Qazim Shehu: Syri tjetër

SYRI TJETËR

Tregim nga Qazim D. Shehu

Redaktori i vetëquajtur si eksperti i kritikës po punonte në kompjutër duke hedhur ngathtësisht gishtat e zverdhura nga nikotina. Ai  përgatiste numrin e ri të revistës letrare”Pegasi Vegimtar”,të cilën ,që në nisje, e kishte pagëzuar po vetë,pas një debati të ashpër me shumë letrarë të cilët kishin sjellë variantet e tyre.Botuesi një burrë i shkurtër buçkaman,sojli nga paraqitja dhe i përqëndruar siç rrinte gjithnjë,po rrinte në këmbë pas shpinës së tij.Ngathtësia e gishtave të redaktorit i cingëriste nervat.Botuesi i tha se duhej ta ndërpriste punën e nisur dhe të shihte një material të rëndësishëm.Ishte një shkrim për Fishtën dhe redaktori filloi së pari të vinte presjet.Nuk kishte emër autori.Ndjente se po lodhej.Ai mbështeti supet mbi shpinoren e karrikes dhe po vështronte i përqëndruar kompjuterin.

-Hë,si të duket,pyeti botuesi,

-Lere, njerëzit janë çmendur,shkruajnë si t`u vijë për mbarë dhe kujtojnë se kanë kapur majat,por arti, siç ka thënë Gorki,  është një rrugë e shtruar me xhama ku duhet të ecësh këmbëzbathur…Ky shkrim ka gabime gjuhësore të tmerrshme dhe s`thotë gjë.Shiko si thotë:Fishta ky yll i nacionalizmit paraqet luftën e malësorit shqiptar për liri…Fishta është frymëzues i nacionalizmit shqiptar, po ky apelacion përdoret më tepër në poezitë e dashurisë.Vazhdojmë më poshtë se paska xhevahire.Artikullshkruesi thotë:Ndonëse Fishta ka thënë se s`jam më shqiptar,ai mbetet shqiptari më i madh.Ky kalemxhi mjeran nuk e di se Fishta këto fjalë i vë në gojën e një pseudopatrioti tek vjersha Memoforzis.Guxim i madh është të krahasosh Fishtën me Njegoshin, poetin malazes,sidomos kur nuk di asgjë rreth të dyve.Njoh shumë prej tyre ,të cilët kapin një shkrimtar të traditës dhe mundohen tu mbushin mendjen lexuesve se ai është shkrimtari më i madh,se nuk kanë këllqe të argumentojnë,pse ai duhet të jetë më i madhi.-

-Mirë,shihe edhe një herë ,tha botuesi ,i cili ishte skuqur, po redaktori nuk e shihte.

-Kush e ka shkruar?-pyeti redaktori.

-Ta zëmë ,veri emrin tim,bëri lojë botuesi.

-Ju…Pra, juve ua ka shkruar dikush dhe doni të vini emrin tuaj?

-Jo, e kam shkruar vetë , dhe kur shkruaj unë ,shkruaj, vetëm se nuk kam kohë,se më duhet të merrem me fatura ,transferta, ndryshe nga dalin honoraret për ty. Botuesi doli jashtë për të folur në telefon me një botues tjetër i cili drejtonte një shtypshkronjë me një emër dashnoreje.Pas pak ai u kthye.Fjalën e mori redaktori.

-E pashë shkrimin,tha ai,dhe pas rregullimit që i bëra, fitoi një strukturë dhe arkitekturë solide,ju shkruani shumë bukur kur thoni se Fishta ashtu si Anteu i mbajti këmët në trollin e vet.Po kështu saktësisht ju thoni se koha artistike dhe koha reale tek Fishta shkrihen në një.

-Më parë koha reale,pastaj koha artistike, mërmëriti botuesi i cili ndoshta s`ishte i sigurtë për këtë.

-Po, keni të drejtë, vazhdojmë:Ju keni të drejtë kur thoni se floririn sado ta hedhësh në baltë ai prapë flori mbetet.S`e ka thënë kush këtë.Si qëmtues i hollë ju zhbironi përmes vargjeve psikologjinë trimërore, tradicionalisht epike, të malësorit tonë .Po kështu, kur thoni se Fishta me fjalën e tij ngrohu çdo grimcë të dheut arbëror,ju gjeneroni ide të reja ,të cilat nuk u shkojnë në mendje as profesorëve të currufjepsur të Akademisë…

Botuesi po shikonte me vëmendje, i kthyer pak anash, se redaktori  njërin sy e mbante jashtë tastierës së kompjuterit.Ai për herë të parë vuri re se redaktori ishte vëngërosh,dhe ndonëse u ngroh nga fjalët lavdëruese, ndjeu dhe kuptoi tek ky njeri se e keqja qëndronte më thellë…