Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

 

Qetësi malli

 

Në hijen e ballit tënd të djersitur

Rrjedhin shumë lot pafajësie,

Mi posto mua sot, se jam i mërzitur

Ti kem si mesazh dashurie.

 

Falmë veç një psherëtimë

Do ta mbjell tek bisku i këngës,

Do ta rris me ngrohtësinë

Që më falin sytë e zemrës

 

Ta ndjej veten mes aromash

Tek një fushë me bar të tharë,

Shpirti im ëndërron akoma

Tinguj nxjerr si një kitarë.

 

Eja pra me kanerinat

Në ballkon të të shoh çdo ditë,

Të më ndrish çdo ditë vetrinat

Sepse drita ndrin nga sytë.

 

Endem si një gjethe e plakur e vjeshtës

Në shpirtin tim ka gëzim prej djali,

Në pranverë do shkoj mes bjeshkës

Trupin bërë dritare malli.

 

 

Mankthii i plazhit

 

Valë që lagni bregun pa pushim

Pse me keq ardhje më shikoni

Ju ulem në gjunjë me përgjërim

Me heshtje,pse zemrën ma coptoni.

 

Era diçka desh tmë tregonte

Por nxitonte,koha si premtoi

Nuk donte tmë hidhëronte

Buzëqeshjen hidhur ma drejtoi.

 

Zogjtë tufa tufa andej po vijnë

Këngë vaji shoh në sytë e tyre

Mes vajtimit marrin arratinë

Nga deformimi i kësaj natyre.

 

Njëri prej tyre më përshëndeti

Unë iu përgjigja në gjuhën tonë

U mbush me lot pa frymë mbeti

Ky plash tashti quhet beton.

 

 

Lëkundet durimi

 

Për vënd lindjen më mori malli

Çdo dit që shkon për të mendoj

Çna donte shpirti ne na fali

Dhe çdo çast ma zbukuroj.

 

Shpesh më rreh valvola e zemrës

Heshtja si një hesht më shpon

Më mungojnë sytë e nënës

Zëri i saj që smë harron.

 

Qiellin mbytka lot i mallit

Dhe parajsa më venitet

Dyllë e verdhë faqja e djalit

Malli,ësht një borë që s`shkrihet.

 

Bashkë në çdo mbrëmje rrinim

Nën një hënë me dritë hidhur

Nga Atdheu mesazhe vinin

Me të zemra m`u ka lidhur.

 

Do të vdes në vndin tim

Ndaj në sy kam lot vajtimi

Këtu ka llavë dhe vetëtim

Këtu gjithçka ka sy trishtimi.