Qazim Shehu: Në qe...

NË QE..

NGA QAZIM SHEHU

Në qe dashuri, në qe pëlqim,
A thjesht një tentativë,
Kur sytë e tu me guxim,
Lëvizën si një zhivë.
Ish një mosmendje , një maraz,
Regëtimë pasionante,
Kur fjala jote u ngrit kas,
U tret në diamante.
Jeta zgjat gjer tek yjet,
Sa një psherëtimë,
E per tu bindur se ekziston,
Kapet ne një grimë.
Dhe zgjat aq sa zgjat,
Në qiell një re e vogël,
Që shkrihet heshtur në shtërngatë,
Duke fshirë lotin..

E BËMË KËTË MBRËMJE

E bëmë këtë mbrëmje,
Ashtu siç deshëm,
Trokitëm në hone,
Mite zhveshëm.
I thamë të gjitha,
Ç`na erdhi në çast,
Me fjalë e joshje,
Me art e pa art.
Tutje në shelgjishte,
Vërshëllente era,
Gjethet kullandriste,
Në flakëza të mjera.
Si mullar me enigma,
Kodra përballë,
I mblidhte flakëzat,
Për të shpërthyer në çast.
Dhe përroi rridhte,
Me trokashkën e shelgut,
Në qetësinë e trishtë,
Numëronte shekujt.
E bëmë këtë mbrëmje…

OXHAKU

Nxjerr tymin drejt e drejt në hapësirë,
Si fjolla fjalësh të plasura,
Kur pranë vatrës u dha nxehtësi,
Në shpërthim bërthamësh të ashpra.
Kur si bisht dhelpre në çark,
Mbeti ndonjë fjalë,
Ai tymin nxori si lak,
Në natën që troket e bardhë.
Kështu , o miq, shoshiti jetën përherë,
Në andralla e të vërteta,
Dhe ju  s`dini që për një poezi gati të ngjashme,
U pushkatua poeti Genc Leka…

SYTË

Në segmente jete pafund,
Ku kufijtë treten,
Syri jot shkund,
Hije fjalësh të errta.
Si vizatimet e Arkimendit në rërë,
Ku fshihet graviteti,
Syri jot shkon përherë,
Në fshesa malli , i shkreti.

NJË FIJE BARI

Një fije bari sintagmë Uitmani,
Çon trupin plot kryeneçësi,
Është ngritja më e fortë që mund të ketë,
Asaj që i duhet të bëjë hijeshi…

ZJARR NËPËR ERË

Ky zjarr nëpër erë,
Ka marrë revan të madh,
Me siguri do shkojë të djegë,
Atë që s`e meriton aspak…

ILUZIONET

Iluzionet e kota të kësaj jete,
I mbështjell me një leckë,
Për t`i hedhur tutje.
Si gjethe të ptarazuara mbeten,
Dhe era i fshikullon,
Me përbuzje…

BREGU

Një shi i verdhë kujtimesh të flashkëta,
Ra dhe mbushi lumen dingas.
Bregu tjetër shokut përballë,
I ktheu kurrizin.
Dhe gjithë të tjerave ç`qenë në të,
Duke u ndjerë i qetë,
Pa harruar lumin e verbër,
Nga i cili s`di ç`pret…

LEXIMI

Mbi zjarr të vërtetash,
Mbi libra memuarë,
Filozofë me mjekra,
Derdhën fjalën e marrë.
Dhe ec të zbërthesh,
Këto gracka të bukura.
 Që ngrihen nëpër re,
Flutura flutura.
Në qiell të mendimit,
Mizëri,
Dhe kaq të shenjta,
Si në tempull një hyjni.

GABIMI

A thua gabimisht erdhëm në këtë botë,
Në vendin tonë mund të vinin njerëz
të tjerë.
Ata me kast munguan,
Që ne të ndjejmë shkatërrimin e kësaj bote,
Pa vlerë…

PENELOPA

Si grua dinake sajoi,
Një arsye për të mos thënë,
Të fshehtën përvëluese,
Që pak e nga pak e pat ngrënë.
Dy rrathët e zinj nën sy,
Odiseu i mori për vuajtje,
Duke u ndalur aty,
Pa asnjë mëdyshje.
Njeriu që me dinakëri,
Kapërceu aq pengesa,
Nuk mundi të ndajë asesi,
Në rrënjët e vërteta.
Çarë ato i ushqente,
Një zjarr i pakuptuar,
Një enigmë që zbërthente,
Shpirtin e shuar.
Njeriu që me dinakëri
Që çau nëpër dete,
E mposhti malli i zi
Dhe gruaja që gënjente…

LOJA

Fëmijë të rritur me gracka,
Fëmijë gabimesh të plakura.
Luajmë, ecim kuturu,
Në dinakëri të fjalës.
Të zgavruar nga mungesa,
E dashurisë së madhe.
Loja.
Ëndrra dhe ploja..

KUJTESA

Rrudha rrudha bëhet kujtesë e shenjtë,
E për çfarë kaloi me tepri,
Për këtë i merren mendtë,
E bie në kllapi.
Gjersa të zgjohet e të vazhdojë përsëri…