Thani Naqo: I fundmi i fshatit

Thani Naqo

(Sqarim: Kjo baladë zë fill tek Ura e Gjyresit, gusht 2009, ku takova banorin e fundit të këtij fshati, plak 85 vjeçar, me shkop thane e qenin e tij. Fshati rrethuar me pyll ahu, burime e lumë, livadhe e ara, por i braktisur nga të gjithë, përveç atij, që unë quaj Baladë-Dhimbje. Nga kjo baladë u "tor" romani I Fundmi i Shalëgjatëve...)

I fundmi i fshatit

(baladë)

M’u lutën “eja” e prapë “eja,

Babush, nuk ka më kufij”,

Ç’të mirë në botë unë do të gjeja,

“Me një këmbë në varr jam, nuk vij”!

Ikën të gjithë, mbeta fill vetëm,

Korbat krokëllijnë mbi fshat,

Angullima e qenit tim të vjetër

I kërkon të kthehen prapë.

Hallemadhe botë, më hip të qarit,

M’i morën nipërit me vete,

Bajluçkat e mbesave aty mes ballit

Era ua tund nëpër dete.

Nuk di nga ikën, vallë, ku janë?

Errësira ditën mbulon;

Larg kanë shkuar, erdhën më thanë,

Atje ku turtulli shtegton.

Gërxhel mbeta, fill i vetëm,

Korbat krokëllijnë mbi fshat;

Qeni im, besniku i vjetër,

Dheun do më hedhë mbi varr.

(Publikuar në librin Simfonitë e Stinëve -2009)