Poezi të reja nga Neki Lulaj

Neki Lulaj
 
THESI I KOHËS
 
Në thesin e kohës
Janë prangosur
Eshtrat e martirëve
Të burgosur
Në shtëpinë e turkut
Zbrazet koburja e shurdhër
E varrmihësit në kllapi vdekjeje
 
Heu po ua marrsha
Të keqen
Po unë
Ku të prehem
Ku e kam varrin
Ku ta pres pranverën
 
Shpirti dritë pastë
Engjëjt
Kalldrëmeve të kohës
Përplasen në heshtje
Gjëmojnë në thes zhguni
Me përkëdhelje shekujsh
 
Burri me dy kobure
Tirqët me jatagana
Shaloi devën e Saharës
Çau shkretëtirën
Ne odën e Lordit
Në Londër shqiponja
 
Thesi i prangosur
Plagë dhembjesh shekullore
Të shurdhër mos koteni
Në shtëpinë e huaj
Koburja e ndjen etjen
Kur unë prehem në gravurë
 
Në rënzën e mureve të Kullës
Ku gurët kurrë s´jan djegur
Në Boletin më nderoni
Eshtrat e mi
Të puthin tokën
E prej thesi më lironi
 
IKJE E KRISUR
 
Ike pa mbyllur
Portat mitike
Pa gjetur çelësin
E dryrit të zemrës
Ike pa pritur
Si vargjet poetike
E muzën
Testamentin kujt
T’ia lë
 
Këmisha e grisur
Hartë kombi
Shteg i vetmisë së lodhur
Fletë kalendari
Prehen fijet
E në xhepin e arnuar
Ti ike e aty
Ruhet testamenti
Me triumfin e
Guximit shqiptar
 
CFILITJE
 
Mbi Lumbardhin e cfilitur
Lundroi lashtësia Iliriane
E bekuar me gjakun e derdhur
Nga dejtë e njerëzisë
Më foli  heshtja
Mes nofullave të shtërnguara
Nga mundimet e padrejtësisë
 
Si shtrat lumi m’u thellua shpirti
Kur si lëng bore derdhet në pranverë
 
Buzë Ibrit më zbardhi agimi
E krahun e djathtë ma përkdhelte Rozafa
Tinguj gjallërie lëshonin muret e Kalasë
Nën hien e Rrapit burrat e kombit
Korrigjonin vendimet e Lidhjes së Prizrenit
Gabimet e Berlinit dhe të Londrës…
 
BABAI IM
 
Një ditë babai më tha:
O mor sokol Kosove
Jetën kurrë s’e pata
Lulishtë buzëqeshjeje
Gozhda të ndryshkura
Dhe cifla e ashkla
Kujtimesh të prera
Odë e tokë me gunga
Rrallë na vinte vera
 
Jeta e jonë qilar durimi
Llambë me dritë vajguri
Përpëlitje e zbehtë
Shtrat me dërrasa
Të thyera të kalbura
Na iku kjo jetë me
Dujqit e ngarkuar
Rreth qafe
Grykës së bjeshkës
Jemi kacavjerrë
Ecëm edhe mbi saharë
Në shtretër të Kaktusave
Kemi fjetur kur Egjyptin
E drejtonin shqiptarët
 
Shkallëve të jetës
Jemi ngjitur
Me fanarët e diturisë
Kemi ecur së bashku
Për t’u rilindur
Me afshin e dashurisë
Në trojet e bekuara
Të Arbërisë…
 
SHIKIMI
 
Shikimin mos e ndalë
Mbi horizont
Në Universë
Sepse atje shpërthen
Historia
Mbi hënë ombrellën
Mos e var
Sepse të lakmojnë
Edhe ata që s’janë
 
Zanat e malit
Dhe zemrat e zhurritura
Do t’i japin kalërimit vrap
Atdheut gjithmonë
I ngelet hatri
Se borxhin kohës
S´mund t’ia lash
As sot e as mot
 
Afër i mblodha bjeshkët
Dhe ujin e dritën
E tokën Nënë e putha
Aty e lashë zemrën
Sa gjatë gjëmova
Kur ia ktheva shpinën
Në Vullkan u kthye Mirusha
Kur e humba Ali Podimjen