Nuri Plaku: Tri pika zjarri

TRI PIKA ZJARRI

 

Nuri PLAKU

 

 

TRI PIKA ZJARRI

 

Tri pika zjarri më luajnë në sy

Tri pika zjarri më pikojnë për ty.

 

Më djegin të trija më bëjnë flu

Ngjyrën e gjakut ma kthejnë në blu.

 

Tri pika zjarri më luajnë në sy

Tri pika zjarri më pikojnë për ty.

 

JAM MULLIXHI... S’JAM MULLIXHI...!

 

Kërkoj një gjethe lisi fatthënës

Në Frakullën e sotme me rrënjë në lashtësi

Të bëhem orakull mbi zjarre të shuar

Kur zjarret e tua më djegin në gji

                          Dëborë harrimi bluaj në kujtime

                          Jam mullixhi…s’jam mullixhi...!

 

Por gjethja e lisit më bëhet patkua

Varur në derën e një fati të ri

Netët treten peng i trazuar

Derdhur si pah mbi flokët e mi

                        Dëborë harrimi bluaj në kujtime

                        Jam mullixhi...s’jam mullixhi...!

 

Një kal i vdekur gjethen patkua

E vë nën thundër e niset veri

Një mjegull netësh ka hedhur mbi shpinë

Si vello të bardhë ta sjell tek ti.

                       Dëborë harrimi bluaj në kujtime

                       Jam mullixhi...s’jam mullixhi...!

 

 

ISHA I VOGËL ATËHERË

 

Isha i vogël atëherë

Kur më humbi aspra e Judës

Aspra që dikush ma dhuroi për datëlindje

Ndoshta njëra nga gratë e fshatit

Që ndiqte fëmijët nga pas me mallëkime

A ndoshta fallxhorja që i rrëfente nënës

Fillin e mpleksur të jetës sime.

 

Isha i vogël atëherë

Dhe ende se njihja vlerën e monedhave të tilla

As mëkatet që shiteshin e bliheshin si njihja

As mëkatarë s’kisha qenë ndonjëherë

Veç puthjen time dikush mbi monedhë

E ngjiti të gatuar

Me bukë dhe verë.

 

Isha i vogël atëherë

Dhe ende përdorja shaminë e bardhë të së nesërmes

Për të fshirë

Hundën e Pinokut të lodrave

 

Isha i vogël atëherë

Dhe qaja për asprën e humbur të Judës

Për asprën e Judës që dikush ma vodhi në fëmini

Ndoshta Pinoku që qeshte me mua

Dhe mbrapa shpinës sime

Tështinte pabesi.

 

         

VEGLA E PARË E BOTËS

 

Guri është vegla e parë e botës

Kurse bota

Fruti që gjuaja

Në pemën time të fëminisë.

 

Ajo tundej në degë

E më spërkiste në buzë

Me pikëza mushti

Duke më bërë të tërin

Lakmi e guxim.

 

Pastaj kthehej në gur

E më gjuante

Stinë më stinë.

 

TEK TRUALLI I VJETËR

 

Diku, nën dhera të heshtur

Hesht trualli im i vjetër

Si një Trojë e përgjumur.

 

Mbi bar shkëlqen

Vesa e verdhë e mallit

Mbushur me hënëza të tretura.

 

Sa herë që vete atje

Bëhem bulkth përralle

E këndoj ninulla djepi.

 

Se Troja ime ka gjum të përjetshëm

Si gjithë Trojat e zhdukura të botës

E unë këndojë

I mallëngjyer përherë.

 

Se Troja ime më bën gjithmonë

Edhe pak të verbër

Edhe pak Homer.

 

 

VDEKJA E BURIMIT

 

Kur vdiq burimi i fshatit tim

I pari e qau një zog me pikëllimë.

 

Pastaj e qau një pemëz e re

Me fletët që binin të thara përdhe.

 

Dhe dherat nga dhimbja u bënë kaminë

Kur vdiq burimi i fshatit tim.

 

Në ara burimin e vdekur e qau

Dhe fara e hedhur dhe plisi dhe kau.

 

Kur vdiq burimi atje në kodër

Vdiq dhe kënga me dajre dhe lodër.

 

Një nuse papritur u bë verem

Verem u bën pas saj dhe ca djem.

 

Plakave në faqe su thahej loti

Mallëkim e kemi, thoshin, nga Zoti.

 

Dhe burrat thonë, së pari atë mot

Ikën të gjenin burime në botë.

 

Dhe dherat nga dhimbja u bënë kaminë

Kur vdiq burimi i fshatit tim.

 

DASMA E GUSHTIT

 

Jam ftuar në një dasëm ku s’martohet njeri

Në një dasëm gushti ku bëhet orgji.

 

Dhuratë do të çojë një kryq të harruar

Vjedhur dikur nga një murg i mallëkuar.

 

Më ftojnë në një sofër të nginjem me verë

Të hidhem e kërcejë si kurrë ndonjë herë.

 

Në dasëm më ftojnë në muajin gusht

Pa ditur se ç’jam, as dhëndërr as krushk.

 

As mik nuk jam, as shok e di

Armik në qofsha s’ma ka thënë njeri.

 

Dhuratë do të çojë një kryq të harruar

Vjedhur dikur nga një murg i penduar.

 

KUR VETËTIN EMRI YT

 

Kur vetëtin emri yt

Në dimrin e kujtesës sime

Ndriçohen gjithë reliefet e fjalëve të pathëna.

 

Pastaj midis tyre

Bije një rrufe

Dhe zjarret djegin çdo mëri.

 

Nëse është ditë

Unë bëhem lamtumirë

Nëse është natë

Bëhem tradhëti.

 

         

ËSHTE NJË MARS

 

Është një mars i sharguar diku nëpër vite

Që gdhendi emrin e tim eti

Në një pllakëz mermeri të bardhë

Për të zbukuruar

Një kodër të vogël gjelbëroshe.

 

Mbi gërmat e tij

Vuri petale të verdha zhabinoku

Si hënëza kujtimesh

Tretur në kamare.

 

Është një mars

Që digjet qiri

Diku në ca varre…

 

SHENJTËRIMI I DRURËVE

 

Katër drurë, katër pisha

Thithin retë me harabela

Varen degët e rënkojnë

Si nga fruta të pavjela.

 

Zbret një qiell me cicërimë

Hymn i kaltër nëpër pisha

Shenjtërohen katër drurë

Katër tempuj, katër kisha.

 

 

KONTRAST

 

Në qiell

Betejën e shirave

E fiton

Harku i ylberit.

 

Në tokë

Ca flatra të endure shpendi

Më kujtojnë

Kthetrat e skifterit.

 

MALEVE TË ATDHEUT TIM

 

Ju lindni nga barku i mermertë heronjë

Dhe rrisni

Shira dhe ylberë.

 

Në ujërat e tyre

Vijnë e ikin pelikanët e fatit

Të çukisin

Pak dimër alpin.

 

Të gjitha madhështitë

Janë skllevër të mermerit tuaj

Veç pelikanët para tij

Vijnë e ikin

Si udhëtar të huaj.

 

Vijnë e ikin

Deri sa vdesin

Nën shira ylberi.

 

O malet e vendit tim

Më jepni

Një pelikan mermeri!

 

SA UDHË E GJATË

 

Nuk di çpjellë jam

Guri a balte.

 

Njëra më duket si mëmë

Tjetri si at.

Njëra më bëhet ardhje

Tjetri ikje e gjatë.

 

Balta – jetë

Guri – përjetësi.

 

Midis të dyve

Zot a njeri?

 

TË TRADHËTUAR  JANË VEÇ PYJET

 

Udha e dritës është gjithmonë e drejtë

Me bërryla që shfaqen netëve

Në mungesa udhëtarësh.

 

Anash

Ngrihen pyje përrallorë

Me drurë, të tradhëtuar

Veç prej gjetheve.

 

Zanat dalin nga enigmat e tyre

E më ftojnë

Në vallëzim me gjarpërinjtë.

 

Vetëm Eva hesht

E skuqur nga trillet.

 

Të tradhëtuar

Janë veç pyjet.

 

MALLI I ZOGJVE TË EGËR

 

Unë kam hapur shpesh tunele në ajër

Midis zogjve të egër të fëminisë

E aty gjeja udhët e mija të largëta

Që flinin në ëndërrën e bukur të rinisë.

 

Por zog i egër su bëra kurrë ndonjëherë

Se qiellin ma burgosën në qerpikë

Ndaj hap tani llagëme në ajrin e ftohtë

E malli i zogjve më kthen në eremit.

 

KOHA E GURIT

 

Më duket sikur kam të njëjtën moshë

Me gurin e çilë si flokët e mi

Për hir të fjalës që humb në mjegull

Emri mbi gur më bëhet fli.

 

Tashmë më rëndojnë dhe gurët prej letre

Dhe letrat e shkruara me gërma guri

Erdhi koha kur gurët e dherave

Të shfaqin gjurmët mbi supet e një burri.

 

RËNIA E MUREVE

 

Të gjithë muret

Kanë pak vdekje brenda tyre

Siç kanë pakë jetë

E pak madhështi.

 

Por vdekja kur shfaqet

Ngjan me vdekjen e burrave

Që fshehin aventura

Thellë në gji.

 

Dhe muret rrëzohen

Dhe burrat bjenë

Me pak tragjedi.

  

URIA E LUMIT TIM

 

Kur dimri shtron acarin mbi dhera

Në trupin tim ndiej

Mornicat e para të ugareve

Përzier

Me rënkimin e frutave të vonuar.

 

Kur pranvera end nëpër netë

Këngët e bulkthit të parë

Unë bëhem

Klithma e tyre hënore.

 

Dhe para meje

Shfaqet si në përrallë

Një pyll i ri dhe një lum i ri.

 

Pylli mbushet me orakuj

Që lexojnë gjethet e lisave

Ndërsa lumi bëhet një burr i fuqishëm

Si Nili i largët dhe Aosi antik

E më kërkon një mollë fushe

Të shuaj urinë.

 

Duartë e mija bëhen shportat e gushtit

Mbushur me prushin e frutave

Ku vjen e digjet

Uria e lumit tim.

 

TË JESH PAK MAGELAN

 

Është aq e rëndësishme

Të jesh brenda vetes

Pak Magelan…

 

Të zbulosh territore

Dhe në vendin e nisjes

Të kthehesh përsëri.

 

Pastaj të gjitha këto

T’i bësh koloni.

 

KUAJTË E SOTËM

 

Çdo qime kali është një rrjedhë argjendi

Që vezullon në pluhurin e dikurshëm të udhëve.

 

Dhe trokthi i tyre është një gjemim dimri

Harruar diku në shtigje karvanarësh.

 

Por tashmë ata enden të heshtur

Në lëndinën e kositur të hingëllimave.

 

Enden dhe përtypin të përgjumur

Alfabetin e dikurshëm të udhëve.