Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

TË KAM NË PËRFYTYRIM

Mbete përjetë aty ku ishe,

tek i njëjti horizont i vjetër.

Nuk kishte si ndodhte ndryshe

derisa të murosën te një tjetër.

Ne ishim dy dallëndyshe

në shtegtimin tonë të lirë,

dimri egër që na ndiqte,

na shtyu në humbëtirë.

Kur ty humbja të përpiu,

klithma ime i shkoi yllit:

Lotët e mallit kush ia fshiu?

Shtegun e buzës kush ia mbylli?

Frymën tënde ndjeja larg,

kur shi trishtimi derdhje lot.

Ngrije, shkrije akuj në shtrat,

se zemrën nuk e falje dot. 

Magjia jote shpirt e mendje

më lidhi deri në moskthim.

Buzagazin që nuk gjendej,

ta kam në përfytyrimin tim.

Koha e gjatë, imagjinoj,

portretin ta ka përpunuar.

Po syri im fotografoi

imazhin e pa tjetërsuar.

Do mjaftonin dy gisht letër

për të zbrazur pakëz mall.

Por tani fjalët e blerta,

gjethojnë te lastarët tanë...

MIKESHA E TORTAVE

Mikesha nazemadhe

më tërboi keqas,

me atë gjoksin

dy ballkone torta.

Grisa dy palë këpucë

lustrafine enkas,

për t’i dhënë siguri

me premtime të forta.

Kur u bind tamam 

se isha top sekret,

më ftoi në hyrjen

ku jetonte me fqinj.

Te dhoma beqare,

në mesnatën e fshehtë,

hymë pa frymë,

rrëshqitas si minj.

Në dysheme betoni

shtroi dyshekun,

kërcitja e shtratit

mos ndihej matanë.

Ndryshe zhurma

sadopak e mekur,

komshiu fanatik

na bënte hatanë.

Provova të vjedh

dashuri si komit,

kur dihet mirë

se shija e nektarit

te strofka e ariut

të ngec në fyt,

por si mund ta lija

pa nxjerrë mallin?

Zhytur duar e buzë

te gjoksi me tortë,

u gdhimë llangosur

gjer te kërthizat në ije.

Dhe prapë ëmbëlsirën

s’e mbaruam dot,

si hajdutë të uritur

në atë burg dashurie...