Cikël poetik nga Vullnet Mato

Vullnet Mato
 
LAGJIA IME NGJYRË BRONZI
 
Jetoj te lagjia e "Tironës" me gjuhë lirie,
ku jehon tallavaja me tonalitete histerike,
dëgjoj shprehjen:“Të bofsha me rob shpie!”
siç bie sahati i madh te xhamia islamike.
 
Quhem “gaxhoi i mirë që shkruan llogje”.
Kur  zbres nga makina bidonat me ujë Selite,
më rreshtohet skuadra ndihmëse me yje bote,
nga lista ndërkombëtare e futbollistëve.
 
Fundjavën e kam me net pagjumësie,
nga ekstazat dasmore të miqve komshi,
që më urojnë nga larg me litërshe rakie
dhe hedhin valle nate te rrugica me shi.  
 
Djemtë e vajzat me xhinse poshtë mesit,
me kërthizat si mikrofona që thithin deri tutje,
u dridhet barku nga ritmet marroke të xhezit,
tek kërcejnë si kukullat me fije të padukshme.
 
Zhurmëtarët e mi lindin e shuhen si meteor,
por humbjet ua plotëson karvani me kokorroçët.
Çuditen kur në zi i ngushëlloj mbi arkivol,
ku zbrazin dhimbjen më të hidhur të botës...

VELLOJA E NUSES
 
Ndoshta nuseve u veshin vello të bardhë
tu zbardhet durimi qysh nga dita e fillimit,
që pas mundimeve, me dëshirë në darkë
të ngrejnë flamurin e bardhë të dorëzimit.
 
Më pas velloja i kthehet butikut nusëror,
dhe nuses i mbetet fotografia e dasmës,
ta kujtojë sa herë merr fshesën në dorë,
dhe nis të lajë pjatat e vaktit të mëpasëm.
 
Veç te ikja në punë pret rastin e çlirimit
nga skllavëria me disa skllavopronarë,
kur pas burrit, i shtohen fëmijët e gjirit,
që ua duron robërimin me qejf të madh. 
 
Pastaj kur pronarët bëhen një kor i plot
dhe zënë të këndojnë himnin e trishtimit,
ajo zë kokën me duar dhe lan me lot,
vellon e bardhë të robërimit të shpirtit.
 
Ndodh pronari kryesor vellon e harron
dhe argëtohet diku te një nuse pa vello.
Ajo në shtëpinë e streseve veten kafshon,
duke përbuzur burrin donzhuan e otello.
 
Dhe velloja e bardhë e dasmës së shenjtë
shndërrohet befas një napë e zezë pis,
hedhur supeve gjatë funeralit të shpejtë
për varrimin përfundimtar të dashurisë.
 
STOP MARSIAN !
 
Zbrita nga ylli Mars e të njoha në qiell,
kur ti erdhe nga ylli i mëngjesit Afërdita.
Kurorën na e vuri kryepeshkopi Diell
në dasmën me fishekzjarre vetëtimash.  
 
Krijuam nga reja kozmike e përbashkët
tre satelitët tanë që na sillen përqark.
Dhe disa planetëve të ngjizur padashur,
ua shuam frymën sapo pluskuan në bark. 
 
Me atë tërheqje magnetike që pata me ty,
do kishim mbushur qiellin plot me planete,
po të kishim edhe kozmosin deri në thellësi
depo ushqimesh e lagje me apartamente.
 
Por me shkumësin e bardhë të një komete,
llogarita në dërrasën hapësinore këtë interes:
Jeta, shumëzuar vërtitjen e dendur të planetëve,
baras me afrimin e frikshëm tek vrima e zezë.
 
Atëherë ti the: stop Marsian, boll me kaq!
S’jemi si në boshllëkun e Bigbengut të parë!
Përse duhet ta bëjnë qiellin tonë helaq,
me planetë të tepërt pa planifikim planetar?!...
 
MUNGESA JOTE

Të kam njëzetekatër orë
në dhoma e në shtrat të shtrirë.
Profili dhe imazhi yt
më fle e më zgjohet brenda trurit.
Hera-herës më ngjan vetja
si bërthama e frutit të arrirë
dhe ti më ke mbështjellë
me ëmbëlsinë e tulit.
 
Herë të tjera më duket
sikur më ke burgosur lirinë
për të shijuar fruta të tjera
të ëmbla të kësaj bote.
Por shpejt ndjej se shpirti
më ka humbur qetësinë,
kur zgjatet koha trishtuese
që sjell mungesa jote...
 
Ti ike te njerëzit e fisit
në largësinë tre-katër male.
Dhe kur erdhi nata monotone
me shurdhimin e vetmisë,
shtëpia u mbush gjithandej
me mungesën tënde të madhe,
sikur shirat përmbytën dhomat
me ujërat e fshehtësisë.
 
Pyeta veten si mund të vinte dita
pa meloditë e zërin tënd?
Nata ime e gjatë si mund të kalonte vetëm?
A do të vinte prapë marsi
me gjethet dhe zogjtë në shtegtim?
A do të binte sërish nëpër dhoma
ylberi yt që ngjyros jetën ?
 
Kjo zemra ime
ka filluar të ruaj në kujtesën ritmike,
faktin se pa ritmin e frymëmarrjes tënde të afërt,
mund të mbetet pa gjak
dhe me venat krejt anemike.
Ndaj të lutem
mos më lër vetëm as ditën as natën!
 
HELMI I CMIRËS SË KOTË
 
Mundohem të zbut
dy-tre gjarpërinj tinëzar,
që më vërshëllejnë pas shpine
tingujt e pickimit.
U këndoj melodi
me fyellin e bilbilit gjyzar
t’u zbut helmin e cmirës
me mjaltin e durimit.
 
O ju gjarpërinj
të fshehur mes fletëve me hënë !
Më keni drejtuar pickimin,
po si është e mundur,
helmin për mua
te maja e thumbit keni vënë,
ndonëse shkopin
asnjëherë nuk ua kam tundur?!...
 
E kuptoj fare mirë
 arsyen tuaj të egërsimit,
për të më bërë viktimë
të helmimit pa shkak:
u vrasin sytë
krahët e bardhë të fluturimit,
që më dha natyra,
kur të ndryshëm na krijoi bashkë.
 
Megjithatë kaloni lumin
e opinioneve me not,
t’u thotë sa i kam dashur
gjarpërinjtë notues.
Dhe pasi ta lini në ujë
helmin e cmirës së kotë,
do t’u afrohem dhe juve,
si zvarranikëve bashkëjetues.
 
VJESHTA E SIVJETME
 
Vjeshta e sivjetme me gjinj portokalli,
dhe me buzët e fiqta të çara nga etja,
më prishi mendjen, aq sa nga halli,
filloi të më duket i marrosur vetja.
 
Më ndjell nëpër hije, më huton me joshje,
më mbështjell me vile rrushi në vreshta,
më deh me mushtin e verës majhoshe,
më puth me afshe të zjarrta nën dega.
 
Ndërron njërin pas tjetrit fustanet me ngjyra,
më flakëron sytë me gjethishte të kuqërreme,
më eksiton, më nxeh, më zhvesh në të linjta,
më drogon me lëngje mes kofshëve të pemëve.
 
Asnjë bukuri gruaje nuk më ka grishur,
sa kjo vjeshtë e ndezur nga vapa afrikane.
Thonë se si unë dhe të tjerë mendjeprishur,
ka bërë për në çmendinë kjo vjeshtë jarane...
 
KUR TË KAM PRANË
 
Kur të kam pranë,
bëhem çoban me kërrabë të madhe.
Më bëhen në sy
lëndina me luledele.
Rudinat gufojnë gjinjtë e bardhë
me qumësht trëndelinash,
nën diell vere.
 
Mjel cicat e rrumbullta
me thithkat manaferra
dhe lëngu diellor më rrjedh
mes gishtave të fortë.
Shuaj etjen,
e më kullojnë në mjekër rrëkera,
derisa mbushet kova e gjoksit
me shkumën e ngrohtë. 
 
Ledhatoj manarin tënd
me qime të ndritura
dhe jetoj çaste magjike
më të lumtura se në përrallë.
E mëkoj me flladin e vakët
te buzët e uritura,
dhe kap me kërrabë në qiell
yje të gjallë.
 
Kur eksitimi magjik shuhet
nga kapja e një ylli
dhe kërraba e çobanit
kthehet në llastik, 
më duket vetja
kozmonaut i zbritur nga qielli
dhe ti anije e përsosur
për fluturim kozmik.
 
Për të kapur sërish yje
me kërrabën e çobanit,
për të fluturuar sërish
në qiellin paanë.
Kur të kam pranë...
 
PRET NJË GRUA NË VERI
 
Është një shtëpi fshati larg në Veri,
mes borigave halore pranë një pylli,
një shtëpi bore me të pjerrtën çati,
te një livadh i bleruar që puth dielli.
 
Në atë shtëpi me qeleshe reje mbi krye,
pret një malësore me llërë të përveshura,
një faqekuqe që kënaqet me lexime poezie
dhe te buzët nuk i perëndon e qeshura.
 
Ajo grua më ftoi mik para disa vitesh,
bashkë me burrin, një malësor trupfort,
të shkruaj vjersha e të veroj aty pushimet,
por nuk pata rast dhe nuk shkova dot.
 
Ajo çdo mëngjes, kur fshin oborrin,
shkund gjoksin e madh duke vallëzuar,
mjel lopën, zien qumështin, zë kosin
pastaj pjek kulaçin e grunjtë për mua.
 
Ka dërguar letra me disa re bardhoshe
ku ka shkruar me lapsin e kuq të rrufesë:
“Eja, or mik, se ne po të presim prej kohe!“
Do shkoj t’i lexoj këtë vjershë para se të vdes.
 
EZMERJA ËMBËLOSHE
 
Një ezmere ëmbëloshe,
shtatëmbëdhjetëvjeçare,
hyri te shpella ime
me gjakun prush të përvëluar,
kur ishim në prillin e ndezjes
së zjarreve moshatare
dhe u ngrohëm përkohësisht
në zjarrin e ndaluar.
 
Pastaj ajo iku
të gjente shpellën e përhershme,
te një tjetër zjarrndezës
që i duhej për jetën.
E përcolla me përqafimin ndarës
të një mikeshe,
duke kujtuar shpesh
zjarrin bubulak që ndezëm.
 
Tani e takoj të thinjur
me mjaft nderim e respekt,
që më shkriu akullin e gjakut
në acarin e kaluar,
kur Zeusi dënonte
zjarrndezjen pa dokument
të firmosur në regjistrat e zjarreve
me hi mbuluar.                                                                                                               
 
Shtrëngojmë vetëm duart,
ku na fle thëngjilli i hershëm,
si pasardhës të Prometeut
që zjarrin do ndezim sërish,
kur të na rinojë Zoti,
që dëshiron dhe në botën tjetër
të ngrohemi pranë zjarrit
të madh të dashurisë.
 
PSE QANTE GRUAJA
PA SHKAK
 
Ajo qante befas
sikur të ishte fëmijë.
Qante herë pas here
pa shkak të kuptuar.
Kujtohej se me burrin
bënte pak dashuri,
dhe lotët i binin çurg
si rubinet i liruar.
 
Një tjetër i tha:
“Je tmerrësisht e bukur!”
dhe ajo papritmas
hapi krahët si zog.
Në mbrëmje i dha atij
një të puthur,
dhe trupin kur i shoqi
bridhte me shokë.
 
Pastaj gjatë javës
ajo qeshte pa shkak.
Qeshte herë pas here
duke tradhtuar.
 
Pse qan e qesh
gruaja pa shkak,
vështirë e ka burri
për ta kuptuar...
 
TRADHTIA NË MENDJE
 
Gruan e kam gjithnjë
brenda trurit,
ku vjen përqark
si nikoqire e mendjes sime.
Aty ankohet për ndonjë
gjakndezje burri.           
Qesh e më trazon
gatimet në mendime.
 
Fshin pluhurin cerebral
me ëndrra kotësie.
Shkund mendësitë
e pa barabarta.
Kur harroj ia mbaj
të mbyllura dyert,
ajo troket aq fort,
sa më tundet kafka.
 
Dyshon mos ndoshta
ndonjë grua tjetër,
më ka hyrë brenda trurit
nga dritaret e syve.
Ndonëse e di
që më ka besnik të vjetër,
bëhet merak sidomos 
nga bëmat e fqinjëve.
 
Tek punoja në bibliotekën
e trurit të vogël
më gjeti një ditë
me një topolake të njomë,
që kish hyrë lakuriq
nga televizori i dhomës
dhe me kërcime seksi
tundte belin e hollë.
 
Shtypi pultin ma nxori
nga truri pa vonesë
dhe për impulse maniake
më bëri vërejtje.
Tha: “Si gjithë burrat,
edhe ti ke tru të pabesë,
me kuçkat e botës
tradhton në mendje.
S’ka si të mos e dish
që këtë postulat,
Krishti e ka thënë
para dymijë vjetëve!“...
 
BRENDA SHPIRTRAVE
 
Hyra brenda shpirtrave
të politikanëve.          
U futa në fshehtësi,
pa lejekalimin e vulosur.
Mu duk sikur hyra
në shpirtrat e shejtanëve,
zienin nga mllefi
dhe urrejtja e pasosur.
 
Te shumë shpirtra pashë
etjen për prona e biznese.
Rrallë kishin te fryma
thatësirën e shtetit.
Edhe kush avullohej
për erërat e rretheve,
bënte llogari prurjet
nga burimet e ryshfetit. 
 
Shpirtrat vuanin shpirtërisht
vetëm për fjalime,
të caktuara nga përçorët
e kopeve politike.
Kopjonin broshura,
porositnin dorëshkrime,
për të tundur ekranet
me sharje sa më bombastike.
 
Zbulova se kishin ngjashmëri
te fryma e prejardhur,
nga kryqëzimi i djajve
me buallicat e vjetra.
Me origjinë të largët
nga grahma e qoftëlargut,
që vazhdon sot akoma
të na mbajë nën kthetra.
 
NË PËRVJETORIN E LINDJES  
 
Dielli të më jepte në trup
pak energji nga rrezet,
qielli të më dërgonte në sy
ca vezullime yjore,
era të më dhuronte
pak freski nga mëngjeset,
Mund të bëhesha prapë
si në vitet rinore.
 
Shkëmbinjtë të më jepnin
në muskuj forcën,
ujëvarat shkathtësinë
e vrulleve kërcimtare, 
lëndinat dendësinë mbirëse
të barit te flokët, 
mund kthehesha sërish
te mosha djaloshare.
 
Lulishtet të më falnin
pak nga hijeshia e tyre,
çiftet të shtonin për mua
një puthje më tepër,
dashnorët të më jepnin
pak ngazëllim fytyre,
me siguri do bëhesha i ri
dhe i bukur patjetër...
 
FIZARMONIKAT
DHE SAKSOFONAT
 
Më zbrazen në shpirt
jehonat e një fizarmonike,
më derdhen në gjoks
oshtimat e një saksofoni
dhe nis më vallëzon
nëpër pistat e syve
koha kur gjoksi vajzëror
ndizte pasionin.
 
Behari më sjell
psherëtima nën yje,
vjeshta çuçurima
puthjesh nën gjethe, 
me vegime nga ato
marrëzi djalërie,
që ikën një herë
dhe prapë nuk kthehen.
 
Lumenjtë vrapojnë
nga brigjet dhe honet,
të shuajnë tokat
që avullojnë nga vapa.
Çiftet e rinj turren
të ndezin pasionet
mbi hirin e puthjeve
që lamë ne prapa...
 
Koha dogji
zjarret e pasioneve tona,
por mendja dashuritë
kurrë s’i harroi.
Ndonëse tani fizarmonikat
dhe saksofonat,
përcjellin jetën tonë
që u nis të shkojë...
 
LETRA E FSHEHUR NË HARRIM
 
Në mes librash tek shfletoja
gjeta një fletë dyshe të shkruar.
Ca pika loti përmbi shkronja
fjalë zemre kishin mjegulluar.
 
Vetëtima kujtimi më ndezi në sy
ajo vajz’ marrëzisht e dashuruar.
Njomëzakja me shtatin e saj perri
më erdhi në përfytyrim e lotuar.
 
Ah, moj leshverdhë, flori i prerë,
ardhur befas nga koha në harrim,
me ç’fjalë ta vrava zemrën atëherë
që derdhe aq lot për shkakun tim?
 
Kush më bëri xheloz aso kohe,
për buzët e tua të trëndafilta?
Më vraftë zoti, që të bëra lotove
me dyshimet e mia të përcipta!
 
Të kisha këto mend qysh në rini,
o yll i këputur i asaj kohe të plakur,
dhe dhembshurinë që kam tani,
veten me grushte do kisha rrahur...
 
Që ti të qeshje dhe në pleqëri
kur të kujtoje këtë lloj rrahje.
Se pendimi dhe falja te çdo njeri,
nënkupton dashurinë e madhe...
 
BABAI ME THJESHTËSINË E TIJ
 
Quhej Remzi Mato babai i ndjerë
dhe si mësues quhej thjeshtësia vet.
Nxënësve u jepte çelësa më vlerë,
për t’i hapur me duar rrugët në jetë.
 
U mësonte shartim e krasitje peme,
të thurnin me shtiza triko e çorap,
të qëndisnin me grep ornamente,
t’i bënin mandolina kungujt e gjatë.
 
Ndreqte mekanizma të çdo lloj ore.
Bënte fotografi pa rrymë elektrike,
kur binte mes oxhakut hëna diellore
stamponte mbi letër figurat filmike.
 
Bëri çikrikun vaditës në përrua,
bëri kopje njerëzore siç ishte vetë.
Pa lënë gruan të merrte diku hua,
bëri nëntë çiliminj shpejt e shpejt.
 
Bëmat pa fund të krejt veprimtarisë,
bëhen pak a shumë njëqind zanate.
Me to e me karakterin e thjeshtësisë,
ndihmonte këdo në punë e taksirate.
 
Por bëri dhe atë që nuk e bënte dot,
asnjë mësues shqiptar e minoritar,
askush nga ata që quhen sarandiot,
dhe as vet Jugu e Shqipëria mbarë;
 
Me lapsa plumbi në shkollë katundi,
bëri mina vigane për shpërthime hata.
Minoi nga qielli Kanalin e Korfuzit,
fundosi në det anijet e fuqive mëdha.
 
Meqë incidentit nuk i dolën të zotët,
kordhëtarët vendor, stepur nga habia,
vranë mendjen kush e bëri proçkën.
Me siguri ai dhaskali që bënte çudira!...
 
Dhe pasi mori për zanatet e vërteta
rrogën mujore pesëmbëdhjetë franga,
për zanatin absurd që i dha gënjeshtra
mori pesëmbëdhjetë vjet në pranga.
 
Tani babai im, i varrosur thjeshtë fare,
përmendet me nderim profesori Mato.
A nuk meriton për mizoritë familjare,
dëmshpërblim si minahedhës nga Nato?... 
 
DY BUZË DHE DY SY
 
Më flasin dy buzë,
më vështrojnë dy sy,
me shikimin drejt
në një fotografi.
 
Mimika e ngecur
në letrën e bromurit
Më thotë, u njohëm
në Epokën e Gurit.
 
Pastaj sy më sy
u pamë në Lashtësi,
kur shigjetat pa zë,
na gjuajtën në largësi.
 
Në Mesjetë u puthëm
fshehtas disa herë,
kur shpëtuam nga shpatat,
kokat pa na prerë.
 
Ndjenjat në Rilindje
i derdhëm nëpër letra.
U takuam në ëndrra,
folëm me zemra.
 
Në Kohën e Re dolëm
të uritur nga retë,
dhe bëmë si të çmendur
dashuri të vërtetë.
 
Do flasin ato buzë,
Do vështrojnë ata sy,
edhe kur të tretemi
të dy në përjetësi...
 
LOTËT  PA NGJYRË
 
Mbahu shpirti im,
qëndro mos u këput,
si lotët e fëmijëve
kur duan bukë!
Lotët e valë
që duan nënën,
që duan zemrën
t’u ngrohë zemrën...
 
Lotët që kërkojnë
strehë në rrugë
që duan shtrat
të bien në gjumë,
që duan lodra,
që duan veshje,
që duan shokë,
dhe buzëqeshje.
 
Vuajtja në shpirt,
qarja në fytyrë,
rrjedh në sytë e tyre
dhimbjen e shkrirë.
Vogëlush i bardhë,
zezak vogëlush,
loti nuk ka ngjyrë
askund tek askush…
 
Mbahu shpirti im,
lutu, o zot, o zot,
mos paçin fëmijët
vuajtje dhe lot!...
S’duroj dot t’i shoh
me sy duke qarë,
edhe po të pikonin
flori e margaritarë...
 
MUSTAQET JOSHËSE
 
Kisha mustaqe të hijshme
qysh në djalëri,
dhe lahesha në lumë
mes këmbëve të një ure.
Sipër një bareshë e njomë
ndiqte kërcimet me sy,
sikur të isha dash i ujërave
të asaj hurdhe.
 
Ajo s'mundi ta përmbante
afshin vajzëror
dhe m’u hodh sipër gjoksit
me gjithë rroba.
E kapa ku munda, e shtriva
të thahej mbi zhavor,
pa lakmuar trupin
shpërblim që e shpëtova.
 
Tek shihja fustanin
qullur e ngjitur në linja,
u krenova që femra
bëhej fli për mashkull.
Por ndjeva dhe keqardhje
që për mustaqet e mia,
kjo flutur hidhej mes lumit
të bëhej shakull.
 
Veçse i bëra të qartë
njerëzisht e më së miri,
se në mustaqet e mia
lëpinte kripë një dele xanxare,
që po ta kapte si në lumë
nga flokët dhe gjiri,
ato bukuri trupi
mund t’ia shkulte për fare.
 
Vajza më kundroi
me vështrim të këputur,
sikur kishte humbur delet
prapa malit.
Dhe me ata sy të përqarë,
ajo bareshë flutur,
thërrmoi zemrën time
si gurishtat e zallit.
 
Qysh nga ajo ngjarje
që më fanitej në gjumë,
nuk desha në fytyrë
të mbjell e të rrit fije bari.
Të mos joshja më vajza
me atë hijeshi nën hundë,
të mos nxija shpirtin tim
me mustaqe të zeza beqari.
 
KUR FEMRA
SHPALOS ZEMRËN
 
Kur femra të do
me gjithë shpirt,
jeta të bëhet
gjelbërim më fletë,
pranvera të bëhet
katër stinë në vit,
dimri të bëhet
korrik në dyshek.
 
Kur femra të ka
shpalosur zemrën,
gjaku në damarë
të vrapon si era,
truri drejton
mendimet shtrembër,
goja të kullon
mjaltë luleshqerrash.
 
Kur femra të do
me shpirt të vërtetë,
nuk ka shkëmb
që të del përpara,
nuk ka largësi
në tokë, qiell e det,
nuk ka në botë
shtigje të pa çara.
 
Kur femra të shpalos
të gjithë dashurinë,
ke brenda mureve
të gjitha kushtet,
gatimet i ke të gjitha
brenda në kuzhinë,
fëmijët të mbijnë
përqark si lulet.
 
Kur femra të ka dhuruar
trupin përjetë,
të ka falur përjetësisht
të gjitha puthjet,
në shtëpi të ka
kurorëzuar mbret
dhe zoti të ka plotësuar
të gjitha lutjet...
 
HIJA E PISHËS NË OBORR
 
Hija e pishës si gorre
lidhur në oborr,
tundi bishtin në mëngjes
te ballkoni i mikes.
Ca kothere diell
ajo i thërrmoi me dorë,
për të më dhënë
shenjat e pritjes.
 
Në mesditë hija
mblodhi bishtin,
dhe ia futi gjumit
e lodhur nga vapa.
Shtrova batanijen,
të freskoj shpirtin,
dhe prita sa të errej,
të binte nata.
 
Në mbrëmje i lehu
hënës nga lindja,
dhe e zgjidha hijen
nga zinxhiri,
të na ruante natën
nga gojët e liga,
kur jam gati mikes
t’i vdes te pëqiri.
 
Gjithë natën,
engjëlli mbrojtës
me degë të blerta,
na fshehu prej syve
vrastarë të dashurive.
Duke gërmuar thesarin
e mikes fshehtas,
zbuluam portën
e parajsës me yje...
 
FTESA E LARGËT
 
Më fton një buzë deti
që valëzon në ëndrra,
te jugu i largët
ku flenë kaltërsitë e mia.
Më fton të kridhem
në stinët me tenda,
ku ndjehem i përkëdhelur
tërësisht nga vetmia.
 
Nga mëngjesi në mesnatë
aty jetoj i zhveshur,
si në muzgjet e largëta
të parahistorisë,
kur s’kish lindur politika
me sherrin e kërleshur,
dhe mendimet notonin
në detin e qetësisë.
 
Aty mbulohem
me gjethe palmash,
dhe ushqehem me tul
guacash shkëmbore.
Nuk skuqem kur
me gjinj zbuluar vajzat,
falin pa kokëçarje
puthjet diellore.
 
Më fton zanafilla
me joshje të largëta,
por nuk më lejon
syri i fshehtë i hënës,
që përgjon pas reve
dhe del nga mesnata,
bashkë me zhgënjimin
mashtrues të zhgjëndrës.
 
GABEL GURALIU
 
Gabeli me mustaqet
një pëllëmbë e ca,
ka një bark të rrumbullt
sa dy fuçi birrash,
ka pranë dy dashnore
me sisë të mëdha,
ka xhepa të ënjtur
me para vjetërsirash.
 
Gabeli bllokon klubin,
këndon tallave,
vë përpara qengjin
të pjekur në tavë,
hedh te kamerieri
bakshish në tabaka,
sa i paguan pronari
punën për një javë.
 
Kur më pa mua,
që më ka komshi,
u gajas së qeshuri
me zërin e çjerrë.
“Çoi nga unë një birrë
atij robit aty!”
thirri kamerierin
me urdhër të prerë.
 
Dhe tha:”Kam gjynah
për atë rob zoti,
se mban dritën ndezur.
deri në sabah.
Bën libra në vapë,
a kur than së ftohti,
dhe e paguajnë të hajë
supë si kalama!”
 
U ndjeva aq keq
sa desha të lë klubin,
por dashnorja e dehur,
më ktheu si zuzare:
 “Pije aga, për mua,
se unë ta heq turpin,
po ama mes sisëve
kokën ta shtyp fare!:”
 
KU I KEMI HERONJTË E SOTËM
                                                               
Ku janë guximtarët e bëmave të mëdha heroike?
Ku i kemi heronjtë e sotëm të vetëflijimit fitimtar? 
Flenë moteleve me dashnore e kurvicka histerike,
pinë “Viagra” dhe injektojnë “Heroinë” në damarë. 
 
Mbushin faqet e shtypit dhe ekranet me ngjyra
disa prototipa të rëndomtë të llojit “Big Bradhër”,
që kacafyten tre muaj dhe bëjnë tualet në pasqyra,
për të fituar miliona duke puthur vajzat e radhës.
 
Palosin lojëra fjalësh në mikrofona opinionesh,
oratorët që shfaqen njëmijë herë në njëmijë ditë.
Mohojnë me nihilizëm bëmat pozitive të çdo kohe,
dhe pompojnë pareshtur të paaftët për “mrekullitë”.
 
Nderohet kush zotëron mirë mjeshtërinë e shpifjes,
kush zbraz për rivalët helm më të fortë se gjarpri.
Kamera spiune peshkon heronj video-përgjimesh
dhe hajduti milioner del nga lypsarët më i varfri.
 
Çmohet kush pa turp i rrëshqet moralit të elitës,
kush durimin njerëzve ua shkërmoq me daltë.
Ngrihet lart në qiellin ashiqare të mesditës,
kryevepra e atij që shkel ligjin, sa e bën baltë.
 
Quhet kryetrim ai që përdor lirinë si pronën e vet,
dhe nga milli i rebelimit të gjakut nxjerr shpatën;
sulmon të drejtën e të tjerëve egërsisht dhe godet,
duke plagosur rëndë kushtetutën dhe gjykatën.
 
Mendjehollët më të mprehtë po dalin gënjeshtarët,
që shpikin shfajësime duke pasur dështimin kalikiçi,
që fshehin si disa gra jastëkun te barku i barrës,
dhe në përfundim pjellin hiçin nga mitra e hiçit.
 
Ku janë guximtarët e bëmave të mëdha heroike?
Ku i kemi heronjtë e sotëm të vetëflijimit fitimtar?
Flenë moteleve me dashnore e kurvicka histerike,
pinë “Viagra” dhe injektojnë “Heroinë” në damarë.  
 
ZOGU I STUHIVE
 
Kur isha gjashtë vjeç dilja këmbëzbathur,
te pragu i shtëpisë përdhese buzë detit.
Ditë me radhë një zgalem krahëhapur, 
më vërtitej përqark si balona rreth perit.
 
Më ftonte të fluturonim përtej horizontit,
mes reve e dallgëve ku vezullonte kaltërsia.
Pastaj, çuditërisht, më hyri brenda gjoksit
dhe rrihte krahët fort mes brinjëve të mia.
 
Atëherë gjithçka në trup m’u bë fluturuese,
krahët papritmas më morën fuqi reaktive,
zemra më rrihte me dallgë shkumëzuese,  
sepse  kisha brenda vetes zogun e stuhive.
 
Por koha e kuqe më prangosi atin pa faj
dhe më vuri përballë kafaze për kufizime.
Me shënjestrën e çiftes së gjahtarëve të saj,
më përgjonte tinëz pasionin për fluturime.
 
Më detyronte krahët si pulat t’i shtrëngoja,
të duroja breshrin bujtës në lëkurën time,
ushqimin e peshkut me lëpjetë ta ndërroja,
të më vdiste brenda vetes zogu i stuhive.
 
U deha me lotët e nënës dhe ika hapësirave,
zogun të shpëtoja nëpër errësirat e pyllit,
duke mësuar nga instinktet e egërsirave,
dinakërinë e fshehjes nga drita e diellit.
 
Aty një mëllenjë në fluturimin rastësisht,
më çukiti zemrën fort me sqep vajzërie.
E fsheha te strofka mes pyllit me ahishtë,
sepse  kisha brenda vetes zogun e stuhive.
 
Gjatë ndëshkimit për shpirtin tim fluturak,
zvarrita krahët nëpër baltëra vështirësie,
por njoha skutat më të errëta për almanak,
me skenat e plota të atij ferri marrëzie. 
 
Kur energjia reaktive të më shuhet tërësisht,
krahët do m’i rimarrin zgalemët e kaltërsive,
fluturimin e penguar të vazhdoj përjetësisht,
sepse  kisha brenda vetes zogun e stuhive.
 
MË PRESIN MIQTË  E PYLLIT
 
Kam ardhur sërish në parajsën me pisha,
mes pyllit me kaftan të gjelbër veshur.
Më presin gjithë miqtë e parë që kisha,
në kohën kur jetova mes tyre i fshehur.
 
Zogjtë me gjuhë cicërimash më flasin,
kuptoj ç’më thonë me tingujt e ëmbël.
Nuk dua përkthyes bimësh dhe kafshësh,
gjithë kodet e tyre i deshifroj me zemër.
 
Bari më flet me gjuhët vesuar nga yjet
dhe më tund kërcejtë e hollë me petale.
Fluturat më valëvitin flamujt te kryet,
mbi lulet e nektarit duke kërcyer valle.
 
Qukapikët trokasin dyerve në zgavra
të rreshtojnë milingonat e pritjes jashtë.
Zhapinjtë alpinistë më dëfrejnë me gara,
kush t’i shkojë trungut te maja e lartë.
 
Ketrat atletë kërcejnë te arenat mbi pemë
dhe më tregojnë një çast çiftimin e dashur.
Laraskat gajasen dhe zgjojnë lepujt që flenë,
të më shohin nga ferrat e gjumit syhapur.
 
Mëllenjat klloçka me të vegjlit e foleve,
më brohorasin me çuçurima nëpër shkurre.
Dhelpra del nga strofka veshur topmodele
dhe më tregon mantelin me gëzof lëkure.
 
Breshkat ekspozojnë tatuazhin e shpinës
dhe mbi gjethe të thata nxitojnë këmbët.
Kërmijtë më tregojnë antenat te brirët,
duke incizuar këngët e bilbilave të ëmbël.
 
Më ushqejnë me oksigjen pishat dhe shtogu,
teksa mendoj se pylli me miqtë e mjedisit,
janë mbretëria e paqes më të përsosur,
që i duhet njeriut për qetësimin e shpirtit.  
 
GJYSHJA PËR BIJËN E SHEJTANIT
 
Gjyshja pa dhëmbë në gojën e madhe,
qeshte dhe me ledha më quante keç.
Nëna e nënës, jetëgjata me tumane,
qeshi plot nëntëdhjetë e tetë vjeç.
 
Si ajo plakë gazmore dhe kapedane,
në jetën time nuk më deshi askush.
Më lëmonte kokën e nxirrte bajame,
nga xhepat e tumaneve të fryrë kaush.
 
Bir i gjyshes të bëhesh djalë i mirë,
mos puthësh kurrë “Bijën e shejtanit”,
si ai dajua i madh që na vjen i pirë,
me atë të flamosur nga degët e manit.
 
Dajua sarhosh s’më pëlqente as mua,
ndonëse më jepte të thyeja bajame.
Se kur vinte me këmbët i penguar,
kundërmonte të puthura era shejtane.
 
Kur arrita vetë moshën e pjekurisë,
u bërë kureshtar si ishte ajo dreqe.
Putha buzët e saj te gota e rakisë,
bija e shejtanit s’mu duk aq e keqe...
 
Dhe në dasmën e motrës, çakërrqejf
i thashë gjyshes para shishes me verë:
Putha bijën e shejtanit, aq sa u bëra dreq!
Ajo qeshi atë ditë më fort se çdo herë...
 
BUKURIA QË SHËRON ZEMRAT
 
Urbani i ngarkuar rëndë uturinte më rënkim.
Udhëtarët e unazës ishin kthyer në sardele.
Ngjitur meje miku më ankohej me trishtim,
se analizat e zemrës kishin dalë me probleme.
 
Aty pranë ra nga qielli një bukuri e praruar,
që të merrte mendjen në çdo moshe të ishe.
Njerëzit përqark vështronin si të paralizuar,
nga qafëgjata me sy e buzë të magjishme.
 
Atë çast i mekur prej saj i thashë mikut tim:
Pa shiko, o Bardhi, ç’mrekulli ka bërë zoti!
Oh, mua më dhemb zemra e s’po gjej shërim,
ti seç po më thua për ca gjëra kot së koti...
 
Kjo nuk është gjë koti po shihe ç’ka bërë zoti,
se ta largon dhimbjen më mirë nga çdo kurim
dhe të gjitha vuajtjet e tua të duken pika loti,
po sodite këtë krijesë marramendëse pa ngurim!
 
Si asnjë herë tjetër psherëtiva duke rënkuar:
Ah, moj nëna ime, që ke vdekur e s’më dëgjon,
të kishe mundësi të më mbaje të konservuar,
dhe ta lindje vezën time dyzet vjet më vonë...
 
Ajo ktheu vështrimin papritmas nga ne të dy,
sikur të kishte marrë befas një mesazh qiellor.
Miku im u trand përbrenda, u përpëlit në sy,
nga ata sytë e saj magjik me rrezatim meteor.
 
Pas kësaj ne treguam barsoleta dhe pimë raki.
Bardhit s’i dhembi zemra, trishtimi ishte fshirë.
Bukuria e asaj vajze i kish dhënë shpirtit të tij,
besim të plotë për jetën dhe humor mjaft të mirë.
 
ROMJA QË MË DESHI
 
Ndjeva se s’kisha lindur
aspak racist,
kur zjarri i gjakut
m’u ndez keq për vajza.
Te një kumbull rome
m’u ngjitën sytë,
aq sa u çmenda
për kokrrat caraca të saja.
 
Ajo qe e para ku desha
të provoj djalërinë
dhe rashë me kokë
në thellësinë që nxinte.
Thashë më mirë
të mbytesha te ajo rominë,
që ma shuante tërësisht
prushin kur digjte.
 
Ajo drithërohej si gjethja
kur i fryn flladi,
dhe afshin përvëlues
ma gurgullonte në gjoks.
Kazani i piteve,
ku hojet kullojnë mjaltin,
nga rrotullimi i fuqishëm,
nuk shkundet më fort.
 
Do jetoja dhe në kasolle
braktisur nga çobenjtë,
me atë rome që shpirtin
tejpërtej ma dëfrente,
sikur ai romi plak
që martoi të bijën shpejtë,
gaxhonjtë e bardhë
aq shumë mos t’i urrente...
 
SYTË GODITËS TË FEMRAVE
 
Kur isha dikur paksa më tepër djalosh,
njëra ndalej shpesh përballë dritares sime.
Më kthente krahët mes shoqesh përposh,
dhe më injoronte krejt me shpërfillje shpine.
 
Pyeta një shok me përvojë në këto punë,
pse më fyente asisoj kjo femër pa edukatë.
Përkundrazi, tha ai, ajo të ka brenda në tru,
por ashtu të sheh me sytë e mendjes më gjatë;
 
Se femrat, veç syve të zakonshëm në ballë,
kanë dhe sytë e zemrës përbrenda trurit.
Shohin fare mirë me një rrezatim të rrallë,
çdo shikim përqark nga përgjimet e burrit.
 
Dhe ndryshe sa thuhet për shejtan në shishe,
ato kanë nga i paudhi ndoshta vetëm gisht,
se edhe me sytë e ballit të shikojnë ndryshe,
të joshin si luaneshat, të godasin me bisht.
 
Kish pasur të drejtë ky shok i regjur me femra.
Pas ca kohësh, kur ajo gjeti çastin e përshtatur,
më dha goditje të forta me bisht syri te zemra
dhe më bëri të kuptoj se isha qorr me sy hapur...
 
GJUHA PA FRENA E LAGJES SIME
 
Lagjja ime rome me këngë e valle ritmike,
ka dhe gjuhën të shkathët e të pasur me spica.
Femra merr për gjoksin e saj lëvdatën tipike:
“Sa të bukur e paske mi, të raftë ujku në cica!”
 
Burrat lakmojnë me oreks bukurinë zezake:
“O mi të hangsha lapën e syrit për meze!
Eja mi rrospi të puth nji herë lala në faqe,
se me zjarr furrnalte trupin ma ndeze! “
 
Gratë ia shprehin xhelozinë njëra-tjetrës,
me sharje ku burrat e tyre falin dhuratë:
“O mi të shtriftë burri im ke pragu i derës,
moj by...tenxhere me llapën sa një lopatë!
 
Pijanecët e dehur ngacmohen pas darke:
“Ku je, mre barkalec nandë muajsh me barrë,
që ke përla tanë fuçitë e birrave në mejhane,
dhe ke hang mish macesh të pjekme në zgarë”.
 
Djemtë u hedhin romuze vajzave çokollatë:
“Eja, mi goce, bajmë qejf sonte për voni,
mos e ço atë derr trupi haram përnatë,
tuj ba naze, si me qen e bija e Klintonit!...
 
Kjo gjuhë pa frena dhe pa hunj në gardh,
që i fluturon batutat në lagje si lakuriq nate,
më bën të ndjehem rom me lëkurë të bardhë,
dhe të hap sy e vesh për qyfyret në pallate...
 
KU JE TANI
 
Katerina e vogël, ku je tani, moj shpirt,
kur unë jam nisur për në horizontin e muzgut?
Kujtesa më vizatoi profilin tënd të trëndafiltë,
në përqafimet e ngrohta te fushëtira e Jugut.
 
Më magjepse vegjëlinë me atë shpirt të dëlirtë,
që ngazëllehej me takimin e buzëve fëmijërore.
Gëzoheshe si kanarina me sqep të florinjtë,
kur të thoja nuse e si dhëndër të merrja përdore.
 
Në ç'lëndinë a bregore vjeshte baret tani vallë,
kur ndoshta ke rreth vetes një tufë me pëllumba?
Ke zënë shoqe lumturinë apo ke trishtimin përballë,
dhe krahason me mall kohën kur të humba?

Mbase ma ke parë fytyrën në humnerat e gjumit,
apo e shkule nga livadhi i kujtesës barin jeshil,
ku shtriheshim të përqafuar si çift pranë lumit
dhe me kurora ylberore mbuloheshim në prill.
 
Emrin tënd e kam shkruar në një çarçaf prej ere,
të vërtitet përherë nëpër qiellin me vrundullime,
të mbaj zgjuar nostalgjinë për atë moshë pranvere,
dhe të kthehet shpesh të fëshfërijë në dritaren time.
 
Kjo gjë më sjell fytyrën tënde plot dritë... 
Katerina e vogël, ku je tani, moj shpirt?...
 
SOT
 
Burri mund të ngjitet në lartësi
deri te qeveria.
Gruaja mund të zbulojë minierë ari
te mishi. 
Njeriut mund të lëshojë mjaftë degë
te pasuria.
Por shumë njerëz mund të thahen
te shpirti.
 
Sot mund të jetosh e shkelësh
disa kufij shtetesh.
Sot mund të marrësh çdo titull,
apo emër të ri.
Sot mund të sigurosh disa diploma
Universitetesh.
Por është tepër e vështirë të formohesh
tamam njeri...
 
NJERËZIT E EGËR
 
Njerëzit e egër
s’ishin të egër si modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse
pas shfrimit nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan
s’ia hiqnin nga trupi kokën. 
Dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.
 
Nuk u vinin zjarr shpellave
dhe kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk i hidhnin
fëmijët e gjirit shkurreve.
 
Femrat e reja linin ç’kishin
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.
 
Njerëzit e egër
nuk shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
U faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por s’linin figurën e prijësit
në çdo perimetër.
 
Kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me erëra parfumesh.
trupin e linin si kafshët pis,
por binin era njeri në shpirt.
 
MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT
 
U bënë shtatë vjet
me rënie gjethesh të verdha ndër mote,
shtatë shekuj që të pres
me sytë në përgjim,
te kjo derë e pashkelur nga fryma jote
dhe nga gjurma e harruar
larg në mërgim.
 
Të pres te kjo derë e gozhduar
me kufomën e vetmisë brenda,
te ky prag i zi që e mbështolli
me shurdhëri nata jote e ikjes.
Yjet këputen
nga gërmadhat e reve të rënda
dhe bien mbi duart e mia
të shtrira drejt qiellit të pritjes.
 
Por ylli yt
nuk pikoi vështrimin e syrit
mbi përrenjtë e tharë
të rrudhave të mia.
U bënë shtatë shekuj
me trokitje vetëtimash,
duke pritur të trokasë zëri yt
te dritarja me thinja.

Por kam dëgjuar
vetëm ankthin e erërave dimërore.
që vijnë e shkojnë
me psherëtima të pikëlluara.
Derisa vetmia
më ngurtësoi rrudhjen kockore,
për të gdhendur
statujën e pritjes së nënave të harruara.

Por ti nuk erdhe
të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.
Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi
që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.
nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.
 
Vjen gjithmonë një korb mortor,
gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,
ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr
dhe gjithmonë më pëshpërit
ardhjen tënde të tejvonuar.

Por tani që edhe ajri u mbush
me mungesën tënde,
ndjej se fryma më është pakësuar.
Dhe fjalët e ngrira
më janë kthyer në mermer të zbardhur,
ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.
Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!...
 
ÇIFTI I XIXËLLONJAVE
 
Ata janë kthyer tani
në dy xixëllonja.
Bëjnë jetë nate
secili më vete.
Nuk shkëmbejnë
si dikur xixa te goja.
Ai ndriçon shokun,
ajo një shoqe jete.
 
Struken mbrëmjeve
në lokale të veçantë
përtypin muhabete
që hahen shoqërisht.
Ai nuk lëpihet më
si qenushi i saj i parë,
Ajo s’është më macja
që pas tij tundte bisht. 
 
Bëjnë xixa netëve
si në dimër e në verë.
Ajo përdor ndriçimin
që fiton me punë, 
ai rrezatimin e tij
harxhon me të tjerë.
Secili bën dritë,
ku i pëlqen më shumë.
 
Ndrisin së bashku,
natën e Vitit të Ri,
të detyruar nga halli,
që kërkon kremtimi.
Kryevitin e xixëllimit,
struken në shtëpi,
pasi lokalet zihen
me xixëllues vallzimi.
 
Ndonëse bëjnë xixa
në fis dhe në lagje,
dashurisë ia shkulën
rrënjët nga gjaku.
Figurojnë lidhur çift,
sa për sy e faqe,
kur në zemër ka secili
vetëm borë e akull.
 
Problem brenda shtëpisë
do kenë me xixëllimin,
vetëm dimrin e fundit
nga ngricat bllokuar.
Kur qark të shkurtër
do bëjnë xixat e afrimit,
të karbonizohet secili
në shtratin e vetmuar…
 
SHTËPIA E BRAKTISUR
 
Më zuri mbrëmja larg
në udhën e kujtimeve,
gjurmët më shpunë vetiu
te shtëpia jote e heshtur.
Të kërkova cep më cep,
moj shtojzovallja ime,
po s’të gjeta askund,
nëpër ajër ishe tretur.
 
Kishin mbyllur qepallat
dritaret dhe dera,
fantazma e kurbetit
mbante çelësin në brez.
Qefini me gjethe vjeshte
ishte shqyer nga erërat,
zverdhimi kish përhapur
shkretimin përreth.
 
Oh, ç’mu drodh zemra
sërish në atë truall,
ku më tërhiqje nga larg
me grepin e vetullës,
dhe flakët e fustanit
mbi gjunjët e zbuluar,
më ndiznin puthjet
nën gjethet e pjergullës. 
 
Tani ato puthje i kishin
marrë zogjtë e avllisë
dhe kishin thurur foletë
në degët e rrapit të lartë.
Mbeta i goditur në shpirt
nga nostalgjia e djalërisë,
para asaj shtëpie të mekur
me trëndafila të tharë...
 
Eh, s’kthehet më kurrë
ajo kohë e paharruar
edhe po t’i lutem zotit
ditë e net pafundësisht,
edhe sikur të zbraz breshër
nga sytë e pikëlluar,
pasi dashuria jonë aty
kish vdekur madhërisht.
 
Ti ike dhe në zemër
më le një shirit të zi.
Po s’di kush më mallkoi
mua kaq mizorisht,
të mbetem gjithë jetën
me imazhin tënd në sy
dhe i pangushëlluar
nga askush përjetësisht!...
 
DY ËNDRRAT
 
Pata fragmente vegjëlie
me trishtim të gjatë,
kur dëshirat m’i bluante
mulliri i urisë kronike.
Një biçikletë të zezë
më sillte ëndrra përnatë.
Fluturoja me të
në lartësi kozmike.
 
Pedaloja mes reve
dhe zogjve sa më larg,
duke lënë prapa
gojën e zjarrtë të oxhakut,
kur turrën e shkarpave
mblidhja nëpër vapë,
të piqte nëna në saç
misërniken e pakët.
 
Ato çaste toka e thatë
më dukej vetëm misërnike,
ku shuaja pickimet
e gjarpërinjve të barkut.
Qielli i kaltër ishte
biçikleta e zezë kozmike,
ku shuaja kryedëshirën
e ëndrrave të pragut.
 
U rrita duke pritur
të më mbin krahë shpendi.
Por biçikleta e zezë
erdhi bashkë me burrërinë.
Pas kësaj zura të shoh
një ëndërr që më çmendi,
sikur me veturë të bardhë,
bëhesha vetëtimë.
 
Për të mos mbartur
tonelata peng në jetë,
ëndrrën e dytë e arrita
me kursimet nga berberi.
Tani lutem: O zot,
vono ëndrrën e tretë,
fluturimin me aeroplan
drejt botës prej mermeri!...
 
DIANA NË ZEMRËN E PYLLIT
 
Sot në mesditë,
në zemrën e pyllit
zogjtë dhe gjethet i këndonin diellit.
Bukën diellore
në miliona thërrime,
çukitnin zogjtë,
çukiste zemra ime.
Diku mes degësh, thellë në blerim,
dreri me sorkadhen bënin çiftëzim,
merrnin e jepnin te njëri-tjetri puthje,
lëkura u çelte gjethe,
këmbët u shpërthenin lule.
Zoti e di se nga doli Diana
me hark shigjetari,
drerin mori shenjë ta vriste të parin.
Mos perëndeshë,
moj e bukura e pyjeve të dherit,
mos e fluturo shigjetën
te zemra e drerit!
Nuk vritet dashuria
në asnjë pyll të botës.
Vramë mua,
moj e bukura shigjetare e Tokës!
Shënjoje harkun
në mesin e gjoksit tim,
të vdes kur këto krijesat
bëjnë çiftëzim!
Që jeta të shtohet gjithandej
me bukuri të reja,
të pllenohen kudo lulet,
të bëhen femrat pëlleja...
Ajo ma ktheu me gaz:
“Orgazma është energjia pozitive
që Zoti u shkarkon gjallesave nga lart
dhe Ai më shpërbën po t’i prek
sadopak në atë çast.”
Pastaj Diana qeshi fort,
sa jehuan drurët në pishnajë,
dhe vuri shigjetën
në trastën e harkores së saj.
Më dha një të puthur
në mes të lules së ballit
dhe u shndërrua re e bardhë
në majën e malit.
Sot në mesditë,
perëndesha Diana e pyllit,
më puthi me buzët e përbëra
nga rrezet e diellit...
 
PAÇKA SE TI THUA, MOS !
 
Sa herë dua të marr
diçka nga ti,
thua “mos”
sikur do bjerë tërmeti,
sikur në këtë moshë
të jem fëmi,
që thyej gota qelqi
dhe bëhet kiameti.
 
Paçka se buza jote
është elastike
dhe të krisur
nuk merr asgjëkund,
paçka se ti je femër
në vite kritike,
pa puthje vyshkesh
dhe bukuria të humb.
 
Kur dua të bëj
ndonjë hap më tepër,
drejt të panjohurave
që më fsheh ti,
thua, “mos” sikur jam
ndonjë i verbër,
që do rrëzohem
te puseta në thellësi.
 
Por paçka se thyhen
gjithë gotat e qelqit,
se tërmeti shkërmoq
gjithçka si rëra,
se fundosem te gropa
me hapin e të verbrit,
unë “moset” e tua
do t’i shkel të tëra!...
 
KU SHKUAN XHELATËT
 
Ku shkuan xhelatët
që ngritën kurthe hafijesh
dhe tundën hanxharët e dosjeve nëpër duar?
Ku avulluan krejt si mjegullat nën diell,
thua sikur asnjëherë nuk kanë ekzistuar?
 
Askush nuk i ka parë
të nisen gjëkundi,
ata që eshtra anonime mbollën në mote,
në bokërrima të fshehta,
në zalle lumi,
dhe lanë të na pikojnë strehët e lotëve.
 
Thonë se ky vend i kujtesës së harrimit,
s’ka pasur xhelatë hanxhari ndonjëherë,
gjoja viktimat shuheshin vetiu
prej pendimit,
por hanxharët ne i pamë,
koka duke prerë!...
 
Klithmat hetuese
kumbojnë edhe sot,
nëpër daullet e çara të veshëve tanë.
Shiritat e ndjesive na vërtiten në kokë
nga njëra bobinë e trurit, në tjetrën anë.
 
Të gjitha mbeturinat relikte
të hanxharëve,
thonë se tek ne
nuk ka pasur xhelatë,
ndonëse ndjehen kudo
renkimet e të vrarëve,
që nën dheun e rëndë s’po gjejnë rehat.
 
Njollat e gjakut
shfaqen te fjalët ripërtëritur,
që skuqin fjalorin
kur i dëgjojmë përditë.
Ne vështrojmë njëri-tjetrin
krejt të habitur:
Ore, xhelatët ishin këtu,
apo na kanë bërë sytë!...
 
Ata bënë kataklizmën e rënimit njerëzor,
dhe gjysmës së kombit
frymën ia prenë me hanxhar.
Por përsëri e qeshura xhelate
shtrihet në kilometra katror.
As pendim, as falje,
sikur asgjë s’ka ngjarë!...
 
SHQIPTAR, O SHQIPO FLUTURIMTAR!...
 
O klithmë e lashtë, mbi relievin me gërxhe të thepisur,
ngurtësuar nga llava vullkanike ndanë ujërave gadishullore!
Pjellë e zanave, me ofshamave mortore në gjoksin e stolisur,
dhe e kreshnikëve kordhëtar të gdhendur në eposet shekullore!
O krijesë e ngulitur nën Hënën e netëve me kollitjet e barutit
dhe nën Diellin flakëhedhës të agimeve mbi kreshtat epike,
ku syri i akulluar te shënjestra hakmarrëse e Kanunit,
kullonte në det lotët e hidhur të breznive tragjike! .....
 
Shqiptar, o lis i rritur shpateve, ku gurgullojnë me jehonë,
përrenjtë e gurrave nga burimet e përgjakura të etnive!
Atdhetar që të zbrazën në damarë qysh në embrion,
zemërimin e vetëtimave kacafytëse, për gurët e kufijve!
Qeleshebardhë i sertë dhe bujar,
vrastar për një pëllëmbë arë,
të ndarë mes disa rrëkeve me zjarr!...
 
Krismat e tua i kalibrove të arrinin deri në Lindje,
ku të thërrisnin grindjet e përjetshme të profetëve,
por veshët i mbaje nga Perëndimi i mrekullive,
ku shfletonin gjithësinë mendjet e ndritura të etërve;
Tek thelloje rrudhat e dheut rreth gurëve të varreve,
ku flinin epigrafet e pavdekshme të amaneteve,
për të zgjatur përjetësinë fisnore nëpër ugare,
duke u hedhur stinëve farën jetëdhënëse të gjetheve.
 
Ku e gjete forcën, që frymën e ngjeshur në kraharor,
e shfryve aq fuqishëm nëpër të gjitha kontinentet,
duke kapërcyer meridianët, si brazdat e shpateve malor,
për të arritur hapat e penguar të dhjetëra vjetëve?!
Dhe shtrirjen e këputur në perimetrin e trojeve arbërore,
e lidhe fort tek e nesërmja e gjeografisë së ardhshme,
për të bashkuar blerimet e ndara të degëve rrethore,
me trungun e moçëm të limfës së përbashkët!...
 
Shqiptar, o shqipo fluturimtar me dy zemra
dhe me fijen e atdheut lidhur te këmba,
dije se cepin tjetër të tendosur me përmallime,
e ke nga kjo anë, të lidhur tek zemra ime!... 
 
O biri im, me shqiponjën dykrenore skalitur në kraharor,
të puthsha ballin tënd krenar dhe syrin qiellor!...