Kulturë

Agim Cerga: Një detyrë morale...

E marte, 29.09.2009, 08:56 PM

NJË DETYRË MORALE…

Nga AGIM CERGA
- Shkrimtar-

Kisha shkuar te kafe “Europa” që të takoja poetin e njohur Xhevahir Spahiu, por fatkeqsisht nuk arrita t’a takoj, ndaj po dilja i menduar kur dëgjova që më thirri dikush. Ktheva kokën dhe pashë një fytyrë të qeshur me sy që i shkëlqenin, që më tha:
- Sido që të ndryshosh, unë do të njoh sepse ti edhe të duash të ndryshosh nuk mund të ndryshosh. Eja ulu të pijmë një kafe.
U ula dhe ai duke më dhënë dorën më tha:
- Unë jam Ilir Çumani.
- Ky është Drejtor i Përgjithshëm i Institutit Kombëtar të Integrimit të Jetimëve Shqiptarë, – shtoi shoku i tij, i ulur në të nëjtën tavolinë.
- Mos të shqetësova?, - vazhdoi me zë të butë Iliri.
- Jo, përkundrazi, me dhe një kënaqësi të veçantë. Se për mua identiteti është nga më të rëndësishmet në jetë. Veç të tjerave, identiteti është i domosdoshëm për cilindo në jetë.
Pas një çast qetësie Iliri më tha:
- Të thirra se doja të ipja revistën tonë “Integrim”. Mbase duke e lexuar do të njohësh diçka më shumë nga bota shpirtërore e jetimëve.
Unë vura buzën në gaz:

Drejtori i Përgjithshëm i Institutit Kombëtar të Integrimit të Jetimëve Shqiptarë, z. Ilir Çumani mes fëmijëve jetimë. 20 Maj, 2007, “Dita Kombëtare në Ndihmë të Jetimëve”.

- Diçka unë e njoh botën e fëmijëve jetimë. Kjo ka ndodhur kur ime shoqe punonte si arsimtare në shkollën “Konferenca e Labinotit” dhe aty vinin të mësonin nga “Shtëpia e Fëmijës”. Kështu rasti e pruri të njihesha me disa prej tyre që vinin edhe në shtepinë tonë. Kështu, mbaj mend: Vasilika Zoraqin, Vera Ademin, Anife Mejdanin, Vjollca Ramën, Elvira Diamantin, Petritin, Ilirin dhe të tjerë. Kanë kaluar shumë vite nga ajo kohë. Fëmijët e shqiponjës prej kohësh janë shpërndarë nëpër botë. Tani ata janë rritur dhe kanë krijuar familje, por unë nuk do t’i harroj…
Tani që po shkruaj këto rradhë qëndroj në studion e vogël shumë larg prej jush dhe shikoj nga dritarja lulishten, vilat, pemët dhe dëgjoj zhurmën e trafikut që vjen nga qyteti i madh e i bukur i Montrealit, por të gjitha këto, së bashku me të gjitha kujtimet më shuhen përpara një fytyre të vogël, një njomëzakeje që më shikon drejt e në sy. Është Xhuliana Luli, jetimja që vdiq aksidentalisht në moshën më të njomë. Fytyra e kësaj vocërrakeje, me flokët e shkurtëra të krehura si djemtë, ndarë me vizë, të vështron në një mënyrë të tillë sikur don të thotë: “Nuk me njeh… !? Nuk të kanë treguar për mua !? Nuk të kanë thënë me sa gëzim luaja, si qeshja dhe sa i doja shokët e shoqet, veçanërisht Ilir Çumanin me të cilin rrija në një banke dhe e kisha si vëlla…!?

Drejtori i Përgjithshëm i Institutit Kombëtar të Integrimit të Jetimëve Shqiptarë, z. Ilir Çumani mes fëmijëve jetimë të Kosovës. 20 Maj, 2006, “Dita Kombëtare në Ndihmë të Jetimëve”.

Ajo nuk është më. Mbi varrin e saj të largët, diku në Sarandë, shkojnë e çojnë lule shokët e shoqet e saj, bashkëqytetarë, të njohur e të panjohur që kanë dëgjuar për historinë e saj... Kjo është një dhimbje e madhe. Dhimbja e humbjes së njeriut të dashur. Të gjithë do të ikim nga kjo jetë, por lum kush që e lën emrin të veshur me dashuri. Ti Xhuliana ja arrite këtij qëllimi të madh; madje ti u ktheve në një simbol të dashurisë e të dhimbjes njerëzore. Dita jote u shpall si “Dita Kombëtare në Ndihmë të Jetimëve”, dhe kjo është një gjë e bukur. Të gjithë kemi nevojë për dashurinë. Por jetimët kanë 100 herë më shumë nevojë, sepse ata, që në foshnjërinë e tyre më të largët u dogjën nga mungesa e dashurisë prindërore. Ndaj është e nevojshme, për të mos thënë e domosdoshme që shoqëria të kthehet në një shtrat të ngrohtë për të dhënë afërsisht dashurinë e munguar këtyre fëmijëve. Kjo nuk është një LUTJE… Kjo është një DETYRË morale e qytetare për të gjithë ne.

Montreal, Shtator, 2009

(Vota: 1)