Beqë Lokaj: Gjeniu nuk Qahet

Beqë Lokaj 
Gjeniu nuk Qahet

 - Ali Podrimës In Memoriem –

Mbremë e pashë në ëndërr ashtu siç ishte
I vetmuar kah rrugtonte
I kërrysur nga pesha e shekullit
Që e lamë pas.
 
Bulevardit të paskajshëm për në amshim
U përshendet me baballarët e Kombit
Ë prap nxitonte.
 
Ngadalë i thanë - o Burrë i Burrave –
Na varfërove për një penë e fjalë magjike
Mos ik nga kënga e poezia që na e le
Me Ty e vargun tendë u rritëm e u bemë mal.
 
Gjeniu nuk qahet se ai nuk vdes:
Më thoshte Plaku
Përjetësinë e kanë shkruar në zemër-
E mendje të popullit e dheut që i rriti.
 
Ishte kohë e errët kur Ti na e ndeze qiriun
Kengë e vajë i ndave më popullin tënd
Që aq shumë e deshte
Kullave të Dukagjinit do u mungojë një dritë-
Një Yll ndriçues.
 
Në djepin e ëdrrave lavrove e mbolle
Farën e ardhmërisë
U përleshe me terrin e mllefosur
I mposhte e i këpute zinxhirtë e robërisë.

Mosbach:  23 07. 2012
(Dorezuar per botim nga Z. Lushaj)