Zog Hysenaj: Tokës që më lindi

Zog Hysenaj

Tokës që më lindi

Një ëndërr që lind në natën e përgjumshme,

Ajo natë, e plotë s’ka sesi të jetë,

po ju them, ju betohem!

Nëse ajo nuk e plotëson veten në të dalë të gjumit

kur jeta hyn në jetë,

Në atë jetë të kullës në të cilën i kam rrënjët,

Ato rrënjët e mia që

dalin të kërkojnë tokën që më lindi

dhe ushqehem me dashurinë e saj,

Era e luleve, ajri i freskët,

Gështenjët, mollët, kumbullat,

Pyjet pafund e krojet e ftohta

Me qiellin veror të Geg-hysenit,

Librin tim ma mbushin aromë nostalgjie

Të fëminisë sime,

Asaj fëminie që buka thatë më kujton

E shijen ende ia ndjej,

Butësisht të përkëdhelur çdo varg e çdo strofë

Rrënjët e të cilës vaditen me ujin e Lumit

Që vadit rrënjët e Geg-hysenit.

Diku me këmbë e diku me duar

do të doja në anë rruge të rrija,

Si një pemë,

Sa të ngihem me udhëtarët e mi,

Drejt meje hëna të zgjasë duartë

Të mos e harroj emrin tënd,

Si vargjet e lindura natën

Që përpiqem në mëngjes t’i kujtoj,

Ta ruaj atë emër e ta dua

Siç ruan dhe don nëna fëmijën.

Poezitë e mija paskan edhe sy

Mund të them që ajo më donte ndonjëherë

Përherë unë e doja, dhe e doja shumë,

Për sytë e saj të bukur qe ia dua përherë,

S’e di, përse më donte nganjëherë gjithashtu.

Sonte, vjersha malli mund të shkruaj plot

Të shkruaj për atë që nuk e kam më

Të shkruaj që jam i lumtur që e kisha një herë

Të shkruaj që unë mund ta kem humbur atë.

Dashurinë, s’mund ta mbajë më si pjesë gëzimi

Edhe nata si atëherë nuk ma bën atë dritë

Që të më vijë tek unë si një poezi, dritë frymëzimi

Vargu të vijë si vesa mbi bar, të me bie në shpirt.

E zbukuron shpirtin vargu, e hijeshon strofa, rima,

Zgjohet zemra, fillon të punojë, nisë të rreh për ty

Shpesh herë mendohem dhe them, a është e imja

A janë poezitë e mija që paskan edhe sy.