Cikël poetik nga Arben Dedja

Arben Dedja

 

Shpirt i pa faj

 

Rrugica ime

 

C’do ditë tek kaloj rrugicës time

Hapat hedhur kuturu

Capitem mbytur në mendime

Veten pyes; C’po ndodh kështu?

 

Rrugica gjithnjë mbi supe më mban,

Hapet para meje e për udhë më fton.

Shpirti sekretin më se mban,

Rrugicës nis e ja tegon.

 

Hapet përpara ajo plot gurë

E fjalët në shpirt i skalit.

Atëherë kur të mos jemë më unë

Rrugica, k’to vargje do i ruaj si relik.

 

Vjeshta

 

U zhveshën pemët,c’do gjë ndryshoi

Qielli u ngrys nga re pa fund.

Dielli mendueshëm perëndoi

E ngjyra gri mbeti në sfond.

 

Kështu pa pritur erdhi vjeshta

Bashkë me shiun që s’pushon.

Gjethet që poshtë këputi heshtja

Era nis e i ngatërron.

 

Peizazh i vrenjtur vjeshtarak,

Qiell i ngrysur pa shkëlqim.

Botën pushtoi pak nga pak,

Solli vjeshtën,melankolinë.

 

Puthja e parë

 

Heshtja pushtoi botën mbarë

Dhe fjalën tretur la mbi buzë,

Buza i rrëmbeu puthjen e parë

Buzës tjetër që s’ish puthur kurrë.

 

E thyen heshtjen atë mbrëmje

E ndezën natën flakë e zjarr.

Ishte shenjë e dashurisë

Ajo që quhet “puthja e parë”

 

Dy zemra u lidhën atë mbrëmje

Dy buzë u dogjën si qirinj

Dhe mbi natë e lanë të shkruar

Fjalën e bukur “Dashuri”

 

Unë jam!

 

Unë jam!

E c’jam në ktë botë vallë?

Vec’se një bulëz uji

Në shkretëtirën e tharë.

Aty lind,

Aty humbet pa u parë.

 

Unë jam!

Gjithmonë e them këtë fjalë,

C’dreqin po ndodh kështu me mua?!

Si pikëz loti që rrjedh ngadalë,

Heshtja!

Se vetëm ajo s’flet dot me fjalë.

 

Unë jam!

Më thoni të paktën një herë

C’jam vërtet në ktë botë,

Pastaj dhe unë do t’rri i qetë,

Si ju;

Si ju do t’a jetoj dhe unë këtë jetë.

 

Natë e qetë

 

Natë ,

Errësirë kudo.

Botë e zhveshur nudo

Nga fjalët e shumta që dita solli.

Vërtet e bukur,

E qetë,pa psherëtima.

Thashethemet kanë pushuar

E heshtja mbizotëron kudo.

 

Ah!  Sikur dhe dita të ishte e qetë si kjo.

  

Vajzës me sy të kaltër.

 

Dy sy të kaltër një shikim i mprehtë

Dy buzë të njoma një puthje e nxehtë.

Dy duar të vogla një grusht i shtrënguar

Dy zemra të ndezura,shumë fort dashuruar.

 

Atë natë

 

Atë natë

Kur dielli ish fshehur në perëndim,

Ne të dy përqafuar,

Mes puthjesh humbur aty,

Dy zogj të vegjël

Shumë fort dashuruar

 

Të dua-më the

Dhe zjarri gjith trupin n’a përpiu

Epshi buzët n’a i ndezi.

Ashtu tek fluturonim si dy zogj në qiell

Natës i luteshim

Ah!  Sikur të mos vijë mëngjesi.

 

Atë natë,

Kur ndjenjat i lamë së bashku të loznin

Mes puthjesh lodronim edhe ne të lumtur.

Refrenin e harruar të netëve të heshtura

E prishëm pa dashur

Dhe natës i kënduam një simfoni të bukur.

 

Gjithmonë do të dua.

 

Aty ku shpirti im i tretur

Do të prehet qetë qetë,

Le të mbijë një lule e bukur

Dhe të lulëzojë përjetë.

 

Ndoshta at’herë do të kujtohesh

Sa të kam dashur do t’më besosh

Do të qash a do t’gëzohesh

Apo ndoshta do t’më harrosh.

 

Nëse vërtet do t’më harrosh

Më harro,nuk është çudi.

Por lulen time kur të shikosh

Do të të kujtohen sytë e mi

 

Nuk e di ç’do ndiesh për mua

Kur të shkoj e më të mos jem.

Por edhe i vdekur unë do të të dua

Je e vetmja,tjetërs’do kem.

 

Ti më bëre

 

Ti më bëre që kaq shumë të të dua,

Të vuaj kaq shumë më bëre vetëm ti.

Ti më bëre të qesh me fjalët e tua

Ti më bëre të qaj,si qan një fëmij

 

Ti më bëre të mendoj,të rri i vetmuar

Më flake ndër rrugë pa të voglën shpresë

Ti më bëre njëherësh të jem i dashuruar,

Më bëre të hesht,të lutem,të vdes

 

ç’do gjë ma bëre ti në këtë jetë

Ndërsa unë s’të bëra asgjë

Ti më le të vyshkem si një lule e shkretë

Të thahem,të tretem,të zhdukem përgjithnjë.

 

Lotët e dashurisë së humbur

 

I përlotur kërkoj nëpër libra

Ca fjalë për dashurinë e humbur.

Por më kot!

Për të s’ka më fjalë

veç lot dhe mall.

 

Kur të kem shkuar!

 

Kur të kem shkuar ti mos qaj për mua,

Dhe nëse do jem tretur unë prap do të dua.

Një trëndafil mbi varr m’a ver

Kur gonxhet e tij të celin të më kujtosh një herë

 

Kështu si jam i tillë s’do mbetem

Ndoshta do vyshkem,do shuhem,do tretem

Por ti mos qaj për mua,e dashur

Le të mbetem për ty një kujtim i përflakur.

 

Ndoshta at’herë për mua do të kujtohesh

E për gabimin që bëre ndoshta dhe do pendohesh,

Por do jetë shumë vonë për ty dhe për mua

Se s’do jemi pranë për të thënë fjalën “të dua”

 

Identitet i shkelur

 

Re mendimesh të vrullshme më kaplojnë

Stuhira fjalësh derdhur mbi mua,

Ëndërrat terrin e natës coptojnë

Imazhe pa kuptim që shfaqen kur si dua

 

Këshilla pa fund drejt meje vërtiten

Barrierat përpara krenare i ngrenë

Më ndalin, më pyesin;Përse je mërzitur?

Në botën time të qetë s’më lënë.

 

Unë jam dikushi dhe kam një emër

Këtë po ju’a them të më njihni më mirë

Kam dhe një ndjenjë që e mbaj në zemër

Dhe kurrë s’kam për t’i’u lejuar të ma mbuloni në errësirë.

 

Ishe ti!

 

Me të ardhur tek ty

Me hashtjen e gjumit të parë u përplasa

Me afshin plot zjarr preka buzët e ëndërrës

 

Ishe ti: Buzëqeshja ime e mbrëmjes

 

O dashuria ime

 

Të shpura andej,skutash,o e shtrenjta ime

Të flaka tutje si e pa vlerë.

Ti qaje,klithje mes mundimesh

Ndërsa un’ pa ty mbeta përherë.

 

S’bëra mirë! Fjalët e botës dëgjova

E për hir të saj të flaka tej.

Të shpura larg. Eh! Tani jam penduar

Por s’po mundem dot të të gjej.

 

Ku je tani o e shtenjta ime,

Përse vallë nuk po të gjej?

M’i fal të lutem ato gabime

Dhe botën mizore t’a flakim tej

 

Eja

 

Jam  zgjuar,

Pa vënë gjumë në sy do të pres.

Ti vetëm eja

Këtu më ke deri në mëngjes.

 

Nëse je ëndërr

Nga zjarr i shpirtit mos u tremb

Unë jam këtu,

Gjithmon të pres në të njëjtin vend.

 

Oh, harrova

Nëse ndoshta s’më gjen zgjuar

Kuptoje tashmë

Me siguri do jem i dashuruar.

 

Si mundi?

 

Mes epshesh vërtitur rreth tij

Teksa dridhej i tëri nga e ftohta ëndërr

I trembur,mbetur vetëm si fëmi

Qenie inegzistente pa emër.

 

Si një varg mbi rërë i shkruar

Ndoshta dhe si pulbardhë që fluturon mbi det

Copëz re nëpër qiej mërguar

Emër, mbetur pa identitet.

 

Ndjenjë që provoi të dashurojë

E ndër flakë ra e u dogj po vetë

Si mundi vallë të egzistojë

Ky shpirt i mbetur shkretë.

 

Mbeta duke pritur

 

Mbeta duke pritur si përherë

I përhumbur anës rrugës çapitem,

Me brengën e një shpirti të mjerë

Hapave të plakur mundohem tju jap ritëm

 

Zhuritjen e gurëve nën këmbë e ndiej

Kur hapat hedh mbi udhën e qetë

Prej kohësh të kërkoj por s’di në do të gjej

O e shtrenjta ime, dashuri e vërtetë.

 

Vargje për ty

 

Muzg i mbrëmjes gjithnjë kur vjen

Tok me errësirën që s’ka sy

Në dhomën time vetëm më gjen

Duke thurur vargje për ty

 

Me vetminë nis kuvendoj

Flas e shkruaj kurrë nuk lodhem.

Vargje pa fund për ty krijoj

Si gjithnjë kur vetëm ndodhem.

 

Kur mbaroj vargjet së shkruari

Shpesh kujtoj të kaltrit sy.

Filloj pa reshtur së menduari

Vallë a të pëlqejnë k’to vargje ty?

 

Pendim i fshehur

 

Prej altarit fjala ngrihet

buçet, thërret e lebetitur.

Për një çast mbi buzë m’pihet

Kthehet njëherësh atje ku ish’ nisur.

 

E pyesin përse, përse kështu?

Por buza hesht e heshtja qan.

Me fjalën endur kuturu

Pendim i fshehur në taban.

 

Dallgë psherëtimash vrullshëm ngrihen,

çjerrin pa mëshirë fytyrën e saj.

Faqeve përflakur ca lot shkrihen,

Si brengë e një shpirti pa faj.

 

Buza hesht, në heshtje qan,

Shpirti tretet si qiri

Zemra brengën strukur mban

E s’mund t’a ndiejë tjetër njeri.

  

Largoje brengën

 

Zemër e vogël përse dridhesh

Përse aq fort bucet,rënkon?

Vallë, thellë  përse po fshihesh

Kur brenga shpirtin ta copton?!

 

Kalon ndër vena gjak i nxehur

Prej gjumi shpirtin nis e zgjon

Endur skutash,thellë i fshehur

Me sytë mbyllur,dot s’shikon

 

Përplasen dallgët lebetisur

Me klithma fjalësh humbur tej,

Ti, vetë burgosesh e helmatisur

Mes shira lotësh si lumej.

 

Mëkatar vjen pranë teje,

Ai,-që mjekët e quajnë stress

Futet aty pa marrë as leje

Dhe dalëngadalë shpresën vdes.

 

Heshtja dhe vetmia

 

çapitesha i vetëm  rrugëve të mia,

Heshtja më ndiqte në njërën anë

Ndërsa në tjetrën vetmia.

 

U ndala ti pyesja se ç’kishte ngjarë,

Heshtja më tha të bëhem i fortë

Vetmia më fali qetësinë, ar

 

Tani s’jam më vetëm rrugëve të mia

Sepse dy shoqërues më ndjekin nga pas,

Ato janë : “Heshtja dhe Vetmia”

 

Ëngjëll a djall

 

Imazhi yt nga pas më vjen,

Herë si ëngjëll e herë si djall.

Shpirti pranë urrejtje ndjen

Ndërsa larg shpesh ndjen mall

 

Një jetë pa ty ndjehem i vetëm

Por dhe me ty njëllojë do ishte

Kur mua lotët në sy m’u tretën

Ti,lule buzëqeshje në buzë kishe.

 

T’a  hapa zemrën,të pranova

Ti  m’a mbylle e zemëruar.

Kur thashë të dua u gabova

“ëngjëllin me djallin” kam ngatërruar.

 

Eja drejt meje

 

Nëse do vish një ditë tek unë

Ndezur zjarr prej dashurisë

Rrugë e kthimit nuk zgjat shumë

Mbaron më parë se sa nis.

 

Lexoi këto vargje qetësisht

Shfletoje librin, krahaso.

Kur t’a kuptosh se të kam dashur marrëzisht

Eja drejt meje, kuptohet, nëse dhe ti më do.

 

Durim  dhe shpresë

 

Shpresë i  dhashë shpirtit të lodhur

Forcë e krahë i dhashë durimit

Endur shtegtar së largmi ndodhur

Udhëtar i rrugës drejt gëzimit.

 

Nuk u lodha kurrë s’ë shkruari

Së kërkuari kurrë s’u lodha

S’reshta as’pak së medituari

Ndjenjat e shpirtit këtu i mblodha.

 

Durim e shpresë aty jetuar

Varg më varg e fletë më fletë

Lulet e tyre lulëzuar

Aromë, ushqim për jetë.

 

Më mashtrove

 

Erdhe tek unë e ndër krahë m’u fute

Lehtas m’i puthe buzët e thara,

Ulur gjunjazi për dashuri mu lute

Lotët të rridhnin si uji nga ujëvara

 

U fute thellë në zemrën time

Aty ku s’kish hyrë askush më parë

Më mbuloje me përqafime

Mes epshe puthjesh ndezur zjarr

 

Shpirt e zemër ti m’i dogje

Më godite thellë në shpirt

Dhe në fund u tërhoqe

E më le të bëhem hi.

 

Mijra copash zemrën m’a theve

Shpirtin m’a bëre shkrumb e hi

Shkove! Nga unë kokën më se ktheve

Më le e u largove përgjithnji.

 

Veç për ty

 

Mes errësirës makute e tëra mbledhur

Ëndërr e brishtë,nis e merr jetë,

Buzëqeshje fëmije buzëve tretur

Për të lindur ti dashuri e vërtetë.

 

Me krahë pëllumbash kaltërsive fluturova

Errësirën pashë me sytë e ëndërrës.

Si rreze dielli për ty ndriçova

Se të desha me gjithë forcën e zemrës.

 

Për ty

 

Kur jam vetëm i mërzitur

Ti dorën zgjat,eja-më thua

Shpirtit tim të zhuritur

I japin jetë vargjet e tua.

 

Më merr dorën lehtë lehtë

Nis e shkruan diçka të bukur

Ca ndjenja hedhur mbi fletë

Shpirtin tim ma bëjnë të lumtur.

 

Udhëtojmë bashkë të dy

Udhëtarë të pa ndarë.

Dashuria n’a ndrin në sy

Vargje shpirti ndezur zjarr.

 

Ndershmëria

 

Capitet vetëm në baltë e pluhur ,

Me xhepat bosh të shqyer copë.

Ëndërr mbetur e përgjumur,

Lot mëshire rënë për tokë.

 

Ashtu,braktisur,vetëm mbetur,

Mundimshëm ecën rrugëve të shkreta.

Dëshmi e vuajtjes një lot i tretur

Qëndron mbështetur tek e vërteta.

 

Flakur tutje largësive hedhur

E brishta ndjenjë ndershmëri

Buzëqeshja ironike mbi buzë rri kredhur

Mbretëron krenare në qenien “Njeri”

 

Unë dhe ti

 

Të pres kur ti harron të vish

Mërzitem shpesh kur praën s’të kam.

Të ftoj të ulesh,me mua të rrish

T’më bësh shoqëri kur vetëm jam.

 

Ti vjen e strukesh në shpirtin tim

Nga gjumë i vetmisë shpejt më zgjon.

Errësira natyrshëm tretet në agim

E ti,shpëtimtare ,për udhë më fton.

 

Ecim të dy rrugës pa mbarim,

Nga pas kemi lënë diçka të çmuar.

Edhe pse e dimë që kjo rrugë s’ka kthim

Ndiehemi të lumtur për ç’ka kemi jetuar.

 

Të dua

 

Nga qiej ëndërrash do të zbres

Do vi të ulem në lotët e tu,

Mbi qerpikë do rri të pres

Të ti shoh ata sy blu

 

Do zbres poshtë dalëngadalë

Rrokullisur përmbi faqe,

Mbi buzë do prek të ëmblat fjalë

Çelur aty si manushaqe.

 

Do të marr dorën që të dridhet

E ta ngroh me zjarrin tim,

T’a ndiesh zemrën si më dridhet

Veç për ty o shpirti im.

 

Nga qiej ëndërrash do të zbres

Veç të prehem mbi buzët e tua,

Më beso; S’do rri të pres,

Por do t’a them sa shumë të dua.

 

Buzëqeshja ime e mbrëmjes.

 

Edhe pse s’të kam pranë

Aromën e puthjes tënde ndiej

Kur prek buzët e ëndrrës,

 

Ti vjen e më ulesh në buzë

Buzëqeshja ime e mbrëmjes.

 

Të pres

 

Eja e në krahë ëndërrash më rrëmbe

Më puth në buzë,më shih në sy.

Do më gjesh vetëm,aty ku më le,

Tek rri vetmitar duke të pritur ty.

 

Eja dhe duart fort mi shtrëngo,

Thuajmë diçka që zemrën të ma ngrohë.

At’herë do t’a besoj se sa shumë më do

Vërtet do t’harroj se vuajta kaq kohë.

 

Prelud i heshtjes

 

Ti fole

Unë heshta

 

Përulësi  hashtja ime

 

Më mirë të heshtësh

Sesa të shfrysh veç mallkime

 

Ti fole

Unë përsëri heshta

 

E vetmja mënyrë e shmangies time

 

Më mirë fjetur

Sesa zgjuar nëpër vegime.

 

Imazhi yt

 

Kur bie të fle në ëndërrën time

Imazhi yt vjen më takon.

Me mijra puthje,përqafime

Ëndërrës ja fal si medaljon.

 

Nis lundroj  margaritar

Dete ëndrrash pa mbarim

Imazhi yt ëndërrimtar

Shfaqet në ëndërr e zhduket në zgjim.

 

Kujtim i brishtë

 

Një lot në sy i tretur

Një puthje në buzën e tharë

Si relike aty ka mbetur

Kujtim i brishtë i dashurisë së parë.

 

Ditari im

 

Era gjethet nga pema shkundi

E mi hodhi mbi tavolinë.

Mora lapsin mbi fletë shkrova

Të ëmbëlën të bukurën “Poezinë”

 

Thura vargje pa fund mbi to

Ei mblodha në sirtar.

Dalëngadalë pa e kuptuar

Kisha mbushur një ditar.

 

Për ty

 

Sikur të futem në shpirtin tënd

Folezën time të ngre aty,

S’do mendoj më për askënd

Do jetoj vetëm për ty.

 

Harrova

 

Rashë si vesë

E u treta mbi flokët e tua.

 

Si era ti shpurpurisa

Ti putha

 

Veç harrova të të them të dua.

 

Mos  vdis

 

Mos vdis

Se prej teje shpirti jeton

Zemra rreh

Jeta vazhdon.

 

Mos vdis

 

Gjurmët emia

 

Gjurmët e mia kanë mbetur pas rrugicave

Aty ku ndjenja përpëlitej e përhumbur

Aty ku buza thahej për një të puthur

 

Gjurmët e mia kanë mbetur pas skutave

Aty ku shpirti qan me lot pafajsie

Aty ku zemra i përulej një dashurie

 

Gjurmët e mia kanë mbetur pas muzgjeve

Aty ku buza përpëlitej si e ngrirë

Aty ku ti më the: Lamtumirë

 

Kur të zgjohem

 

Mos eja në ëndërrën time

për të më puthur,

As për ledhatime s’kam nevojë aty.

 

Kur të zgjohem puthmë në sy.

 

Sonte

 

Sonte gjumi s’po më zë,

S’po më zë se mu kujtove ti

E ëmbla

E shtrejta ime

Dashuri

 

Paradoks

 

Kur ai foli,

Ti qeshe

Unë qava.

 

E përse?- do të pyesje ti.

 

Po ja! Ai me ty kish  rënë në dashuri

 

Ke shkuar

 

Tashmë ke shkuar

Mes nesh jeton veç malli.

Më kujtohet edhe ajo puthje lamtumire

Kur mbi buzë la gdhendur fjalën “më harro”

 

Ah!  Sa e dhimbshme ishte kjo.

 

Veçse përemër

 

S’dua të të shoh më the

S’dua të t’takoj, mos u kthe

E  unë shkova pa e ditur përse.

 

Qeshe me t’imen ëndërr

E më plagose thellë në zemër

Unë s’mbeta asgjë veçse përemër

 

Mall

 

U ngritën dallandyshet në qiell

E krahët përplasën nxitimthi.

Ato shkuan por koha u ndal

Ndërsa unë atë cast për ty ndjeva mall.

 

Vetmisë

 

Capitem rrugicave i heshtur

Vetmia më ndjek nga pas.

Ndalem ta pyes si është

Por trembem prej saj e si flas.

 

Medalion i natës

 

Mantel i heshtjes shfaqur mrekullisht

Pasqyrë e natës, errësirë e brishtë.

Zbrazëti pa fund,pa fund qetësi

Medalion i natës nën shallin e zi.

 

I trishtuar

 

Sonte jam shumë i trishtuar

Kështu isha dhe mbrëmë.

Po nesër vallë si do jem?!

Ndoshta jo ashtu si kam qenë.

 

 

“Dialog”

 

Më thotë dikush: Sa je shëmtuar.

E di-ja kthej me buzë gas

Më mirë kështu dhe i gëzuar

Sesa i bukur e plot maraz.

 

Fjala

 

Fjala është e bukur shumë,

Është e ëmbël, është e mirë.

Si burim ushqen një lumë

Ma mbush vargun plot dëshirë

 

Lermëni ta jetoj pranverën

 

Mos ma ndrydhni aspak pranverën

Lerëni lulet  të lëshojnë aromë.

Dielli gëzueshëm të agojë mëngjeseve

Vesa, ëmbël të prekë barin e njomë.

 

Lerëni zogjtë ti këndojnë natyrës,

Lerëni dhe retë të ledhatojnë qiellin blu,

Rrezet e diellit të më përplasen fytyrës

Lermëni pranverën ta jetoj kështu.

 

 

 

ARBEN DEDJA

 

ELBASAN 2008

 

 

arbendedja@live.com