTALTË

 

Në çdo kohë

Ne jemi duke vdekur nga pak

Frymëmarrja e pluhurit konvertohet

Në uragan dhe na përpinë

Si gllënjkën e verës në Betlehem

 

Nëse vazhdojmë kështu ta matim kohën

Ora e diellit të kristaltë

Do të mbetet pa asnjë akrep

Në qepallat e zogjve endacak

Sërish këputen telat e një serenate

 

Më duket se ishte e kot thirrja ime

Zambakët e Prizrenit

Ndryshuan rrjedhën e Lumëbardhit

Një grusht ujë të kulluar

Nga mjegullat e maleve

Ishte nisur në një rrugë të gjatë

 

Shkuan edhe zogjtë e vendlindjes sime

Nuk mbeti asnjë përrallë

Pa u treguar fëmijëve

Dikur vonë

Kur u kthyen dasmorët

Atdheu i kishte shtruar për herë të parë

Sofrat e dashurisë

 

PO DËNES NJË FËMIJË

 

Me gjasë

Ëndrrat më paskan mbetur

Të sfilitura diku në shkrepat e atdheut

Kot jam duke ëndërruar ca ëndrra të reja

Vetmia e pudrosur me mall

Vajton në një mol të harruar

 

Nuk është hera e parë

Që e kthej kokën pas

Me qindra herë

I kam lënë sytë

Te rrugët e grisura të fëmijërisë

Dhe ja sot

Si dielli i verbër loton hija ime

 

Loton edhe një shpirt i braktisur

Asnjë zog i atdheut tim

Nuk fluturon këndej pari

Ky metropol vrasës

Kohë pas kohe

Është duke na i kafshuar eshtrat

Që thahen në erë

Dhe si shpirti i burgosur në liri

Po dënes një fëmijë

 

BURRAT E DHEUT

 

Isha ishe ishim

Dhe do të jemi denbabaden

Klithma të një guri

Që me shekuj lëshoi gjëmë

Në shpirtin e kësaj toke mëmë

 

Kur na mbërthyen të na i kafshojnë

Ëndrrat e zgjuara

Në shpirtrat tanë jehuan zërat gjyshërve

Një kobure e praruar

Si nga baladat doli në Londër

 

Drita e lirisë veç këndonte maleve

Si një zog i shenjtë

Në zemrën e një burri

Fluturonte udhëve të historisë

 

Një nënë plakë

I zgjoi ëndrrat e fjetura

Atdheu im

Kurrë më nuk i mbylli sytë

 

Si kaprojtë e Bjeshkëve të Nemuna

Dolën zanat e mira te korijet

Nga shpirti i pavdekshëm

I legjendave shqiptare

Zbritën gjelbërimit të paanë

Burrat e dheut

Që më shumë se jetën e deshën lirinë

 

MBI NJË GUR TË MURRMË

 

Si një engjëll ti vjen në ëndrrën time

Me zërin tënd kumbues

Ecën mes baladave të një enigme

Nën qerpikët e reve

I fsheh me xhelozi

Shirat e një vjeshte të irnosur

 

Shikoj me mallëngjim zbritjen e yjeve

Me ngashërim i përcjelli

Ikjet e zogjve

Asnjë flutur e larme

Nuk ndalet te lulet e mollës së çelur

 

Një arkivol ngjyrë are

Me ditë të tëra qante te varret

Vetëm një kryq i huazuar

Bisedon me trishtim

Për rrugën e gjatë të golgotës

 

Mbi një gur të murrmë

Dënesje vashash të virgjëra

Lisi i prerë në shtatë pjesë

Shtatë herë gjëmoi

Nën vrapin e çmendur të një patkoi

 

NJË SHI IMCAK

 

Si sot më kujtohet dora e jote

Si e bardha e kristaltë e borës

Dhe flladi i vjeshtës së ngrirë

Në përkundjen e djepit

Pikonte stina e plagosur

 

Një zonjë e moshuar

Kush e di se sa vite i kishte shkelur

Mosha e saj fatlume

Me një elegancë të paparë

I mëkonte meteorët e këputur

 

Te mollët e njoma

Një çift i ri këputnin kujtimet e një kohe

Dhe qeshnin si luledielli në verë

Dielli i dashuruar

Mbase shkëlqente për tërë botën

 

Isha shumë i hutuar

Vetëm duart e mia të akullta

Bisedonin me flokët e shprishura të erës

Një shi imcak

I përngjante fjalëve të ftohta të borës

Dhe tërë kohën i shqelmonte

Qepenat e mbyllura të dyqaneve

 

SI NË DEGË NJË MOLLË

 

Pse pohoni që një gjarpër

Përherë fle nën mollë

Jo ,jo aty është një vashë

Zonjë e rënd elegante

Si selvi e hollë

 

Në çdo vend të botës

Njeriu e do mallkimin

Gjatë tërë ditës së lume

Sterrën e shikon

Dhe në mbrëmje vonë

Fle me trishtimin

 

Ajo e gjatë  e bukur

Dhe e hollë

Për çdo ditë si fjala

Piqet  nga pak

Si në degë një mollë

 

TROKIT NËSE DUHET

 

Nëse nuk t’i hap portat

Ti sërish trokit te yjet

Që ty dy ju

I keni borxh njëri - tjetrit

 

Për një fjalë goje

Mos u konvertoni në bisha të mëdha

E as në djaj të zinj

Dashuria kërkon më shumë se sakrificë

 

Trokit nëse duhet

Edhe në portat e çelikta të Ferrit

Por kurrsesi mos harro

Të trokasësh te dyert e atdheut

 

Sa herë që të zihet fryma

Ai sa ora

Të bëhet frymëmarrja e jote

Atdheu është gjaku dhe shpirti i shpirtit

 

Trokit e mos u ndal askurrë

“Sa e do ti

Po aq edhe atdheu të do ty”

Trokit edhe në portat e qiellit

Do hapen një ditë

Si arkapitë e mbyllura të fjalëve

 

Kishte trajtën e një njeriu

Cikli i tretë

 

HINGËLLONIN KUAJT E ETUR

 

Si pa kokë hyra

Mes vargjeve të një libri të vjetër

Askund asnjë njeri

Vetëm një kafshë e madhe

Deri në asht e përtypte ditën

 

Si lehje qensh dëgjoheshin ca zëra

Nga palca e nëntokës

Galoponin ndjekësit e enigmave

Dielli nuk dukej askund

Një hënë e venitur qante te mjegullat

 

Nuk më besohet se aq e frikshme

Mund të ishte dita

Nga krifat e bardha të një kali

Shkundej trishtimi i një beteje

E lufta nuk kishte ndërmend të përfundoj

 

Deri në bark të kuajve të luftës

Notonte një shalë në gjakun shumëngjyrësh

Hingëllonin kuajt e etur

Hingëllonte beteja e papërfunduar

Një vashë me një testi të mbushur me lot

Shuante zjarrin e betejës

Prishtinë , 09 korrik 2013

 

THEMI SE ISHIM

 

Nuk di më se kush jemi sot

Kush ishim dje

Dhe kush do të jemi nesër

Themi se ishim

Pasardhësit më krenar

Të një shiu të kristaltë

 

Me mija vjet ndoshta edhe më shumë

Ecëm deri te golgota

Një kryq i ngulur te varret

Asnjëherë nuk i ndali thirrjet

Thërriste të pamundurën mes gurëve të etur

 

Ne i besuam vrapit të kalit të egër

Vrapuam me shekuj

Pa u ndalur pas dizgjinëve të frikës

E frika ikte

Ikte edhe era me kuajt e drunjtë

 

Një boshllëk të paparë nën dangën e gurit

Ndjente lëkura ime

Nuk lahen njollat e kuqe të vesës

Me këtë shi të hollë pranvere

Gjethet filluan të mbajnë zi

Me ngashërim të paparë dënesën degët

 

ZOTIN NUK E GJUAJTA ME GUR

 

Shikoni se si paskam mbetur sot

Bredhin hapat e mia të sfilitur

Nëpër trotuaret e metropolit

Eci si një somnambul

Pa asnjë lek në xhep

 

Sa e largët

Më duket kafeja në duart e kamerierit

E largët si atdheu im

Një njeri më shikon

Si bishën e zënë në kafaz

Dhe zgërdheshet me vetveten

 

Një hap përtej asaj udhe

Ndizen dritat e kuqe

Seksi reklamohet nëpër vitrina

Kalojnë njerëz me xhepa të shqyera

Dhe ata me xhepa të thella

 

Kalëroj nëpër mendimet e mia

Udhëve të pabrenga të fëmijërisë

Dritat e neonit

Ma ngacmojnë verbësinë e syve

Ky qytet ëndrrash

Më është bërë makthi im i fundit

 

2.

 

Ku të ulem

Çfarë të bëj me këto eshtra

Të moshuara

Të shkoj deri në atdheun tim

Nuk kam më fuqi e as mundësi

 

Zotin nuk e gjuajta me gur

Asnjëherë

Nuk di më o miq

Ku do të më varrosin

Nëse jo në atdheun tim

Atëherë me siguri në këtë kontejner

 

E KUR TË TAKOHEN

 

Ja kështu vdesin njerëzit

Të heshtur

Pa zë mbi një qivur

 

Një mur i plasaritur loton

Kurse era si përherë

Serenatën e saj këndon

 

Askush s’e di

Athua është udhëtimi i parë

Mbase i fundit as që ekziston

 

Kështu vdesin njerëzit

Të mërrolur si retë

Pa asnjë fjalë udhëtojnë drejtë ujit

 

E kur të takohen

Me bigëzimet e një lumi

Për herë të fundit sytë çelin trëndafila të zi

 

I DREJTOJNË SYTË NGA QIELLI

 

Qyteti im

Ka dhembje të fortë koke

I gëlltit tabletat për qetësim

Më së shumti e mundojnë

Problemet e përditshmërisë

Ngjan që fëmijët e tij të zgjohen të uritur

 

Ky qytet si çdo qytet tjetër

Ka shumë halle me kanalizimin

Kur rebelohen shirat

Nëpër korridoret e shpirtit

Furishëm derdhen ujërat e zeza

 

Një ditë zgjohet me muzikë

Të mirëfilltë

Kurse ditën tjetër

Nën tingujt e trishtë të fanfarës

 

Këto marshime milingonash

I trembin

gjeneralët në gjumë

Dhe këndesat nëpër kotece

 

2.

 

Ju thash pra

Kur ka dhembje koke qyteti im

Mashtrohet me aspirina

Si fëmijët endacak me lëpiza

Dhe më pastaj

Kërkon ndihmë në urgjencë

Ndjen nevojën e pastrimit të gjakut

 

Në qytetin tim

Njerëzit kanë nga një gjysmë vdekje

Sillen thua se janë plotësisht pagan

Si perëndive të dehur të Olimpit

U besojnë matrapazëve

 

Kur mbesin me xhepa të zbrazura

Instinktivisht

I drejtojnë sytë kah qielli

Dhe i luten në gjuhën e tyre pagane

Deri në lot

Një hyji të cilin askush nuk e njeh

 

KJO RRUGË E GJATË

 

Brenda nesh si lulja

Herë ëndërron

E herë qohet peshë

Një vrushkull gjaku

 

Kjo rrugë e gjatë

Që shkon përtej amshimit

S’kalohet për një natë

Nëpër të çarat e trishtimit

 

ky udhëtim pa zë

Po lëviz në ekran si një film i animuar

Lëvizin edhe hijet e padukshme

Pran nesh duke galopuar

 

KISHTE TRAJTËN E NJË NJERIU

 

Si nëpër rrjetin e merimangës

Hymë në gjumin e natës

Nga shtambat e thyer të qiellit

Derdhen përroit

Ciflat e kristalta të yjeve

 

Një hënë te malet

Mbi njëqind vjet qanë me qyqet

Asnjë korb i zi

Nuk mbeti në hapësirë

Fluturuan xhadeve fluturat e ngrira

 

Me çfarë kënge i mëkuat meteorët

Kur vraponin qiellit kuajt e egër

Lufta përherë ishte te ne

Shumë më e gjatë

Se sa jeta e një qeni endacak

 

Një pjesë e erës te korijet

Kishte trajtën e një njeriu

Muzika mortore

Nuk pushonte te varret

Një kryq i varur po qanë si fëmijë

 

VJESHTA VEÇ KISHTE FILLUAR

Prej një cope bryme

Për herë të parë sajuam

Një copë të ngrirë mjegulle

Rosat e egra

Ikën drejtë të panjohurës

 

Nga stërkalat e shiut

Në horizontin e paanë

Mbetën peng

Dizgjinët këputur të një balade

 

Një vijë e hollë si gjuhë gjarpri

Mbeti kujtim

Te flokët e mjegullave

 

Agullima prite te portat

Serenatën

E një vjeshte të harruar

 

Ikjet e kuajve

Ishin çastet e pashmangshme

Vjeshta veç kishte filluar të loz

Lojën delikate të gjetheve

 

SI NJË KALORËS I DEHUR

 

Këto mbeturina po më duken

Si skeletet e shirave të vdekur

Kush i varrosi sandalet e kuqe

Në ballinat e gazetave ditore

Luajmë tangon e fundit të vjeshtës

 

Një fërfërimë e pa definuar

Si një kalorës i dehur

Vrapoi rrugëve

Gjysmë të asfaltuara

Në fund të lagjes së evgjitëve

Dëgjohet kuisja e një qeni të zgjebosur

 

Mbase nuk ishte as fundi i tregimit
Por mbarimi i një tragjedie

Kjo pamje

E mbeturinave luksoze

Po m’i përkujton

Zonjat e rënda me taka të gjata

 

Te xhamat e një vitrine

Të thyer copë e grimë

Ka ditë

Që reklamohen filmat pornografik

 

Të moshuarit

Mezi qëndrojnë në këmbët

E tyre të drunjta

I lëpijnë buzët e rrudhosura

Si ato kokona të shtëpive

Me ngjyra të kuqe

 

DHE ADRESËN E SHTËPISË

 

Kur u nisa në kurbet

Me vete e morra vetëm një valixhe

Dhe adresë e shtëpisë

Një tren i çmendur i shkeli

Të gjitha rrugët e botës

 

Diku në fund të udhëtimit

I shtypi në kokë edhe ëndrrat e mia

Mbeta lakuriq rrugëve

Si miu i bardhë

Nën hambarët  e Evropës

 

Stuhishëm kaluan

Dhe ikën motet e pështira

Asgjë nuk më ka mbetur në kujtesë

Përpos hingëllimës së trenit

Të prishur

Me një valixhe pa adresë

Dhe plaf të grisur

 

Prishtinë, 10 korrik 2013

NJË ZOG VAJTUES

Ky shi që po bie sot

Mbase askund nuk i gjendet fundi

Megjithatë po bie

Ashtu siç bien flokët e mi

 

Po kalojnë stinët e erës

Dimri paska ardhur i zhveshur

Më herët sivjet po shkundën pemët

Nga gjymtyrët e rrënjëve binjake

Pikojnë ditët

 

Një zog vajtues

Është ulur mbi një degë

Dhe bisedon me meteorët

Ca rosa të egra

Humbin mes mjegullave

Lehjet e dimrit kurrsesi të pushojnë

 

Kjo shtrezë që po bie sot

Me lotët e shiut imcak

Po i mërdhinë zambakët gjysmë të vdekur

Te kambanorja e rrënuar

Po qanë si një foshnje

Shiu i rreptë i një dimri

 

TE MALET E NGRIRA

 

Nëse trokas mbrëmjeve të vona

Hapni portat

Jam unë hija e një nate

Që ka humbur rrugën

Mes gishtave të shiut

 

Erdha me dhembjen e dimrit

Acari rrinte në qoshe të dhomës

Dhe shfletonte një libër të vjetër

Sërish dimri

I humbi rrugët e bardhësive

 

Te malet e ngrira

Po dëgjohen ca zëra bishash

Qukapikët e zinj

Po ua prishin gjumin krimbave

Drunjtë halor ua shpojnë syt zogjsh

Nëpër qiellin e zi

Dëgjohen vetëm krakëllimat

E yjeve endacak

 

NUK NA I LAGI FLOKËT

 

Provo të lutem

Nëse mund të ndezësh zjarrin

Në mua

Kaherë janë shqimur luspat e diellit

 

Ishte ajo kohë kur ecnim

Mbi drurët e ndezur të fjalëve

Dhe këndonim serenata

Shiut të pranverës

Kohët e meteorëve

Kur binin në vjeshtë shirat

 

Megjithatë shtreza asnjëherë

Nuk na i lagu flokët

Deri në asht u zhytëm në kujtimet tona

Dhe në fund të itinerarit

I humbëm trenat

Te një udhëtim të imagjinuar

Pamë vetëm një pikëpyetje të madhe

 

Provo të lutem edhe njëherë

T’i ndezësh flakadanët e rinisë

Në qerpikët e këputura të natës

Sonte është hera e parë në jetën time

Që po ndjehem kaq i lumtur

 

DITËT ISHIN MAKTH

 

Me shekuj

Netët tanë ishin net qensh

Ulërimat i dëgjuam edhe në ëndrra

Ditët ishin makth

E makthet trishtim prej tmerri

 

Ecëm nëpër një rrugë të zjarrtë

Me shputa të djegura

I shkelëm copat e gacave

Dhembjet ishin të padurueshme

Në dizgjinët e kuajve të vrarë

Sfiliteshin kufomat e njerëzve

 

Me shekuj ecëm si sfilitjet e shpirtrave

Udhët ishin të stërzgjatura

Deri në pafundësinë e një balade

Shkonin edhe përtej ferrit

Nëpër urën e shpirtit

Të ngarkuar me gjëmë kalonte frika

 

Një nënë e shtyrë në moshë

Në vend të dhembjeve

Mbi shpatullat e saja të rrënuara

Kalonte ngarkuar

Me një kryq prej trishtimi

 

Qante era te lisat e prera

Thua se nata

Vetëm ajo sterrë e paparë

Kuiste si qeni i sëmurë në stele

 

Me shekuj i përjetuam

Netët e thikave

Në ashtin e thyer të një kafke

Me mall të pashuar po dënes

Një hartë e grisur e atdheut tim

 

Prishtinë, 11 korrik 2013

 

SHËNIME BIOGRAFIKE PËR AUTORIN

 

Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më 1943. Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Akademinë Pedagogjike në Prishtinë. Një kohë punoi si mësues nëpër fshatrat Studençan të Therandës (ish Suharekës) dhe Hoça e qytetit, afër Prizrenit. Ndërkohë punësohet si përkthyes në Korporatën Energjetike të Kosovës. Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë të cilën e botoi në revistën “Pionieri”, më 1957. Si i punësuar në Korporatën Energjetike të Kosovës bashkë me shokët e punës dhe pendës themeloi grupin letrar “Lulëkuqet e Kosovës”. Në Kuadër të punës së këtij grupi letrar qe botuar përmbledhja “Ngjyra e kohës”, në të cilën u përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë, botoi edhe një serë shkrimesh nëpër gazetat e kohës që dilnin në Prishtinë dhe Shkup. Është anëtar i Lidhjes së shkrimtarëve të Kosovës, prezent në disa antologji dhe në librin Kosova letrare të poeteshës Monica Mureshan. Është prezantuar në Leksikonin e Shkrimtarëve Shqiptarë 1501-1990, nga Hasan Hasani, në Leksikonin Shkrimtarët Shqiptarë për fëmijë 1872 - 1995 nga Odhise K. Grillo, si dhe në librin Portrete Shkrimtarësh nga Demir Behluli, Prishtinë, 2002Në maj të vitit 2013 Klubi i Artistëve dhe i shkrimtarëve të Durrësit ia ndau çmimin e karrierës për kontributin e dhënë në letrat shqipe. Jeton dhe krijon në Prishtinë ndërsa aktivitetin letrar e zhvillon në kuadrin e Klubit letrar “Fahri Fazliu”, në Kastriot.

 

BOTIME TË AUTORIT

 

1. “Puthje”, poezi, “Rilindja”, Prishtinë,1974.

2. “Ecjet e viteve të mëdha”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë 1995.

3. “Çamarrokët e Thepores”, poezi për fëmijë, “Shkëndija”,Prishtinë 1996.

4. “Muret”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë, 1997.

5. “Morfologjia e dhembjes”, poezi, “Faik Konica”, Prishtinë,2000

6. “Ai vjen nesër”, poezi, Qendra e Kulturës, Klubi letrar“Fahri Fazliu”, Kastriot, 2oo7

7. “Letër nga mërgimi”, poezi, Klubi letrar “Fahri Fazliu”Kastriot , 2007
8. “Letër nga mërgimi 2 “ poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi

letrar , “Fahri Fazliu”, Kastriot 2007

9. “Udhëndarja”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi letrar ,“Fahri Fazliu”, Kastriot , 2008

1o. “Thirrje e gjakut”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar, “Fahri Fazliu”Kastriot 2008

11. “Asgjë sikur molla”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi

letrar “Fahri Fazliu”, Kastriot, 2009.

12. “Vesa në lotin tim”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi letrar “Fahri Fazliu”, 2009,

13. “Puthja e gozhduar”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi

letrar, “Fahri Fazliu”, Kastriot , 2oo9.

14. “Kashelasha në vargje”, poezi për fëmijë,” Qendra e kulturës, Kastriot, 2oo9.

15. “Pema e bekuar”, E përkthyer, Rumani, 2o1o.

16. “Bajraktarët e vatanit”, poezi satirike, Klubi letrar, ”Fahri Fazliu” Kastriot , 2010.

17. “Hijet e ndryshkura”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2010.

18.”Stuhi në Kutulishte”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2010.

19. “Posa ikte nata”, poezi, “Qendra e kulturës “, Kastriot,2010.

2o. “Loja e myshqeve”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2010.

21. ”Lumëbardhi dhe gjëma”, poezi,”Qendra e kulturës”,Kastriot, 2o1o

22. “Metafora e heshtjes”, poezi, “Qendra e kulturës”,Kastriot, 2o1o

23. ”Hyji në Prekaz”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Kastriot,2010.

24. ”Sinorët e hinores”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot 2010

25. ”Don Kishoti dhe Rosinanti”, poezi, Shoqata  e Shkrimtarëve, Kastriot, 2010

26.”Zjarri i dashurisë”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2010

27. ”Kur likenet vallëzojnë”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010

28. “Ditari në vargje”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 201O

29. “Tingujt që nuk përfundojnë”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o1o.

3o.  “Shtegu i mallit”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010

31. ”Korniza e thyer”’,Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, -Kastriot, 2010

32. “Zgjimi i gjëmës”,Poezi, Shoqata e Shkrimtareve-Kastriot, 2010

33. “Vallja mistike”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2010

34. ”Merre kodin”,  Poezi për fëmijë, Shoqata e shkrimtarëve Kastriot,2011

35. “ Letër atdheut” poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011

36. “ Tejdukshmëria e shiut”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11

37. “ Përtej teje”,poezi, Shoqata e  Shkrimtarëve-Kastriot, 2011

38. “Sa afër e sa larg” , poezi, Shoqata e shkrimtarëve-

Kastriot, 2011

39. “Vallja e zanoreve”, Poezi , Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11

40. “Ikja e eshtrave”, Poezi për të rritur, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11

41.”Kalorësit e mjegullave”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2012

42. “Hingëllimat e shiut”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot 2012

43. “Kur pemët i ndërrojnë këmishët”. Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot,  2o12

44. “Mirëmëngjes Imzot”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve – Kastriot, 2o12

45. “Kafshimi i mikut”, Poezi satirike, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2012

46. “Atje tej maleve”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve , Kastriot-2012

47. “Heshtja që del në shesh,” Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot -2o12

48. “Portat e shpresës”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, Kastriot-2012

49. “Në dhomën time gjysmë të errët”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

5o. “Kinse Lojë Shahu”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

51. “ Për çdo dekadë nga një baladë “, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2o12

52. “Fusha e mëllenjave”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

53. “E kujt është kjo vetmi”, Poezi, Shoqate e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

54. “Mos pyet për adresën e lumit”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2012

55. “ Stoli në parkun vjetër” Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2012

56. “Urori i stralltë”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o12

57. “Po të mos ishte fjala”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot,2o12

58. “Thyerja e urave”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o12

59. “ Trokëllimat në gjumin e dallgëve”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

60. “ Në flokët e dëborës”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

61. “Një grusht nostalgji”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2o12

62. “ Kur filluan të flasin njerëzit”, poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2012

63. “Kur stinët kapërcejnë fshehurazi”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot,2012

64. “ Lisi në rrënjët e veta” , Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot 2o12

65. “Eca ecëm dhe do ecim”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2o12

66. “Fëmijët e erës”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot 2012

67. “ Çast në fund të stinës”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot-2012

68. “Si të flas me drurët”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2012

69, “ Më pëlqejnë mendimet e tua”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot , 2012

70. ”Andej dhe këndej kohës”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot , 2012

71. “Zëri i heshtjes”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12

72. “Kush i lexoi letrat prej erës”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2012

73. “ Fluturimi i korbave në netët pa hënë”, prozë poetike, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

74. “Koha e ime dhe koha e jote”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot , 2012

75.” Diku te një baladë”, Poezi, Shoqate e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

76. “ Sonte çdo gjë po i përngjan lotëve”,Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve –Kastriot, 2012

77 “ Ky def prej hëne”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2012

78.“Pyesni zogjtë në ikje ”,Poezi , Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”- Kastriot 2013

79 “ Fërfërimë gjethesh”, Poezi, Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”, Kastriot- 2013

80. “Refrene yjesh”, Poezi, Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”- Kastriot, 2013

81. “Te delta e mjellmave”, Poezi, Shtëpia botuese “Fahri Fazliu”, Kastriot- 2013

 

82.“Rinjohja”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”- Kastriot, 2013

83.“Diku në fund të një fillimi”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, “Fahri Fazliu”- Kastriot, 2013

84.“Makthi i hijes”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-“ Fahri Fazliu”Kastriot, 2013

85.“Një zog prej uji”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”- Kastriot

86.”Asnjë fjalë nuk frymon”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, “Fahri Fazliu”- Kastriot, 2013-

87.”Daullet e një nate”, Poezi, Shoqata e shkrimtarëve “Fahri Fazliu”-Kastriot 2013

88.”Sytë e gurtë të erës”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”- Kastriot, 2013

89. “Fjetëm njëqind shekuj”Prozë poetike, Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”-Kastriot , 2013

90.”Kur dehen perënditë” , Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”-Kastriot -2013

91.”Krakëllimat e natës”,Poezi, Shoqata e shkrimtarëve “Fahri Fazliu”-Kastriot, 2013

92. “Ndjekësit e enigmave”, Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve “Fahri Fazliu”-Kastriot -2013

 

 

 

PËRMBAJTJA

 

Ecin edhe yjet pas saj - Cikli i parë ................... 11

Ti qëndrove stoikisht ............................................. 13

Degët u bën shpirtra pemësh ................................. 14

Ishte koha e fjalëve ............................................... 15

Fol ......................................................................... 16

2. ............................................................................ 17

Një trëndafil i zi .................................................... 18

Furtuna mbi një arkivol ......................................... 20

Kujtove se ikja e kujtesës ...................................... 22

Kur zbritën fluturat ............................................... 23

Më pritni ................................................................ 24

Kur njerëzit i çelën sytë ........................................ 25

Ky balsam shërues ................................................ 26

Ecin edhe yjet pas saj ............................................ 27

Unë dhe ti jemi ai .................................................. 28

Ishte dita ................................................................ 29

Flinin si kuajt e luftës ............................................ 30

Ti i përngjan pemës ............................................... 32

Te fundi i betejës ................................................... 33

Ky duet prej mjegullave ........................................ 34

Si yjet e verdha ...................................................... 35

E pamë eklipsin e hënës ........................................ 36

2. ............................................................................ 37

Mushkonjat ........................................................... 38

Nga thasët e dhirtë ................................................ 39

Ndjekësit e enigmave - Cikli i dytë .................... 41

Zëri yt .................................................................... 43

Kurse ato të fundit ................................................. 44

Ky xham ................................................................ 45

Prej një fjale të vogël ............................................ 46

Sa herë që e përqafoj erën ..................................... 47

Im atë  ................................................................... 48

Te kambanorja ...................................................... 49

Kuajt e dehur të luftës ........................................... 50

Ti mos harro .......................................................... 51

Poetët ..................................................................... 52

Një hënë pakëz më ndryshe .................................. 53

Ndjekësit e enigmave ............................................ 54

Kryqet e ngulura në tokë ....................................... 55

Nga një këngë e saj ............................................... 56

Ajo ......................................................................... 58

Deti i trazuar i shpirtit ........................................... 59

Nuk më beson askush ............................................ 60

Këto itinerare të dyshimta ..................................... 61

Se sa të jesh i huaji ................................................ 62

Pëshpëriste edhe era .............................................. 63

Ne ishim aq të vegjël ............................................. 65

Ora e diellit të kristaltë .........................................  66

Po dënes një fëmijë ............................................... 67

Burrat e dheut ........................................................ 68

Mbi një gur të murrmë .......................................... 70

Një shi imcak ........................................................ 71

Si  në degë një mollë ............................................. 72

Trokit nëse duash .................................................. 73

Kishte trajtën e një  njeriu - Cikli i tretë .......... 75

Hingëllonin kuajt e egër ........................................ 77

Themi se ishim ...................................................... 78

Zotin nuk e gjuajta me gur .................................... 79

2. ............................................................................ 80

E kur të takohemi .................................................. 81

I drejtojnë sytë kah qielli ....................................... 82

2. ............................................................................ 83

Kjo rrugë e gjatë .................................................... 84

Kishte trajtën e një njeriu ...................................... 85

Vjeshta veç kishte filluar ...................................... 86

si një kalorës i dehur ............................................. 87

Dhe adresën e shtëpisë .......................................... 89

Një zog vajtues ...................................................... 90

Te malli i ngrirë ...................................................  91

Nuk na i lagi flokët ............................................... 92

Ditët ishin makth ................................................... 93

 

Katalogimi në botim – (CIP)

Biblioteka Kombëtare dhe Universitare e Kosovës

 

821.18-1   Zaplluzha, Adem Ndjekësit e enigmave / Adem Zaplluzha. - Kastriot : Shtëpia botuese  “ Fahri Fazliu”, 2014. - 109 f. ; 21 cm.   Parathënie / Arsim Halili : f. 7-11. Adem Zaplluzha : f. 95-104   ISBN 978-9951-664-07-3