Kulturë
Nexhat Halimi: Dhembja me jehonë
E diele, 05.05.2019, 10:44 AM
Nexhat Halimi
Dhembja
me jehonë
Bredh
Tauk Baçes në orë me hënë kaq vonë
Vijnë
ikin hapësirës të moshuar me mjekër
Rini
ka e s`ka, kanë ikur mjerimit të ndjekur
Ej
Kosova plaket zgjon dhembja me jehonë
Ecin
heshtur pa ndërruar fjalë me askënd fare
I
shpijnë pak këmbët të rrjedh lirshëm gjaku
Kokës
nga bredhin i shushurit gjethet kavaku
Rreth
nga ndërtesat hapet e mbyllet `i dritare
Ecin
meditojnë bluajnë ngjarje e çaste e data
Kujtojnë
dashuritë të perënduara me mërzi
E
analizojnë jetën këputjet udhëtimet e gjata
Prapë
ikin njëjtë vetmisë së thellë në shtëpi
Shënojnë
gabimet me matematikë të thjeshtë
Në
ag t`i mbathin sërish këpucët për vjeshtë
Pritja
Treni
i gjatë vjen dhe ti ende s`zbret
Treni
prapë ik e udhëtarët me nguti
Çelin
ombrellat ngjyra ngjyra në shi
E
vetmja hije imja në stacion të pret
Në
shi ndjek `i krijesë nga zvarritet
Lëviz
ngadalë trupon udhën e vjetër
Kush
e pret krijesën në botën tjetër
Ndërsa
bie shi e çdo gjë fle mbytet
Në
mua mbytet etja dhe ëndrra e ti
Nisem
të kthej në vete e kot nuk arrij
Shiu
bie shpërthen e nuk ndalet dot
Të
kujtoj e më këputen dy pikë lot
S`
do të takohemi më ndoshta fedorë
Dhembja
hënën tretë ndër këmborë
Nën hije të Ajfelit
Ndoshta
s` je gjallë veç të kujtoj fedorë
Veç
të ndej ende vetmisë, veç zgjoj për ty
E
bëj kafjallin e nuk ha s`hetoj gjë me sy
Më
ushtojnë veshët a shpërthen këmborë
E
çel arkën e shfletoj kujtimet mbet aty
Fluturoj
te Kroi i Kishës arrij në Dumnicë
E
zjarri i fikur më djeg ende në Toplicë
Përpëlitem
vetes kaq i humbur në vetmi
Eci
imagjinatës e të prek puplës së gjelit
Ndërsa
ti ende pi kafenë nën hije të Afelit
Natyrisht
po të jesh ndoshta ende gjallë
S`
je lajmëruar kaq vjet e unë dergjem kot
Kam
etje të përhershme kam zjarr e mall
E
mbyll arkën kujtimit, më vërshojnë lot
Udhë të largëta
Unë
të pres ka vjet ndërmjet etjes e qiririt
Herë
vdes hijes vetëm prapë për t`u gjallë
Me
t`i përkëdhelur flokët me etje e mall
Zgjuar
bri detit nën degët e vjetra të ullirit
E
me shëtit ndër arat e gjata të Dumnicës
Me
i ndarë përmes kallinjtë tërë det gruri
Herë
ngjyrë verdhë herë tjetër ngjyrë guri
Përhitesh
ndër udhë të largëta të Toplicës
Në
përpjekje t`i zgjosh varret nën hënë
T`i
matësh peizazhet ninullat lojërat në gji
Të
hysh në shtëpitë e lëna kaq vjet në hi
Ja
pse dashuria mes nesh ka etje për nënë
Të
të përngjet fedorë nga ik dhe vjen pa sy
E
të pres kaq vjet ndërmjet e vdes për ty
Udhëtim dimri
Gjithçka
e përfunduar me frymë ulliri
Është
udhë e gjatë në kohë e gjithësi
Në
asnjë mënyrë s`është tjetër veç je ti
Fillim
e fund `i udhëtim përmes dimri
Me
acar e fërfëllizës të arrish te vetja
Në
asnjë mënyrë s`është veç ti as fat
Në
asnjë mënyrë e panjohur e s` zgjat
Zjarri
nga pëlcet e ja shfaqet veç etja
Te
zjarri i vjetër s` është gjithnjë hiri
Ndërsa
prek në pasqyrë kotësinë fare
E
në të njëjtën insert të pëlcet syri
Unë
po ai nga të pret ende në dritare
E
në majë dege ndrit molla e kuqe aty
Ëndrra
e pikturuar e njëjtë në vetmi