Adem Zaplluzha: I shtrirë në parkun e vjetër

Adem Zaplluzha

 

I SHTRIRË NË PARKUN E VJETËR

 

I shtrirë në parkun e vjetër

Trokas në portat e yjeve

Askush nuk m’i hap dyert

Asnjë fjalë

Nuk më thotë heshtja

 

Një meteor

Lëshohet në gjakun tim

Përmbyten detet e kujtesës

Në shuplakat e sterrës

Vdesin xixëllonjat

 

Në cilat porta

Të trokëllijnë dhembjet

Qenka fishkur bari shërues

Nga ky balsam i pleqërisë

Derdhen eliksiret e fjalëve

 

Ka kohë

Që mbështillem me veladon

Asnjë engjëll nuk m’i shëron plagët

Fashat e kujtesës

Valëviten nëpër stinët e vrara

 

I drejtohem kambanës

E herë gjysmëhënës

Askush nuk m’i qan hallet e mia

Vetëm bari i shkulur

Më shikon me nostalgji

 

I shtrirë në parkun e vjetër

Me problemet e reja

Jeta papërfillshëm kalon në procesion

Kënd po e përcjellin

Miqtë e mi

Varrin e kujt e hapën mbrëmë

 

SA ËSHTË NUMRI I KËMISHËS SIME

 

Kjo kafkë e thyer

Dhe kjo dorë

Të kujt janë këto gjymtyrë

Në këtë ekspozitë njerëzish

 

Po sytë

Që më shikojnë me mallëngjim

Çfarë mendojnë

Për prejardhjen time

 

O ju lutem njerëz

Merreni vetën pak me të mirë

Një ditë

Druaj që nuk shkon larg

Do të pendoheni

 

Nxirreni nga burgu

Veshin tim  të prerë

Çfarë është ky eksperiment

Që lozni me ndjenja njerëzore

 

Sërish ju lutem

Më tregoni

Kur erdhën këpucët e mia këtu

Sa është numri i këmishës sime

Që rri varur

Në kujtesën e jua

 

BRETKOSAT

 

Një flutur

Iku nga azili i pleqve

Me qindra zogj

Deri te këto porta dhembjesh

Po i bartin mëkatet e ditës

 

Janë çmendur telat e kitarës

Muzika mortore

Papërfillshëm fle

Në kupolën e orës së vjetër

Këndojnë bretkosat

 

Në portretin e harruar

Asnjë cicërim fjalësh

Ecte para të gjithëve

Me artist të dështuar

Perdja e shqyer e teatrit

 

Indiferenca e njerëzve

Po i kalon kufijtë  e durimit

Në kafenenë përballë plepave

Nga një etje e paparë

Bretkosat

vdesin për pak dashuri

 

NË GJUMIN E TË RESHURAVE

 

Kam parë edhe lot të tërbuar

Më kujtohet

Kur qante një qen

Qanin edhe fëmijët

E sokakëve të varfanjakëve

 

Turbullira ikte

Me tërë dhembjen e dallgëve

Vetëm peshqit e ngordhur

Buzë limanit të harruar

I kishin zbardhur sytë

 

Dita ikte në disa drejtime

Të panjohura

Nuk pash njeri askund

Me kofinin  e frikës

Uji doli nga palca e çezmës

 

Tejmatanë luadheve

Vrapuan kaprojtë e egër

Asnjë grusht uji

S’kishte mbetur

Nëpër ullukët e çative

 

Kur dolëm t’i mbledhin

Copat e shqyera të veladonëve

Nga xhepat e shpirtit

i shtrydhëm mjegullat

Dhe akoma kemi mbetur peng

Në gjumin e të reshurave

 

DHËMBËT E SEDEFTA

 

Ti nuk më beson miku im

Por mbrëmë

Me tërë shqetësimin e jetës

Më erdhën në gjumë tim

Guralecët e Jonit

 

Erdhën dhe trokitën

Në ëndrrën e kahershme

Njëri  më tërhiqte

Kah Janina

Kurse tjetri kah molla e kuqe

 

Arta mbeti si molla e ndaluar

Ec e mos e përfill

Plagën që nuk shërohet

Ec e kafshoje

Këtë dhembje kur ajo të mbytë

 

I hapa sytë

Në mua një det i turbullt

Njëqind vjet kacafytet me valët

Guralecët e bardhë të Jonit

Vajtonin një këngë të vjetër

 

Dhëmbët e sedefta

Të nuses sime

Kafshuan lotin duke rënë

Mbi mermerin e murrmë

Të bahçes pa asnjë lule