Ymer Azemi: Zana

Ymer Azemi

 

 

Z A N A

 

Afër Klinës, jo larg shumë

Rron një nanë  me një çun,

Jetë e qetë punë e mund

Si të tjerët, në katund.

 

S’kishin aq, pasuri,

Por një jetë në rehati

Ca livadhe, e ca ara,

 Shpia e vogël ish perpara.

 

Djali ngritej me mëngjes,

E punonte pa përtesë,

Ish i mençem, përsëmbari,

Shumë i dashur e me besë.

 

Ky është Prena, Marta-Nëna,

Pak ma tej, nja dy shtëpia,

Kojshillëk, si asht adeti,

...Ku banonte Sokol Alia.

 

 

Moc me Prenën kish një çikë,

Ja kish lanë, emrin Dritë

Prej fëmijnisë bashkë tuj lue,

Lidh me Prenën, dashurue.

 

Bashke u rritën,të dy tok

Që as deka s’i ndanë dot,

Për çdo ditë ardhke te shtëpia

Veç me i pa dy sytë e tija.

 

Marta lokja e mikpriste,                                                                                            

Ç’ka kish, para ju qitte,

Por,...nuk ish shkrue...,

Puna ndryshe u zhvillue.

 

I vjen një letër Martës në shtëpi       

Po ja lypin djalin në ushtri,

Ish në kohë e ish ba burrë,

Por, disa s’kthehen kurrë!

...!

Ishin vitet nëntëdhjetë                 *  *(1990)

Ish pranverë, hala jo nxehtë,

Vijnë..., farefis e kumbari,

Po e përcjellin djalin n’ushtri.

           

Ngrejnë dolli, bajnë muzikë,

Por pranë Tij loton një çikë,

Është veç Drita që po qan,

Loti lotin , nuk ia nxan!

 

Doda, Prena, Lleshi, Uka,

Ndoci, Pjetri, Gjika, Suka,

Është Sokoli, është Qerimi,

Është Alia e përball Gjini.

 

 ...!

I biem shkurt, u nis Prena

Vetëm lokja mbeti n’shtëpi,

N’Priedor e Dallmaci.

Po shërben Prena n’ushtri.

 

Nuk i  ec puna mbarë,

Kah me shkue, ku me dalë

Nanë moj loke, ma ba hallall,

Si po duket s’ kthehna gjallë.

 

M’paska ardhur një i zi fund

Qoftë për mue e ty n’katund

Në një gur ish ulë, loton,                                                                              

... Rajke shi e po veton

 

...!

 

Ka qëllue Marta zanë,

Ai po qan, Ajo dëgjon,

Te oxhaku tuj gatue

Duart  n’ brum e tuj lotue.

 

Tuj lotue, koka ulë,

Pika loti bikan n’brumë

 Shi i madh është tuj ra

Zana e shkreta veç tuj kja,

 

Mbledh fuqi megaton

Sa shumë Hyu e afron,

Hej Hyjni, n’besën tande,

A e ngon zemrën e një zane?

 

Ç’faj ka Prena një djalë i ri,

E ma  bijnë dekë n’shtëpi,

Ish një lis, aty për ngati

I bjen reja për së gjati.

 

Ish një shej Zoti e ngon,

Zanë-loke, çou n’aksion

Martë bekue, sillet n’veti

Si një det, n’mes tërmeti.

 

Ba si dritë,del për oxhaku,    

Këputë një lule afër pragu,

Këputë një lule, n’dorë e mbanë

Si torpedo, që detin çanë.

 

Paska nis Hyu aksion

Punën e keqe ta ndalon

Marta thirri madhërisë së vetë

Për  kë do, ais’ e  le shkret.

...!

 

Çel sytë Prena, e sheh lokën,

Me një kambë, tundte tokën,

Hapur sytë u tmerrue                                                                                                           

Si dritë, Lokja tuj urdhënue.                                                                                                                                                                                                                                                 

Merre bir, lulen prej nane                                                                                         

Hudhe lart mbi kasarne                                                                                            

E merr lulen tue shique                                                                                            

Krejt s’kanë faj me i shfarue

                                                                                   

Më fal loke, zemër trimi                                                                                           

Ne nuk kemi shpirt  katili,                                                                            

Sa mshel sytë, loke s’ka,                                                                                            

Djalit t’shkretë.të fikt i ra.                                                                                                                                                                                                                                                     

Lule në dorë, përmbys u shemb                                                                               

Sytë hapur, trupi dhemb

Vjen kontrolla, plumbi n’armë                                                                                                         

Që një vrasje të re ta bajnë,                                                                                                                                                                                                                                                                          

Vijnë afër, Prenës së shkretë,                                                                                    

Qenka vdekur, s’është ma n’jetë                                           

Nejse, thonë, dikush u duk,                                                                                      

Neve mundin na ka heq’

                                                                                                           

Tre dajtca, shkokan para                                                                                          

Një i fundit, ardhka mbrapa                                                                                                 

Lajmro bazën, n’radiolidhje,                                                                                     

Për një vdekje qe s’kanë lidhje.                                                                                                                                                                                                                                                                                 

Afër bazës, pranë një kthese                                                                                     

E shumë rrugë           s’do t’ju mbesë,                                                                      

Kersmanoviq vozitë dajtc-in,                                                                        

Vetë timoni kthehet n’t’majtin.                                                                                                                                                                                                                                

Tre dajtca shemb në një gropë,                                                                                

S’po i durojka  më kjo tokë,                                                                                                   

Dajtci i fundit ka frenue,                                                                                          

 Iva slloveni është tmerrue.

                                                                                               

Tregon bazës me radi,                                   

Aksidentin - Tragjedi.                                                                                                            

Shkurt me i ra            e marrin djalin,                                                                                 

Në spital, turrin e ndalin.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

Pas një kohe është përmend,                                                                                    

Lule n’dorë dhe është tremb

Qenka thanë meu kthy shëndosh                                                                            

Veçse jeta te mos shkojë bosh.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Te shohim pak, në katund,                                                                                       

Marta, e mira, a është kund?                                                                                               

Ajo ditë që kemë tregue                                                                                            

Shkoi e zymtë, mos m’u harrue.

 

Nesër në nadje, drita shkon,                                                                                     

Plakës tonë, diçka i çon,        

(Për çdo ditë e vizitonte,                                                                               

Bajshin llafe, diçka çonte).                                                                                                                                                                                                                                                                           

Kur qe’, plaka paska mbetë,                                                                                      

Me sy çelë, Ajo ka vdekë                                                                               

Me duar të veta e rahaton,                                                                                       

Një plaf sipër, e mbulon.                                                                                                                                                                                                                                                                               

Posa doli kujën merr                                                             

U hap lajmi menjeherë,                                                                                                        

Vjen fshati plak e i ri,                                                                                                

Krejt çka ishin, që kanë ndi.                                                                                                                                                                                                                                                                         

Me lot në zemër, me pikëllim,

Krejt tuj folë me mallëngjim,                                                                                                           

Varros plaka, oj Perendi                                                                                            

Prena i shkretë, pa dijeni.                                                                                                                                                                                                                                                     

Kur, një mbramje ora tetë,                                                                                                   

Na vjen djali në shtëpi të vet,                                   

N’derë të oborrit- nanë-ka thirrë:                                                                                        

-Çelma deren, a je mire?!

                                   

Po dëgjon: hoja-bir                                                                                                               

U çilka dera, s’sheh kurrkënd                                                                                                           

Qe t’i hudhet në përqafim,

Ç’ka është kështu, pak si hutim!                                                                                                                              

-Prena im,-sa jam mërzitë                                                                                                   

Paske ardhë, gjallë në shtëpi                                                             

Nanë, un ë jam në rruge të gjatë,                                                                            

E kam shkue ku mos m’u kthye                                                                                                      

Qajka Prena sikur fëmijë,                                                                                                     

Lulja në dorë, qenka zhbi,                                                                                                    

Kur katundi po dëgjojnë,                                                                              

Krejt po vijnë, po e ngushëllojnë                                                                                                                  

Dy lot burri Prena Gjoka                                                                                          

Nën kambë të tija dridhet toka                                                                                 

Vesh e marrin një e nga një,                                                                                     

Çka i ndodhi në shtëpi.                                                                                                                                                                                                                                                         

Fare e fis, e miqasi                                                                                        

Vijnë, e shohin djalin e ri.                                                                                                                                                                                                                                         

...!

Disa vite, po na vijnë                                                                                                             

Prena niset në Prishtinë                                                                                                        

Kish diçka në dodonë                                                                                                

Bashkë me Dritën fëmijtë i çojnë                                                                                                                                                                                                                                                                 

Janë rend, gati të hyjnë,                                                                                                       

Vete pranë një makinë,                                                                                 

Dytë një za:-ndal-thonë                                                                                            

Por makina nuk ndalon,                                                                                                                                                                                                                               

Erdh me pa çiftin e ri,                                                                                                           

Në zemër mbjell një kënaqësi                                                                                                                                                                                                                                   

marrin fëmijët i përqafojnë                                                                                                  

T’gjitha Prena po i kujton                                                                                                     

Prej fillimi, deri në fund                                                                                                        

Zana qenka këtu gjithkund.                                                                                                                                                                                                                                                                         

Tash po e di, Nanë-Zanë,                                                                                          

Krahët tanë, s’janë t’thamë,                                                                                                  

Nuk vdes zana            po rrin në jetë                                                                                    

Veç një vend, e ndërron gjetkë.

...!                                                                   

Dy lot gëzimi e pikëllimi                                                                                           

Ka në sy, Ai, Prena trimi.

           ./.

(ngjarja është e vërtetë, emrat e personave dhe të vendeve janë tjerë)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

Kafeja e vajzës së harruar                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Dikur ishte                                                                                                                             

në Iliri ,                                                                                                                                  

si Kosova                                                                                                                                

dy a tri.                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Dej te Nishi                                                                                                                            

me rrethinë,                                                                                                                           

kish shqiptarë                                                                                                                        

Po... i zhbinë!                                                                                                                                                                                                                                                                         

Erdh një kohë                                                                                                                        

Njerëz të egër                                                                                                                        

e për neve                                                                                                                              

e keqe tepër!                                                                                                                                                                                                                                                                          
Një ordi

e Serbisë                                                                                                                                 
kob i zi                                                                                                                                   

i Shqptarisë.                                                                                                                                                                                                                                                                           

Do t‘i përzë                                                                                                                             

do me i vra,                                                                                                                           

E do dimri,                                                                                                                             

kund s’i la.                                                                                                                                                                                                                                                                             

Shumë në Kosovë                                                                                                                  

nga një shtëpi,                                                                                                                       

pjesa tjetër,                                                                                                                            

shkojnë në Turqi                                                                                                                                                                                                                                                                   

Tjerët që vdiqën                                                                                                                     

e nuk janë                                                                                                                              

s’dihet varret                                                                                                                          

ku i kanë!                                                                                                                                                                                                                                                                               

Në Dukat                                                                                                                               

ndalmi pak,                                                                                                                           

valë e tmerrit                                                                                                             

s’qenka larg.                                                                                                                                                                                                                                                              

S’mbeti shumë                                                                                                           

ca ditë                                                                                                                                    

me u zhdukë                                                                                                                          

si të zhbitë.                                                                                                                                                                                                                                                                             

Shumë keq                                                                                                                             

dimër i randë,                                                                                                                        

nis çanë udhën                                                                                                                                  

një kollonë.                                                                                                                                                                                                                                                                            

Do në kambë                                                                                                                         

e do me sajë                                                                                                                           

një kolonë                                                                                                                              

e paskaj .                                                                                                                                                                                                                                                                                

Në fund të kolonës                                                                                                                

Beka i ri,                                                                                                                                

Në saj  tre fmijë,

e shoqja e tij.                                                                                                                                                                                                              

Udha e tyre                                                                                                                            

udhë tmerri                                                                                                                           

midis dite                                                                                                                               

midis terri.                                                                                                                                                                                                                                                                             

Kohë pas kohe                                                                                                                                   

po ndalojnë,                                                                                                                           

qe kolonën                                                                                                                             

ta drejtojnë.                                                                                                                                                                                                                                                                           

Për tri ditë                                                                                                                              

e tri net,                                                                                                                                 

hyjnë në Kosovë,                                                                                                                   

kolonë e shkretë,

krejt te Beka

janë ndalue.

 

Gruja e tij

është tue lotue

tre djem

edhe grun

...çikën fjetë

e kanë harrue!

Qysh m’u kthye

ma nuk ka

kanë vendosë,

para me ça

po çka bën

zemër nane

për një fëmijë

vetëm të lanun                                                                                                                      

në at kohë?

 

Lidhja e Prizrenit

i kish marrë

e sistemue

ku ka mund                                                                                                               

e si ka mund

në qytet e në katund.

 

Bekës i ka ra

shkoi në Miradi

i dhanë pak tokë

e pak bagëti.

Vitet shkonin njënganjë

rriten djemt e po punojnë,

po Dinorja nanë e mjera

lotët hiç s’i ndalojnë.

Ish ba Uka djal kreshnik

sa i gjatë e i pashëm shumë

shpatullgjer trup çelik,

gojtar i mençur shumë

çonte pesha pa mundim

tuj punue hiç pa lodhë

mësonte Shpendin e Zukën

qoftë në punë e qoftë në lojë.

 

Po Dinorja po venitej

kur vajzën nuk e ka

çdo ditë që erdhi

ajo mbeti veç tue qa.

As Beka nuk po mund,

ashtu tue e pa gruan,

ka frikë mos e humb

gjithë ma shumë ai po vuan

e andërr Dinorja

e ditën oj Sofi

qysh rrnon nana bija jeme

ku je a të vi te ti!?

 

Dhanë e morën e i folën

po pikë në zemër i kish mbetë

ish ma e fortë se vetë ajo

çdo ditë vjen tue u tretë,

çohej herët në mëngjes

e i piqte gjashtë kafe

tre djemt vetë e Bekës

e një pranë të linte:

-vjen Sofija për me e pi

tanë me lot e percillnin

zemrat e lëndueme ba

ditë të reja që do vinin.

 

U çue herët në mëngjes,

pranë shpie Uka tue punue

ndinen Dinoren tuj vikat      

-oj Sofi kuku për mue!

 

At ballti Uka po e lëshon

e po hyn në dhomë të vet,

dy revole shti në shokë,

merr dy bukë e jashtë po del.

 

Ofshan Beka -ku po shkon?

kam punë me rregullue

jam te Rama mysafir

kam diçka për me i tregue.

Përshendoshën e merr hov

vetë me veti tuj betue

ta dhashë besën lokja ime

n’koftë gjallë kam me ta prue

po mos koftë kund në jetë

ma s’mund me durue

fundi për mue paska ardh,

lotët e tu janë tue më randue.

 

Nuk po shkon te Rama jo,

ka marrë rrugën për Gollak,

ban tri ditë e ban tri net,

me kambë te veta shkel në Dukat!

Ra terri kur ka mbërri

te shptëpia në mal

shiqon derën e shtëpisë         

a thue jashtë kush do dalë.

E heton qeni i shpisë,

sikur njeri tue lotue,

e lëpin tue ciat

sa dhimshëm tuj hungrue.

 

E merr qenin e qetëson,

çelet dera një çikë del,

një legen e ka në dorë,

e po dojka për me e derdh,

e shiqon me kujdes,

n’pamje e njeh-është Sofia,   

si vullkan mbrenda ndezë

po i dridhet krejt shtëpia.

I shko pranë e i zë gojën:

-Jam Uka mos vikat,

hajde ikim për Kosovë,

sa ma shpejt turr e vrap.

kur ndien fjalën- vëlla,

thirr mendjen e vë vesh

çka po ndodh çka u ba?

 

Janë largue pak më tej

me za të ultë tuj bisedue

pytka Uka të ngratë Sofinë

këto vite si ka kalue?

Më kanë zanë e ba robi,

pleh të thive tue fshi,

tuj rrogu në 7 shtëpi,

çka linte qeni mue pak në sini!

Kur u rrita e bukur shumë,

një çalaman me behane

më morën rrëmbimëthi

(e pe vetë),

i thanë merre për grue tande.

 

Pra vendosën u çuen n’këmbë

mbrapa u kthyen për me ardhë

pyet Uka a ka shumë sish,

a ndoj pritë me na dalë

-jo, o Ukë se kanë gosti,

jan tue hangër e tue pi,

janë ba tapë meze raki,

në përvjetor që na kanë ngri!

 

Fsheftas tuj udhëtue,

për tri ditë e tri net

u ndihu Zoti mirë janë kthye,

në konak te shtëpia e vet.

Ishte natë kur kanë mbërri,

tinëz hykan në shtëpi,

në dhomë të gjumit paskan hi

ku po flikan dy vëllazni,

fli motër në shtrat tem,

vetë bje poshtë, e po flen.

           

Kështu agimi po i gjen,

lodhur Uka flitka jerm,

çue Dinorja në mëngjez

Qitka kafet, prapë po qan

po Beka ore i zi

sa shumë po i vje rëndë

-qe Bekë një e ki ti

kafen tjetër unë po e pi

një çika pranë meje

e bukra nana Sofi.

Hyn në dhomë të gjumit te fëmijët  

u ba kafja për mëngjes

tre veta shtri në shtrata,

e një poshtë flitka jerm

e njeh Ukën, e thrret

o bir, o bir:-a po më bajn këta sy

çohet Uka e përqafon

i katërti kush o ky?

Nana i ban gjashtë kafe

erdh Sofia në kafe të vet

perqafue amë e bi

Zoti i madh po mujka krejt

sa u ba gëzim i madh

po a e la kush për pa ardhë

lot gëzimi tue ju dalë

na duel Uka 3 herë djalë!!!

         ./.

 

 

Shportat e Mbretit

 

 

E kishte

veç këtë djalë

e ruante fort

si sytë në ballë

vetë udhëhiqte

Mbreteri

këtë e la

për arkëtim,

“hajde hajde kohë

kohë e vjetër

si Arbnoria

s’ka n’jetë tjetër” *

 

E kështu

me një ditë

në një katund

kur po shkonte          

mes dy kodrash

një luginë

që atë vend

të mbledhte

jo i pasur

me bujqësi

por me pemë

e bletari

por ma shumë

në atë fshat                                                                                                                

çdo njeri

një zanat

princi ishte

shumë i ambël

çka ban në jetë

e shihte n’andërr.

 

Sa i mençur

Elegant,

përmbi supe

i shkonin flokët

ngjyrë gështenjë

si lum zana

që e ka bë

ruje zot

sa i bukur

veç një herë

për me e pa

sytë e tij

me të shique

shtatë gjaqe

me t’i pasë borxh

me sytë të keq

mos me e vështrue.

 

Krejt mbretëria          

atë e donte

se sillej mirë

me shtetarë t’vet

njiherë në vit

për me e pa

sa shumë pak

me bisedue

në këtë fshat

një vajzë e bukur

kish dy sytë

ngjyrë ylberi

flokët dyll

e bardh si bora           

buzëpërvluar

drandofili

za të bukur

zabilbili

qafa e gjatë

trup i bukur

i ka lakmi

ma e mira flutur.

 

Nuk po dalka

bir nane,

kambë e njeriut

krejt kah shkel

çka pa dielli

e ndritë hane

vendin e saj

qe mund ta zen

po rastiska

princi ynë

afër fshatit

u afrue

me suitë

qenka ndalë

pranë një kroi

me pushue.

 

Janë tuj ndie

nji shtojzojvalle

o sa ambël

është tuj këndue

më jep o Zot

edhe një palë vesh

zanin e saj

me ndigjue

fshehtazi princi          

me shokë të vet

tinëz-tinëz

tuj përgjue

lot për faqe

i rrahka zemra

fort,

o sa shumë

është turbullue.

 

Dëgjoni shokë

pashë hyjninë

pashë atë zot

që qoftë lavdue

pashë çka pashë

për këto vite

unë ma tej

nuk due me shkue

çu Fajkon

o shok i vjetër

vëju pas

kah do me shkue

eja këtu

e më trego,

në cilën derë

që është ndalue.

 

E Fajkoni

po e përcillka

dalngadalë

pas tuj shkue,

po e shenoka

derën e saj

kthen te Princi

me i tregue.

“hajde hajde

kohë e vjetër

si Arbnoria

s’ ka në jetë ma tjetër”

 

Niset princi

me shokë të tij

lidhin kuajt

pas një gardhi

e afrohen

te dera e çikës

po trokit

me za të madh

tue bërtitë

a je brenda

o zot i shipsë

çele  derën

del një plak

befasue

jo aq pak

në derë i vjen

një vizitor

por s’ka pritë

diçka mbretëror.

 

I mikpritka

i zoti i shptëisë

bukë-nore,

vezë të ziera

venë të shenjtë           

të Arbnorisë

 

Ambël

Atmosfera,                                                                                                                 

bajnë llafe

e po kënaqen

ma vonë plaku

luan n’kavall

i bje melodie

një madje

të moçme lotësh

krejtve sytë

jua përlotë

duart në shpata

krenari           

i kënojnë Hyut

për Arbnori                                                                                                                

plaku e plaka

vajza e tyre

Princi pranë

me shoqëri

bjen daullja

kërset lodra

ja kanë mësye

edhe do shoqëri

sytë me lot

Princi ynë

afër plakut

pak ma shumë.

 

Unë e di

se bën çudi

pse kam hy

në këtë shtëpi?

Jam dashnue

në vajzën tane

s’ka që më danë ma

bir prej nane,

në ma daç

t’bardhën orën

për çikë tande

ma jepë dorën.

Po në daç

me më pa dekë

s’rrnoj pa të

në këtë jetë.

 

Merr plaka

e po fol

ne fshatarë

e ti Princ

nuk pe fshehi

kemë befasi

që prej nesh

me lyp miqësi

pasha orën

mori loke

pasha besën

e Zotit tim

po s’ma dhatë

dorën e saj

fytin tem

vetë ke me e prerë

po thotë plaka

Princi ynë

na familja

dalim jashtë

me kuvendue

me bisedue

e masandejna

me të tregue.

 

Dalin jashtë

e shkojnë në qilar

kuvendojnë

e bisedojnë

e pysin çikën

çka mendon

ma të mirën per ta bërë?                                                                                                      

Po- thotë çika

shumë po e due

po s’po mundem

me u lëshue

po i ndodhi

diçka Princit

jeta ime

ka mbarue.

 

Plaku e plaka

ja kanë mësye

edhe çika

në odë burrash

paskan hye.

Krejt suita

u çojka në këmbë

që këta tre

t’i nderon.

Mirë- thotë plaka

ke një kusht

çikës time

me ja vu

një unaz

me mbajt në gisht

nuk ta them

për inat

e ki kusht

një zanat

e at her            ë

në ta dhashtë Zoti

mundemi me u ba

miq mbas soti.

 

Heq unazën

ja vë në gisht

e plakës

i drejtohet:

-Pas gjashtë

muajsh

me zanat

kjo punë

do të mbarohet           .

Puthë në ballë

që të tretë

përshëndoshën          

e vazhdojnë

11 kalorës Arbnorë

drejt pallatit

Në pallat

kish mbedhi

shumë të zgjedhur

nga miqtë e rinj

në derë të sallonit

hapat lehtë

hyka princi

vet i tretë

ba merak

shumë mbreti

djali i tij

qe vonue

po e sheh

ra në dy gjunjtë

sytë me lot

ba shituem

vë dorën

në shpatë

çka u ba:

-Ti Laur je tue qa?     

 

O at

lypi meshirë

nga ti e due

një të mirë.

mbreti ndëgjon

por s’pranon

qysh fshatare

po marton!

Ti je princ

e ajo hiç

unë si mbret

mbetem kiç.

Princi dredh

thikën heq

afër fytit

e mbështet.

e pa mbreti

u zu ngusht

i shtrëngoka

duart grusht;

-Mirë tha

s’je ma fëmijë

në ty mbetet

kjo mbretëri

vetë vendos

çka me ba

çu fshij lotët

e na u afro.

 

Lauri puthka

atin e vet

nëna Kune

fjalë s’po qet

perqafoka

fëmijën e vet

bajnë muzikë

meze e raki

janë tue ngrënë

janë tue pi

po këndojnë

lumturi

thotë Lauri

t’ju kam shëndosh

prindët e mi

të rrnojnë perjetë

e imja mbreteri                                                                                                                                                                                                                                                                      

*********                                                                                                                                                                                                                                                                               

Shkoi nata

ka ardhur dita

po mbledh Princi

zanatçinjtë,

tanë me rend

shkon tue pyet

e ma në fund

dajka udhë

si shportar

për me thurë

s’vyejnë shumë

një brisk në dorë

e pak rrema

për me i ba

denga denga.

 

Gjashtë muj

me ustah

një vend në qysh

në pallat

zanatçia

Princit tonë

tue dhënë

nga pak zanat

qenka mësue

ma mirë

se ustahi

i theka gishtat

nga maraku

e ka ba

një kuti

shtika ar

shumë stoli

me suitë

nis po shkon

te nusja e tij

po ndalon.

 

I prijka brenda

vetë plaku

e po e ulë

te oxhaku

hyka plaka

edhe bija

e suita

prit përjashta

vikan miq

kumbari

shokë të plakut

e turli

bie kavalli

pihet vena

lumja shtëpia

çka ka brenda.

Vika mezja

kërset lodra

jashtë gaditu

rrika garda

sa shumë duhen

dy të rinjtë

u rrah zemra

lot nga sytë

marrka plaku

një këngë tjetër

e Lekë Deda

me orkestër.

 

Iku nata

vjen agimi

hyka plaka

në shtëpi

sheh sa vujnë

dy të gjorë

i lanë vetëm,

për çmalli

 

Flamuri ka pri

koha bika

sa ma ngat

ja kanë mësye

për pallat.

Sa shpejt

thoka mbreti  

në derë të pallatit

qëndron në krye

i hapë syte

e një asht

i mbet në fyt:

-o Zot

oj Perëndi

vajza qenka

Tri javë

janë gatitë

dasëm të madhe

përgatitë

*hajde hajde

kohë e vjetër

si Arbnoria

s’ka në jetë tjetër”

****

S’kaj pallatit

lumi i Bunës

e në mes tij

kish një vah

aty mbanin

një verore

lidh me tokë

një urë druri
ajo vynte

për pushim

mbledhi te forta

dhe argetim*  *

 

Dy frone

në verore

një Lauri

një shoqja

janë do vajza

teleisë

nuse të bukur

e stolisë

ka dhe tjerë

me traditë

në pallat brenda

tue pritë         

oborrtarë

shtetarë, fqinjë

shumë njeri

e shumë dasmorë

ec suita në pallat

vetëm mbet

nusja e Lauri

pritej za

nga borizani

që të thonë

se ora erdhi

me nis dasma

në pallat brenda.

*********

           

Porse Zoti

ndryshe mendon

një shi të madh

e dërgon

u fryen lumin

u rrit shumë

then veroren

copë e grimë

e përrlanë

çiftin e ri

e ma fundin

kush s’iu din

çfarë dasme

llahtari

mblue pallati

në futë e në zi

po folë mbreti

o perendi

n’dorën tande

këta dy fëmijë

për tri ditë

s’pushon stuhia

krejt çka zu

i kapë kërdia.

 

Një vit

zi gjithkund

çohet mbreti

shkon në katund

i merr prindët

e rejës së vet

bahen tok                                                                                                                               

në pallat

qe ta ndajnë

zijën bashkë.

 

E lexuesi

me të drejtë vetë

për Laurin

me nuse të vet

ku i çoi

ajo stuhi

plot me frymë

e me shi?

 

Këta dy fëmijë

përqafue

e kthejnë kokën

çka me ba

kodër ujë

mbi ta ra

fort e fort

e ja grahin

valës not

dikur forcat

kanë shterrue

u ra të fikët

po s’kanë mbarue.

 

I qet uji

mbi një stom

larg mbretërisë

e të bamë llom

çel kanë sytë

çka me pa

lule pranë

nuk jonë da.

Me lot në sy

e thotë fort

o perëndi

ngjallma

gruan

oj Madhëri

një zë i mekur

nis e thotë

po ku jem

Lauri im

rrin qafue

me orë

si një trup këmbë e dorë.

 

Po shiqojnë,

çka me pa

ai vend

ku ishin ra

skaj lumi

një lëndinë

mbush plot

thuprra shkopinjë

pak ma tej

një vendbanim.

Heqin rrobat

me i terë

e fsheftë

aty rrijnë

tri ditë

e net.

e njofka Lauri

gruen e vet

një jetë tjetër

paska nis

i ka mbetë.

Gruaja ngjizë

po jetojnë

skaj një mali

ndonjë

shpend e

peshq lumi,

pak ushqime

vinin ditët

plot mundime.

 

Shiqo nuse

unë jam princ

në vend të huaj

ka njerëz të ligj

ka hajdutë

e kusarë

që na vrasin

me të na parë.

 

E prandaj

jetojmë thjesht           

si njerëz të varfër

me halle në jetë.

Kur ta bij

Zoti një rast

në vendit tonë

kthehemi prapë.

 

Me thikë të veten

thurrka shporta

e shumë sende

që i di dora

e njeh gjuhë

në treg punojnë

shumë thjeshtë

po gjallnojnë.

 

Shumë shkopinj

e shumë mundi

sa në të thatë

e gurë të lumi

e ka ba           

një të vogël shptëpi

shitka shporta

e stoli

blejnë katuni

e shumë njeri

i duel zani

sa shumë larg

si shportar

me shumë nam.

 

Mbas një viti

çiftit të ri

u fal Zoti

një fëmijë

janë gëzue

verë e shend

e ja lanë

Shkoi një kohë

e vite shkuen

në atë vend

ku ishin ra

e bajka mbreti

një punë

zanatçinjtë

për me i pa

në pallat i ftoi

suvenire

I duhen

kishin ardhë shumë

reklamonin

punën

e me ta Lauri

ishte përzie

vinte i fundit

në pallat me hy.

Kjo mbretëri

ishte fuqi

me mbretërinë

e atit të tij

një arkë te bukur

e thurë mirë

bisht të thikës

e vë në zjarr

e mbasandej

në kapak të saj           

i dha vulë

me allë           

të zjarrtë

(se ne bisht

të thikës së tij

e mban kodin

e fshehtë

për me pa çdo

mbretëri

Erdhi dita

festë pallati

ulë në fron

mbreti rri

kanë mbarue

ceremonia

rend po hyjnë

zanatçinjtë

e në fund

i ardhka rendi

për me hy

Princi i ri.

 

Vë pallton

mos m’u njoftë

prijka nusja

me gjithë djalë

e mbas saj

vjen Lauri

qesin hapat

shumë ngadalë.

 

Ngrit në kambë Mbreti

puth fëmijën

e merr shportën

është shtangue

e sheh vulën

lëshon sytë Laurit

ky heq pallton

e janë kuptue.

 

Për at hir

për Perendi

Lauri

je ti!?

Afrohet

mirren ngrykë

lot të shumta

derdhin të dytë          

falë zotit

o princi im

ti je djalë

i shokut tim

jemë mërzitur

krejt çka qemë

n’darsën tande

pa mend mbetëm

tash me dasëm          

kam me të çue

atit tënd

me i tregue.

 

Tri ditë e net

çmallen

i tregon

princi ngjarjen           

niska dasëm

me ushtri       

për me shkue

te shoku i tij                                                                                                                                                                                                                                                                                        ***

Në kufi

garda rujka

çka me ndi

e çka me pa

po sulmon

me valle lodra

një ushtri

çka u ba

tre kalorës prej kufinit           

vijnë në pallat

me tregue

çohet plaku

tash i mekun

vetë po shkoj

me u dorezue.

çka më vyjnë jeta

edhe mundi

krejt hupë

e shkatërrue

ballë për ballë

gjatë kufirit

rrijkan rreshta

dy ushtri

më ke ardhë me

daulle e lodra

i thoka plaku

shokut të tij

je gëzue

shend e verë

po ma sheh

nji fund të zi

kur qe

prijka në ballë

Lauri

i bie të fikët

plakut të tij.

 

Janë bashkue

të gjitha zemrat

drejt pallatit

ja kanë mësye

ja kish nisë

dasmë e vërtetë

për dy shpirta

për dy engjuj