Kulturë
Sose Dumani: Cikël me poezi “Pse qielli është i ngrysur”
E shtune, 06.03.2010, 06:19 PM
Sose DumaniPËRPLASJE
Kur lind njeriu nga terri
Drita ia lëbyrë sytë
Zoti bënë sehire
Toka zien nga brenda
Njerëzia në rrëmujë
Deti tërbohet
Kur kokat e nxehta luftojnë
Në varrezat e trazuara
Kockat ulërijnë dhimbshëm
Për territoret e përjetshme...
Në çarje shpirtërore
QETSOHU
Qetësohu biri im
Mbush me ajr mushkëritë
Merr frymë lirshëm
Si ditën kur fati të hodhi ne dritë
Rrëmujat janë si era
Pas çdo furtune
Dielli fillon e ndritë,
Prapë lulëzon pranvera.
Mendo gjithnjë për nënën
Që të rriti ty
Nëse flinte në ëndërr
E zgjuar të priste ty...
Mos trazo gjakun në damarë
Biri im!
Pa Ty as baladat nuk këndohen
Pa Ty birë as shtrati nuk shtrohet
As sofra nuk hijeshohet
As dasmat nuk këndohen
As në vdekje nuk qahet
Qetësohu biri im!
Vetëm vetëtimat shfryjnë pikëllimin pa ty
Toka qahet nga vetmia
Pranverës i mungon pigmenti
E ngrysur plaket natyra
Mos u largo nga vatra biri im
Zoti të fali mbi këtë dhe
Asgjë e jotja nuk është atje
Këtu të presin Qielli e Toka
Gjithçka fërkohet te njerëzorja
Loti e vaj,
Ngjyra jete janë
Brenda shpirtit tënd s’jetohet në dhe të huaj
Mos humbë të djeshmen,
Mos humbë udhët e tua
Në labirinte i ngatërruar....
Jepi ngjyrë natyrës
Ktheja shpirtin këngës
Këtu të presin muzat e bekimi i nënës
Bukuri planetare këtu të bëjnë portretin
Në tokën tënde zonjë,
Ku Ti len amanetin...
Në tokën tënde birë
Dru e gur,zall e zhur
Dritë e terr
Dimër e verë
Të presin krahëhapur përherë...
PSE QIELLI ËSHTË I NGRYSUR
Pse qielli është i ngrysur
Përherë mbi Shqipëri?
Është ndarja njerëzore
Që sjellë gjithë këtë mëri
Zogj të plagosur
Hapësirës shëtisin
Qiellin e lakmojnë
Nuk dinë folenë si ta ndërtojnë
Vetetimat vizatojnë çarjen e qiellit
Erërat importojnë urrejtje
Kohë e mbytur në zhgënjim
Kemi ra në fund të pusit
E nuk dihet për shpëtim...
Qielli qanë në heshtje
Toka vajin e mbanë
Trishtim përcjellë stina
Dhimbja në heshtje ofshanë...
PARAJSË E HARRUAR
Ulërinë era në këtë parajsë të harruar
Pemët janë tharë e loti bënë homazh
Aty ka bërë strofkën egërsira
Hahen e përshahen me kot se çfarë të ndajnë
E hëna rrezon mbi kullat e bardha
Vetmia pikëllim loton...
Hija e feniksit ka mbetur mbi lulet e akullta
Toka përpiu edhe hirin e tij
GRINDEN UJVARET
Ujëvarat në bjeshkë grinden në heshtje
Nuk kanë arsye të demonstrojnë krenarinë
Pranvera dha shpirt me Ylberin e fundit
Vera vrapon pas kuajve marsin
Malet e zhveshura dremisin letargjinë
Dielli i ndarë në shtat gjymtyrë
Forcë nuk ka të përçon ngrohtësinë
Hëna e thyer mes për mes lutet yjeve
Kërkon mëshirë për pak dritë
Këto blasfema që ajri përcjellë
Deti i mbështjellë në valën e tij
Ndërsen Otrandon si bishë të tërbuar
E mbretëri e nëndetshme e mbushë
Gjak të ri.
Ah qyqe në krahët e shqipes
Çfarë melodie kompozon?...
Dhimbje njerëzore
Në çdo cep të truallit.
FJALA MEMECE
Dashuria për ty nuk e ka fundin
Ani pse ditët tona po vyshken larg teje
Ti tokë që më dhe jetën
Ninullat e fundit për TY i këndoj
Fjalët e mia mbeten memece
Afsh zjarri rënkoj
Me marsin e vrarë nga loti
Rënkimin tim akoma nuk e dëgjon....
Sa të urrej,
Ty kohë....
Më morët të drejtën të jetoi
Përpëlitem në agoni të harresës
Nuk mundem asesi të vras
Ëndrra më thotë:
Urra... jemi të lirë
Himni i shpresës së madhe
Mbi syprinë tokës mëmë
Aromë lulesh në fusha e male
Gëzimi e hareja bashkë
Ushqim në sofrat shqiptare
PSE GJITHË KY MALLKIM
Pas shumë shekujsh Akeronti
U ngjallë përsëri
Polli nga hundët lakenj të tjerë
Dishepujt e tij
Iliada shqiptare e fundshekullit
Tronditi themelet
Ngriti dallgët e dy detrave
Mbi shegunen njerëzore
Asnjë rreze shprese nuk vegjetonte
Mes plebenjve e patricëve
Gropë e madhe hapur qëndronte
Polidoro brazdon tokën
Mbjell përçarjen vëllazërore
Elizi nga funddheu ankon fatin
Pluhurin ia rrëmbeu furia
Plagë e dhembje prore
Pse gjithë ky mallkim
PO DASHURIA KU U TRET
Dashuri e madhe sa qielli
U shkëput e ra nga degë e vet
Rëndoi heshtja e pemës
Kur nën klithma rilindja vdes
Gjysmëhëna që rënkon
Nga thikat gjerë në asht
Kombi po shëndrrohet
Në harpagon ikanak
Lotët përqafohen
Ngushëllojnë njeri tjetrin
Nga guernika del kuja
Toka akuzon detin
Kur engjëjt thërrasin ndërgjegjen
Pak kush u përgjigjet
Kur djalli jep kushtrimin
Vrapimi s’ka të ndalë
Sytë ia sulmojmë njëri tjetrit
Hasem vëllai me vëllamë
Me tërbimin e të marrit
Morëm edhe gurët e rrugës
Shkulem pllakat e varrit
Kur koha pjellë të liga
Sa turp i lenë djalit
Facebook
Twitter
Google+
Digg
Komentoni
Artikuj te tjere
Mexhid Yvejsi: Kosovës i falët një diell...
Demir Krasniqi: Hoxhë Brezhnica
Zef Mulaj: Nën hijen e një muzgu
Luan Çipi: Gëzuar datëlindjen, Naum Priftit
Mazllum Saneja: Poezi nga Visar Zhiti dhe piktura nga Jan M. Stuchly
Arsim Halili: Agimi i fundit
Albert Zholi: Flet gazetarja e rtsh dhe publicistja Arjana Qatipi
Përparim Hysi: Mbresa... të "vjetëra dhe të reja"
Argita Berisha: Martesa ime në xhami, me fustan të gjatë e shall në kokë
Louis Benloew: Shqiptarët, kombi më i vjetër i kontinentit
Demir Krasniqi: Dy hitet më të mëdha të muzikës ''tallava'' në Kosovë
Kalosh Çeliku: Rrufeja nuk shti në ferra
Sokol Demaku: Bisedë me Hafije Zogaj, mjeke e mjekësisë familjare në Islandë
Riza Haxhiu: Atëherë kur populli im kërkonte liri
Ekrem Ajruli: Imamhajduti
Sami Islami: Poezia e dhembjes krenare dhe e mallit për atdhe
Neki Lulaj: Që ta kujtojmë krenarinë
Pilo Zyba: Epigrame
Hajdin Morina: Ndoc Gjetja - Emër ndër më të njohurit e letersisë shqiptare
Nuhi Veselaj: Drejt standardizimit të gjuhës shqipe (I)
Gallery
Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora
