Kulturë
Adem Zaplluzha: Ky testament
E diele, 07.06.2015, 02:10 PM
Adem Zaplluzha
Pesë poezi nga libri “Një shi prej bryme”
KY TESTAMENT
Në një fushë të vogël
Mbuluar me mjegull prej gjaku
Këtë testament të gurtë
Një zog prej argjile
Dhe një korb i verbër si nata
Në një qivur të shimshirit
I kërkojnë galopet e kalorësve Dardan
Nën një hënë që shndrin
E nuk është në gjendje ta ngrohë
As ashtin e vet të thyer
Çfarë mund të pret një poet si unë
Ky testament i gurtë
Nga mermerët e kuq të Kosovës
Paska mbetur peng i shekujve
Dhe sot po qan me ngashërim si një kalam
ERDHËN EDHE SHIRAT E BRYMTA
Në këtë fushë të gjorë
Nuk paska mbetur asnjë mëllenjë
Kur deshën atë ditë qershori
Të identifikohen me flakën e zjarrit të verdhë
Një gjëmë e nëndheshme
Për herë të parë i zgjoi
Kalorësit e gurtë të baladave
Erdhën edhe shirat e brymta
Nga ajo tjetër pjesë e botës
I tërë Adi i shkuli flokët e erës
Një botë e huaj qante me hidhërim
Në sqepat e mëllenjave
Dielli për herë të fundit lindi
Pas atyre maleve që u konvertuan në djaj
Eolin e çmendur gjatë tërë shekujve
Nuk e zuri gjumi
S’fjetën as lisat e shkulur
Fluturimet e mëllenjave ëndërrojnë
Tokën e premtuar prej Hyjit
KALI IM I BARDHË
Vetëm ti kali im i verbër
Nuk je duke shkelur në këtë fushë
Mbi kufoma njerëzish
Sa i bukur je kur galopon
Nëpër mjegullat e kohës
E cila i vrau gjyshërit e mi
Kali im i bardhë
Shpirti im i verbër prej kristali
Asnjëherë nuk deshe
Ta ndalësh vrapin
Por në secilin varr të bardhë
Mbolle nga një lule prej dhembjeje
Kali im i bardhë
Kali im i zi
Akoma vrapon si era
Nëpër sqepin e plagosur
Të mëllenjës nënë
kali im i bardhë
Kali im i zi dhe i verbër
Vrapo e mos u ndalë askurrë
Nëpër Dardani
Kali im i bardhë kali im i zi
NUK NGJAJNË ME ASNJË STACION
Rrugët dhe trotuaret
Gjarpërojnë deri në pafundësi
Nuk ngjajnë me asnjë stacion
Të autobusëve të qytetit tim
Paskan emra qesharak
Si të klounëve
Ndonjëherë
Më duken të zbrazëta
Si kungujt e papjekur
Vitrinat zbukurohen me kukulla të gjalla
Që mbajnë dhëmbë artificial prej fildishi
Djemtë nuk duken si në qytetin tim
Pak janë të zbehtë
Ngjajnë kukullave prej dylli
Dhe mbajnë syze
Me dioptri të madhe dhe të pabesueshme
Edhe fushat në këtë vend
Dallojnë shumë
Nuk kanë kurrfarë ngjashmërie
Me ato të atdheut tim
Ku mbinë fasulja
Edhe nëpër shpirtrat e manaferrave
Vetëm diçka dallon në këtë fushë
Gjërat më duken tepër qesharake
Dhe njëkohësisht bonjake
Sepse këto fusha të braktisura
Nuk përkundin asnjëherë varre