Kulturë
Julia Gjika: S'ka më kohë
E enjte, 04.06.2020, 05:25 AM
JULIA GJIKA
S'
KA MË KOHË
“I
mjeri unë! Jam i humbur, sepse jam njeri me buzë të papastra, që jetoj mes një
populli me buzë të papastra...”
(ISAIA: 6; 5)
Njësoj
jemi ne njerëzit,
njësoj,
pavarësisht nga racat.
Kemi
priviligjin të jemi njerëz,
se
mund të ishim krimba, uritha, akrepa, gjarpërinj.
Diçka
kemi prej krimbi, urithi, akrepi, gjarpëri.
Në
shekullin XXI që jetojmë,
Zot,
na shpëto nga vetja jonë!
Egoiste,
lakmitare, mashtruese!
Sa
kohë na duhet për shpëlarje?
“Pendesa,
e vetmja barkë që nuk mbytet
është
në pritje” - thosh Viktor Hygoi.
Sa
kohë duhet për të kuptuar si jetohet,
jashtë
krimit, anktheve, kompromiseve, maktheve?
Për
të qënë të lirë,
të
çliruar nga muret e mentaliteteve.
Protestat
në Amerikë i pa gjithë bota.
Turpin,
krimin e një polici të bardhë,
që
i mori frymën një njeriu me ngjyrë.
Ngjyra
e lëkurës,
nuk
të bën të jesh më i mirë,
a
më i keq se të tjerët.
Vetë
privilegji i të qënit njeri, jo ngjyra,
të
këndojë, si qumështi me dashuri kur e mëkon nëna.
Protestat
e dhunshme,
ngrejnë
branda nesh humnera të tjera,
stuhi
dhe katastrofa.
Cfarë
do të thonë për mua, për ty,
kur
kufoma jonë do të presë nesër
duart
e të tjerëve të na vendosin në banesën e fundit?
Me
dy fjalë lamtumire për jetët tona,
apo
si qeni në vreshtë, qënie të papenduara?
“Pendesa
e vetmja barkë që nuk mbytet”,
po
pret me durim.
Nuk
duhet humbur kohë, sepse s'ka më kohë!