Kulturë
Nexhat Halimi: Besimi në gjarprin
E marte, 16.06.2020, 10:50 AM
Nexhat Halimi
besimi në gjarprin
degë të ullirit me zgërbonjë ikin në
lot mbi det
vaj kaq me shpirt nuk është dëgjuar
te ti me vjet
hënat i shkëput flokët e thinjur nga
kafka e vet
gjarpri i gjakut digjet ulqini për
zot ra zotIm
e ti
njëjtë i verbër i nisje dhitë në
kullotë
punë e madhe pse ndër lule të mimozë
ndizej shqotë
guri i gjeranës çahej për gjakun e `i
teute tjetër
e zogu i vrarë ikte e vinte vigmës së
vet të vjetër
krejt ra besimit të diellit e mitit
të gjarprit
ndërsa i ngjitesha rumisë me gurin e
njëjtë mbi cicë
tash presim vdekje të bukur nën degë
të ullirit
me gjarprin rreth qafe në të cilin
besonim zotin
orët e çeljes së mjegullës
ulur në një rrënjë ulliri e sodis
detin nën hënë
kaq mjekër thinjur kaq i prerë nga
secila anë
gjaku më pik në gurin në të cilin
ndrit shpirti i ulqinit
e kusari nuk do të jetë kthyer ende
nga ëndrra e vet
zot e kjo krismë në moçalishtë kjo
thëllëzë e vrarë
puplat as qëndrojnë në ajër as bien
rrezes së ullirit
e në gjerana pinë përreth zjarrit në
të shuar e hirit
peshk sonte s` kap kush zgjohen zëra
në brendi
e hija e kusarit rrah në rruzare me
dhembje në gji
e përzien kohën me fishkëllima hijes
në largësi
kurrë nuk zhduket ai del nga fund i
detit del patjetër
kurrë s`i lë gjërat varur në ajër as
zgjuar dhe as fjetur
vjen të rrëfejë luftën e lepantit e
robin servantes
për plagën e thellë nga e cila do të
mund të vdes
e vitet dhe thinjat në kafkën e kohës
bëhen gjithësi
II (era i bie ashpër e i hapet mitani)
kusari mjekër thinjur dehet me verë
të pirë me cezë
kush tha zbret në fundin e detit te
amfora e vet e vjetër
ende atje fsheh perlat ndër
korale tha dikush tjetër
as në kohë as në hapësirë nuk e pa
kush më të gjallë
kaq vjet ngeli zbrazësi në rërën nën
borigën e zezë
kurrë s` zhduket del nga fund deti
prapë del patjetër
kurrë s`i lë gjërat varur në ajër as
zgjuar dhe as fjetur
vjen të rrëfejë luftën e lepantit e
robin servantes
për plagën e vet të thellë aty nga e
cila do të vdes
ende përhitet te guri i gjeranës me
të njëjtën shpatë
në mjegull afrohet e largohet pa
gjurmë në natë
vjen përsëri ulet në rërën e vet
gjithnjë aty nën borigë
dorën e servantesit në gjak e kujton
dhe kotet gjatë
mos e mbyt ka vlerë mbase do ta
përmend kapedani
era i bie ashpër kraharorit të
djersitur e i hapet mintani
e falë spanjollin dhe i plaguar
shtrihet nën hije të vdes
apo veç kështjellën pikturon me gjak
në një mafes
me të cilën lidh fort kokën e fryrë
dhe kaq të mpirë
III (sytë kokrra ulliri)
kusari i plaguar rëndë në brinja
shtrihet të vdes
vdekja i endet në bedena të kalasë me
një thes
e robi dorëprerë i jep ujë me lugë
druri pikë e pikë
sheshit të kështjellës ngarend me
afsh një dritë
zot ngel gojëhapur spanjolli është
grua apo çikë
i mahnitur nis të shkruaj për flakën
e vet në gji
kusari i plagosur e zgjidh robin e lë
ëndrrës në liri
në kullën e servetit ik një vjeshtë
ik dhe një tjetër
nën pëlcitje kambanash detit shfaqen
miqtë e vjetër
me shatë gomar robin ta blinin sa
peshë kaq ar
ngelën vetëm shkrimet për vashën zjarr e mall
për të dashurën e ulkinjit me
flokët ngjyrë kalliri`
dylqizën me ballin fushë të slizanit
e sytë kokrra ulliri
e dhëmbët margaritarë e faqet zotIm portokall
shëtis plazhit të shtojit e hija
tjetër seç më kallet
ik përbri borigës nën degë të së
cilës fle kusari
vetë ai i njëjti në luftën e lepantit
të greqisë i vrari
në çast të çeljes së mimozës të
arrijë të ngjallet
etja
a mund kush të t`i lexojë çarjet e
zemrës dhembjet
misteret vitet me të cilat digjesh
nën kambanën e së dielës
kaq tmerrshëm të derdhur mbi
vagëllimë të detit
e uji ja në çast tërbohet e zë të
përplaset për bedena
copë copë e rrëzon trëndafilin e ndezur të qiellit
oh me shpirt të vrarë në hi zotIm
kush i bie zjarrtë fyellit
e veç një varkë e vjetër përkundet në
ëndrrën e vet
e një plak mbytur rrjetës së
kujtimit për të kap peshk
e vdekja e çastit të çeljes së
mimozës ndërsa bie borë
apo vdekja e ëndrrës dhe habia e
zgjuar fedorë
apo vdekja e agronit apo vdekja e
tetutës apo e iLirisë
agon e një copëz e zemrës së robëruar
e ndiej nga ik
mungon fryma mungon hapësira e
vizatimi i çupës në rërë
e letra nga ti për kaq vjet e vjet
nuk vjen fedorë
ulqini i fjetur kthehet në krah e ka
ankth ëndrrën
wc-ja e ballkanit
shkrimin e librit për ty e ka mbuluar
mjegull
sytë gjak pikin të gjelbrës së `i
gjarpri pjergull
veç dhembja ende udhëton në mua në kala
kafkat e ngrira dëgjohen veç për të
çara
as i prek vetëtima as zgjohen në
hapësirë
muze është terri e lagështia pikin
pamëshirë
kartat e shfaqin relievin shtrembër
në flakë
fill e fund i tërësisë digjet etjes
në shuplakë
veç ndonjë ulli mbi hije të vet ende
kotet mbi det
secili send kot e kërkon dritën e
gjakut të vet
është përzier çdo gjë strajcë e
magjupes pak
vjen duhmë e wc-së epo-lirike të ballkanit
plak
rreth e rreth shpirtit me kama e
parmakë
II shi në varre
tashmë kam humbur dhe shpresën për ty
s`do të vish të më ngushëllosh për
vdekjen e iLirisë
e në tokën e robëruar nga e kaluara
bie shi në varre
stepur shikoj në një pikë një dhi pa
një bri në qiell
kullot në yrtin e vogël mes kullës
dhe kullës
aty ku robi servantes ka mbjellë lule
për liri
tash dhia e një karamanage i këput
kërrup kërrup
i përtyp dhe ngreh kokën e në
hapësirë e përplasë
e hapësirën kuçedra zot e përgjak
përsëri
ndjek në habi `i gomar në pazar me `i
thes në samar
i ndjek udhët krejt kot pallon
bajgëson i lagur në shi
e zotëria e rrah pse s` guxon ta
thotë atë që ka ngjarë
ka shumë shi këtu në varre ku miti
lidhet me histori
e shpirti digjet gjithherë në përralla
të njohura nga ti
III ah fedorë
galera vjen detit e asnjë pëllëmbë
s`lëviz
në kuvertë tre marinarë e kapedani me
shpatë
vetëtima e degëzon e thyen përmes
hënën
hënë ah moj hënë derdhur dhembjes
mitike
a
krijohen libra me gjëra të shkruara
hëna është varur mbi kullën e
servantresit
e don kishoti e kalëron kalin për te mulliri
e e kaluara me krejt dhembjen digjet
në hi
e verbër s`ka guxuar të lëviz ajo që
ka ngjarë
e kanë vënë kryqin e vdekjes e ka
mbirë bar
galera i afrohet kështjellës zbresin
marinarë
dynden dhembjes në tavernë me fanar
në dorë
e hëna humb mjegullës metaforë e parrëfyer
ah fedorë nga netët e acarta ah moj
fedorë