Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

KUÇEDRA E PASURISË

Të gjitha kuçedrat

e prehistorisë,

u tretën në gojëdhëna

e në përralla.

Mbeti vetëm

kuçedra e pasurisë,

me tre kokë,

llahtarisht të gjalla.

Lakmia, Cmira

dhe Urrejtja e treta,

shpërthejnë nga nofullat

flakë zjarri,

mbi familjarët

që për pronat e veta,

shkrumbohen kush shkon

i pari te varri.

Prindi, fëmijët

dhe familja e gjerë,

janë pasuritë e vërteta

të kësaj jete.

Po pse flijohen

për ca sende me vlerë,

që nuk i marrin dot

në varr me vete?...

Njeriu lind pasurinë,

apo pasuria njerinë?,

pyesin veten njerëzit

mendërisht të saktë,

para se të bëhen

kuçedra me lakminë,

të djegin njëri-tjetrin

me zjarr e flakë...

JANË CA VEJUSHA NË SHISHTUFINË

Te Shishtufina,

qytet me të vdekur,

shamizezat vajtojnë

me zëra të mekur.

Mes tyre ka gra,

me shami vajtimi,

me buzë të fshira,

me shenja kuqëlimi.

Janë ca vejusha

pa lot pranë varrit,

shtyjnë me freskore

vapën e beharit.

Në anë të kangjellave

me smalto të rrjepur,

presin ca burra

me cigaret ndezur. 

Burrat mbrehin

plugjet në parmëndë,

vejushat presin 

të shkelnin retë me këmbë.

Takimin me të vdekurit

mezi e durojnë,

ekstazën me të gjallët   

pas ferrave të fillojnë...

Më pas nëpër ferra

lënë gazetat dyshek,

copa plastmasi,

prezervativa dhe brekë.

Ndërkohë shtëpitë

dhe farefisi familjar,

presin nuse të ënjtura,

me sy të përqarë...

S’besoj se ka

më të shëmtuar oreks,

të shkosh te varri,

për të bërë seks. 

T’i lutesh zotit,

duke përdhosur të ndjerin,

kur as qielli as toka

s’ta çmojnë nderin.

FOLA ME VDEKJEN

Në ëndrrat e çuditshme të netëve me pak gjumë,

befas m’u shfaq mortja zyrtare me kosë në dorë.

“Shërbimet funerale” në qytet ishin shtuar shumë,

dhe ajo kishte hapur zyrë në afërsi të lagjes sonë.

Bënte pritje kur qiellin e pluhurosur mbulonte nata.

Njerëzit e merakosur për fundin e pashmangshëm,

kishin zënë radhë para derës së zezë me dy kanata,

ku ruanin dy varrmihës me skelete të llahtarshëm.

Një mëkatar që doli nga dera e saj tejet i zemëruar

tha se kryekriminelja njerëzore e përzënë prej zotit,

sipas listës së ferrit, ku e kishte pasur të regjistruar,

do ta merrte së shpejti me kosën e rrallimit të globit.

Unë hyra dhe fola me vdekjen si me një mikeshë,

kur do më merrte e ku do më çonte përfundimisht.

Ajo më vështroi me gropat e syve dhe zuri të qesh,

pastaj tha, duke zbardhur çatajtë e gjatë sa një gisht:

“Arkivolin ta kam porositur te një pyll pishe në Suedi.

Llogarit sa kohë duhet të pritet trungu në pishnajë,

të staxhionohet dërrasa, të transportohet në Shqipëri,

pastaj vjen radha të gatitesh për të shkuar në parajsë...”

O, faleminderit, zonja vdekje, që më çon në qiell,

ku njerëzit ëndërrojnë gjithë jetën të shkojnë aty...

“Prit!- tha- do shkruash për mua një libër poezie 

dhe do vish çdo javë të më bësh seks, pa dashuri! “  

Të caktova ty për seks javor me eshtrat e mia,

se i këndon me pasion dashurisë që të fal mikja,

nderon femrën si krijesë të zgjedhur nga Perëndia

dhe nuk i ndahesh asaj derisa të të vijë ikja...

Booo, bo, mendova, edhe kjo torturë më duhej mua,

që u ruajta në jetë nga abuzimet me gra të radhës!

Si do bëhem burrë me një skelet pa tulin e lëmuar?  

Më mirë të vdes tani, se të puth kockat e gërdallës!...