Lirika nga Nebi Dragoti

NEBI DRAGOTI

LIRIKA

 

TI S’MË THE ASNJË FJALË

 

Ti nuk më the,jo,asnjë fjalë,

ty  shumë,sa shumë të thash,

stinë e luleve pikon mjaltë,

pa ty ç’të bëj në prill e maj…

 

Ndjenjë e dashurisë bukuri e rrallë,

bukuria jote ikën e më s’kthen…

Prisja,të paktën nga ty një fjalë,

si s’ma vlerësove të pastrën ndjenjë?

 

Po dhe kjo bukuria ime të çuditi,

dhe këtë si bukurinë tënde koha merr…

Nuk qahem përçka nesër do të iki,

qahem:dashurinë pse s’ma kthen?

 

Ti nuk më the,jo,asnjë fjalë,

sa shumë të thash ty,sa shumë;

ndjenjë e dashurisë,kur merr zjarr,

bobo,që ta shuaj s’paska lumë.

 

Heshtjen tënde s’di si të ta marr,

heshtja e pagojë është memece,

ta shuaj,o,si ta shuaj këtë zjarr

apo varur të rri në fije shprese?

 

PA TITULL

 

Sa njoh dhe i dua,këtë e di,

s’e di sa më duan e më njohin.

Desha të njoh e t’i dua të gjithë:

për njeriun mendime të mira më brofin;

për njeriun me gjithë shpirt thur poezitë…

 

LIRIKË

 

Dashuri të reja zgjomë ti ,peizazh,

ka zëra pulbardhash,liqeni ka dallgë.

 

Erdha a nuk erdha të këndoj për ty

për ç’ndjenja shkëmbyem ne të dy.

 

Bregu ka stërkala e manushaqe në mal,

hëna rrokulliset ketrushkë mbi mullarë.

 

Fëmijëri e largët dikur në këtë shteg

mëngjeseve u nis me ëndrra e shpresë…

 

Udhëtimi më solli…s’e di as vetë,

një gjë kam të sigurtë:u bëra poet!...

 

HA MANAFERRA ME ZOGJTË

 

Ha manaferra me zogjtë,

më flatrojnë rreth meje

me cicërima shqip, jemi shok,

zogj,u sjell këngë Dumreje.

 

Me turtullat e hirta ha fiq

e rrushë të ëmbël në vreshta,

kurrë s’bëhem gjahtar i lig

t’u vras,se më mallkon vjeshta.

 

Kam shpirt të pafajshëm paqësor

me ritme të shumta shpezërie,

me zemër liriku si çamarrok,

krahë marr me lirika Shqipërie.

 

Ha fruta stine me zogjtë

me ritme kërcimesh rreth meje;

nga këngët zemra më flatron,

zogj, më keni mik prej Dumreje.

 

Kur unë të mos jem nesër,

jam me zogjtë në fluturim

dhe në vjershat e mia patjetër

gëlon kënga për popullin tim…

 

KAM LINDUR TË BËJ MIRË

 

Paskam lindur të bëj mirë,

bobo,pasuri nuk kam…

E dua ,e respektoj njerinë,

por nuk kam çfarë t’i fal.

 

Me tungjatjeta përshëndes në rrugë,

veç fjalës s’kam gjë tjetër më tepër,

fjalën nuk e kursej,jo, askund,

si njeri urrej njeriun dhelpër.

 

Pasuri s’kam,por rroj krenar,

grushtin i trgoj njeriut të lig,

ashtu siç i urren shoqëria mbarë

rrugaçët i urrej me gjithë shpirt.

 

E dua ,vërtet,e dua njerinë,

por jo nuk kam çfarë t’i fal…

Ooo,paskam lindur t’u bëj mirë,

po me çfarë t’u ndih,me çfarë?!

 

***

Kam parë:

dallga i turret dallgës

dhe në breg e kap…

 

Të jam turrur ty

të jem si dallgët

dhe s’të kam kapur dot…

 

Më je bërë erë,

thashë të bëhem zgalem…

Mbas teje mbeta i çartur.

 

PEIZAZH

 

Nuk e desha detin vetëm vaj,

e desha dhe me dallgë kapriçioz,

ku yje e hënë të kërcejnë mbi valë

natën gjithë potere e gjithë tallaz.

 

Kur perëndimi bie ,i vë zjarr,

ooo,përflaket kjo kaltërsi magjike;

si sirenat me këngë m’u shfaq,

më gllabëroi bukuri e papërsëritshme.